Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-03-17 23:18

Geplaatst door de TopicStarter : 28-03-17 23:18

Dat is misschien wel een van de redenen dat autistische meisjes nog best aan jongens kunnen komen. Ze hebben vaak die stereotiepe meisjeseigenschappen die jongens zo irritant vinden niet. Die denken dan: "Hé wat leuk, een liefde en een vriendschap in één pakket!"

**Geplaatst**: 28-03-17 23:23

Geplaatst: 28-03-17 23:23

Nou dat geldt dus absoluut niet voor mij _O-

Ik kan er een beetje mee overweg maar ze vinden me allemaal vreemd _O-

Maar een meisje-meisje ben ik absoluut niet.

**Geplaatst**: 28-03-17 23:45

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 28-03-17 23:45

Ik ben ook geen meisje meisje, ik kan het wel maar het is niet wie ik ben Haha, laat mij maar in de modder stampen

**Geplaatst**: 29-03-17 06:44

Geplaatst: 29-03-17 06:44

Fennadev schreef:
Joyce, dat is exact de reden waarom ik nog geen baan heb. Ik verpruts namelijk standaard het sollicitatiegesprek al doordat ik ga huilen van de zenuwen..
Ja, vorig jaar zomer heb ik heerlijk simpel onkruid gewied tussen pioenrozenstruiken, geen mensen die me lastig vielen. Klein groepje, sturing door 1 iemand die je gewoon een baan instuurt, heerlijk was dat. Maar wel zwaar xD

Ik heb hulp gehad door de bijstandsuitkering. Als het goed is zit iedereen die een beperking hebben in een arbeidsdoelgroepregister daardoor kan het werk subsidie krijgen hierdoor heb ik denk wel eerder werk dan een "normaal" 23 jarige in een supermarkt.

**Geplaatst**: 29-03-17 09:13

Geplaatst: 29-03-17 09:13

JoycexEnya schreef:
Fennadev schreef:
Joyce, dat is exact de reden waarom ik nog geen baan heb. Ik verpruts namelijk standaard het sollicitatiegesprek al doordat ik ga huilen van de zenuwen..
Ja, vorig jaar zomer heb ik heerlijk simpel onkruid gewied tussen pioenrozenstruiken, geen mensen die me lastig vielen. Klein groepje, sturing door 1 iemand die je gewoon een baan instuurt, heerlijk was dat. Maar wel zwaar xD

Ik heb hulp gehad door de bijstandsuitkering. Als het goed is zit iedereen die een beperking hebben in een arbeidsdoelgroepregister daardoor kan het werk subsidie krijgen hierdoor heb ik denk wel eerder werk dan een "normaal" 23 jarige in een supermarkt.

Het is heel prettig als je die hulp allemaal hebt, maar dat krijg je niet zomaar. Een diagnose alleen is niet genoeg.

Ik zit niet in zo'n doelgroep register. Dat komt omdat mijn diagnose pas op 25/26 jarige leeftijd kwam, ik al sinds mijn 16de bijbaantjes had en ook redelijk succesvol een studie aan het volgen was (ok, op dat moment niet, maar uiteindelijk wel). De enige hulp die ik heb gekregen is een extra jaar studiefinanciering en ov. Als jij al jaren overal doorheen bikkelt en op het randje van je kunnen functioneert zegt uwv en aanverwanten al snel "och, dat functioneert prima!" en daar moet je het dan mee doen.

Nu nadat ik overspannen ben geraakt in mijn vorige baan heb ik wel wat hulp gekregen vanuit de gemeente om beter balans te vinden tussen mijn werk en mijn prive leven, dat is wel heel prettig. Maar mijn baas krijgt geen subsidie omdat die mij in dienst heeft. Nu weet mijn baas ook (nog) nergens van, maar als hij dat wel zou weten komen ze ook nergens voor in aanmerking.

**Geplaatst**: 29-03-17 09:26

Geplaatst: 29-03-17 09:26

Ik heb geeneens een diagnose, want ik zit net op het randje en ik wil mijn huisarts er nu niet voor opbellen, want het studeren gaat prima. Ik heb net weer 2 vakken goed afgerond. Ik heb wel net als het merendeel een jaar vertraging, maar dat is echt geen uitzonderlijk gedrag. Ik zit ook niet in de bijstand. Ik leef op het geld van mijn ouders en daar ben ik ze dankbaar voor. Dat ze dat voor mij kunnen doen. Ik wil ook niet door het leven gaan en doen alsof ik een beperking heb. Ik steek gewoon wat anders in elkaar, meer niet.

