Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-10-14 11:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 11:38

Mooi om te zeggen dat jij ook dat zwarte gat bent.

En idd een heftig gedicht met die zwangerschap er achteraan. Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wil omdat ik bang ben dat ik te instabiel ben, maar ik voel nu dat ik steeds stabieler wordt en dan durf ik het wel aan.

**Geplaatst**: 29-10-14 12:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 12:20

Dat vechten heb ik idd opgegeven. Nou ja, mijn lichaam heeft het opgegeven. 30 Jaar knokken tegen alle herinneringen, gevoelens en emoties, doen alsof er niets is etc.... dat is nu klaar. Er zijn voorzichtig wat laatjes opengentrokken afgelopen periode, maar die laatjes zijn hele garderobekasten in één keer geworden. Ik word gewoon weggespoeld door al het onverwerkte verdriet, alle trauma's en bijbehorende ellende. Puzzelstukjes vallen op hun plek. Mensen komen in een heel ander daglicht te staan. En dan ook nog dmv CGT dingen anders proberen te beredeneren, via exposure geconfronteerd worden.. pff. Hoe kan een mens dat behappen? Oh ja, en dan de psychiater die (zelfs nog zonder de diagnostische vragenlijsten te hebben gezien) al met verscheidene psychische stoornissen aan komt zetten, zorgen er ook niet voor dat je je heel happy voelt.
Sorry.. zit ff op mijn klaagstoel haha..

River; Weet idd nog dat je dat schreef. Bizar he, 4 maanden later zwanger!! Maar ook dit gaat je lukken. Ik heb 3 kids, soms doodvermoeiend, maar zij zijn de reden dat ik nog op deze aardkloot ben!!

Joolien: jij bent ook Kopp-kind toch? Met hechtingsproblematiek? Dat is het enige waar ik zo vreselijk voor waak.. dat ik perse wil dat ik mijn kinderen sensitief responsief opvoedt. dat zij geen onveilige hechting krijgen. En ze kunnen dan wel zien dat ik in bepaalde situaties bang ben en dus wat instabiel. Maar dan nog kun je ze veilig laten hechten, kun je ze de nabijheid en liefde geven die ze nodig hebben.

**Geplaatst**: 29-10-14 12:24

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 12:24

Ik ben dubbel kopp-kind ja, beide ouders met narcisme.

En ben er idd achter gekomen dat ik hechtingspproblemen heb. Daar ben ik momenteel gigantisch mee aan het stoeien.
Ik schrok van de week best van mezelf, ik heb een lastig narcistentrekje, en dat uit zich op school. Als ik een idee heb, wil ik dit doordrukken. Als iemand dan een ander idee heeft en dat wordt het, neig ik mezelf te distancieren van de opdracht en doe ik alleen nog maar passief mee. IS wel goed dat ik dat nu in zie, want dan kan ik er iets mee.

**Geplaatst**: 29-10-14 12:47

Geplaatst: 29-10-14 12:47

Suusenmalvin je mag klagen hoor.

Het is ook niet leuk allemaal...

Waar ik nu zit zou je zeggen dat ze ook wel even met een stel vragenlijsten aan komen zetten. Gezien het hun idee is om een diagnose uit te pluizen. Maar ik heb nog geen vragenlijst gezien. Ze kijken totaal niet verder. Ben het echt wel zat, ga het volgende keer aangeven.

Ja bizar he, sterker nog 4 weken erna he haha, kindje is dus gemaakt rond de tijd dat ik dat schreef.
Ik moet nu leren om me niet schuldig te voelen als ik niet lekker in me vel zit.
ik heb nu helemaal zoiets van ik mag niet verdrietig of ongelukkig zijn, want ik ben zwanger. Bullshit natuurlijk, dat heeft er niks mee te maken. Daar zijn we super blij mee.
Maar goed soms weet ik het dus wel te koppelen. Aandachtspuntje dus!

