Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-09-12 21:06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-09-12 21:06

Ggz sucks Bf niet opgeven hoor.

**Geplaatst**: 13-09-12 21:47

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-09-12 21:47

Opgeven doe ik niet snel, ik kan behoorlijk vechten en dat zal ik ook nu weer doen. Ik hoop alleen dat het niet net zo loopt als december vorig jaar.

Toen zat ik eigenlijk in een zelfde soort schuitje, meerdere keren aangegeven dat het niet goed ging, maar ik werd niet serieus genomen tot ik zo radeloos was dat ik uiteindelijk een poging deed. Daarna opgenomen geweest op gesloten en zelfs daar namen ze me niet serieus (wilden ze me overplaatsen en ik zei dat ik dat niet wilde, niet aankon en toen kreeg ik te horen dat ik daar vrijwillig was en dat ik dan maar naar huis moest gaan

Ik kreeg geen behandelplan, geen therapie en geen gesprekken en ik had alle vrijheden dus ik mocht zo naar buiten, ik mocht verder alleen pilletjes gaan halen om me rustig te houden. Toen heb ik gezegd dat ik naar huis wilde en toen mocht ik niet meer, toen werd de procedure opgestart om me gedwongen op te nemen, want ik was een gevaar voor mezelf en mijn omgeving. Maar toen zat ik al zo in mijn kille boosheid dat ik precies wist wat ik wilde en de beoordelend psychiater was dat met me eens. Dus ik mocht naar huis...

Het was tijdens die opname zo dat de "behandeling" bij ambulant stopgezet werd, want ik zat op de kliniek en ik hoorde daar behandeling te krijgen en de kliniek zei dat ik bij ambulant moest zijn, maar er gebeurde dus helemaal niks totdat ik boos werd... Dan kan het ineens wel.

Dus, om een lang verhaal kort te maken. Op een gegeven moment kun je ook gewoon niet meer vechten, als je zoveel tegenstand tegenkomt. En zo kan ik (helaas) nog heel wat meer voorbeelden geven...

**Geplaatst**: 13-09-12 22:34

Geplaatst: 13-09-12 22:34

Miranda40 schreef:
Sundral schreef:
Hoi..

Ik wil me hier ook melden... Alleen heb ik niet een ziekte of faalangst o.i.d. maar een trauma waardoor ik een psycholoog wil gaan inschakelen. Meer mensen hier met zoiets?

6 jaar geleden bleek ik na een trauma PTTS te hebben; via de psychiater ben ik bij een psycholoog terecht gekomen (waarbij ik nog steeds loop). Via haar kreeg ik EMDR. Doordat ik het trauma na een jaar weer heb meegemaakt kwam ik weer bij haar voor EMDR. Dit keer sloeg het niet echt aan; bleef in het verdriet hangen. Heb toen medicijnen voorgeschreven gekregen door mijn psychiater om eerst weer eens rust ik mijn lichaam te krijgen. Daarna is er op het gebied waardoor ik het trauma heb opgelopen (lees: zwangerschap) zoveel gebeurd dat ik nog steeds aan de medicatie zit, inmiddels 2x ben opgenomen en nu eindelijk het een beetje op de rails heb

Oeh jee dat klinkt heel heftig, denk te weten waardoor je je trauma hebt... Ik ga morgen naar de huisarts om een second opinion aan te vragen en dan geef ik direct aan dat ik met een psycholoog wil praten. Hoe gaat het nu met jou? Heel veel sterkte..

**Geplaatst**: 14-09-12 09:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 09:21

BF dat je op een gegeven moment niet meer kunt vecht is zeker niet fijn. Of dat je gewoon niet serieus wordt genomen. Toen ik in april werd opgenomen hebben ze me de 1e 2 weken laten 'zwemmen'. Ik moest op eigen kracht de bodem zien te bereiken voordat ik weer omhoog wilde komen. Mijn hemel wat voelde ik met alleen, machteloos en verdrietig. Ik kon elke dag mijn verhaal doen maar ik moest het bij wijze van even zelf uitzoeken. Na 2 weken had ik de bodem bereikt en kon ik beginnen aan de reis omhoog. Toen ik die eindelijk te pakken had, vonden ze wel dat ik met ontslag kon. Nou ja zeg toen ben ik helemaal gaan flippen. Ik had nog helemaal geen stevigheid. Nou probeer dat maar eens duidelijk te maken. Vraag me niet hoe ik die 10 weken ben doorgekomen, ik heb echt moet vechten terwijl ik ook met mezelf bezig was om weer uit de put te komen. Soms vraag ik me af of dat ze het ook niet bewust doen. Hoe dan ook bewust of onbewust fijn vond ik het niet.