**Geplaatst**: 29-03-17 09:33

Geplaatst: 29-03-17 09:33

diagnose of niet, en label of niet, en hoe je daarover denkt is natuurlijk ook voor iedereen anders.

Voor mij persoonlijk, ik heb er geen moeite mee om te zeggen dat ik beperkingen heb, die heb ik namelijk ook. Voor mij maakt het het leven een stuk makkelijker door dat te accepteren. Het zijn ook niet enkel beperkingen, en bepaalde dingen ben ik ook juist weer heel erg goed, en dat ben ik ook.

Toevallig deelde mijn zus vanochtend het volgende op facebook, en dat vond ik heel treffend geschreven (wel in het engels, sorry):

Afbeelding

Dus ja, ik ben beperkt, ik kan niet vliegen, maar ik kan wel goed zwemmen

**Geplaatst**: 29-03-17 09:36

Geplaatst: 29-03-17 09:36

Ik heb wel een diagnose, maar krijg ook geen hulp in de vorm van een uitkering. Nooit achteraan gegaan, maar weet al dat ik er geen recht op heb. Heb nl 12 jaar gewerkt.
Werk nu ook maar een stuk minder.

**Geplaatst**: 29-03-17 09:42

Re: Bokkers op het autistisch spectrum?

Geplaatst: 29-03-17 09:42

Wow. Mooi shiloh. Die ga ik opslaan

**Geplaatst**: 29-03-17 10:16

Geplaatst: 29-03-17 10:16

Ik heb een bijstandsuitkering,
Ik krijg alleen hulp via activerend werk en meer niet. Ik krijg geen Wajong omdat ze verwachten dat ik ooit nog aan het werk kan.
Maar om eerlijk te zijn weet ik dat zo net nog niet. Een ding te gelijk gaat goed. Maar 3 dagen aan eengesloten doen betekent een week ziek. Zoals nu ook ik log met koorts op bed. En ik heb geen griep, dit is gewoon stress die zich omzet in ziek zijn.
Ik kan gewoon niet normaal functioneren en raak al snel helemaal gestressed. Ook bij de gemeente geven ze aan dat zij het raar vinden dat ik niet afgekeurd word.
Maar zij kunnen er ook weinig aan doen want het uwv gaat over het afkeuren. En die zeggen je hebt eerder gewerkt dus in je toekomst kan het ook weer.
Maar toen ik eerder werkte, was ik ook gestressed en overspannen en continu ziek. Dus ik snap hun redenering niet. Niemand eigenlijk, maar zij gaan erover dus opzich heb ik mij er maar bij neergelegd dat ik toch ooit fulltime moet werken.
En ergens maakt mij dat ook heel bang, want wat als ik mij letterlijk doodwerk, wat als mijn paniekaanvallen weer toenemen. En ga zo maar verder, het lijkt wel alsof niemand wil zien dat er iets mis is met mij, ik voel mij een beetje tussen wal en schip gezet. Ik voel mij niet gehoord. Het voelt niet alsof er een oplossing voor mij is. Het is ga maar werken, want deze uitkering kan ik ook niet voor altijd houden, dus ik maak mij nu al druk met wat als dit stopt.
Want ik weet dat als ik ga werken ik binnen 2 weken weer overspannen thuis zit.
En voor veel mensen klinkt dat als aanstellerij en moet ik een schop onder mijn kont hebben. En alleen al als ik denk hoe al die mensne het benaderen word ik bang. Ik voel mij zo nutteloos, zo klein en onbegrepen. Want ik probeer alles en telkens val ik weer terug ik overspannen zijn.

Laatst bijgewerkt door Lau op 29-03-17 10:33, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-03-17 10:27

Geplaatst: 29-03-17 10:27

Wat ontzettend rot Lau, dat je er dusdanig veel last van hebt. Het is oneerlijk verdeeld, en als ik jou zo hoor, voel ik me weer een zeikerd omdat het bij mij dan allemaal wel mee valt. Ik werk nu wel fulltime, maar eigenlijk trek ik het niet. Tijdens mijn reïntegreren heb ik maanden lang 3 dagen gewerkt en dat beviel me heel erg goed en was ook vol te houden. Nu zit ik in een andere baan, maar toch weer 5 dagen en ik merk dat het eigenlijk gewoon écht teveel is. Terwijl ik nu werk heb dat écht bij me past. Ik houd mezelf voor dat ik nog een jaar of 2/3 moet doorbikkelen tot mijn salaris dusdanig gestegen is dat ik het financieel aankan om een dag minder te gaan werken.

