Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-05-10 21:41

Geplaatst: 11-05-10 21:41

DarkDreamer schreef:
conDios schreef:
@Menimo Niet verkeerd opvatten ofzo maar ik vind jou echt een hele mooie 'zwaan' !
(ff profiel gespiekt)

Mee eens!

Maar menimo, ik snap je wel hoor. Ik denk ook vaak zat: "Je l*lt."
Ik kan ook niet omgaan met complimentjes, wimpel ze altijd maar af en begin een beetje vaag en afwerend te doen .

hihi ja, ik vind het wel heel lief van jullie hoor, en 't geeft me weer een goed gevoel

Maar toch. Dan denk ik 'nou op de foto zie ik er een stuk fatsoenlijker uit dan in 't echt' maar dan zie ik de foto en dan denk ik dat al niets eens meer.. :')

't is ook.. Ik kan niet geloven dat er irl uberhaupt iemand is die mij gewoon 'normaal' vindt qua uiterlijk.. Los van wat ik van mezelf vind, heb ik sowieso altijd het gevoel dat andere mensen me echt opvallend lelijk ofzo vinden

...

Hihi dit topic moet niet verzanden in 't grote complimentjes topic ofzo, want dan komt het ook niet meer gemeend over maar ik vind jullie ook allebei écht mooi. conDios, jij hebt echt hele mooie ogen en darkdreamer, jij hebt blonde haren waar ik jaloers op ben

**Geplaatst**: 11-05-10 21:44

Geplaatst: 11-05-10 21:44

Ik ben heel snel heel onzeker...

**Geplaatst**: 11-05-10 21:46

Geplaatst: 11-05-10 21:46

Ik heb die blonde haren niet meer

.
Heb het een tijdje heel donkerbruin gehad. Iets wat ik nooit heb gedurfd maar wel al heel lang wilde proberen. Zins ik van de middelbare af ben heb ik een meisje leren kennen die mij heel veel zelfvertrouwen heeft gegeven. En we hebben toen samen ons haar geverfd! Voelde echt als een hele overwinning voor mij :')

.

De kleur komt inmiddels wel weer terug, heb het vorige zomer blond geverfd en laat nu langzaam mijn eigen kleur terug komen

.

En dit was volledig oftopic trouwens :')

.

Ontopic:
Ik ben heel snel bang dat mensen mij heeeeeel wit vinden in mijn gezicht. Lang verhaal. Maar heeft ook met dingen te maken waar ik voor uitgemaakt ben

.

**Geplaatst**: 11-05-10 21:58

Geplaatst: 11-05-10 21:58

Dan nog, vind dat je ook echt een mooi gezicht hebt

Blond haar is juist tof omdat je het alle kleuren kan verfen. Als ik mijn haar blond verf zie ik er dus niet uit.... :')

Dus in dat opzicht ben ik sowieso jaloers op je

Djiez, hebben mensen opmerkingen gemaakt dáárover :oo

. Ik vind gebruinde mensen dus ook echt niet altijd zo mooi... Ik vind hele gebruinde (blanke) mensen ook altijd veel ouder er uitzien enzo. Dan vind ik juist lichte mensen mooier eerlijk gezegd, en ik ken wel meer mensen die dat vinden

. Ik verbrand zelf heel snel in de zon (en dan ook vrij ernstig..), waardoor ik meestal met hoge factor of bedekt buiten loop. Ben dus ook altijd licht. Maar moet zeggen dat ik daar eerder blij dan onzeker om ben. Hoewel ik me kan voorstellen dat je dan toch nog bang bent wat anderen er van vinden, als mensen het tegen je gebruikt hebben... :(:)

**Geplaatst**: 11-05-10 23:02

Geplaatst: 11-05-10 23:02

Ik ben jaren gepest omdat ik 'dik en dom' ben. Ik werd niet alleen gepest door de kinderen, maar (enkele) leerkrachten op de basisschool zetten me voorschut, zodat de klas me kon uitlachen, en deden alsof ik dom was (klinkt erg onrealistisch.. maar het is echt zo).

Wat ik er aan heb overgehouden, ben ik nog minder blij mee, als dat pesten zelf. Ik heb therapie gehad voor een minderwaardigheidscomplex. Naast dat minderwaardigheidscomlex heb ik moeite met mensen te vertrouwen. Dat veroorzaakt tegenwoordig ontzettend veel ruzie tussen mij en mijn vriend. Maar ook door dat ik zo minderwaardig over mezelf doe, heb ik vaak ruzie met mn vriend/ouders. Ik zeg vaak dingen erg negatief over mijzelf. Daar kan mijn vriend niet tegen.