Sundral; deze week was een heftige week. Vorige week was het 2 jaar geleden dat ons zoontje dood is geboren, deze week tijdens therapie aandacht aan besteed, tenminste we moesten naar ons lichaam luisteren. Wel de emoties kwamen behoorlijk los. Ben geschrokken, werd weer angstig. Was bang dat ik weer terug zou vallen. Gister een crematie van mijn oom en toen ik de kist zag staan dacht ik: mijn tijd is het nog niet maar tegelijkertijd denk ik dan aan Casper* het mannetje dat veels te jong is gestorven, eigenlijk het levenslicht nog niet heeft gezien. Beetje dubbel allemaal.

**Geplaatst**: 14-09-12 09:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 09:36

Miranda: Ik heb ze dat idd wel vaker zien doen, dat ze mensen eerst helemaal naar de bodem laten zakken en dat ze daarna pas inspringen, dat doen ze soms bewust denk ik. Maar ik heb nu 7 opnames achter de rug, heb al veel gezien en ik zie vooral ook bij anderen dat ze (hier iig ) veel fouten maken en dingen verkeerd inschatten. In enkele gevallen hebben die keuzes zelfs levens gekost. De laatste keer heb ik 3 a 4 weken lang bij ambulant aangegeven dat het niet goed ging, dus ik heb het letterlijk gezegd, toen kreeg ik te horen dat ze niks voor me konden doen. Daarna raakte ik volledig uit contact, boden ze me een opname op open aan, die heb ik afgeslagen omdat ik in het verleden mezelf niet veilig voelde op open en daardoor naar de pillen greep en toen zeiden ze dat ze weer niks voor me konden doen. Daarna was het te laat, draaide ik volledig door en belandde ik in het ziekenhuis, toen mocht ik wel naar gesloten.

Ik heb ook gehad dat ik op open een overdosis had genomen, toen kwamen ze om het uur mijn bloeddruk controleren en die was op een gegeven moment nog maar 60 over 40 en ze hebben niks gedaan, ze hebben me gewoon laten liggen. Daar heb ik later een klacht over ingediend, nooit meer wat van gehoord. Af en toe denk ik wel eens dat ik maar het beste over kan stappen naar een andere instelling, maar daar ben ik ook weer bang voor. Wie weet wat daar de problemen zijn, bovendien moet je dan weer helemaal opnieuw beginnen met dossiervorming e.d. Hier is het voordeel dat de meeste hulpverleners me al kennen...

Sterkte in deze tijd met het verlies van Casper! :(:)

Heb je dat goed af kunnen sluiten? Mag eventueel in pb als je dat liever hebt

Ik weet helaas hoe het voelt, dus misschien kunnen we elkaar daarin ook een beetje steunen? Ik kan me voorstellen dat de manier van therapie op dit moment extra zwaar is, omdat je je concentreert op je gevoel en dat alles dan omhoogkomt.

**Geplaatst**: 14-09-12 09:49

Geplaatst: 14-09-12 09:49

bromfiets schreef:
Miranda: Ik heb ze dat idd wel vaker zien doen, dat ze mensen eerst helemaal naar de bodem laten zakken en dat ze daarna pas inspringen, dat doen ze soms bewust denk ik. Maar ik heb nu 7 opnames achter de rug, heb al veel gezien en ik zie vooral ook bij anderen dat ze (hier iig ) veel fouten maken en dingen verkeerd inschatten. In enkele gevallen hebben die keuzes zelfs levens gekost. De laatste keer heb ik 3 a 4 weken lang bij ambulant aangegeven dat het niet goed ging, dus ik heb het letterlijk gezegd, toen kreeg ik te horen dat ze niks voor me konden doen. Daarna raakte ik volledig uit contact, boden ze me een opname op open aan, die heb ik afgeslagen omdat ik in het verleden mezelf niet veilig voelde op open en daardoor naar de pillen greep en toen zeiden ze dat ze weer niks voor me konden doen. Daarna was het te laat, draaide ik volledig door en belandde ik in het ziekenhuis, toen mocht ik wel naar gesloten.

Ik heb ook gehad dat ik op open een overdosis had genomen, toen kwamen ze om het uur mijn bloeddruk controleren en die was op een gegeven moment nog maar 60 over 40 en ze hebben niks gedaan, ze hebben me gewoon laten liggen. Daar heb ik later een klacht over ingediend, nooit meer wat van gehoord. Af en toe denk ik wel eens dat ik maar het beste over kan stappen naar een andere instelling, maar daar ben ik ook weer bang voor. Wie weet wat daar de problemen zijn, bovendien moet je dan weer helemaal opnieuw beginnen met dossiervorming e.d. Hier is het voordeel dat de meeste hulpverleners me al kennen...

Met alle respect lieve Bf, je zult het ongetwijfeld als niet prettig opvatten wat ik nu zeg, maar je bent van alles aan het doen om in de problemen te komen, en alle mogelijke opties die geboden worden vind je dan niet goed. Ze bieden je open aan, jij voelt je daar niet veilig dus wilt niet naar open. In mijn ogen weiger je dan een mogelijkheid die altijd beter is dan niets. Vervolgens gebeurt er van alles waardoor je naar gesloten mag en dan is dat voor jou wel okee. Vervolgens doe je feitelijk een zelfmoordpoging en ben je boos dat ze je niet voldoende helpen? Deed je die poging nou om op de gesloten afdeling te komen?

