Hier wel kinderen. Twee zelfs..
De eerste was niet gepland. Ik was er nog niet eens over uit of ik wel kinderen wilde. Oops
Toch voor een tweede gegaan, we vonden beide 1 kind ook maar alleen. Ofzo. Onzin natuurlijk maar toch.
En eerlijk? Die eerste jaren zijn horror. Ik heb toen ook gezegd dat als ik dat had geweten ik andere keuzes had gemaakt. Ondanks dat ik zielsveel van mijn kinderen hou en ze voor geen goud wil missen. Op een of andere manier gaat er iets om in je hoofd en lijf. Je voelt zo bizar veel liefde voor zo'n kind. Ik als groot honden- en paardenliefhebber kon niet bedenken dat een kind qua liefde mijn honden (en inmiddels paard) zou overtreffen. Toch gebeurd. Maar dat maakt het ook zo zwaar, je wil de hele tijd dat je kinderen gezond en gelukkig zijn, doorvermoeiend..

Inmiddels zijn de kinderen wat ouder en wordt het makkelijker en (dus) leuker. De zorgtaak wordt wat minder (godzijdank).
Wat ik wél wil is dat mijn kinderen grootgebracht worden tot enigzins normaal functionerende mensen met fatsoen in de donder. In die zin: ik ben een vrij strenge moeder. Maar ook een moeder die aandacht voor ze heeft. Daar balans in vinden is moeilijk. Niks is ook zo irritant als opmerkingen van mensen zonder kinderen over de opvoeding. Want hoe ik dat eerst ook onzin vond: je weet pas echt hoe je het aanpakt als je zelf kinderen hebt.
Hoe dan ook. Ik ben blij dat ik kinderen heb maar als ik alles overnieuw mocht doen weet ik niet of ik er opnieuw voor zou 'kiezen'.
En dat gekwaak van ouders over hun kinderen, zelfs ik als moeder vindt dat irritant hoor. Kom op, als ik ergens ben vind ik het juist heerlijk dat het een keer niet over kinderen gaat haha! Stom trouwens dat je niet met iedereen over paarden kan praten...