Doordat ik mezelf niet zo geweldig vind, en altijd heb gedacht van mezelf dat ik dom ben. Ben ik naar het vmbo gegaan. Uiteindelijk heb ik spijt, dat ik niet meer zelfvertrouwen had destijds. Nu kan ik niet het beroep gaan doen dat ik wilde. Terwijl ik 'slim' genoeg ben. Nu merk ik pas, dat ik niet thuis hoor op de opleiding die ik nu doe. Het is te simpel.

Ik heb vreselijke stemmingswisselingen, soms zit ik in een periode dat ik me goed voel. Dan ben ik tevrede met mezelf, dan ben ik blij met mijn leven. Op een ander moment zit ik in een periode, daar ben ik van mening dat het makkelijker is voor anderen zonder mij.
Momenteel heb ik een moeilijke periode, heb veel ruzie met mijn vriend. En ben mezelf lastig.

Hopelijk is mijn verhaal te volgen, vind het te opsommend getypt. Maar ben moe, en heb daardoor moeite met het nalezen van zinnen (hoofdpijn).

**Geplaatst**: 11-05-10 23:08

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 11-05-10 23:08

Wat ik voornamelijk merk zijn mijn stemmingswisselingen. Als ik me goed voel dan is het leven voor mijn lichtgrijs, als ik me slecht voel dan is het leven gitzwart. Vind het af entoe moeilijk om optimistisch te blijven.

**Geplaatst**: 12-05-10 06:45

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 12-05-10 06:45

ohhh daar ben ik helemaal mee eens christel en judith.

Maar ik heb een hele positive vriend en heb een paar boeken gelezen die me motivatie geeft om positive te blijven. Ik vind ook dat ik meer positive perioden heb maar soms naar een "hele goede" periode is er een soort negative "naslag".

**Geplaatst**: 12-05-10 07:58

Geplaatst: 12-05-10 07:58

friendly schreef:
rainbow8 schreef:
Ga voor de spiegel staan en zeg elke ochtend en avond hardop tegen jezelf: Ik, naam, ben wel mooi van buiten en binnen en ik ben het wel waard om een gelukkig leven te leiden. Zo heb ik ook mezelf overwonnen. Als je begrijpt wat ik bedoel!!
Dus dat knopje heb ik gevonden nu ik je de kaart naar het knopje heb gegeven, maak daar dan gebruik van!!

Krijg wel meteen een vreemd gevoel vanbinnen als ik dat zinnetje alleen al denk. Net alsof ik iets los moet laten vanbinneuit maar het niet helemaal wil lukken. Vreemd is dat eigenlijk.

Dat vreemde gevoel kan ik me helemaal voorstellen. Het loslaten ja, daar heb je gelijk in. Dat het de eerste keer niet gelijk helemaal lukt is normaal. Hoe vaker je het zegt hoe vertrouwder het gaat wordt. Hoe makkelijk het loslaten is/wordt. Als er dan weer iets gebeurt kan je wel en terugval hebben, maar blijf vertrouwen in jezelf en je spiegelbeeld.

**Geplaatst**: 12-05-10 08:24

Geplaatst: 12-05-10 08:24

Ik wordt gepest op school maar dan alleen met woorden, stiekem roddelen/giechelen enz. Het gekke is dat ik hier juist meer zelfvertrouwen van krijg. Ik heb echt een rotklas daarom ben ik heel stil en zeg geen woord, als ik iemand niet moet dan lukt het me niet eens om iets tegen diegene te zeggen. Terwijl ik buiten school heel spontaan, druk, gek ben en totaal niet verlegen, ook niet bij vreemden. Als iemand weer een vervelende opmerking maak denk ik± wat ben ik toch geweldig, ik pest niet, ben aardig voor iedereen zolang je aardig terug doet, haal de hoogste punten van de klas (waardoor ik nerd wordt genoemd). Die pesters zijn zelf gewoon zielig, ze zien er allemaal hetzelfde uit, gedragen zich hetzelfde, hebben TE veel makeup op. Ik ben anders misschien wel raar. Ik ben geen meeloper en draag aparte kleding omdat ik die mooi vind. Omdat ik geen vrienden in mijn klas heb zal ik wel een makkelijk slachtoffer zijn want ze zijn allemaal hetzelfde, ik ben anders en daar ben ik trots op! Ik hoop ze over 20 jaar nog eens tegen te komen, benieuwd wat er van hun dan terecht is gekomen, tegen die tijd kan ik ze alleen maar bedanken, ze hebben me alleen sterker gemaakt en meer zelfvertrouwen gegeven.

