De operatie is goed gegaan! Hij was ook al goed wakker en er waren geen verlammingsverschijnselen (dit kon na de operatie optreden) mijn man en schoonmoeder zijn erbij op bezoek, mogen maar 2 personen bij omdat hij wel op intensieve ligt.
Maar met da telefoontje waren we wel gerustgesteld, het was een lange dag vandaag…
Prive gaat het bij ons weer een stuk minder… ruzie omdat ik naar mijn ouders wil om te rusten ipv thuis te zitten door de dag…
Ik baal echt maar het is laatste tijd vrij heftig met discussies en woorden tussen ons…
Ik ben heel verdrietig
pien_2010
Berichten: 48730
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin
Geplaatst: 27-02-25 21:59
Jeetje Britt, het lijkt wel alsof stress bij jullie spanningen veroorzaken..Er is natuurlijk stress vanwege vader/ schoonvader en jijzelf bent ook druk bezig met je gezondheid en gaat nog allerlei onderzoeken krijgen. Wellicht dat dit allemaal meespeelt en dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat het "an sich" wel goed zit tussen jullie maar dat stress, spannende situaties relatie spanningen geven. Misschien eens op een later tijdstip met iemand over hebben en naar kijken, wat er dan gebeurt waardoor dit elke keer de relatie induikt.
Ik geef je een knuffel want is gewoon oliebol!
BritHittepit
BatmanBrit
Berichten: 3323
Geregistreerd: 05-09-09
Woonplaats: Mol
Geplaatst door de TopicStarter: 27-02-25 23:27
We zijn nog steeds in begeleiding…
Ik vraag me steeds meer en meer af wat als het echt mis gaat? En ik echt veel verzorging nodig heb, niks meer kan… ik denk oprecht dat hij dit niet aankan… wat moet ik dan? Stoppen voor het zover is? Of afwachten…
Hij heeft veel werk (wat hij zelf regelt) en dit gaat voor op heel veel, momenteel dus ook op mij… en dan krijg ik een slecht gevoel want ik wil hem niet belemmeren maar het is duidelijk dat dit wel gebeurd.
Scan nieuws is ook weer binnen, die was goed adhv het verslag te lezen, ook daar werd weer koel op gereageerd, sinds maandag heeft hij 1 keer gevraagd hoe het ging met de pijn…
Het voelt alsof er niet veel meer is…
Ik heb in het weekend nog een tekst geschreven van hoe ik me voelde en nu komt dit er nog bij…
Ik heb het echt emotioneel weer zwaar… fysiek werk ik me uit de naad om thuis alles netjes te houden, gewassen, geplooid,… als ik hulp vraag is dit altijd ‘te veel’ met een hoop gezucht maar ik vraag dit enkel als het voor mij echt te veel is maar er wordt niet geluisterd…
Ik heb net gestofzuigd met mijn kruk in de ene hand en de stofzuiger in de andere… terwijl hij aan het roken was aan het raam en dan in de zetel ging zitten…
En dan in de ruzie van vandaag nog een sneer dat ik maar bij mijn ouders moet blijven dan!
vooraf is er ook al meerdere keren al lachend gezegd dat 5 jaar lang genoeg is en het tijd voor verandering is… het gaat intussen al langer dan een jaar met ups en downs maar vooral met downs
Geef hem ook wat respijt, hij heeft heel wat aan zijn hoofd nu met het nieuws over zijn vader nog eens bovenop alles wat hij al dragen moet.
Gun hem nu effe een break van alles en laat hem effe zijn zoals hij voelt dat hij moet zijn.
De rest komt later wel weer...
En maak je geen zorgen over dingen die nog niet zo zijn (zoals zwaar hulpbehoevend worden). Als het ooit zo ver komt, dan zie je dat dan wel weer. Al dat piekeren op voorhand is zonde want je kan het toch niet voorspellen.
Als je echt veel hulp nodig gaat hebben is er vast thuiszorg / hospice thuisteam om voor jou te zorgen, wellicht geeft het je wat rust om dat nu al goed uit te zoeken. Je huisarts zal dit ongetwijfeld weten.
Misschien is het niet eens zo'n gek idee om eens een tijdje bij je ouders te blijven
Ik vind dat hij het zwaar heeft (en dat geloof ik gelijk he!) geen excuus om zich als een zak te gedragen.
Britt heeft haar been zwaar gekneusd of gebroken, dan ga je als man toch niet na het roken (prima) in de stoel zitten, terwijl je partner steunend op een kruk, staat te stofzuigen. Sorry maar dat is echt zulk asociaal gedrag, dat praat je niet goed vind ik.
Ik zou dus wel naar mijn ouders gaan. Als jij dat wilt, schep even rust en afstand. Wat de gevolgen zijn, is vanaf hier natuurlijk niet te overzien. Maar het is wel heel duidelijk dat jullie allebei ontzettend klem zitten en verdrietig/boos/down zijn en dat dit samen dan niet werkt. Rust voor beide is misschien een goed plan, is daar over te praten (eventueel met begeleiding)?
