Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-10-14 17:12

Geplaatst: 10-10-14 17:12

npdgm schreef:
ik vind het ook heel moeilijk dat ik dan minstens 2 dagen per week school zal missen, niet dat ik veel lessen meemaak maar op school is de zorg altijd heel goed en voel ik me meer thuis dan bij de mensen waar ik nu net 2 weken woon.

Hoi,
Ik kan me er heel veel bij voorstellen - maar wat maakt het voor jou precies lastig?

Citaat:
Het enigste waar ik nu echt naar verlang is wat rust in mijn hoofd maar dat is blijkbaar geen mogelijkheid, te veel piekeren etc.

Eh, waarom zeg je 'dat dat blijkbaar niet kan'?
Afleiding zoeken helpt idd niet tegen piekeren.
Dingen zoals lopen, fietsen etc helpen doorgaans wel (een beetje).
Net zoals bij angst of woede: bij overlevingsemoties geldt, dat je als mens in hun greep blijft, tot het moment dat je lichaam voelt "dat je daadwerkelijk iets doet" (iets zoals hard weglopen, vechten, etc.)
(Als gezegd: geef je baas liever geen grote mond, maar constateren dat je boos bent en iets later, op een veilige plek stamp je op de vloer, ram je op een kussen, etc. Het is beslist niet een complete therapie, maar daarna komt je lichaam en daarmee je geest wel tot rust.)

Citaat:
nu ligt bij mij ook weer de vraag wil ik deeltijd opname doen of niet? mijn verantwoordelijkheid weer, ik weet het allemaal ook niet zo goed meer en raak ook steeds meer in de war van alles wat er om me heen gebeurt.

Dat jij zelf mag beslissen (zo begrijp ik deze opmerking) heeft op zich wel charme.
Maar om een goede beslissing te kunnen maken heb je per definitie informatie nodig.
Kun je zoiets als een informatief gesprek krijgen, zodat je tenminste weet waar je ja of nee op zegt?

**Geplaatst**: 10-10-14 21:27

Geplaatst: 10-10-14 21:27

Ik heb alles bij gelezen maar vind het moeilijk om te reageren.

Voor iedereen veel sterkte.

@ Joolien
Veel sterkte! Ik ken je gevoel van met tranen rondlopen op een school in een groot gebouw. Jij kan het wel!

@Noa_M Dat kiezen voor rust, dat doe ik ook voor mijzelf, en dat je dan bang bent om niets te doen dat ken ik wel! Dat je dan heel onrustig wordt herken ik soms ook. Ik begrijp dat ook niet. het is het alsof je niet aan je eigen maatstaven kan doen.

Ik heb gisteren een heel zware sessie gehad waarbij ik bijna neer viel van de emoties o.a. omdat er is gezegd dat ik een KOPP kind ben... Wist ik wel, toch moeilijk, de term was mij onbekend.

**Geplaatst**: 11-10-14 00:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-10-14 00:12

Waar staat die term voor? Hij is mij niet bekend.

**Geplaatst**: 11-10-14 07:24

Geplaatst: 11-10-14 07:24

OsMo schreef:
Waar staat die term voor? Hij is mij niet bekend.

Kind van ouder(s) met psychische problemen.

**Geplaatst**: 11-10-14 08:23

Geplaatst: 11-10-14 08:23

Rosess Ah ha bedankt voor de uitleg.

Joolin rot voor je! Uit puur interesse, wat voor opleiding doe je?

Wbt deeltijd behandeling. Ik wilde heel graag met mijn problemen aan de slag.
Voor mij was het een bewust keuze om de koe bij de horens te vatten.
Ik heb er tot nu toe veel baat bij. Ook al moest ik dwars tegen mijn gevoel in gaan.
En dat moet ik steeds want mijn gevoel is alleen maar voor verstoppen en ontwijken.