**Geplaatst**: 12-05-10 08:50

Geplaatst: 12-05-10 08:50

bij mij heeft het grote gevolgen gegeven...
ik ben gepest sinds ik 6 jaar was. Het is nooit opgehouden tot ik begon te werken.
In mijn kindertijd ben ik gestopt met praten.. ik zei tegen mijn ouders of anders niets meer over wat ik meegemaakt had, hoe ik me voelde... altijd een lachend gezicht deed ik voor tegenover anderen. Het heeft voor mij emotioneel grote gevolgen gegeven. Ik hield alles voor mijzelf, kon mij niet meer uiten, kon geen gevoelens laten zien..
Mijn zelfvertrouwen was ook onder 0, eveneens mijn zelfbeeld.
Ik deed alles voor een ander, in een extreme mate dat het niet leefbaar was voor een mijzelf. Ik paste me altijd volledig aan, ik vroeg me telkens af zouden ze dat wel goed vinden en dit,... Ik wist zelfs niet eens meer wat ik goed vond...
Zo ben ik vorig jaar in een zware depressie geraakt.. 8 maand thuisgezeten... elke week op therapie, elke dag antidepressievum slikken...
en nu zit in sinds mei in een terugval. Weer voor een maand thuis. Nu ja ik ben al enkele stappen verder geraakt. Ik kan mezelf in de spiegel kijken en af en toe vinden dat ik mooi ben. ik kan ook al naar mezelf luisteren, maar er is nog een grote weg te gaan. Nu begin ik ook weer te praten met mijn ouders. heel moeilijk, maar alles stapje voor stapje...

Ik wens het niemand aan gepest te worden. het kan echt zo'n gevolgen hebben..

groetjes

**Geplaatst**: 12-05-10 09:35

Geplaatst: 12-05-10 09:35

charlotvanre, Ik denk dat de dingen, die jij omschrijft. Ik in minder 'erge' mate heb. Ik herken het wel goed.. Alleen bij mij is geen depressie vastgesteld.. Volgens mijn vriend lijkt het soms wel zo, en hij vind dat ik op nieuw hulp moet zoeken. Densnoods bij een psycholoog.. Maar ik wil er niet meer aan toe geven.

Ik durf in het bijzijn van veel mensen niet te praten, want misschien praat ik raar. Ik durf vaak mezelf niet te zijn. Zelfs bij mijn vriend is dat vaak moeilijk. Omdat ik me 'dom' tegenover hem voel. En het idee heb dat ik minder waard ben dan hem. Maar ook omdat ik weet dat mijn pessimisme bij hem de laatste tijd veel woede opwekt. Ik kan dus niet meer zeggen wat ik er van vind. Ik hou dan maar stil mijn mond... Werkt het beste..
Maar ook in de klas, heb ik sterk het gevoel dat ik niet gewenst ben. Waarom? Ik weet het niet, ik weet niet of ik zo veel verschil van anderen. En dan probeer ik me al aan te passen.

Nu moet ik zeggen dat ik op stal, en buiten stal om nu hele lieve vrienden heb. Mijn instructrice is eigenlijk degene waar ik het beste mee kan praten. Zij begrijpt mij.. Ik kan uren naar stal gaan, en met haar gewoon op een bankje zitten praten, en uithuilen. Dat doet goed... Heel erg goed.

Momenteel is mijn slechte periode ontstaan door alle ruzies tussen mijn vriend en mij. Het loopt nu al enkele weken op misschien uit, misschien niet... Ik wil niet dat hij weg gaat bij me. Maar ik weet niet wat hij denkt, ik weet niet wat hij voelt. Voor mijn gevoel toont hij geen interesse meer in de relatie. Volgens hem komt het erdoor, dat ik me dat zelf aanpraat. Doordat ik het negatief wil zien, doordat ik altijd denk dat hij niet van me houdt. Maar dat is niet zo denk ik... Ik heb het idee dat hij mijn problemen zat is. Dus ik probeer mijn problemen enzo zo weinig mogelijk te uiten. Waardoor ik me des te ellendiger voel als ik alleen ben. Dan voel ik me echt alleen.