Dit topic is er om mensen te ondersteunen, en mijn zienswijze wordt vaak niet als ondersteunend beschouwd, terwijl het dat feitelijk wel kan zijn mits je je eigen gedrag onder ogen wilt zien. Hulpverlening is er ook om mensen te ondersteunen, niet om de problemen voor de mensen op te lossen. Ik zie niet in hoe jij jezelf helpt door te eisen dat je naar gesloten gaat, en een overdosis te nemen als dat niet gebeurt (of heb ik dat verkeerd opgevat?). Wat is jouw doel uiteindelijk? Hoe zou je uiteindelijk zelf WILLEN dat het gaat? Hoe zie je dat voor je? wat wil je dat er gebeurt? Wat verwacht je van de hulpverleners? En wat verwacht je van jezelf?

Je vertelt hier dat de hulpverlening veel fouten maakt en dingen verkeerd inschat, en dat daardoor doden vallen. Dat de kwaliteit van de hulpverlening te wensen over laat in sommige of misschien zelfs vele gevallen, kan ik beamen. Maar het lijkt wel alsof je je leven en jouw gedrag in handen van de hulpverleners wilt leggen en dan maar afwacht of ze dat in jouw ogen goed oplossen?

**Geplaatst**: 14-09-12 10:03

Geplaatst: 14-09-12 10:03

Je vat het verkeerd op denk ik

Ik wilde juist voorkomen dat ik die poging deed, omdat dat het patroon is wat zich steeds herhaalt. Zoals ik al zei heb ik nu 7 opnames gezeten, zowel op gesloten als open. En mijn ervaring op open is dat ik niet de controle heb van mijn ouders zoals thuis en niet de controle van de verpleging zoals op gesloten. Daardoor is het al eerder misgegaan en daarom wilde ik het niet, omdat ze op open dan denken dat het beter gaat terwijl dat niet zo is en dan ineens zeggen dat ik mijn medicatie in eigen beheer moet houden. Als ik dan doordraai is er helemaal niks meer wat me tegenhoudt qua controle, snap je? Dat is nu twee keer eerder gebeurd en daarom wil ik niet naar open.

Ik dénk dat als ze op dat moment naar me hadden geluisterd en me serieus hadden genomen, me hadden opgenomen op gesloten, ik tot rust had kunnen komen in een voor mij veilige omgeving. Dan had ik misschien een opname nodig gehad van 3 weken en dan was er dus helemaal geen poging geweest... Ik voelde aankomen dat mijn gedachten de overhand zouden gaan nemen en dan kún je op een gegeven moment niet meer helder denken en verlang je alleen nog naar stilte in je kop. Ik denk echt dat de hele geschiedenis voorkomen had kunnen worden, maar niet in de (voor mij) onveilige situatie van de open afdeling.

Wat ik van de hulpverleners wil? Dat ze mij handvatten geven om met die gedachten om te gaan, dat ze niet meer de baas over me zijn en dat ze me niet meer laten zwemmen. Hoe? Dat weet ik ook niet, misschien ben ik wel niet te helpen... Dat kan best hoor, maar nu doen ze letterlijk niks, ze proberen het niet eens en daar kan ik eerlijk gezegd ook niet mee leven. Ik probeer het namelijk wel, misschien niet op de goede manier, maar daar zijn de hulpverleners dan weer voor, om te helpen met het zoeken naar wat dan wél de goede manier is, toch?

**Geplaatst**: 14-09-12 10:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 10:50

Ah okee, dat is helder

**Geplaatst**: 14-09-12 10:56

Geplaatst: 14-09-12 10:56

Ga eerlijk zijn, heb helemaal niet bij gelezen, ben ook pas nu weer echt thuis.

Bent doodop, eindelijk een dagje vrij, morgen weer een hele dag. Maar probeer me nu te ontspannen door taart te maken.

**Geplaatst**: 14-09-12 10:56

Geplaatst: 14-09-12 10:56

En het zal ongetwijfeld ook zo zijn dat ik nu vrij negatief reageer op alles, dat ligt ook aan mijn gemoedstoestand op dit moment

Maar wat ik bedoelde met dat het levens heeft gekost: Daarmee doel ik niet op mezelf, ik ben er immers nog... Maar ik heb met 4 (en dat vind ik er best veel in die paar jaar) mensen gekend die ze uit programma's hebben gezet, per se wilden overplaatsen, of de behandeling helemaal hebben gestopt omdat "het beter met ze ging" en die daarna een eind aan hun leven hebben gemaakt omdat ze voor hun gevoel nergens meer terecht konden. Ik vind dat inderdaad fouten

**Geplaatst**: 14-09-12 11:10

Geplaatst: 14-09-12 11:10

Om het even op mezelf te betrekken.... Ik heb de vicieuze cirkel doorbroken door:
1. me te realiseren in wat voor patroon ik terecht was gekomen
2. me te realiseren waarom ik in dat patroon bleef hangen
3. in te zien dat dat patroon niet helpend was
4. het gedrag te veranderen die het patroon in stand hielden, ONDANKS dat de gedachten bleven.