Bedankt voor de aanmoedigende complimenten.
Ik heb voor dit weekend veel activiteiten gepland om zo toch afleiding te hebben.
Zodra ik aan het gesprek denk voel ik angst op komen zetten.
Maandag ga ik met drama therapie met een rollenspel oefenen voor het gesprek.
Daar ga ik het gesprek voorbereiden.
En als ik er zoals nu aan denk probeer ik mij voor te houden dat ik " geen zeur hoef te zijn als ik kritiek uit over mijn werk".
Nu mij klaar maken voor een verwendag bij de kerk en daar ben ik de hele dag onder de panne.
Fijne dag iedereen en voor hen die het nodig hebben.....
Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 11-10-14 10:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 11-10-14 10:23

Toegepaste psychologie :')

Osmo fijn dat t goed gaat in therapie. Soms wil je gillend wegrennen maar je moet kijken naar het grote plaatje

Rose ik ben ook Kopp kind, dubbel zelfs want mijn beide ouders zijn narcistisch. Daar heb ik op dit moment ook veel verdriet van. Met mijn moeder gaat het contact nu onwijs goed, maar met mn vader is het gewoon poedersuiker, van de 28 jaar is het 2 jaar goed gegaan. Nu krijg ik teleurstelling na teleurstelling te verwerken. En dat doet pijn, hij doet me pijn maar dat beseft ie niet en kan ik hem ook niet wijs maken, hij vind namelijk dat hij het goed doet.

**Geplaatst**: 11-10-14 12:04

Geplaatst: 11-10-14 12:04

Joolien schreef:
Toegepaste psychologie
Osmo fijn dat t goed gaat in therapie. Soms wil je gillend wegrennen maar je moet kijken naar het grote plaatje

Rose ik ben ook Kopp kind, dubbel zelfs want mijn beide ouders zijn narcistisch. Daar heb ik op dit moment ook veel verdriet van. Met mijn moeder gaat het contact nu onwijs goed, maar met mn vader is het gewoon poedersuiker, van de 28 jaar is het 2 jaar goed gegaan. Nu krijg ik teleurstelling na teleurstelling te verwerken. En dat doet pijn, hij doet me pijn maar dat beseft ie niet en kan ik hem ook niet wijs maken, hij vind namelijk dat hij het goed doet.

Mooie uitspraak, Joolien! Kijken naar het grotere plaatje.

Narcistisch, ik heb het opgezocht. Vraag me af hoe dat zou zijn, als je ouders zo zijn. Ik begrijp je verdriet.
Het doet pijn om je te realiseren dat het niet was zoals het had moeten zijn. Herken jij dat ook? Ik wist dat het niet klopte maar nu zie ik pas de gevolgen voor mij zelf, nu ik 21 ben.
Mijn moeder is depressief denk ik, nooit officieel vastgesteld. Toen ik 15 was, en toen ik 18 was heeft ze twee diepte punten gehad waarbij ze de hele dag in bed lag. Ik weet niet hoe het was voor ik 16 was, maar ze was altijd snel moe/gestressed/etc. Ze werkt niet, kan moeilijk zelfstandig ergens heen (dit jaar 2 keer alleen naar de stad geweest), is vaak moe, heeft snel last van stress, angstig om over pleinen te lopen, obsessie voor schoonmaken, heel vaak verdrietig, etc. Nu gaat het wel gewoon zoals het meestal gaat, 'goed', dat betekend dat ze nog steeds last heeft van bovenstaande klachten maar wel opstaat, schoonmaakt en kookt. Ik denk altijd 'wanneer is het volgende dieptepunt..'

Edit: uiteraard hou ik wel van haar en heb ik er altijd allea aan gedaan om haar beter te krijgen. Zonder resultaat.

**Geplaatst**: 11-10-14 12:17

Geplaatst: 11-10-14 12:17

Dat lijkt me heel zwaar als kind zeg,
mijn stiefkinderen hebben een narcist als moeder ( wat mij dan weer extra stress geeft)
Het is nog de vraag in welke mate het bij hun verwerkt word als ze ouder zijn

mbt mijn angststoornis leg ik wel dingen uit aan de kids, als we bijvoorbeeld ergens heen gaan dat het soms kan voorkomen dat we abrupt weer vertrekken.
Tijdens de musical van de oudste ben ik halverwege de zaal uit gelopen omdat ik het niet trok en daar schaamde ik me voor maar de jongens zijn zo begripvol en hij was al blij dat ik er was en heeft de hele musical nog verteld