**Geplaatst**: 12-05-10 09:49

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 12-05-10 09:49

@judth1601, ik snap dat je je problemen niet wilt uiten. Maar ik denk dat het ook al goed voor je is dat je er momenteel over praat. Depressie is gewoon niet leuk, het doet zeer, zit in je hoofd en je word er helemaal gek van. Nu moet ik zeggen dat het heel vervelend is tussen jou en je vriend, maar door in dit topic te kijken, zie je al dat je niet alleen bent. Al ken je ons niet van real life, we maken hetzelfde mee en praten erover. Eigenlijk zouden we allemaal wel een cursus zelfverzekerd zijn moeten volgen. Ik denk dat het een hoop goed doet. Verder heb ik 1 tip. Bekijk de kleinste dingentjes al positief. Wanneer iemand tegen je lacht, misschien op werk of ergens anders, en lach terug. Het doet je erg goed! Het heeft bij mij iig geholpen:)

**Geplaatst**: 12-05-10 09:53

Geplaatst: 12-05-10 09:53

Ik ben vroeger heel erg gepest omdat ik een 'lange' neus had.
Heeft me heel erg onzeker gemaakt toen.
En dat van die stomme meisjes achter je rug om allerlei roddels verspreiden,gatsie.
Gaat nu weer heel goed met me,nieuwe vriendinnen en een heerlijk leventje maar merk wel dat ik niet zo fantastisch ben met nieuwe contacten leggen.
Ben altijd bang dat mensen me stom zullen vinden..

**Geplaatst**: 12-05-10 13:29

Geplaatst: 12-05-10 13:29

waikiki_6 schreef:
@judth1601, ik snap dat je je problemen niet wilt uiten. Maar ik denk dat het ook al goed voor je is dat je er momenteel over praat. Depressie is gewoon niet leuk, het doet zeer, zit in je hoofd en je word er helemaal gek van. Nu moet ik zeggen dat het heel vervelend is tussen jou en je vriend, maar door in dit topic te kijken, zie je al dat je niet alleen bent. Al ken je ons niet van real life, we maken hetzelfde mee en praten erover. Eigenlijk zouden we allemaal wel een cursus zelfverzekerd zijn moeten volgen. Ik denk dat het een hoop goed doet. Verder heb ik 1 tip. Bekijk de kleinste dingentjes al positief. Wanneer iemand tegen je lacht, misschien op werk of ergens anders, en lach terug. Het doet je erg goed! Het heeft bij mij iig geholpen:)

Je hebt gelijk, het gaf mij gister toen ik dit topic ontdekte een heel erg opgelucht gevoel. Het gevoel dat ik niet zo alleen ben als dat het altijd 'lijkt'. Ben ook blij dat ik hier eens even alles van me af kan schrijven. Ik zal eens proberen, om die kleine dingen positief te bekijken.. Ga het echt proberen. Maar vaak vind ik dingen positief bekijken erg moeilijk.

**Geplaatst**: 12-05-10 18:46

Geplaatst: 12-05-10 18:46

die stemmingswisselingen ken ik namelijk ook... Ik kan van het ene uiterste naar het andere raken. Vaak heel kort op elkaar. Heel moeilijk allemaal.
Ik dacht dat ik er eindelijk uit was. Ik had een vaste job. Maar plots moest ik iemand anders vervangen, en die job zorgt ervoor dat je je elke dag helemaal negatief voelt, het put je ook volledig uit (mentaal). Het was me teveel geworden en ja nu zit ik thuis.
Ik heb wel veel afleiding, ik rij nu elke dag paard.. aleen laaste daagjes niet met dat poedersuiker

Nu ja probeer er terug bovenop te komen. Men therapeut zegt dat je verleden er wel zal blijven, maar dat ik opnieuw zelfvertrouwen kan opbouwen, een eigen ik vinden, mij ontplooien. Dan pas ga ik het gevoel hebben te leven.

nu ja we blijven maar gaan

**Geplaatst**: 13-05-10 16:08

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 13-05-10 16:08

Oei die stemmingswisselingen komen mij ook bekend voor....
Ik dacht dat het aan de hormonen te wijten viel, dat ik aan de pil zat. Maar ik zit nu al 6 jaar aan de pil O:)

dus dat kan het niet zijn:P

**Geplaatst**: 13-05-10 19:31

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 13-05-10 19:31

Ik ben op de basis-school altijd erg gepest, wie wat waar en hoe, daar ga ik liever niet op in

Ik heb toen een cursus-zelfverdediging/bescherming gedaan. Ik dacht altijd dat dat niet werkte, maar nu merk ik toch duidelijk dat ik veel sterker uit mijn pestperiode ben gekomen. Ik barst van het zelfvertrouwens, laat weten wanneer me iets niet aanstaat en heb echt weer plezier in mijn leven!