Joolien, knap en eng om dat in te zien.
Ik ben ook kopp-kind alleen er is nooit een diagnose op mijn ouders geplakt dus officieel ben ik het niet. Maar ze hebben beide en dan vooral mijn moeder flinke psychische problemen.
Ze doen er alleen niks mee, ja mijn moeder heeft een tijd lang trauma therapie gehad, maar ze hebben niet verder gekeken dan dat. Terwijl er duidelijk iets niet klopt.
Overigens, mijn beide oma's (waarvan 1 inmiddels overleden) hebben ook psychische problemen. 1 ervan is zelfs meer dan een jaar opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek.
Zo zie je hoe dat allemaal van generatie op generatie doorgaat he -O-

.
Nou hopen dat het bij mijn kind beter gaat... gelukkig heb ik een hele stabiele vriend met een stabiele familie.

**Geplaatst**: 29-10-14 12:50

Geplaatst: 29-10-14 12:50

Joolien schreef:
Ik ben dubbel kopp-kind ja, beide ouders met narcisme.
En ben er idd achter gekomen dat ik hechtingspproblemen heb. Daar ben ik momenteel gigantisch mee aan het stoeien.
Ik schrok van de week best van mezelf, ik heb een lastig narcistentrekje, en dat uit zich op school. Als ik een idee heb, wil ik dit doordrukken. Als iemand dan een ander idee heeft en dat wordt het, neig ik mezelf te distancieren van de opdracht en doe ik alleen nog maar passief mee. IS wel goed dat ik dat nu in zie, want dan kan ik er iets mee.

Jeetje zeg! dat is niet niks! wat heftig dat beide ouders dat hebben en jij daar middenin zit.

**Geplaatst**: 29-10-14 13:08

Geplaatst: 29-10-14 13:08

Riverrr schreef:
Suusenmalvin je mag klagen hoor. Het is ook niet leuk allemaal...
Waar ik nu zit zou je zeggen dat ze ook wel even met een stel vragenlijsten aan komen zetten. Gezien het hun idee is om een diagnose uit te pluizen. Maar ik heb nog geen vragenlijst gezien. Ze kijken totaal niet verder. Ben het echt wel zat, ga het volgende keer aangeven.

Ja bizar he, sterker nog 4 weken erna he haha, kindje is dus gemaakt rond de tijd dat ik dat schreef.
Ik moet nu leren om me niet schuldig te voelen als ik niet lekker in me vel zit.
ik heb nu helemaal zoiets van ik mag niet verdrietig of ongelukkig zijn, want ik ben zwanger. Bullshit natuurlijk, dat heeft er niks mee te maken. Daar zijn we super blij mee.
Maar goed soms weet ik het dus wel te koppelen. Aandachtspuntje dus!

Joolien, knap en eng om dat in te zien.
Ik ben ook kopp-kind alleen er is nooit een diagnose op mijn ouders geplakt dus officieel ben ik het niet. Maar ze hebben beide en dan vooral mijn moeder flinke psychische problemen.
Ze doen er alleen niks mee, ja mijn moeder heeft een tijd lang trauma therapie gehad, maar ze hebben niet verder gekeken dan dat. Terwijl er duidelijk iets niet klopt.
Overigens, mijn beide oma's (waarvan 1 inmiddels overleden) hebben ook psychische problemen. 1 ervan is zelfs meer dan een jaar opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek.
Zo zie je hoe dat allemaal van generatie op generatie doorgaat he .
Nou hopen dat het bij mijn kind beter gaat... gelukkig heb ik een hele stabiele vriend met een stabiele familie.

Hmm allemaal loze beloften dus daar. Balen lijkt me. Ik wil altijd graag weten waar ik nou aan toe ben! Goed van je dat je er achteraan gaat.
Je schuldig voelen dat je je nu soms ellendig voelt, terwijl dat volgens jou niet mag omdat je zwanger bent.. tsja, weet je. Volgens mij heeft iedere zwangere vrouw dat wel. Dat eeft ook veel te maken met de maatschappelijke eis. Net als dat je op een roze wolk hoort te zitten na de bevalling. Nou sorry hoor, maar zo rozengeur en manenschijn is het echt niet als je 4 keer op een nacht eruit moet, en allerhande lichamelijke ongemakken hebt na de bevalling..(wil je niet bang maken hoor!!! Het is ook wel echt prachtig, zo'n kleine wurm!!)

Genetische factoren spelen zeker een rol!! Omgevingsfactoren en levensgebeurtenissen kunnen de trigger zijn om de psychische stoornis tot uiting te laten komen.