**Geplaatst**: 11-10-14 12:19

Geplaatst: 11-10-14 12:19

Roses, ik heb dat ook heel erg. 'Had ik maar gewone ouders gehad.' Dat doet ook erg pijn, ik heb ook het idee dat ik nu pas echt met mijn leven ben begonnen. Niet dat ik geen leuke dingen heb gedaan in mn jeugd, maar ik heb voor mijn gevoel niet geleefd, het was alleen maar overleven. Mijn ouders bedoelen het ook niet verkeerd, maar dat wil niet zeggen dat ze het niet verkeerd doen. En dat is ook lastig.

**Geplaatst**: 11-10-14 14:12

Geplaatst: 11-10-14 14:12

Joolien schreef:
Roses, ik heb dat ook heel erg. 'Had ik maar gewone ouders gehad.' Dat doet ook erg pijn, ik heb ook het idee dat ik nu pas echt met mijn leven ben begonnen. Niet dat ik geen leuke dingen heb gedaan in mn jeugd, maar ik heb voor mijn gevoel niet geleefd, het was alleen maar overleven. Mijn ouders bedoelen het ook niet verkeerd, maar dat wil niet zeggen dat ze het niet verkeerd doen. En dat is ook lastig.

Je laatste zin, 'mijn ouders bedoelen' ik vind dat juist ook heel lastig. Daarnaast vind ik het jammer dat ik geen vergelijk heb. En ben ik bang het later ook verkeerd te doen. En om ook zo te worden als mijn moeder is mijn grootste angst. Ondanks dat ik anders ben en zij op mijn leeftijd al meer problemen had.

**Geplaatst**: 11-10-14 20:55

Geplaatst: 11-10-14 20:55

Roses19 schreef:
Mijn moeder is depressief denk ik, nooit officieel vastgesteld. Toen ik 15 was, en toen ik 18 was heeft ze twee diepte punten gehad waarbij ze de hele dag in bed lag. Ik weet niet hoe het was voor ik 16 was, maar ze was altijd snel moe/gestressed/etc. Ze werkt niet, kan moeilijk zelfstandig ergens heen (dit jaar 2 keer alleen naar de stad geweest), is vaak moe, heeft snel last van stress, angstig om over pleinen te lopen, obsessie voor schoonmaken, heel vaak verdrietig, etc. Nu gaat het wel gewoon zoals het meestal gaat, 'goed', dat betekend dat ze nog steeds last heeft van bovenstaande klachten maar wel opstaat, schoonmaakt en kookt. Ik denk altijd 'wanneer is het volgende dieptepunt..'

Edit: uiteraard hou ik wel van haar en heb ik er altijd allea aan gedaan om haar beter te krijgen. Zonder resultaat.

....hier volop herkenning!
Mijn moeder was ook depressief, plus straatvrees en veel stress - vanwege een oorlogstrauma. Maar ondanks dat ze een concentratiekamp overleefde: ze heeft twee keer geprobeerd hulp te krijgen en werd weggestuurd.
(Later leerde ik de kreet: "de vloek van de overleefster" - mensen zien dat je doorgaans sterk bent, en dan "moet je nu niet opeens gaan zeuren! ")

En idd: als kind ben je hartstikke loyaal aan je ouders, ik heb van alles geprobeerd om haar op te vrolijken en wat al niet.
(...en een keer weggelopen bij een simpele eerstelijnspsycholoog die mij botweg meedeelde "dat dat niet hoefde". Als ik het zo opschijf vind ik dat dit zinnetje de nuchtere waarheid is - maar nonverbaal en nadat ik dit aankaartte: ze vond het maar raar. Het zou niet moeten, een kind dat haar moeders moeder is - maar raar of niet: het was toen keiharde noodzaak.)

**Geplaatst**: 12-10-14 20:16

Geplaatst: 12-10-14 20:16

Joolien

wel grappig, hoe ben je er toe gekomen om deze opleiding te gaan volgen?
Had jij trouwens dagbehandeling als ondersteunende functie (het hier en nu) of dagbehandeling waarbij schematherapie centraal staat?