**Geplaatst**: 15-05-10 20:43

Geplaatst: 15-05-10 20:43

Ik ben ook gepest in mijn basisschool tijd. Met de rede: dat ik het leuk vind om op de boerderij te helpen.
Dit heeft er voor gezorgd dat mijn zelfvertrouwen soms 0.0 is en ik zomaar op eens huilen uit kan barsten...
Ik ben verder heel onzeker in me doen en laten op school omdat ik bang ben voor commentaar.
Verder vind ik presenteren een hel en in groepjes werken vind ik ook niks.

Vorige jaar (2 havo) werd ik buitengesloten in me eigen klas, naast me klas had ik wel andere vriendinnen maar kon er helaas niet bij in de klas....In die tijd heb ik me ook heel *** gevoelt ik wilde niks meer deed niks meer, en was het liefst gewoon lekker thuis. Gelukkig werd het door andere mensen om me heen weer steeds minder ik had zoiets van denken jullie maar lekker ik doe wat ik wil.
Ik heb nogsteeds mijn momenten. En kan daaraan toch wel echt merken dat het niet altijd even leuk is gegaan...

Overigens ben ik nu wel helemaal mezelf ik doe wat ik wil. En je kunt me nu ook boer noemen en dat ben ik waarschijnlijk ook wel. Niks aan te doen ik vind het leuk!

Ik dacht ook altijd dat ik 1 van de weinigen was die gepest werd, helaas valt dit tegen er zijn er teveel.
Maar dankzij dit te lezen word ik er toch iets sterker van.

**Geplaatst**: 15-05-10 21:08

Geplaatst: 15-05-10 21:08

Toch wel een aangrijpend topic dit, heel veel stukjes herken ik, en toch ook weer niet.. Ik ben op de basisschool gepest, ik denk toch zeker wel vanaf het begin tot het einde en ik heb het altijd 'normaal' gevonden, ik dacht altijd dat het zo moest zijn. En nu denk ik het nog steeds, misschien moest het inderdaad wel zo zijn. Ik was eigenlijk zó lief voor de wereld, ben ik nu nog steeds wel denk ik.. maar ik ben er wel 'sterker' door geworden. Ik ben er door geworden wie ik nu ben, nog altijd een vrolijk (en volgens mij best lief) meisje. Ik ben wel onzeker bij nieuwe mensen in de buurt, heb vaak genoeg momenten dat ik walg van mijn uiterlijk maar ik heb ook momenten waarop ik kan zeggen " Dit ben ik, en ik ben er toch wel een beetje trots op. ". Ik heb grote dromen, heb ik altijd gehad, en ik denk dat ik over 5/10 jaar ongelovelijk trots op mijzelf mag zijn, dat ik het zover heb geschopt.. Ik denk dat ik daar het meeste aan heb nu door het pesten, ik ben een doorzetter geworden (het leven stopt niet als een iemand je niet mag.. er zijn nog zoveel andere mensen op de wereld!).

**Geplaatst**: 16-05-10 13:10

Geplaatst: 16-05-10 13:10

Ik heb al eens een keer gereageerd met ongeveer het zelfde berichtje. Maar wil het toch nog een keer plaatsen.

Ik ben vroeger ook gepest. Niet eens erg, maar ik was al zo onzeker. Verwerkt en over gepraat heb ik nooit. Voor mij ís er geen leven na het pesten meer. Ik heb een onwijs dikke muur om me heen, acteer de hele dag door, en laat het er maar zo bij. Ik kán de stap niet zetten om er over te praten, dus heb ik me er bij neer gelegd.

Dit berichtje is overginds niet om jullie allemaal down te maken hoor.

Dat het met mij zo afloopt zegt niet dat het met jullie ook gebeurt. Keep up going en ga ervoor meiden.

**Geplaatst**: 22-05-10 15:37

Geplaatst: 22-05-10 15:37

Lydia_ schreef:
Toch wel een aangrijpend topic dit, heel veel stukjes herken ik, en toch ook weer niet.. Ik ben op de basisschool gepest, ik denk toch zeker wel vanaf het begin tot het einde en ik heb het altijd 'normaal' gevonden, ik dacht altijd dat het zo moest zijn. En nu denk ik het nog steeds, misschien moest het inderdaad wel zo zijn. Ik was eigenlijk zó lief voor de wereld, ben ik nu nog steeds wel denk ik.. maar ik ben er wel 'sterker' door geworden. Ik ben er door geworden wie ik nu ben, nog altijd een vrolijk (en volgens mij best lief) meisje. Ik ben wel onzeker bij nieuwe mensen in de buurt, heb vaak genoeg momenten dat ik walg van mijn uiterlijk maar ik heb ook momenten waarop ik kan zeggen " Dit ben ik, en ik ben er toch wel een beetje trots op. ". Ik heb grote dromen, heb ik altijd gehad, en ik denk dat ik over 5/10 jaar ongelovelijk trots op mijzelf mag zijn, dat ik het zover heb geschopt.. Ik denk dat ik daar het meeste aan heb nu door het pesten, ik ben een doorzetter geworden (het leven stopt niet als een iemand je niet mag.. er zijn nog zoveel andere mensen op de wereld!).

