Kaatastrof schreef:Pien, ik heb 'het' eigenlijk nooit als een draak gezien maar eerder als demonen die ik niet de baas kan. Wat ontzettend knap wel dat je toen tegen de draak hebt durven zeggen dat hij 'af' moest liggen. Dat lukt mij dus nog niet. Ik laat me helemaal opslorpen door hun aanwezigheid. Het is nu heel vreemd en contraindicerend wat ik ga zeggen - maar ergens hou ik van hun aanwezigheid. Het voelt 'vertrouwd' om er aan toe te geven.
Dat vertrouwde gevoel herken ik.
Ooit had ik een soort straatvrees waar ik niets van snapte. Een hypnose sessie leverde de (op zich wel bekende) informatie op 'dat ik niet zonder mijn moeder de deur uit mocht'. (Mijn moeder had straatvrees en ik heb jaren binnen gezeten zodat ik er was, en zij zich aan mij vast kon klampen als zij naar buiten moest. Op zich wist ik dat, maar ik was vooral verbaasd geweest: 'ik heb toch geen straatvrees?')
Daarna een emdr sessie gedaan op dat zinnetje, met het beeld van kleine Janneke die niet buiten mag spelen. En als positief zinnetje 'dat ik een vrij mens ben en dus alleen naar buiten mag'.
....zo stomverbaasd als ik mij halverwege die sessie gevoeld heb, bij wijze van spreken valt nog steeds mijn mond wagenwijd open. He, mag ik dat? Mag dat? Mag ik dat ook? Heus waar? Echt...? ...ik heb dit ja-ren anders gehoord?! Meen je dit echt? (That's not the spirit, zei de peut braaf. Het gaat om wat jij vindt.)
Vervolgens zei de peut uiterst braaf: 'hoe waar voelt dit, op een schaal van 1 tot 7?'
'Ik ben stomverbaasd, dus het is echt geen zeven...!'
Links, rechts, links....
Citaat:
Ik heb hun aanwezigheid reeds lang geaccepteerd. Het is gewoon niet grappig meer als ze me tot de uiterste wanhoop drijven waardoor alles pikzwart begint te worden voor mijn ogen en het leven vooruitzichtloos lijkt..
Geen laars aan, nee.
Oude wijsheid: vraag ze naar hun naam.
Citaat:
Die tik die je je toen gegeven hebt is heel herkenbaar, maar wederom durf ik niet te zeggen tegen mezelf dat ik er mee moet stoppen. Eerlijk? Ik haat mezelf. Ik heb mezelf nooit gemogen. Ik heb mezelf niet lief. Waarom zou ik lief moeten zijn tegen iemand die ik als het ware verafschuw? Dat is nep. En ik haat nep. Wel ontzettend lieve woorden die je man uitspreekt, dat zijn woorden die ik mijn vriend ook wel zou horen zeggen.. Ik geef inderdaad veel om andere mensen, ik denk deels om te compenseren dat ik niets om mezelf geef.
Volgens sommigen is de taak, om van jezelf te leren houden een ontzettend zware, ik waarschuw maar efkes.
Ik kan uit ervaring spreken dat het niet in een vloek en een zucht gebeurd is.
Maar het levert wel veel op, als het lukt.
Citaat:
Om die verkeerde gedachten zijn we gestart met schematherapie met de pyscholoog.
...ik mag toch hopen dat de psycholoog er anders over denkt.
Natuurlijk is dit niet de bedoeling, maar doorgaans heb je als mens je redenen om zo te 'denken' (voelen is wat mij betreft een beter woord). - En was 'dit' de beste strategie die jij als meisje van drie ofzo kon verzinnen tegen de heftige emoties die kinderen van drie nu eenmaal doormaken. (Ruik je lekker eten, zegt je moeder 'Straks, lieverd, niet nu.' Tja. Op zich is dat prima, maar als je honger hebt en te jong bent om het woord/ het begrip 'straks' te begrijpen, hoor je vooral 'ik heb honger en krijg geen eten'. Huuuuu. Drie jaar oud zijn is erg stressvol.)
Citaat:
De eerste testresultaten zijn binnen en dat waren er heel wat. Enkele daarvan zijn bv. sociaal isolement/vervreemding (één van de voornaamste), verlating/instabiliteit, mislukking, ... Ik ga ze hier niet allemaal benoemen om toch nog wat grenzen op te stellen maar ik denk dat deze al genoeg zeggen.