Janneke over je opmerking dat afleiding niet helpt bij piekeren...... is/was dat jou ervaring? lopen en fietsen is toch eigenlijk ook afleiding?

Npdgm mijn ervaring is dat deeltijd behandeling ook erg intensief kan zijn en ik zou zeggen, hou er rekening mee dat je hierdoor niet instaat bent een opleiding te volgen.
Je zou een sabbatical kunnen inlassen en je compleet richten op je herstel.
Mijn gedachte is dat je beter niet te veel activiteiten naast je deeltijd behandeling gaat plannen of in ieder geval niet vast zit aan activiteiten.
Dit zodat de behandeling niet ten koste gaat van al die andere verplichte activiteiten.
Dat zou zonde zijn van al je harde werken bij de dagbehandeling.
Want werken aan jezelf is hard werken en vreet energie.

Noa_m ik snap wat je bedoeld en ik heb die gedachte ook zo nu en dan rond spoken in mijn hoofd.
Daar kan je inderdaad een rot gevoel aan overhouden.
Hardnekkige gedachte ook dat nutteloos voelen :(:)

.

XEmily wbt je medicatie. Zet alle voors en tegens voor jezelf op papier zodat je een duidelijk beeld kunt schetsen waarom je geen medicatie wilt.
Niet om je psych te overtuigen maar om duidelijkheid voor jezelf te krijgen.
Leg deze voor aan de psych zodat hij ziet dat je er goed over nagedacht hebt en hij kan jou trouwens niet dwingen alleen adviseren.

Heb twee volle drukke dagen achter de rug.
Veel laat naar bed en voor het slapen gaan een neutje (klein glaasje likeur 43) heeft er voor gezorgd dat ik de afgelopen nachten door heb kunnen slapen.
Geen nare dromen gehad die ik eerder afgelopen week wel had, echt niks aan maar vooral ook heel erg stom.
Vanavond maar even afwachten...
Ik heb een sport tape deels op mijn schouder en nek gekregen omdat ik steeds weer problemen heb met vast zittende nekwervel door dat mijn spieren te gespannen zijn.
Ik begin nu alle maal belemmerende gedachten te krijgen voor het gesprek aankomende dinsdag.
Stel mij vast aan en wat als mijn baas vind dat ik spoken zie en wat als hij boos wordt omdat ik het niet eerder heb aangegeven........zucht waarom zit er geen aan/uit knop in mijn hoofd waarbij ik mijn denkproces uit kan schakelen.

Kennen jullie deze trouwens ook? Laatst bij drama therapie gekregen.

Citaat:
Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken
blijf ik denken
zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik geloven
zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven
zoals ik altijd heb geloofd
blijf ik doen
zoals ik altijd heb gedaan

Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen
wat mij altijd overkwam

Maar als ik mijn ogen sluit
en voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen

**Geplaatst**: 12-10-14 21:39

Geplaatst: 12-10-14 21:39

OsMo schreef:
Janneke over je opmerking dat afleiding niet helpt bij piekeren...... is/was dat jou ervaring? lopen en fietsen is toch eigenlijk ook afleiding?

Hoi OsMo,
Natuurlijk is het ook afleiding - duizenden dingen kunnen voor afleiding zorgen.
Maar het punt is, dat ik een biologische opleiding heb gedaan waarin nogal wat aandacht lag op "wat is angst/ hoe werkt dat" en sindsdien rol ik om van verbazing over gekwek van psychologen.

Angst is zogezegd de alarmbel van moeder natuur (en heeft doorgaans niets van doen met "verkeerd denken") en tot je die alarmbel haar zin hebt gegeven blijft het ding loeien.
Je geeft die alarmbel haar zin, door je lichaam het gevoel te geven dat je daadwerkelijk vecht of vlucht - daar is ook al die adrenaline voor die door je aderen stroomt.
Je autonome zenuwstelsel heeft op dat moment om een voor haar geldige reden het gevoel dat je in gevaar bent en wil dat jij iets gaat doen - zou je niets doen, dan ga je dood.
Wat je doet als je met bonkend hart en al "afleiding gaat zoeken" is als het ware tegen je autonome zenuwstelsel zeggen dat ze de boom in kan.
Doorgaans ga je daar niet dood van, en na een tijd loeien komt er wel weer rust. Zo komt het misverstand in de wereld "dat afleiding helpt tegen angst".
(Er is een complete therapie die zo werkt, exposure. Okee, daar zoek je geen afleiding, maar zeg je ook tegen je autonome zenuwstelsel dat ze de boom in kan - die therapie werkt, maar veel langzamer dan bijv emdr. Geen ideale keuze, dus. En let wel: een therapie is niet iets wat je op jezelf doet op moeilijke momenten. )
De volgende keer komt die angst gewoon weer opzetten.