Ik herken me helemaal in je verhaal

.

Ik ga nu trouwens voor onverklaarbaar heftige angstdromen naar de psycholoog. Athans, ik sta op de wachtlijst. (Ik heb meelezers, die gaat dit allemaal niet verder aan dus ik wijd er niet teveel over uit). Ik ben gewoon een enorme peg magneet en moet leren omgaan met chronische klachten die mij mijn oude levens stijl drastisch omgooit. Hiernaast verwerk ik door mijn pest verleden (denk ik dan) dingen dus verkeerd. Emoties stop ik weg, en dat is me nu teveel aan het worden. Ik heb iets meer dan een half jaar geleden een goede vriend verloren. Hij was over de kop geslagen met de auto. Deze jongen was zo'n goede gozer. Zo onwijs lief, zo stoer, zo sterk. Hij had zoveel talent. Zoveel respect voor iedereen, hij dacht zo mooi en hij kon je zo ontzettend aan het lachen brengen. Het fijt dat hij mij als een gelijke behandelde en niet als een stuk afval heeft me zoveel goed gedaan. Dit geld ook voor mijn andere vrienden.
Toen ik op het MBO kwam ben ik bij hem in de klas terecht gekomen, in het begin durfde ik eigenlijk bijna niets tegen hem te zeggen omdat het een jongen was die qua uiterlijk het stempeltje: 'populair en gemeen' kreeg. Achteraf gezien schaam ik me daar voor omdat het alles behalve dat was. Hij heeft het nooit geweten (net zoals veel andere mensen van school het niet weten) maar het fijt dat hij me accepteerde en het goed met me kon vinden, me altijd wist op te vrolijken en zo.. Dat betekende heel veel voor me. En nu bijna 4 jaar later is hij er niet meer. Overleden in een fractie van een seconde.

Geen idee waarom ik dit hier allemaal vertel. Het komt er ineens uit

.
Ik heb eigenlijk zijn dood niet kunnen verwerken. Ik kan er bijna niet over praten zonder mijn emoties uit te schakelen. De emoties zijn zo pijnlijk en zo echt dat ik het niet aan kan ofzo. Ik duw het weg. Vlak hierna zijn er nog wat dingen gebeurt (die ik hier dus niet ga vertellen ivm mijn meelezers) en daardoor heb ik nu waarschijnlijk die angstdromen.

Het komt er op neer dat ik wel bang ben dat ik nu bij die psych ook over mijn pest verleden moet gaan praten, aangezien dat waarschijnlijk de oorzaak is van het verkeerd verwerken van onder andere de dood van die vriend van me. En dat vind ik maar niets

. Ik zie er iig heel erg tegenop.

Ook om over de dood van hem te praten trouwens.

**Geplaatst**: 22-05-10 16:17

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 22-05-10 16:17

Ik herken heel veel dingen in wat jullie hier vertellen,ik ben ook vreselijk gepest,vanaf heel jong af aan omdat ik als klein meisje best mollig was. Zelfs toen ik dat niet meer was werd ik nog steeds gepest met mijn gewicht hoewel ik in die tijd niet meer woog dan andere meiden van die leeftijd.Als je elke keer maar hoort dat je zo vreselijk lelijk bent dan ga je het op een gegeven moment geloven. Ik zal alle details achterwege laten maar vele jaren van psychologisch getreiter laat zeker littekens achter. Ik was nooit een ruzie zoekend type en ben nooit op de treiterijen ingegaan maar vanbinnen heeft het me kapot gemaakt,heb al die tijd over me heen laten lopen omdat ik te lief was en te bang om mijn mond open te trekken. Mijn schoolperiode is iets dat ik het liefst nog vergeet,ben ook een aantal jaar zwaar depressief geweest en een eetstoornis ontwikkeld en hoewel het nu beter met me gaat en ik veel zelfverzekerder ben als toen heb ik nog steeds angsten en een vorm van sociale fobie. Ik heb zo af en toe nog steeds wel eens nachtmerries van de dingen die me toen zijn gebeurd en vreemde mensen ontmoeten heb ik erg veel moeite mee. Ook ontwijk ik nog steeds groepen schoolgaande pubers uit angst. Ik schaam me ervoor maar het zit zo bij me ingebakken.