Joolien; wat goed dat je dat ziet en er naar handelt! Knap hoor. Wat zal dat vreselijk heftig zijn geweest, twee narcistische ouders

Zowel mijn vader als moeder, maar ook mijn stiefvader (waar ik woonde) hebben een psychische stoornis. Yeay..

**Geplaatst**: 29-10-14 13:10

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 13:10

Het is idd heel lastig geweest en dat is het nog steeds. Ze hebben allebei hun eigen gebruiksaanwijzing. En soms wordt je enorm teleurgesteld. Dat is vooral moeilijk.

**Geplaatst**: 29-10-14 13:19

Geplaatst: 29-10-14 13:19

Joolien schreef:
Het is idd heel lastig geweest en dat is het nog steeds. Ze hebben allebei hun eigen gebruiksaanwijzing. En soms wordt je enorm teleurgesteld. Dat is vooral moeilijk.

Dat snap ik helemaal! Mijn psych zegt ook steeds:"je ouders gaan niet meer veranderen, wat je ook probeert. Jij zult met deze mensen om moeten leren gaan en daar zelf je grenzen in aan gaan geven". Het is zo makkelijk gezegd, maar zo moeilijk om te accepteren

**Geplaatst**: 29-10-14 13:20

Geplaatst: 29-10-14 13:20

Suusenmalvin schreef:
Joolien schreef:
Het is idd heel lastig geweest en dat is het nog steeds. Ze hebben allebei hun eigen gebruiksaanwijzing. En soms wordt je enorm teleurgesteld. Dat is vooral moeilijk.

Dat snap ik helemaal! Mijn psych zegt ook steeds:"je ouders gaan niet meer veranderen, wat je ook probeert. Jij zult met deze mensen om moeten leren gaan en daar zelf je grenzen in aan gaan geven". Het is zo makkelijk gezegd, maar zo moeilijk om te accepteren

Klopt, dat heeft bij mijn moeder 1,5 jaar geduurd, en bij mijn vader ben ik er nog steeds mee aan het stoeien. Tussen mijn moeder en ik gaat het nu supergoed, tussen mn vader en ik minder helaas.

**Geplaatst**: 29-10-14 13:35

Geplaatst: 29-10-14 13:35

Suusenmalvin schreef:
Weet je wat me nou zo opvalt? Afgelopen maanden zie ik bij jullie ook allemaal een golvende beweging van mentaal welzijn. Echt flink poedersuiker natuurlijk dat dit zo gaat, dat je periodes hebt waarin je eigenlijk wel weer een beetje opkrabbeld of je zelfs echt goed voelt, en dan weer een periode waarbij je jezelf volledig af voelt glijden. Voor mij dan wel weer geruststellend om te lezen, want hier gaat het idem. Al beangstigd het me vaak als ik me weer zo het gat ingezogen voel worden.

Herken ik ook!

@River heel mooi

Ik heb onderstaande tekst ooit geschreven en houd mijzelf hier aan vast, ik ben niet depressief maar verwerk een trauma.

Het gaat niet om het einddoel. Het gaat om de weg ernaar toe. Hoe schuifel je bang en onzeker verder omhoog. Of hoe klim je terwijl de stenen onder je voeten afbrokkelen? Of hoe hard ren je voor je angsten. Maar als je even rust op de weg omhoog. Niet opgeeft maar even een momentje pakt en recht naar beneden kijkt, dan zie je pas waar je allemaal al bent geweest. Het aller begin is moeilijk. Dat heb je al gehad, de weg omhoog kan nooit meer zwaarder worden. En dan realiseer je jezelf hoe mooi het is wat je al hebt gedaan, hoe sterk je bent, dat je dat allemaal kon. En dat je kan vertrouwen op jezelf. En met die spirit bereik je op een dag je einddoel. En iedere dag, iedere minuut en elk gevoel brengt jezelf een stapje omhoog. Omhoog naar daar waar je hoort. Nu alleen nog zelf geloven dat omhoog de plaats is waar je zijn moet. Rusten mag. Opgeven nooit.

Ik sta aan het roer van mijn leven, niet wat mij overkomt, wel wat ik doe. Ik ga overwinnen want een verliezer ben ik niet. Succes was toch maar een keer vaker opstaan dan dat je gevallen bent. Een keer. Dat is niet zo veel toch?