Het is dus zaak om als je alleen bent en het moeilijk hebt, te weten hoe je deze angst (=alarmbel) snel stil kunt krijgen - en later, als het aan de orde is in therapie de angst echt de nek om te draaien.

Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 12-10-14 21:56, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-10-14 21:53

Geplaatst: 12-10-14 21:53

OsMo schreef:
Kennen jullie deze trouwens ook? Laatst bij drama therapie gekregen.
Citaat:
Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken
blijf ik denken
zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik geloven
zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven
zoals ik altijd heb geloofd
blijf ik doen
zoals ik altijd heb gedaan

Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen
wat mij altijd overkwam

Maar als ik mijn ogen sluit
en voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen

Ken ik niet, maar is wel leuk

.

OsMo schreef:
Ik begin nu alle maal belemmerende gedachten te krijgen voor het gesprek aankomende dinsdag.
Stel mij vast aan en wat als mijn baas vind dat ik spoken zie en wat als hij boos wordt omdat ik het niet eerder heb aangegeven........zucht waarom zit er geen aan/uit knop in mijn hoofd waarbij ik mijn denkproces uit kan schakelen.

Probeer je negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten. Schrijf het eventueel op. Dus bv. "Mijn baas gaat boos zijn" <--> "Misschien gaat mijn baas net blij zijn dat ik het aangeef", "Mijn baas gaat vinden dat ik spoken zie" <--> "Mijn baas zal het wel begrijpen" of "Mijn baas zal er wel begrip voor hebben". Het is niet zo'n gemakkelijke oefening en het zal je ook niet in 1, 2, 3 helpen om positiever te gaan denken, maar oefening baart kunst

Joolien schreef:
Toegepaste psychologie

Fijn Joolien, in welk jaar zit je? Vind je het soms niet confronterend?

Janneke2 schreef:
OsMo schreef:
Janneke over je opmerking dat afleiding niet helpt bij piekeren...... is/was dat jou ervaring? lopen en fietsen is toch eigenlijk ook afleiding?

Hoi OsMo,
Natuurlijk is het ook afleiding - duizenden dingen kunnen voor afleiding zorgen.
Maar het punt is, dat ik een biologische opleiding heb gedaan waarin nogal wat aandacht lag op "wat is angst/ hoe werkt dat" en sindsdien rol ik om van verbazing over gekwek van psychologen.

Angst is zogezegd de alarmbel van moeder natuur (en heeft doorgaans niets van doen met "verkeerd denken") en tot je die alarmbel haar zin hebt gegeven blijft het ding loeien.
Je geeft die alarmbel haar zin, door je lichaam het gevoel te geven dat je daadwerkelijk vecht of vlucht - daar is ook al die adrenaline voor die door je aderen stroomt.
Wat je