Ik ben wel nieuwsgierig wat er van mijn pesters van toen terecht is gekomen,of ze nu ze volwassen zijn wel eens terug denken aan wat ze toen gedaan hebben en of ze het eigenlijk wel beseffen. Niet dat ik dat van ze zou verwachten maar ik vraag het me wel af.

**Geplaatst**: 22-05-10 16:26

Geplaatst: 22-05-10 16:26

Judith1601 schreef:
Ik ben jaren gepest omdat ik 'dik en dom' ben. Ik werd niet alleen gepest door de kinderen, maar (enkele) leerkrachten op de basisschool zetten me voorschut, zodat de klas me kon uitlachen, en deden alsof ik dom was (klinkt erg onrealistisch.. maar het is echt zo).

Wat ik er aan heb overgehouden, ben ik nog minder blij mee, als dat pesten zelf. Ik heb therapie gehad voor een minderwaardigheidscomplex. Naast dat minderwaardigheidscomlex heb ik moeite met mensen te vertrouwen. Dat veroorzaakt tegenwoordig ontzettend veel ruzie tussen mij en mijn vriend. Maar ook door dat ik zo minderwaardig over mezelf doe, heb ik vaak ruzie met mn vriend/ouders. Ik zeg vaak dingen erg negatief over mijzelf. Daar kan mijn vriend niet tegen.

Doordat ik mezelf niet zo geweldig vind, en altijd heb gedacht van mezelf dat ik dom ben. Ben ik naar het vmbo gegaan. Uiteindelijk heb ik spijt, dat ik niet meer zelfvertrouwen had destijds. Nu kan ik niet het beroep gaan doen dat ik wilde. Terwijl ik 'slim' genoeg ben. Nu merk ik pas, dat ik niet thuis hoor op de opleiding die ik nu doe. Het is te simpel.

Ik heb vreselijke stemmingswisselingen, soms zit ik in een periode dat ik me goed voel. Dan ben ik tevrede met mezelf, dan ben ik blij met mijn leven. Op een ander moment zit ik in een periode, daar ben ik van mening dat het makkelijker is voor anderen zonder mij.
Momenteel heb ik een moeilijke periode, heb veel ruzie met mijn vriend. En ben mezelf lastig.

Hopelijk is mijn verhaal te volgen, vind het te opsommend getypt. Maar ben moe, en heb daardoor moeite met het nalezen van zinnen (hoofdpijn).

dit herken ik ZO goed,vooral het eerste gedeelte over die leraren. Mensen vinden het misschien moeilijk te geloven maar dit gebeurd ECHT.
Ik heb totaal geen respect voor leraren die hieraan mee doen,of die pesterijen in de klas negeren zonder er iets van te zeggen. Trek verdomme je mond open
als je het ziet denk ik dan! Ik ben serieus blij dat ik nooit meer een voet in een school hoef te zetten.

Stemmingswisselingen ook,reageer heel emotioneel en explosief op dingen die voor anderen mensen doodgewoon zijn of waarbij een ander gewoon de schouders ophaalt. Ik kan me door de kleinste dingetjes down voelen en de volgende keer ben ik weer super gelukkig.

**Geplaatst**: 22-05-10 16:34

Re: Het leven na pesten.

Geplaatst: 22-05-10 16:34

Hier nog een die met een pest verleden zit en daar ook nog giga tegen aan kan lopen. Toevallig laatst nog een accevietje gehad met mijn leraar omdat ik er niet zo goed tegen kan als mensen zomaar mijn onvoldoendes gaan lopen verspreiden terwijl ik het zelf nog niet heb kunnen "verwerken". Ze mogen heus wel mijn cijfers weten maar niet voor dat ik ze eerst heb gezien. Verder kan ik mij heel erg down voelen als er even iets niet lukt en om mezelf te beschermen haal ik mij altijd gigantisch onderuit wat betreft toetsen en dergelijke. Ach ja ik kan er steeds beter mee leren leven en het ook steeds meer los laten. Je moet toch vooruit.