Ja, en dat is het kromme. UWV kijkt alleen maar of en hoe lang je ergens in dienst bent geweest en hoeveel uren je toen werkte. Dat je op dat moment dood ongelukkig, op het randje van je kunnen functioneerde eigenlijk zwaar overspannen probeerde jezelf staande te houden... dat zien ze niet.

Kortom, iedereen die een "niet zeuren gewoon doen" mentaliteit heeft gehad en het een behoorlijk tijd écht heeft geprobeerd, is bij het UWV gewoon de banketstaaf.

**Geplaatst**: 29-03-17 10:35

Geplaatst: 29-03-17 10:35

Lau schreef:
Ik heb een bijstandsuitkering,
Ik krijg alleen hulp via activerend werk en meer niet. Ik krijg geen Wajong omdat se verwachten dat ik ooit nog aan het werk kan.
Maar om eerlijk te zijn weet ik dat zo net nog niet. Een ding te gelijk gaat goed. Maar 3 dagen aan eengesloten doen betekent een week ziek. Zoals nu ook ik log met koorts op bed. En ik heb geen griep, dit is gewoon stress die zich omzet in ziek zijn.
Ik kan gewoon niet normaal functioneren en raak al snel helemaal gestressed. Ook bij de gemeente geven ze aan dat zij het raar vinden dat ik niet afgekeurd word.
Maar zij kunnen er ook weinig aan doen want het uwv gaat over het afkeuren. En die zeggen je hebt eerder gewerkt dus in je toekomst kan het ook weer.
Maar toen ik eerder werkte, was ik ook gestressed en overspannen en continu ziek. Dus ik snap hun redenering niet. Niemand eigenlijk, maar zij gaan erover dus opzich heb ik mij er maar bij neergelegd dat ik toch ooit fulltime moet werken.
En ergens maakt mij dat ook heel bang, want wat als ik mij letterlijk doodwerk, wat als mijn paniekaanvallen weer toenemen. En ga zo maar verder, het lijkt wel alsof niemand wil zien dat er iets mis is met mij, ik voel mij een beetje tussen wal en schip gezet. Ik voel mij niet gehoord. Het voelt niet alsof er een oplossing voor mij is. Het is ga maar werken, want deze uitkering kan ik ook niet voor altijd houden, dus ik maak mij nu al druk met wat als dit stopt.
Want ik weet dat als ik ga werken ik binnen 2 weken weer overspannen thuis zit.
En voor veel mensen klinkt dat als aanstellerij en moet ik een schop onder mijn kont hebben. En alleen al als ik denk hoe al die mensne het benaderen word ik bang. Ik voel mij zo nutteloos, zo klein en onbegrepen. Want ik probeer alles en telkens val ik weer terug ik overspannen zijn.

Dit herken ik helemaal. Ik ben ook constant ziek. "Gelukkig" krijg ik wel een wajong uitkering. Op basis van een lichamelijke aandoening. Ik heb een bindweefselaandoening en een vorm van reuma. Iets aan mijn hart en een gluten intolerantie (waarvoor ik in eerste instantie de wajong kreeg. Lachertje). Dus genoeg lichamelijke redenen om me ziek te voelen.
Maar ik ben er sinds kort, dankzij therapie, achter dat dit grotendeels door stress wordt veroorzaakt. Ik maak mijzelf ziek. Onbewust natuurlijk. Maar zo is het altijd gegaan. Studeren gaat prima. Samenwerken werd al moeilijker. En stage was onmogelijk. Binnen no time ziek. Ook écht ziek. Stress haalt je weerstand enorm omlaag en je brein en het zenuwstelsel kunnen ook van alles aanrichten.

Ik slik veel medicatie. Waaronder een bètablokker, tegen flauwvallen (posturale klachten) als ik van positie verander. Maar ik ben me nu serieus aan het afvragen of het niet komt door mijn kop. En dat het dus overbodig is.