Britt ik heb geen advies. Ik vind het heel verdrietig voor je en geef je een dikke knuffel. Doe wat goed voor je voelt. Sterkte want dit is wel heel eenzaam.
BritHittepit
BatmanBrit
Berichten: 3323
Geregistreerd: 05-09-09
Woonplaats: Mol
Geplaatst door de TopicStarter: 28-02-25 10:07
Ik begrijp dat het allemaal voor hem te veel is maar ik probeer hem wel te steunen en te praten maar hij sluit zich af, al veel langer dan voor het nieuws van mijn schoonvader… dit komt er gewoon nog bovenop… en dan die stomme voet ook nog…
Ik ben echt al maanden aan het sleuren om er nog eens een fijn moment mee te hebben en dat word je zelf ook beu als je niks goed kunt doen…
Ik begrijp jullie wel als jullie zeggen dat ligt in de toekomst maar zelfs als ik een zware dag heb, dat ik me slecht voel, diarree heb, zal hij niks overnemen… als ik iets vraag krijg ik altijd gezucht of ‘vergeten’ en dat is heel vermoeiend voor mij om alles achterna te doen of als het opstapelt het zo veel is…
Het is zelfs zo ver dat ik met mijn voet rechts wou zitten op de bank, normaal zit ik links maar dan zit ik met mijn voet/ been tegen hem wat pijn doet en moet ik achter hem uit kruipen om naar toilet te gaan ofzo… dus ik vroeg mag ik aan deze kant? Zeg, ik zit nie goe aan dieje kant! Dus kan ik er toch achter door en pijn hebben…
Ik ben zeker ook niet perfect want ik ben ook niet de makkelijkste maar onze relatie verloopt niet normaal
Eens met je eind conclusie Britt! In een goede relatie proberen de partners de ander gelukkig te maken. Als een van de partners daarin tijdelijk of lang verzaakt is dat niet goed en heel eenzaam in dit geval voor jou.
Ai britt … dat is echt niet ok.. ik zou kiezen om even naar mijn ouders re gaan… voor de rust… dan ziet meneer zelf ook weer wat jij wel allemaal nog doet!
Deze man steunt je nu ook niet… als he er nog slechter aan toe bent… gaat die al helemaal geen steun kunnen bieden…
Ach Brit dat is echt niet goed voor je dit. Ik kan het weten want mijn Ex heeft gewoon de benen genomen vlak voor mijn traject. Ik kon het lekker zelf uit zoeken in mijn eentje. Maar dit soort stress kan je er gewoon niet bij hebben.
Ik denk dat het goed is om bij je ouders te zitten. Je mag trouwens ook best aan jezelf denken. Desnoods las je even een pauze in. Misschien voor jullie beiden goed. Even de stress van je af.
Sterkte
BritHittepit
BatmanBrit
Berichten: 3323
Geregistreerd: 05-09-09
Woonplaats: Mol
Geplaatst door de TopicStarter: 03-03-25 14:48
Hij wilde het gewoon ‘vergeten’ maar ik heb gezegd dat we het erover moesten hebben en dan hebben we, tijdens een discussie, wel gezegd wat we voelen, hij ook en toen werd weer veel duidelijk…
dit was een masker om niet aan zijn eigen gevoelens toe te moeten geven (stress werk, stress rond mij en natuurlijk de grootste stress van zijn papa…) waardoor hij het op mij uitwerkte en de communicatie (zoals vroeger vaker) helemaal 0 was…
Maar er zijn wel kwetsende dingen gezegd van zijn kant… en dat zijn telkens steken in mijn hart
Met mijn voet gaat het niet beter, breuk is bevestigd door huisarts (nadat er niks te zien was ) maar beleid was hetzelfde, ben net terug naar fysio geweest, zij heeft mijn voet nog eens goed afgetast en heeft echt DE pijnlijke plek gevonden, ligamenten gescheurd of afgescheurd waardoor ik eigenlijk beter in de gips had gelegen omdat ik door te ontlasten of krukken scheef loop wat mijn lijf niet ten goede komt omdat ik al zoveel spier en gewrichtspijn heb.
Ben benieuwd hoe mijn man daar weer op reageert, dat ik nog een week moet ontlasten en best met men voet omhoog lig… wss denkt ie dat ik weer overdrijf…
Dat allerlaatste stukje van je bericht, dat is echt niet goed. Dat men stress heeft of dat er wel eens ruzie is, dat gebeurt nou eenmaal in een relatie. Maar dat laatste stukje
Ach ja, ik kan mij voorstellen dat iemand vanuit stress rare uitspraken kan doen, maar er zit wel een grens aan. Sterkte Britt. Ik hoop voor je dat jullie er samen goed/sterker uitkomen.