Met als gevolg dat ook de (dwangmatige) gedachten zijn verminderd (nu zelfs verdwenen). Bij mij heeft het echter een andere achtergrond, en speelde fysieke en emotionele uitputting en onverwerkt trauma een rol en niet een persoonlijkheidsstoornis. Vandaar dat het in mijn geval verdwenen is nu, wat bevestigt dat het niks blijvends is geweest. Ik heb mijn attitude langzaam aan weten te veranderen, heb mezelf op de juiste moment aangesproken, heb mezelf op de juiste momenten onthouden van bepaald gedrag, ben op de juiste momenten lief/ mild voor mezelf geweest en op de juiste momenten streng.

Om niet met een bepaald gevoel te hoeven dealen (omdat ik bang was dat ik dat gevoel niet aan kon, en dat was op momenten ook het geval), ging ik bepaald gedrag vertonen. Volgens mij is dat ook zo in geval van dwanghandelingen en dwanggedachten. Een disfuncionele manier om te dealen met jouw angsten.
Dat gedrag had weer negatieve gevolgen, die weer negatieve gedachten en gevoelens opriepen. Vicieuze cirkel. Totdat ik op het moment dat ik dat gedrag wilde gaan vertonen mezelf heb aangesproken en mezelf gedwongen heb in het, om het maar even uit te drukken hoe het voelde, ondraaglijke gevoel aan te gaan door NIET te handelen.

Cognitieve gedragstherapie heeft daar enorm bij geholpen, plus dat ik een beroep heb kunnen doen op bepaalde karaktertrekken van mijzelf, en op mijn denkvermogen.

Ik ben beter dan ik ooit ben geweest nu, mentaal gezien. Voel me 200%. Dat sterkt me ook weer in de overtuiging die het hele team van hulpverleners heeft gehad, namelijk dat er niks "mis" met me is en dat je je eigen leven meer kunt sturen dan je wellicht denkt door confrontaties aan te gaan met jezelf. En dat, terwijl ik in 2009 nog ten onrechte het stempeltje borderline kreeg. Ik ging naar die stempel leven. Dat werkt sowieso NIET. En achteraf gezien, had deze therapeut dus geen gelijk, OF ik ben ineens volledig genezen van een persoonlijkheidsstoornis.

Voor mij is de sleutel: bewustwording, confrontaties aangaan en het heft in eigen handen nemen. Hoe ondraaglijk een gevoel ook was, door het er te laten zijn en er niet tegen te vechten op welke manier dan ook, is het afgenomen en verdwenen.

Als jij helemaal van de kaart bent, dan kies je er niet voor om suicidale gevoelens te hebben. Maar het al dan niet innemen van pillen of wat dan ook is WEL een keus. Had ik dood willen zijn, dan had ik een manier gevonden om niet meer gered te kunnen worden. vandaar dat ik het tegenstrijdig vind als je zegt dat ze niet hebben ingegrepen bij een overdosis en dat je, terwijl je toch nog wel leeft, een klacht indient tegen degenen die wel hadden moeten ingrijpen. Of je bent blij dat ze niet ingrijpen, of je moet die pillen niet innemen en de confrontatie aangaan met jezelf. Zo zie ik dat.

De verantwoordelijkheid voor zelfdoding ligt te allen tijde bij degenen die zichzelf dood. Dat is mijn mening.

**Geplaatst**: 14-09-12 11:33

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 11:33

Wat je zegt klopt, maar ook weer niet helemaal. Het eerste stuk wel, daar ben ik me van bewust, alleen weet ik niet hoe en daar wil ik hulp bij. Cognitieve therapie heb ik ook om gevraagd, maar daar wilden ze niet meer dan 5 sessies van doen en dat zijn er uiteindelijk maar 4 geworden waarvan 1 een kennismaking. Daarin kun je natuurlijk nooit echt iets bereiken, het is om onbekende redenen stopgezet, ze wilde het niet vertellen. Wat moet ik dan nog doen? Er opnieuw om vragen? Ik kan ze niet dwingen...

Over zelfdoding ben ik het niet helemaal met je eens. Ik spreek hier namens mezelf, hoe het bij anderen werkt weet ik niet. Bij mij zit er een aanlooptijd aan vast, dan weet ik idd wat ik aan het doen ben en dan wil ik het zelf dus ook niet en probeer ik die dwanggedachten onder controle te houden. Op dat moment roep ik al hulp in omdat ik merk dat ze erger worden. Die aanlooptijd duurt een aantal weken, varieërend van 3 tot 6 weken ongeveer. Daarna gaan ze de overhand nemen en begin ik psychotische trekken te vertonen, ondanks dat ik nog wel weet wie en waar ik ben worden de gedachten zo sterk dat ik er helemaal door word overgenomen en ik voor de rest "verlamd" raak. Op dat moment kan ik geen hulp meer inroepen omdat ik uit contact ben, ik praat niet meer en zit helemaal in mezelf opgesloten. Maar op zo'n moment weet je eigenlijk ook niet echt meer wat je aan het doen bent en ben ik die pillen in gaan nemen. Dat ik hier nu nog zit (in ieder geval de laatste keer) is toeval omdat mijn vader me belde of ik een loempia lustte

En die hoorde aan mijn stem dat er iets niet goed was en die hebben me naar de huisartsenpost gereden. Ik was op dat moment al ver weg. Dus een keus? Niet altijd of niet helemaal.