Citaat:
Goh, waar ik aan denk bij die stress? Vanalles en nog wat. Soms niets, soms veel. Allerlei dwarrelende gedachten. Dansen, zingen, yoga, lezen, tekenen, skaten, lopen, ... Ik heb het allemaal al gehad. Niets, niets helpt. Dat boxen is een heel mooi idee maar daarmee hebben we hier in het begin geëxpermenteerd en daar werd ik alleen maar meer opgejut van.
Ja, ik herinner me dat je schreef over een psychiater met wie je ging boxen.
In mijn voorstelling was dat even tijdens een gesprek, en in die zin kan ik natuurlijk doordrammen dat het wellicht anders is als je het in de gymzaal met de PMT mevrouw doet - en dan echt je woede laten gaan, laten pieken, even echt 'uit je dak' gaan en dan weer langzaam 'terugkomen', gronden, aarden, landen, uitrusten.
Citaat:
Daarbij kunnen zulke zaken ook juist woede voeden, want je leert jezelf die motoriek en dat gedrag aan en dan is dit toepassen op een persoon niet eens zo'n heel bizar grote stap (zeker niet op een moment waar ik emotioneel de controle zou verliezen). Dat ik mijn frustratie/stress/verdriet op mezelf richt is uiteraard niet oké, maar wel (vrij) veilig indien het niet met suicidale intenties is. Het probleem is dat er bij mij ook een vreemde vorm van 'verheerlijking' achter de loer ligt waardoor het heel, heel moeilijk is om aan de drang te weerstaan maar dat schijnt niet zo gek te zijn bij iemand met borderline.
...voor een deel verlaag je idd een drempel, als je je gaat oefenen in het uiten van woede.
Die motoriek en gedrag is grotendeels aangeboren, maar het is wel zo dat als je laten we zeggen dagelijks bokst, je meer spieren krijgt.
En die verheerlijking, dat klinkt mij in de oren als een soort van martelaar-schap. Er is een (oude, christelijke) regel dat het verboden is om dat zelf op te zoeken. Maar als dat soort regels bestaan, wil het doorgaans zeggen dat het martelaarschap een behoorlijke aantrekkingskracht heeft.
(Niet doen, hoor - verboden. En verboden vruchten smaken het zoetste.... De vraag is natuurlijk wel welke zoetigheid het voor jou heeft.)
Citaat:
Ik heb vandaag een hectische dag gehad. Helaas op een moment dat ik domme dingen aan het doen was (aka kamergenote was weer eens een paar uur weg en ik was alleen..) kwam mijn begeleider binnen om me te vertellen dat we vandaag naar mijn huis konden rijden om mijn kamer te beveiligen. Niet zo leuk voor hem om me dan in the middle of the act aan te treffen, maarja, het is wel de realiteit. Na het middageten dus vertrokken richting thuis en wel een hele fijne autorit met hem gehad want het bleek dat we een gelijkaardige muzieksmaak hadden. Dus lekker genoten van de muziek samen. Het beveiligen van mijn kamer is vrij goed meegevallen en ik heb eigenlijk dankzij zijn aanwezigheid niet veel stress ervaren.
Gezien de allergie uitslag, moet je dadelijk weer opnieuw beginnen met 'kuisen'...?
Citaat:
Eens terug meteen door naar de kinesist om dan bij binnenkomst op de afdeling meteen opgewacht te worden door de psychiater. Met hem heb ik wel een heftig gesprek gehad. Het komt er eigenlijk op neer dat ik moet trachten te stoppen met mijn zelfdestructief gedrag en mijn stress/gedachten/emoties maar hun gang moet laten gaan. Dat betekent dus ook geen medicatie indien het niet meer lukt, tenzij ik er echt 100% van overtuigd ben dat ik gevaarlijk gedrag ga vertonen. Maar zoals eerder gezegd is er voor borderline geen medicatie dus moet ik zoals ik het zelf zei maar lijden.
Het probleem is dat mijn stressniveau zodanig hoog gaat dat ik overga naar zelfdestructief gedrag want daardoor daalt deze uiteindelijk en dan kan ik zonder overstelpt te worden door de drang en donkere gedachten vrij rustig slapen. Echter herhaalt zich dit gewoon telkens weer. Hierdoor krijgen ze de 'ware ik' op emotioneel vlak dan zelden te zien tijdens de therapie sessies en dat is problematisch voor mijn vooruitgang.
...tja, problematisch.
Als ik deze twee alinea's achter elkaar lees, snap ik niet 'wat ze nou van jou willen'.
Of nu ja, je mag niet snijden. Daar is natuurlijk (sprak ik als ex snijster) iets voor te zeggen. (Al lag er in mijn therapie geen nadruk op.)