Het is echt afhankelijk van hoe je het bekijkt hoor. Angst is inderdaad een alarmbel en zet je inderdaad aan om te vechten of te vluchten, maar het is net zaak om te leren anders om te gaan met je angst en dus niet meer te vechten of te vluchten. Vechten of vluchten is niet altijd mogelijk en soms ook gewoon totaal ongepast. En wat doe je dan? Door te gaan lopen of fietsen, concentreer je je ook gewoon op iets anders en zorg je er voor dat je niet alleen mentaal, maar ook fysiek vermoeid raakt, het helpt je bovendien om overtollige energie kwijt te raken die kan vrijkomen door je angst. Maar je lichaam en geest weten echt wel het verschil tussen gaan lopen of wegvluchten.
Naar het "gekwek" van psychologen is ook veel onderzoek verricht. Oké sommigen kramen nogal wat dingen uit, maar dat is in elk beroep wel zo; je hebt er goede en je hebt er slechte en bovendien iedereen kijkt vanuit zijn invalshoek en achtergrond en daar kan je het eens mee zijn of niet. Neem nu bijvoorbeeld een paard dat bang is van een bepaald object. Wat ga je dan doen? Laat jij je paard weglopen omdat zijn angst dan gaat afnemen omdat hij vlucht? Nee, waarschijnlijk ga je juist met je paard naar dat object toe en laat je aan je paard zien dat er niets is om bang voor te zijn. Altijd weglopen van hetgeen waarvoor je paard bang is, zal op termijn niet helpen om de angst te overwinnen, in tegendeel. Zo gaat dat bij mensen ook. Als jij altijd wegvlucht, op welke manier dan ook, ga je je angst niet overwinnen, maar wordt deze net groter. Je moet jezelf blootstellen aan hetgeen waarvoor je bang bent om je angst af te laten nemen. En daar kan anders leren denken dan ook echt wel bij helpen. Hetgeen je denkt en de manier waarop je je gedraagt heeft invloed op je gevoel. Een gevoel kan je niet zo gemakkelijk beïnvloeden, maar gedachten en gedrag zijn wel iets makkelijker te veranderen. Door daar iets aan te veranderen kan je mits voldoende oefening en toepassing ook je gevoel veranderen.

**Geplaatst**: 12-10-14 22:07

Geplaatst: 12-10-14 22:07

OsMo schreef:
Ik begin nu alle maal belemmerende gedachten te krijgen voor het gesprek aankomende dinsdag.
Stel mij vast aan en wat als mijn baas vind dat ik spoken zie en wat als hij boos wordt omdat ik het niet eerder heb aangegeven........zucht waarom zit er geen aan/uit knop in mijn hoofd waarbij ik mijn denkproces uit kan schakelen.

Kennen jullie deze trouwens ook? Laatst bij drama therapie gekregen.
Citaat:
Als ik blijf kijken
zoals ik altijd heb gekeken
blijf ik denken
zoals ik altijd dacht

Als ik blijf denken
zoals ik altijd heb gedacht
blijf ik geloven
zoals ik altijd heb geloofd.

Als ik blijf geloven
zoals ik altijd heb geloofd
blijf ik doen
zoals ik altijd heb gedaan

Als ik blijf doen
zoals ik altijd heb gedaan
blijft mij overkomen
wat mij altijd overkwam

Maar als ik mijn ogen sluit
en voel mijn ware zelf van binnen
Dan kom ik deze cirkel uit
en kan ik steeds opnieuw beginnen

Mooie tekst!
En volgens mij ben je nu in elk geval bezig anders te doen dan anders - wat hartstikke spannend kan zijn - maar ook heel hoopvol.
En dat verwijt van "dat had je eerder moeten zeggen! " kun je ombuigen, hoor!
Aan de ene kant: laat hij blij zijn dat je er nu wel mee komt ("beter laat dan nooit") - en wellicht dan ook maar eens kijken naar remmende factoren op feedback geven ! (Te late feedback kan schadelijk zijn dus daar moet over gepraat worden, in de zin van of hij wel voldoende open staat. )
En sterkte met de zenuwen: je stelt je NIET aan, hoor!

**Geplaatst**: 12-10-14 22:17

Geplaatst: 12-10-14 22:17

Janneke2 schreef:
OsMo schreef:
Janneke over je opmerking dat afleiding niet helpt bij piekeren...... is/was dat jou ervaring? lopen en fietsen is toch eigenlijk ook afleiding?

Hoi OsMo,
Natuurlijk is het ook afleiding - duizenden dingen kunnen voor afleiding zorgen.
Maar het punt is, dat ik een biologische opleiding heb gedaan waarin nogal wat aandacht lag op "wat is angst/ hoe werkt dat" en sindsdien rol ik om van verbazing over gekwek van psychologen.