Ik vind de therapie dood eng. Ik ben twee versies van mezelf. Eentje die de buitenwereld ziet, waarin ik me sociaal en vriendelijk. Vrolijk en geïnteresseerd gedraag. Meewerkend. Ambitieus etc. En de andere versie waarin ik constant angst voel. Stress. Gespannen. Niet weten wat ik moet zeggen dus struikelen over woorden.
Het liefst blijf ik de eerste versie uitvoeren maar dat is niet eerlijk. En op de lange termijn toxisch. Daardoor zit ik al meerdere keren met een burn out thuis. Je kunt het maar zo lang volhouden. Maar de echte versie van mezelf vind ik eng. Onuitstaanbaar. Ik twijfel aan alles. Zoek contact niet op. Als ik écht mezelf zou zijn, ben ik geen leuk mens.

En het vervelende is dat ik me overal zo ongelofelijk bewust van ben. Hebben jullie dat ook? Dat je zo goed weet dat je gedrag (intuïtie) anders is dan de norm. Dus je gaat forceren om niet op te vallen of buiten de boot te vallen. Met alle gevolgen van dien.

**Geplaatst**: 29-03-17 10:36

Geplaatst: 29-03-17 10:36

En mede daarom ben ik ZO HARD voor een centraal basis inkomen. Geen UWV, geen gezeik, geen gezeur. Iedereen krijgt dezelfde pot geld voor je basis onderhoud, vergelijkbaar met een uitkering. Daar hoef je niks voor te doen. Dit bied voor heel veel mensen die nu aan het knokken zijn tegen het UWV dusdanig rust, dat ze mogelijk daarna juist wel op zoek kunnen naar wat ze wel kunnen en nog willen om dat inkomen aan te vullen (lees aanvullen! Niet vervangen).

**Geplaatst**: 29-03-17 10:40

Geplaatst: 29-03-17 10:40

Mendel schreef:
Als ik écht mezelf zou zijn, ben ik geen leuk mens.

Voor wie?

Ik ken het gevoel hoor, ik vind mezelf ook helemaal niet zo leuk meestal.

**Geplaatst**: 29-03-17 10:48

Geplaatst: 29-03-17 10:48

Shiloh schreef:
Wat ontzettend rot Lau, dat je er dusdanig veel last van hebt. Het is oneerlijk verdeeld, en als ik jou zo hoor, voel ik me weer een zeikerd omdat het bij mij dan allemaal wel mee valt. Ik werk nu wel fulltime, maar eigenlijk trek ik het niet. Tijdens mijn reïntegreren heb ik maanden lang 3 dagen gewerkt en dat beviel me heel erg goed en was ook vol te houden. Nu zit ik in een andere baan, maar toch weer 5 dagen en ik merk dat het eigenlijk gewoon écht teveel is. Terwijl ik nu werk heb dat écht bij me past. Ik houd mezelf voor dat ik nog een jaar of 2/3 moet doorbikkelen tot mijn salaris dusdanig gestegen is dat ik het financieel aankan om een dag minder te gaan werken.

Ja, en dat is het kromme. UWV kijkt alleen maar of en hoe lang je ergens in dienst bent geweest en hoeveel uren je toen werkte. Dat je op dat moment dood ongelukkig, op het randje van je kunnen functioneerde eigenlijk zwaar overspannen probeerde jezelf staande te houden... dat zien ze niet.

Kortom, iedereen die een "niet zeuren gewoon doen" mentaliteit heeft gehad en het een behoorlijk tijd écht heeft geprobeerd, is bij het UWV gewoon de banketstaaf.

Ik denk niet dat jij je een aansteller moet voelen. Elk lichaam reageert anders op stress. En dat van mij maakt mij gewoon gigantisch ziek.
Ik heb juist respect voor mensen die gewoon doorgaan en het gewoon doen. Dat zou ik zelf ook graag willen. Maar ik word telkens terug geknuppeld het bankje op.

@mendel,
Dat is heel herkenbaar, tegen mensen die mij niet zo goed kennen doe ik ook alsof alles wel goed gaat.
En ik alles wel kan en totaal geen moeite heb met überhaupt iets doen.
Ik heb ook echt moeten leren om tegen instanties te zeggen ik ben ziek. En ik voel mij nu niet goed, ik ben depressief. En ga zo maar door, en het gaat steeds beter. Ik merk alleen dat als ik iets wil, ik er 1000% er voor ga. En ook met 1000% weer op mijn plek gezet word.
Ik moet daar nog een balans in gaan vinden zodat ik misschien ooit parttime kan werken.

En je bent een leuk mens! Op je eigen manier, en als mensen dat niet kunnen accepteren. Ja jammer dan, ik ben ook leuker met mijn masker op. Maar de mensen die echt van je houden vinden je ook leuk zonder dat masker.