**Geplaatst**: 27-05-10 09:00

Geplaatst: 27-05-10 09:00

Koia schreef:
Judith1601 schreef:
Ik ben jaren gepest omdat ik 'dik en dom' ben. Ik werd niet alleen gepest door de kinderen, maar (enkele) leerkrachten op de basisschool zetten me voorschut, zodat de klas me kon uitlachen, en deden alsof ik dom was (klinkt erg onrealistisch.. maar het is echt zo).

Wat ik er aan heb overgehouden, ben ik nog minder blij mee, als dat pesten zelf. Ik heb therapie gehad voor een minderwaardigheidscomplex. Naast dat minderwaardigheidscomlex heb ik moeite met mensen te vertrouwen. Dat veroorzaakt tegenwoordig ontzettend veel ruzie tussen mij en mijn vriend. Maar ook door dat ik zo minderwaardig over mezelf doe, heb ik vaak ruzie met mn vriend/ouders. Ik zeg vaak dingen erg negatief over mijzelf. Daar kan mijn vriend niet tegen.

Doordat ik mezelf niet zo geweldig vind, en altijd heb gedacht van mezelf dat ik dom ben. Ben ik naar het vmbo gegaan. Uiteindelijk heb ik spijt, dat ik niet meer zelfvertrouwen had destijds. Nu kan ik niet het beroep gaan doen dat ik wilde. Terwijl ik 'slim' genoeg ben. Nu merk ik pas, dat ik niet thuis hoor op de opleiding die ik nu doe. Het is te simpel.

Ik heb vreselijke stemmingswisselingen, soms zit ik in een periode dat ik me goed voel. Dan ben ik tevrede met mezelf, dan ben ik blij met mijn leven. Op een ander moment zit ik in een periode, daar ben ik van mening dat het makkelijker is voor anderen zonder mij.
Momenteel heb ik een moeilijke periode, heb veel ruzie met mijn vriend. En ben mezelf lastig.

Hopelijk is mijn verhaal te volgen, vind het te opsommend getypt. Maar ben moe, en heb daardoor moeite met het nalezen van zinnen (hoofdpijn).

dit herken ik ZO goed,vooral het eerste gedeelte over die leraren. Mensen vinden het misschien moeilijk te geloven maar dit gebeurd ECHT.
Ik heb totaal geen respect voor leraren die hieraan mee doen,of die pesterijen in de klas negeren zonder er iets van te zeggen. Trek verdomme je mond open
als je het ziet denk ik dan! Ik ben serieus blij dat ik nooit meer een voet in een school hoef te zetten.

Stemmingswisselingen ook,reageer heel emotioneel en explosief op dingen die voor anderen mensen doodgewoon zijn of waarbij een ander gewoon de schouders ophaalt. Ik kan me door de kleinste dingetjes down voelen en de volgende keer ben ik weer super gelukkig.

Ik heb ook totaal geen respect voor die leraren. Als ik er met iemand over praat, dan geloven ze het vaak niet dat het zo was. Maar ik kwam vaker helemaal in paniek uit school, omdat de 'leuke' juf me voor schut had gezet voor de klas, en de rest van de klas me had uitgelachen. Ik heb die 'leuke' juf vanaf groep 4 gehad, t/m 8. Dufde er thuis nooit iets over te zeggen, pas eind groep acht kwam het er uit. Toen ze keihard heeft staan verkondigen dat ik dom was, en daarom naar het vmbo ging. Maaar dat ik daar eigenlijk niet thuis hoorde, want dat was te moeilijk voor mij (en mijn klasgenoten vonden het grappig zeg).

Nu ik op het MBO zit ben ik aan het leren voor onderwijsassistent. Ik wil hierna de pabo gaan doen. Wil als ik die af heb vervolgens ook in het onderwijs gaan werken. En proberen, die fouten die mijn 'juf' maakte, niet te laten voorkomen bij de kinderen van 'mijn' klas. Ook op stage, ben ik altijd de persoon die achter het pesten aan zit. En tot nu toe, heeft dat al heel wat geholpen.

Momenteel zit ik in een grote dip. Ik merk dat ik slecht 'contact' leg met mensen uit mijn klas op het mbo. Daardoor voel ik me eenzaam. Nu staat mijn relatie op het punt om uit te gaan, vanwege al die ruzies (vanwegen mijn pessimisme altijd). En heb daardoor het gevoel alsof ik helemaal niets waard ben. De humeurswisselingen worden daardoor sterker. Ik kan minder verdragen, en huil erg veel. Zelfs het paardrijden zit in een dipje.. het lukt niet, ik val alleen maar. Heb ineens angst op het paard, kan me totaal niet meer ontspannen.