Angst is zogezegd de alarmbel van moeder natuur (en heeft doorgaans niets van doen met "verkeerd denken") en tot je die alarmbel haar zin hebt gegeven blijft het ding loeien.
Je geeft die alarmbel haar zin, door je lichaam het gevoel te geven dat je daadwerkelijk vecht of vlucht - daar is ook al die adrenaline voor die door je aderen stroomt.
Je autonome zenuwstelsel heeft op dat moment om een voor haar geldige reden het gevoel dat je in gevaar bent en wil dat jij iets gaat doen - zou je niets doen, dan ga je dood.
Wat je doet als je met bonkend hart en al "afleiding gaat zoeken" is als het ware tegen je autonome zenuwstelsel zeggen dat ze de boom in kan.
Doorgaans ga je daar niet dood van, en na een tijd loeien komt er wel weer rust. Zo komt het misverstand in de wereld "dat afleiding helpt tegen angst".
(Er is een complete therapie die zo werkt, exposure. Okee, daar zoek je geen afleiding, maar zeg je ook tegen je autonome zenuwstelsel dat ze de boom in kan - die therapie werkt, maar veel langzamer dan bijv emdr. Geen ideale keuze, dus. En let wel: een therapie is niet iets wat je op jezelf doet op moeilijke momenten. )
De volgende keer komt die angst gewoon weer opzetten.

Het is dus zaak om als je alleen bent en het moeilijk hebt, te weten hoe je deze angst (=alarmbel) snel stil kunt krijgen - en later, als het aan de orde is in therapie de angst echt de nek om te draaien.

Hoe krijg ik het stil. Dat is de grote vraag voor mij. Ik ben de hele dag door 1 bonk spanning en ellendig gevoel. Dit wordt gedurende de weken steeds erger tot het er in 1x uitkomt. Dit wordt dan een 'paniekaanval' genoemd. Ben dan ook echt helemaal van de kaart. De dag erna voel ik me wel weer prettig, waarna het weer bergafwaarts gaat.
Heb mijn eerste exposure gehad maar voelde me echt af schu we lijk na het oproepen van hyperventilatie. Ik moest het thuis oefenen maar heb dat niet meer gedaan. PFf, begin de moed een beetje te verliezen..

**Geplaatst**: 12-10-14 22:37

Geplaatst: 12-10-14 22:37

ikkkke schreef:
Het is echt afhankelijk van hoe je het bekijkt hoor. Angst is inderdaad een alarmbel en zet je inderdaad aan om te vechten of te vluchten, maar het is net zaak om te leren anders om te gaan met je angst en dus niet meer te vechten of te vluchten.

Over woorden kan je als mens eindeloos debatteren.
Het einddoel van een therapie als emdr (en dus een reëele mogelijkheid, geen luchtfietserij ofzo) is dat je niet meer met je angst hoeft om te gaan, omdat de situatie/ prikkel / trigger geen angst meer oproept.

Verder loert er een misverstand.
Mijn tip voor de korte termijn is: geef de adrenaline haar zin. Dan gaat de alarmbel uit.
Psychologisch erken je daarmee "dat er iets is - dat mijn lichaam nu in alarm is".
Dat is net niet hetzelfde als daadwerkelijk wegvluchten of aanvallen.

Citaat:
Vechten of vluchten is niet altijd mogelijk en soms ook gewoon totaal ongepast. En wat doe je dan?

Balen, omdat je opgescheept zit met zo ongeveer het grootste rotgevoel dat moeder natuur kon verzinnen: angst.

Citaat:
Door te gaan lopen of fietsen, concentreer je je ook gewoon op iets anders en zorg je er voor dat je niet alleen mentaal, maar ook fysiek vermoeid raakt, het helpt je bovendien om overtollige energie kwijt te raken die kan vrijkomen door je angst.

Eh, ja - zo kan je het ook bekijken.

Citaat:
Maar je lichaam en geest weten echt wel het verschil tussen gaan lopen of wegvluchten.

Je lichaam weet donders goed het verschil tussen rustig wandelen en hard op de vloer stampen, dat klopt.
Of je lichaam zoveel verschil merkt tussen gewoon fysiek hollen en wegvluchten? Volgens mij reageert je autonome zenuwstelsel op beiden precies hetzelfde.