Sterk zijn en willen winnen. Soms zou ik wel eens even een zwakke verliezer willen zijn. Gewoon even niet vechten. Maar alles tot mij laten komen. Even verliezen. Even opgeven. Even rusten. Even wachten. En gewoon zijn zoals het is.

**Geplaatst**: 29-10-14 13:52

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 13:52

Zo, daar moest ik wel even een paar keer van slikken hoor.. Wat heb je dat prachtig omschreven. Vooral dat laatste stukje :(:)

Zo herkenbaar

**Geplaatst**: 29-10-14 13:53

Geplaatst: 29-10-14 13:53

Mooi ook roses! En herkenbaar, heb ook trauma verwerking therapie gehad.

**Geplaatst**: 29-10-14 14:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 14:26

bedankt! Heel lief jullie reacties!

**Geplaatst**: 29-10-14 20:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 20:39

Ik had net even een hele zware dip. Ik had ontzettend bindingsangst, zo er dat ik helemaal niks meer voelde. Dat was heel raar. Ik had echt het idee in mijn hoofd dat het over was, over dat ik mijn spullen in moest gaan pakken en weg moest gaan. Ik zat zelfs te denken waarheen.
Doordat ik het volledig over me heen liet komen raakte ik niet in paniek. Het was een heel raar gevoel. Mijn lichaam reageerde er wel op, kreeg het koud, misselijk en mn hart ging sneller kloppen. Ik voelde niks, geen emotie, geen angst, geen verdriet, niks. Dat was mijn opluchting want daardoor wist ik dat het niet aan mijn gevoel voor hem lag, dat was immers ook weg.
Toen ik weer 'bijkwam', begon ik weer te voelen. Vooral blijdschap, dat ik het doorstaan had en dat ik niet gillend weg ben gerend.

Het is nog niet optimaal, maar ik heb het heel goed gedaan. Accepteren en niet tegen vechten. Nu kan het alleen nog maar beter gaan

**Geplaatst**: 29-10-14 20:42

Geplaatst: 29-10-14 20:42

Kop op Joolien! Jij overwint dat wel!
Veel sterkte! Vermoeiend he, dat je eerst zo 'diep' moet gaan voor je je weer lekker kan voelen.

**Geplaatst**: 29-10-14 20:53

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 20:53

Wauw joolien , wat knap!

**Geplaatst**: 29-10-14 20:59

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 20:59

Zijn er meer mensen die herkennen dat ze graag 'even alleen' zijn? Ik heb dit steeds meer en weet niet waarom dit zo is. Het alleen zijn geeft mij wel rust.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:05

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 21:05

Heb ik toevallig op dit moment Roses.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:08

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 21:08

Jeetje Joolien, wat onwijs knap van je. En nog knapper vind ik het inzicht wat je had/hebt. Wauw, petje af hoor. Geeft moed voor de toekomst denk ik he?!

Roses: absoluut. Soms sta ik op het punt mn zooitje te pakken en een hutje op de hei op te zoeken..

**Geplaatst**: 29-10-14 21:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 21:13

Oh fijn dat ik niet de enige ben! Ik voel mijzelf heel schuldig als ik ruimte wil. Zo schuldig dat ik het soms maar laat, dan maar geen momentje voor mijzelf. En daar baal ik dan van. Het kan mij namelijk heel gelukkig maken en echt 'opladen'. Ik vraag mij af waarom ik zo graag 'alleen' ben. Voel ik mijzelf onbegrepen, kan ik mij niet hechten, moet ik juist voor mijzelf kiezen, etc. Ik begrijp het niet.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 21:19

ik weet niet met welk 'probleem' jij zit, maar als ik even voor mezelf mag spreken.. Soms heb ik het gevoel dat ik in een soort tunnelvisie zit met m'n gedachten en gepieker. En als er de hele wereld gewoon doorgaat met leven ennook nog dingen van me verlangt (wat niet gek is met drie kinderen), dan kost het me continue moeite om me aan te passen of te reageren. Alles om mij heen ervaar ik als extra prikkels. Heb het al zo druk in mijn hoofd en dan zijn al die prikkels gewoon teveel. Ik heb met mijn man hele duidelijke afspraken gemaakt. Ik ga standaard iedere avind na het warm eten een uurtje op bed liggen tot de kinderen naar bed gaan. Dat uurtje mag ik ook absoluut niet gestoord worden. In het begin vond ik het vreselijk om dit te verlangen (vond mezelf egoistisch, niet de moeite waard hiervoor, wilde niet zeuren etc), maar zo blij met dit uurtje rust...
Als jij er happy van wordt, wat houdt je tegen om het niet te doen?