**Geplaatst**: 14-09-12 12:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 12:00

Ik kan uit mijn eigen ervaringen vertellen dat zelfdoding in mijn geval absoluut geen keus is. Het gebeurd als ik zover weg ben en niet meer kan denken. Achteraf weet ik ook niet wat er gebeurd is. Behalve dan wat de omgeving mij verteld. Dus in dat opzicht ben ik het niet eens.

Op het moment dat je normaal kunt denken heb je keuzes.Echter er zijn ook mensen waarbij de hersens zo in de knoop zitten dat ze niet meer kunnen kiezen en op automatische piloot dingen doen. (in mijn geval kan zoiets dagen duren. Het enige wat ik me dan herrinner is de inzinking vlak ervoor en verder een zwart gat. Net alsof iemand anders in me zit.)

En in dat geval (in mijn geval gelukkig nooit verkeerd ingeschat) kan je je hulpverlening wel verantwoordelijk achten.

Verder vind ik door bezuinigingen dat er teveel misgaat op GGZ/Psygiatrie simpel weg omdat er geen tijd is omgoed te luisteren en samen te werken. Bijv: Ik vertel A verpleger dat het tijd niet goed gaat. Ik ga er vanuit dat dan het hele team op de hoogte is van mijn terugval en in kan grijpen of aanvullende zorg geven. Echter doordrukte gebeurd het vaak dat A het niet aan BCD door geeft en daardoor schakels niet werken en je dus zorgverlies krijgt.

**Geplaatst**: 14-09-12 12:36

Geplaatst: 14-09-12 12:36

Ik kom ook echt niet verder,heb na bijna 2 jaar nog steeds geen behandeling,alleen maar gesprekken.
Sommige dingen wil ik niet eens over praten bij de psychologe en doe dat dan ook niet.Ik hoop volgende week meer te horen,wát ze nou kunnen doen en óf ze iets kunnen doen.Ik heb vaak een gevoel dat ik ga doordraaien,heel beangstigend is dat,en dat ik zelf niets meer weet.
Als ik sommige mensen zie lopen hier bij het psychiatrisch ziekenhuis denk ik,dat kan bij mij ook gebeuren.Ze weten helemaal niet meer wie ze zijn.

@Sundral
Ik heb ook een trauma en heb ook PTSS.

**Geplaatst**: 14-09-12 15:06

Geplaatst: 14-09-12 15:06

@ bromfiets: ik vind psychose inderdaad een ander verhaal, dat had ik er duidelijker bij moeten zetten. Dus niet "te allen tijde", dat neem ik terug. Omdat je dan imo niet geheel zelfbewust handelt, of helemaal niet zelfs. dat standpunt heb ik ook als het gaat om straffen van mensen die in psychose een strafbaar feit hebben gepleegd. Psychose zie ik als een uitzonderingsgeval.

Maar de sleutel zit ' em zoals ik lees in de "aanlooptijd" bij jou, maar ook bij anderen. Je voelt het aankomen, weet ook hoe lang het duurt totdat de bom barst, etc. Dat stuk, dat is denk ik waar de winst te behalen is dan! Als je je medicatie in eigen beheer krijgt, kun je dan niet op tijd aan de bel trekken en afspreken dat je op dat moment de medicatie uit handen geeft? Dat soort dingen? Wat er VOOR de psychose gebeurt is belangrijk denk ik. Daar moeten ze de hulpverlening dan beter op afstemmen.

glindaofoz schreef:
Verder vind ik door bezuinigingen dat er teveel misgaat op GGZ/Psygiatrie simpel weg omdat er geen tijd is omgoed te luisteren en samen te werken. Bijv: Ik vertel A verpleger dat het tijd niet goed gaat. Ik ga er vanuit dat dan het hele team op de hoogte is van mijn terugval en in kan grijpen of aanvullende zorg geven. Echter doordrukte gebeurd het vaak dat A het niet aan BCD door geeft en daardoor schakels niet werken en je dus zorgverlies krijgt.

Ik denk, helaas, dat dit soort dingen niet zozeer met bezuinigingen te maken hebben. Gebrekkige communicatie, zowel tussen hulpverleners als tussen clienten en hulpverleners, en daardoor een slechte afstemming en onnodige ellende, zijn imo al heel lang een big issue. Ook in ziekenhuizen als het gaat om patienten met lichamelijke klachten. Die ontbrekende afstemming is iets wat niet opgelost wordt door geld, maar door het onder de loep nemen van de organisatie en haar werkwijze. Het is jammer dat dit steeds maar niet gebeurt. Hiermee wordt onnodig veel tijd, geld en energie verspild en bonvedien doet het de clienten geen goeds.