Zoals mijn moeder het naar mij altijd redeneert: je bent misschien kil en koud, maar ik weet dat je diep vanbinnen ergens een warm en liefdevol persoon bent. Ergens in jou blijft een vuurtje branden doe zegt ik ga door, en dat vuurtje maakt jou een prachtig mens. Omdat jij er altijd voor iederen bent, en jij jezelf altijd opzij durft te zetten. Ookal hoor jij op dat moment 1 te zijn. Jij bent niet kil en koud zoals je zelf denk. Je vuurtje is gewoon gedoofd en ik weet dat die ooot nog sterker word.

Iedereen heeft zijn goede en slechte kanten, je bent niet zo slecht als je zelf denkt. Je bent prachtig op een andere manier. Jij bent jij en jij is goed genoeg.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-17 10:49

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-17 10:49

Mooi Shiloh, dat pinguïnverhaal. Maar ik ga er niet helemaal in mee. Ik wil namelijk niet accepteren dat ik iets heel gewoons absoluut niet kan. Zou ik, om maar dicht bij mezelf te blijven, moeten accepteren dat ik geen relatie kan opbouwen? Of nooit aan eervol werk zal komen, alleen vuilnisman of zo?

Overigens vind ik niet erg dat je een stukje Engels citeert. Als je wilt weten aan wat voor Engels door Nederlands ik me erger: zie hieronder.

**Geplaatst**: 29-03-17 10:53

Geplaatst: 29-03-17 10:53

Ik vind mezelf ook echt geen leuk mens. Ik ben een lui kreng volgens anderen. Ik kan mezelf wel vinden in je woorden Mendel. Mijn omgeving probeert mij te stimuleren om werk te zoeken en dus overal naar binnen te lopen met de vraag of ze werk voor mij hebben. Maar dat durf ik niet en bovendien voelt dat voor mij alsof ik aan het bedelen ben.

Wat een klote situatie zeg, Lau. Sorry voor mijn korte reacties. Ik zit op mijn mobiel nu, dus ik kan niet uitgebreid typen.

**Geplaatst**: 29-03-17 10:55

Geplaatst: 29-03-17 10:55

@musiqolog Omg dat vind ik ook zo verschrikkelijk! Alles lijkt zo status georiënteerd. Het lijkt wel of je niet meer gewoon mag zijn. Niet meer gewoon een persoon met kleren, nee alles moet hip en oppervlakkig. Maar toch moet het inhoud hebben en je uiterlijk is 1. Pas je daar niet tussen hoor je ook niet bij de maatschappij. Alles en iedereen is zo respectloos tegen elkaar. Echt heel naar en dat is dan onze toekomst.

**Geplaatst**: 29-03-17 11:03

Geplaatst: 29-03-17 11:03

musiqolog schreef:
Mooi Shiloh, dat pinguïnverhaal. Maar ik ga er niet helemaal in mee. Ik wil namelijk niet accepteren dat ik iets heel gewoons absoluut niet kan. Zou ik, om maar dicht bij mezelf te blijven, moeten accepteren dat ik geen relatie kan opbouwen? Of nooit aan eervol werk zal komen, alleen vuilnisman of zo?

Zo letterlijk neem ik hem zelf ook niet. Het is natuurlijk een metafoor, en ik ben me bewust dat niet iedereen hier daar waarschijnlijk iets mee kan. Ik zie het ook zeker niet als echt helemaal niet kunnen, maar eerder als iets moeilijk vinden en dat accepteren aan mezelf. Mezelf niet meer neer te sabelen als iets weer eens fout is gegaan. En schijt hebben aan mensen die dit niet aan me kunnen accepteren.

Ik kan me echt ergeren aan mensen die gewoon zeggen "ik kan dat niet. punt.", doe dan liever "ik vind dat moeilijk, help me eens".

Maar mezelf in allerlei bochten te wringen om maar mee te kunnen en mensen niet te laten merken dat ik iets moeilijk vind en daardoor constant tegen de lamp loop, dat doe ik niet meer.