**Geplaatst**: 29-10-14 21:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 29-10-14 21:20

Dank jullie. Het was ook wel prettig dat ik even alleen was. Ik ging roken, dan ben je dus helemaal niet afgeleid en toen kwam het. Ik ben nu erg moe en heb hoofdpijn, t is nog wel een zooitje in mn hoofd maar het komt wel goed.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:25

Geplaatst: 29-10-14 21:25

Citaat:
Als jij er happy van wordt, wat houdt je tegen om het niet te doen?

Hier houd ik mij ook aan vast. Ik zit niet in een tunnelvisie.
Ik ben gereisd met een trein door tunnels en viaducten en nu ben ik op het station aangekomen. De trein rijd verder en ik, ja ik ben op het station. Maar wat nu? Ik heb overleefd en daarbinnen heb ik ook geleefd. Ik heb eigenlijk een succesvolle buitenkant... Nu de binnenkant nog. Ik ben blij met mijn leven en ben niet depressief, ik weet alleen niet wat ik moet. denk ik. zoiets.

Ik ben in therapie voor een trauma('s).

Edit: Wat mij soms tegenhoud om het niet te doen; is dat ik denk dat het aan mij, ligt dat ik mijzelf meer open moet stellen, om het wel leuk te vinden.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:31

Geplaatst: 29-10-14 21:31

Wat knap joolien!

Ik lees op de achtergrond mee met bewondering hoe jullie met jezelf bezig zijn. Jullie zijn echt hard aan jezelf bezig. Daar heb ik erge bewondering voor. Ja tuurlijk zijn er dippen, maar jullie weten die gewoon weer te analyseren en je leer uit te trekken!

Ik zit nu in een periode dat ik gewoon wil opgeven, ik wil niet meer vechten. Waar doe ik het nog allemaal voor? Dan maar weer mijn kop in het zand steken en doen alsof er niks aan de hand is, dat heb ik al jaren gedaan.. Bah

Roses: dat herken ik heel goed. Zoals suusenmalvin zegt. Er word dan zo veel van je gevraagd, en je kunt het allemaal niet verwerken omdat er van binnen zoveel aan de gang is. En bij mij speelt mee dat ik altijd bezig ben met andere van mij zouden willen of denken en zelf geen grenzen aan kan geven. Zeer vermoeiend. terugtrekken en op de bank gaan zitten thuis, heb ik dan echt nodig om weer even op te laden.

**Geplaatst**: 29-10-14 21:47

Geplaatst: 29-10-14 21:47

Noa_M schreef:
Wat knap joolien!

Ik lees op de achtergrond mee met bewondering hoe jullie met jezelf bezig zijn. Jullie zijn echt hard aan jezelf bezig. Daar heb ik erge bewondering voor. Ja tuurlijk zijn er dippen, maar jullie weten die gewoon weer te analyseren en je leer uit te trekken!

Ik zit nu in een periode dat ik gewoon wil opgeven, ik wil niet meer vechten. Waar doe ik het nog allemaal voor? Dan maar weer mijn kop in het zand steken en doen alsof er niks aan de hand is, dat heb ik al jaren gedaan.. Bah

Roses: dat herken ik heel goed. Zoals suusenmalvin zegt. Er word dan zo veel van je gevraagd, en je kunt het allemaal niet verwerken omdat er van binnen zoveel aan de gang is. En bij mij speelt mee dat ik altijd bezig ben met andere van mij zouden willen of denken en zelf geen grenzen aan kan geven. Zeer vermoeiend. terugtrekken en op de bank gaan zitten thuis, heb ik dan echt nodig om weer even op te laden.

Oh bedankt voor dit inzicht! Het heeft weer, al weer, te maken met grenzen!!