**Geplaatst**: 14-09-12 15:20

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 15:20

Ik heb trouwens wel de maffe ervaring gehad dat ik NOOIT dwangmatige gedachten of gedrag heb gekend, totdat ik uitgeput raakte en mezelf niet meer was (in voelen, denken en doen). En dat die samen met de uitputting ook weer verdwenen zijn...

Achteraf gezien maakt ook dit dat ik erg alert ben op diagnoses en de juistheid ervan, omdat dwangmatige handelingen en gedachten deel KUNNEN uitmaken van een persoonlijkheidsstoornis, maar dat klaarblijkelijk niet het geval hoeft te zijn...

Vond ik wel even de moeite waard om te vermelden

**Geplaatst**: 14-09-12 15:50

Geplaatst: 14-09-12 15:50

Over vooraf afspraken en dergelijke maken ben ik het met je eens. In de keren dat ik het voelde aankomen heb ik met mijn partner afgesproken dat hij medicatie beheerd. En ook met hulpverleners dat mijn partner aan de bel trekt als het uit de hand dreigt te lopen. En daarmee zijn veel obstakels genomen.Soms is het voor niets omdat er toch uiteindelijk niks gebeurt maar zoals mijn partner altijd zegt liever een keer te vaak dan te weinig en jou vinden.

Toch denk ik dat je wel een beetje met geld kunt oplossen (niet alles dat ben ik met je eens) Als de hulpverlener iets meer tijd krijgt. (om alles te schrijven of in te typen op pc) Hetzij tijdens hetzij na de afspraak. Dan kan een ieder in de pc zien wat er gebeurd is. (ik weet gebeurd in sommige instanties wel echter hier niet.) En dan tja houd niet van regeltjes maar goed doordat mijn aanloop naar een oplossing (behandelen en dus tips hoe te doen wanneer iets wat ik dus nu niet heb en zou weten in slechte tijden) inmiddels ruim een jaar en aantal maanden duurt. De regel dat artsen / hulpverleners verplicht alle terzake doende dingen invoeren. En het hele team hetzelfde programma gebruiken. dan denk ik dat het op zich niet zo moeilijk hoeft te zijn maar goed nu zeggen de hv en artsen sorry geen tijd voor. En ook wachtlijsten zouden hierdoor omlaag kunnen.(doordat iedereen alles weet hoeft niet iedere keer opnieuw dingen doorgenomen te worden.) (voel me af en toe net een bandrecorder en heb dat ook aangegeven.) En wachtlijsten vind ik dus echt te lang duren.

Als ik kijk dat ik vanaf vorig jaar oktober op wachtlijststa voor therapie. Als dat niet zo was Was ik misschien nu al wel verder geweest. Doordat ik wist hoe ik bepaalde dingen kon doen.

**Geplaatst**: 14-09-12 16:10

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 16:10

Helemaal met je eens gummie, maar dan moeten ze je wel serieus nemen

Je hebt vast wel eens gehoord van een signaleringsplan? Er is tijdens de laatste opname en de opname daarvoor (die met ibs was) begonnen aan zo'n plan. Ik vind/vond het bijzonder moeilijk om het te maken, hoe het gaat weet ik wel maar wat er gedaan kan worden zie ik een stuk minder voor me... Daar had ik dus hulp bij nodig, die heb ik gehad, welgeteld 2 keer. Beide opnames dus 1 keer en het liep allebei de keren spaak op het stukje opname. Zoals ik hierboven al heb uitgelegd is open voor mij nu nog geen optie vanwege de onveiligheid en het gebrek aan controle wat ik op dat moment wel nodig heb en dan hield gewoon alles op, want het was niet volgens het boekje en daar kan niet aan getornd worden. De enige mogelijkheid dan is om de crisisdienst te bellen, geen probleem zou je zeggen.
Met als enige nadeel dat de crisisdienst hier thuis niet wil komen... Wij wonen precies op de grens van twee regio's en ze komen geen van beiden

Zelfs niet als de huisarts ze met spoed belt, ze verwijzen enkel naar elkaar.

Dan blijft de enige mogelijkheid voor mijn ouders om me in de auto te laden en me in het ziekenhuis of bij het ggz af te leveren

Maar of dat nou zo handig is met iemand die helemaal de weg kwijt is? Ik word ook agressief namelijk.

Eigenlijk wil ik denk ik hetzelfde punt maken als Glindaofoz. Ik wil wel, maar ik heb het gevoel dat ik zo ontzettend tegengewerkt word dat het averechts werkt.