**Geplaatst**: 29-03-17 11:04

Geplaatst: 29-03-17 11:04

Ik ben een meisje, maar ik gebruik ook geen make up en draag geen hakken en ik vind rokjes vreselijk. Zomerjurk is dan wel weer leuk. En het mooiste eraan is dat mijn vriend mij zo accepteert. Hij vindt het trouwens wel heel mooi als ik make up op doe voor speciale gelegenheden. Maar zonder heeft hij mij net zo lief.
Ik ben op mijn middelbare school eens geslagen door iemand en toen was mijn bril stuk. Ik had dit niet gemeld en toen werd ik de volgende dag uit de klas gehaald door de decaan. Ik was zo vreselijk onzeker toen. Gelukkig durf ik nu al steeds meer voor mezelf op te komen, maar ik word liever niet herinnert aan die periode. Ik ben in diezelfde periode ook wel eens vreselijk kwaad geweest en dan ga ik met deuren slaan. En dat lokaal had zo'n ouderwetse zware deur. Dus de hele kantine wist dat ik kwaad was omdat iemand mijn gum had gestolen en niet terug wilde geven. Maar de politie is niet nodig geweest gelukkig.

**Geplaatst**: 29-03-17 11:05

Geplaatst: 29-03-17 11:05

Shiloh schreef:
Mendel schreef:
Als ik écht mezelf zou zijn, ben ik geen leuk mens.

Voor wie?

Ik ken het gevoel hoor, ik vind mezelf ook helemaal niet zo leuk meestal.

Ja.. goed punt hoor. Voor mezelf denk ik. Maar daar moet ik ook vanaf.

**Geplaatst**: 29-03-17 11:05

Geplaatst: 29-03-17 11:05

Wat een lieve moeder heb je Lau!. In ieder geval eentje die begrip voor je heeft.
Is er nu echt niemand waar je met dit probleem bij terecht kunt? Krijg je geen hulp van de GGZ?

**Geplaatst**: 29-03-17 11:10

Geplaatst: 29-03-17 11:10

Lau: heel erg herkenbaar wat je allemaal schrijft, incl het alles analyseren..

Zit nu op werk dus kan ook niet verder typen..

**Geplaatst**: 29-03-17 11:13

Geplaatst: 29-03-17 11:13

Babootje schreef:
Wat een lieve moeder heb je Lau!. In ieder geval eentje die begrip voor je heeft.
Is er nu echt niemand waar je met dit probleem bij terecht kunt? Krijg je geen hulp van de GGZ?

Ik krijg gewoon begeleiding van een psycholoog. Alleen doordat er over mcdd niet veel bekend is. En er dus geen "standaard" behandeling voor is. En ik ook nog een depressie heb. Ben ik lastig te behandelen, want ik heb van de meeste autistische afwijkingen een beetje. Dus als je denkt dat je het klassieke gedeelte opgelost te hebben komt borderline wel even moeilijk doen. Of asperger komt zich er even tegenaan bemoeien. Zodat add/adhd er ook nog even een schop tegen aan kan geven.
Ik ben voor veel psychologen en pschyiaters te complex. Omdat ze geen grip op mijn emoties kunnen krijgen. Ik ook niet voorspelbaar reageer en niet cht standaard reageer je kan niet zeggen "borderline" of "autist". Ik heb van alles een beetje, en daardoor denkt mijn psycholoog ook vaak dat het gewoon goed gaat. En als zelfs zij al niet door mij heen kan prikken word het lastig.
Want ik heb ook geen controle over mijzelf, al mijn emoties gaan zo snel dat ik er geen grip op heb. Ze nemen wel eens de overhand en aan het einde weet ik niet eens meer wat er is gebeurt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-17 11:49

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-17 11:49

Fennadev schreef:
Ik ben op mijn middelbare school eens geslagen door iemand en toen was mijn bril stuk. Ik had dit niet gemeld en toen werd ik de volgende dag uit de klas gehaald door de decaan. Ik was zo vreselijk onzeker toen. Gelukkig durf ik nu al steeds meer voor mezelf op te komen, maar ik word liever niet herinnert aan die periode. Ik ben in diezelfde periode ook wel eens vreselijk kwaad geweest en dan ga ik met deuren slaan. En dat lokaal had zo'n ouderwetse zware deur. Dus de hele kantine wist dat ik kwaad was omdat iemand mijn gum had gestolen en niet terug wilde geven. Maar de politie is niet nodig geweest gelukkig.

O ja, ik kon er ook wat van op de middelbare school. Echt, met schoenen gooien, of tafels en stoelen pakken met het dreigement daar ook mee te gooien. Die tijd is gelukkig voorbij...

Ik moet eerlijk bekennen dat ik op school de deur ook weleens voor de lol veel te hard dichtsloeg. Echt om records (en meer...) te breken. Ja, ik had wel een naam daar...