Je moet je emoties 'hun gang laten gaan', ik vind dat geen gezellig idee.
De moderne naam voor de 'vergaarbak' borderline is zoiets als stoornis in de regulatie van emoties.
Of je maar even je emoties wilt reguleren...??
Trouwens, ik heb een rare toestand op het riagg meegemaakt, waarbij therapeut 1 mij zo ongeveer hetzelfde zei (ik moest mij niet tegen mijn angst verzetten, tja, dat had ik van huis uit al geleerd en moest ik nu in therapie herhalen 'want dan zou het wel stoppen') en een jaar later was mijn therapeute ziek, ik vertel dit aan de vervanger die prompt zegt 'dat die therapie niet bestaat'.
Daarna kwam mevrouw 1 weer terug en vertelde mij doodleuk dat ze die opdracht nooit gegeven had...
En jij snijdt jezelf om de hoog opgelopen emoties te stoppen.
En als gezegd, yoga, skaten, zingen, dat helpt allemaal geen zier. (Ik dram nog efkes door dat dit wellicht in de toekomst anders kan gaan worden, maar nu is het zo dat dit geen snars uitmaakt.)
Pillen krijg je ook niet.
Ik snap het niet....
Citaat:
Maarja, ik zit er wel weer mee dan. Dat worden een paar heftige dagen.. Gelukkig mag ik dit weekend naar huis maar ik hoop oprecht dat ik daar ook de drang ga kunnen weerstaan want daar sta ik er alleen voor want mijn ouders er bij betrekken gaat me echt nog niet lukken.. Mijn tools zijn me dan wel afgenomen, helaas ben ik enorm vindingrijk indien de drang erg hoog wordt. To be continued..
Ohja, ik heb resultaat van mijn allergietest en ik ben allergisch aan huisstofmijt (twee ondersoorten). Echt niet gezellig want hier in de kamer dwarrelt de stof letterlijk op de grond ondanks hier regelmatig schoongemaakt wordt
Niet grappig dus en omdat de andere tests op fruit etc. negatief zijn verwacht ik uitgebreidere tests volgend bezoek.
...dan misschien maar de stoomwet gehanteerd.
Zorgen dat de druk op de ketel niet te hoog wordt, regelmatig stoom afblazen - zorgen 'dat de manometer goed staat', (= de drukmeter in het veilige gebied aanwijst) 'dan heb je van explosies niets te vrezen'.
( 
De oudere Nederlanders hebben de citaten wellicht herkend. Er is een grappig kinderliedje, uit een min of meer opvoedkundige serie. Daarin komen twee 'bouwers' voor: Ed en Willem Bever. Met een prachtig Rotterdams accent. Als het je leuk lijkt, zoek eens op YT: Ed en Willem Bever en het stoomlied... Het lied over de waterpomptang wordt hier in huis met enige regelmaat gezongen door jong en oud.)
Geplaatst 
Dus gewoon lekker blijven posten als je dat wilt doen. Ik maak dan zelf wel de selectie wat ik al dan niet nuttig vind. Echter als iedereen stopt met posten die geen ervaring heeft, dan staan er ook geen deuren meer open voor nieuwe ideëen, tips, meningen, .. Dat zou zonde zijn.
) zodat dit niet meer kan gebeuren. Ik vind je een te lieve vrouw daarvoor en ik hoop dat jij jezelf ook spoedig te lief vindt om jezelf nog pijn te doen. Dat verdien je niet. NIemand mag jou pijn doen en jezelf zou wel de allerlaatste moeten zijn die dat doet. Dus dat hoop ik oprecht dat je spoedig terug kunt kijken en met een opluchting kunt concluderen dat dat gedrag voorbij is.
Bedankt voor je lieve woorden aan mijn adres! 
) 
Mijn kamergenote heeft heel erg last van bewegingsdrang, dus wellicht heb ik het onbewust overgenomen.. 
Dat helpt wel, want natuurlijk heeft hij gelijk.
Ik ben weer zo ontzettend depressief dat ik echt nergens zin in heb. Ik ben wel gaan lopen, maar het lopen lukte ook niet lekker dus ben ik na mijn sessie gewoon meteen terug naar mijn kamer gegaan. Later omdat ik nog aan het doorslaan was qua stressniveau bij de verpleegpost nog een Temesta (lorazepam) gekregen waardoor ik een uurtje op en af heb liggen slapen. Momenteel voel ik me wel ok maar over het algemeen gewoon down en zonder energie.