**Geplaatst**: 14-09-12 16:26

Geplaatst: 14-09-12 16:26

Ik heb niet het hele topic gelezen maar dat wat ik wel heb gelezen vond ik al best wel heftig.
Wat een trajecten zijn sommige al door geweest en wat een verschillende soorten therepieën zijn er.
Ik moet zeggen dat ik het wel leerzaam vindt om al jullie belevingen met de therepiën en de persoonlijke gesprekken te lezen.

Ik heb geen energie gehad om de hele lange reacties te lezen en sommige afkortingen zijn mij compleet onbekend.
Moet wel zeggen dat ik het heel erg dapper vind dat sommige hier zo open en eerlijk hun beleving durven te delen maar ook vind ik het bijzonder hoeveel kennis een aantal hebben over zichzelf.

Over mezelf.
Vroeger tijdens mijn opleiding SPW en SD wel faalangsttraining gevolgt maar die had geen tot weinig succes.
Ik besef eigenlijk wel dat er wat moet gebeuren omdat ik toch wel problemen heb die niet vanzelf over gaan.
Even in het kort: ik ben extreem perfectionistisch wat zich uit in angst om te falen, angst om teleur te stellen en te kwetsen.
Ik ga uitdagingen uit de weg en komt er onverhoopt iets op mijn weg waar ik geen ervaring mee heb dan zoek ik uitvluchten om er onder uit te komen.
Ik ga finaal over mijn eigen grenzen heen om de ander maar tevreden te houden en thuis stort ik dan in omdat ik het niet trek.
Dan wil ik mijn bed in kruipen en er de hele dag niet uit komen, gelukkig heb ik dan mijn paard die bepaald everantwoordelijkheid met zich mee brengt.
Mijn paard (en mijn man) weer houdt mij eigenlijk van instorten.

Ik lees graag even mee omdat ik er zelf al enige tijd tegen aan hik om naar een psycholoog toe te gaan.
Vindt het nog al lastig om er uit mezelf naar toe te gaan omdat ik bang ben dat ik ze te gemakkelijk om de tuin heen kan leiden.
Ik praat al vanaf mijn 12e met maatschappelijkwerkers en kan zo makkelijk praten over alles van mezelf dat ik het over kan brengen als of het over een ander gaat.

Ik ben dus heel erg nieuwgierig of jullie dit herkennen, dat je zo makkelijk praat en er dan geen emotie meer los komt?

**Geplaatst**: 14-09-12 16:29

Geplaatst: 14-09-12 16:29

OsMo schreef:
Ik heb niet het hele topic gelezen maar dat wat ik wel heb gelezen vond ik al best wel heftig.
Wat een trajecten zijn sommige al door geweest en wat een verschillende soorten therepieën zijn er.
Ik moet zeggen dat ik het wel leerzaam vindt om al jullie belevingen met de therepiën en de persoonlijke gesprekken te lezen.

Ik heb geen energie gehad om de hele lange reacties te lezen en sommige afkortingen zijn mij compleet onbekend.
Moet wel zeggen dat ik het heel erg dapper vind dat sommige hier zo open en eerlijk hun beleving durven te delen maar ook vind ik het bijzonder hoeveel kennis een aantal hebben over zichzelf.

Over mezelf.
Vroeger tijdens mijn opleiding SPW en SD wel faalangsttraining gevolgt maar die had geen tot weinig succes.
Ik besef eigenlijk wel dat er wat moet gebeuren omdat ik toch wel problemen heb die niet vanzelf over gaan.
Even in het kort: ik ben extreem perfectionistisch wat zich uit in angst om te falen, angst om teleur te stellen en te kwetsen.
Ik ga uitdagingen uit de weg en komt er onverhoopt iets op mijn weg waar ik geen ervaring mee heb dan zoek ik uitvluchten om er onder uit te komen.
Ik ga finaal over mijn eigen grenzen heen om de ander maar tevreden te houden en thuis stort ik dan in omdat ik het niet trek.
Dan wil ik mijn bed in kruipen en er de hele dag niet uit komen, gelukkig heb ik dan mijn paard die bepaald everantwoordelijkheid met zich mee brengt.
Mijn paard (en mijn man) weer houdt mij eigenlijk van instorten.

Ik lees graag even mee omdat ik er zelf al enige tijd tegen aan hik om naar een psycholoog toe te gaan.
Vindt het nog al lastig om er uit mezelf naar toe te gaan omdat ik bang ben dat ik ze te gemakkelijk om de tuin heen kan leiden.
Ik praat al vanaf mijn 12e met maatschappelijkwerkers en kan zo makkelijk praten over alles van mezelf dat ik het over kan brengen als of het over een ander gaat.

Ik ben dus heel erg nieuwgierig of jullie dit herkennen, dat je zo makkelijk praat en er dan geen emotie meer los komt?

Klinkt als mijzelf, alleen ben ik niet extreem perfectionistisch. Ik ben nu 9 x naar de psycholoog geweest. Wat houd je tegen, houd je ECHT tegen? Verwacht geen oplossingen of iets, je zal er zelf aan moeten werken ;-)

**Geplaatst**: 14-09-12 16:35

Geplaatst: 14-09-12 16:35

Juist BF

En dat alsof je praat over een ander herken ik wel. Want schijn ik ook te doen

Alleen daar prikken ze hier wel doorheen. Dus daar kan ik niet over klagen

Ik doe het vooral als ik over mezelf moet praten over alle dingen die voor zijn gevallen. Op dat moment heb ik mega groot masker voor en voel ik ook weinig. Echter weet inmiddels uit ervaring dat dit tijdelijk is en de gevoelens toch wel komen als ik daarna een tijd alleen ben. (bv smiddags gesprek gehad meestal is het savonds/snachts of de volgende dagen bonje en ben ik de weg kwijt. Ligt eraan hoe heftig het gesprek was.) Ik geloof maar weet het niet zeker dat dit door mijn hulpverlener depersionalisatie was. Een systeem wat je hersens hebben gemaakt om toch door te kunnen terwijl je het eigenlijk niet kunt. Heb dan nl ook het gevoel alsof ik van afstandje toekijk wat ik vertel.

**Geplaatst**: 14-09-12 16:36

Geplaatst: 14-09-12 16:36

Osmo: Allereerst welkom

Het is alsof je mij beschrijft, alleen heb ik geen man

Ik kan je uitleggen hoe het bij mij werkt, misschien dat je er wat aan hebt?

Ik kan heel goed over mezelf praten, zolang het klinisch blijft. Ook zijn mijn verhalen min of meer stereotyp, ik gebruik dezelfde bewoordingen en zinsopbouw, vaak ook dezelfde omschrijvingen en woorden. Het is dan inderdaad net of ik over iemand zit te praten. (bij mij zit ik dan ook in mijn hoofd naast mezelf en observeer ik mezelf als een vreemd object die ik dan naar buiten toe beschrijf. Mijn gevoel is op dat moment volledig afgesloten, ik kan vertellen wat ik normaal gesproken zou voelen, maar niet wat ik op dát moment voel.

Ik ga daar binnenkort beeldende therapie voor krijgen om te proberen om dichter bij mijn eigen gevoel te komen, om dus echt te gaan mogen voelen. Maar ook om dat in goede banen te leiden, ik ben ontzettend bang dat heel die beerput in 1 keer opengaat en dat ik dan mezelf volledig kwijtraak. Ik hoop dat de therapeute daar goed mee om kan gaan, maar tijdens de intake heeft ze wel mijn vertrouwen gewekt, dus ik ben heel benieuwd

**Geplaatst**: 14-09-12 16:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 14-09-12 16:41

Glindaofoz: Bij mij willen ze het niks noemen. Ik noem het zelf een soort dissociatie, maar ik ben geen psych. Hoe goed ik mezelf ook ingelezen heb. Depersonalisatie is in mijn diagnoseloopbaan ook wel eens gevallen, maar dat was helemaal in het begin en dat is inmiddels verdwenen.

Maar dat is bij mij een soort tussenstadium, als ik me nog redelijk goed voel. Als het minder wordt verdwijn ik in een andere wereld, een soort droomwereld. Dan zie ik de echte wereld nog wel, maar op de achtergrond en in slowmotion. Geluid komt nog wel binnen, maar in een andere taal die ik moeilijk kan verstaan.

**Geplaatst**: 14-09-12 16:41

Geplaatst: 14-09-12 16:41

Citaat:
Ik ben dus heel erg nieuwgierig of jullie dit herkennen, dat je zo makkelijk praat en er dan geen emotie meer los komt?

Ja hoor, dit is heel erg herkenbaar! Ik begin altijd te lachen, en doe alsof het me niks boeit. Hoewel dat dat ergens wel zo is, ik zou ook zo hard eens een keer willen huilen. Maar helaas dat gaat niet.

**Geplaatst**: 14-09-12 16:47

Geplaatst: 14-09-12 16:47

Miis blim Met name de hoge eigen bijdrage $:\$ .
Ik vind het erg duur om eerlijk te zijn.

Glindaofoz ik doe dat eigenlijk altijd zodra iemand wie dan ook dieper in gaat op mij en door vraagt.
Ik trek een zakelijk masker op en praat over alles als of ik het zelf nooit heb mee gemaakt.
Tijdens mijn opleiding SD waren er twee leraren die beide ook psycholoog waren.
Ten tijde dat ik voor mijn opleiding een socialisatie verslag moest schrijven (hoe ben ik geworden tot de persoon die ik ben) had ik die ene leraar gewoon emotioneel en ik zat er zelf bij zo van "owh ach ja tis nu eenmaal gebeurd".
Ik ben daar dus een beetje bang voor dat ik straks handen vol geld uit geef aan gesprekken waarbij ik zelf een stalen gezicht heb en de psycholoog aan het janken breng.
Dat woord hulpverlener depersionalisatie ken ik trouwens niet - ga ik even op zoeken.

Owh mensen jullie gaan wel snel hoor, ik wil plaatsen en zie allemaal reacties alweer.
Bromfiets ik ga nu je reactie even lezen.