Citaat:
Naar het "gekwek" van psychologen is ook veel onderzoek verricht. Oké sommigen kramen nogal wat dingen uit, maar dat is in elk beroep wel zo; je hebt er goede en je hebt er slechte en bovendien iedereen kijkt vanuit zijn invalshoek en achtergrond en daar kan je het eens mee zijn of niet.

Klopt. Emdr is een van de best onderzochte technieken in psychologie land. Met doorgaans zeer interessant spul en gebaseerd op kennis van hoe angst werkt.
En een serie opleidingen die angst behandelt als ware het een tamelijk willekeurige emotie.

Citaat:
Neem nu bijvoorbeeld een paard dat bang is van een bepaald object. Wat ga je dan doen? Laat jij je paard weglopen omdat zijn angst dan gaat afnemen omdat hij vlucht? Nee, waarschijnlijk ga je juist met je paard naar dat object toe en laat je aan je paard zien dat er niets is om bang voor te zijn.

Ja, een mens kan reflexief nadenken en we nemen aan dat onze viervoeters dat niet doen.
Dus wat bij een mens is:
"oh, ***, het is weer zo laat - maar laat ik verstandig zijn en goed voor mezelf zorgen en proberen die alarmbel uit te krijgen"
...is bij een paard: toch eerst met mij als leidende merrie naar het monster.
Daarna mag het dier als beloning lekker aan de lange teugel galopperen. (Als ik er op zit svp niet bokken.) Of gewoon lekker los in de bak, dan mogen er allerlei bokkesprongen bij.

Citaat:
Altijd weglopen van hetgeen waarvoor je paard bang is, zal op termijn niet helpen om de angst te overwinnen, in tegendeel.

Ten overvloede, mijn pleidooi houdt in: nooit weglopen.
Maar wel de adrenaline wegwerken. En die alarmbel af, want dat helpt je echt niet verder.

Citaat:
Je moet jezelf blootstellen aan hetgeen waarvoor je bang bent om je angst af te laten nemen.

Klopt, maar dat is therapie, dus niet in je eentje op moeilijke momenten.

En ik ben niet tegen anders gaan denken, maar het is secundair. Het kan helpen. Het kan maken dat je rustiger bent, waardoor je autonome zenuwstelsel minder snel haar alarmbel laat afgaan, dat is nuttig.

**Geplaatst**: 12-10-14 22:57

Geplaatst: 12-10-14 22:57

Gruis schreef:
Hoe krijg ik het stil. Dat is de grote vraag voor mij. Ik ben de hele dag door 1 bonk spanning en ellendig gevoel. Dit wordt gedurende de weken steeds erger tot het er in 1x uitkomt. Dit wordt dan een 'paniekaanval' genoemd. Ben dan ook echt helemaal van de kaart. De dag erna voel ik me wel weer prettig, waarna het weer bergafwaarts gaat.
Heb mijn eerste exposure gehad maar voelde me echt af schu we lijk na het oproepen van hyperventilatie. Ik moest het thuis oefenen maar heb dat niet meer gedaan. PFf, begin de moed een beetje te verliezen..

Hoi Gruis,
Exposure IS ook een zware therapie!
Hebben ze nog echt argumenten gegeven waarom dit nu voor jou aan de orde zou zijn...?
(Ik las een paar weken terug in een vakblad over een onderzoek waarbij de cliënten random werden verdeeld: de ene helft exposure, de andere helft emdr. In het kader van onderzoek is dat te verdedigen.)

En ik snap dat als het op therapie al afschuwelijk is, dat het 'thuis nog eens dunnetjes overdoen' geen lolletje is.
Puur feitelijk hoort het wel bij de therapie.
.....dus ergens sta je wel op een keuzepunt. Wil je met deze therapie doorgaan, dan moet je oefenen. Of in elk geval met je therapeut praten over dat dit zo zwaar is en waarom dit allemaal moet.
En wat natuurlijk ook altijd kan: beslissen om niet door te gaan en een andere optie zoeken. Ook dat heeft voeten in de aarde.
Kortom: lastig parket! !
Veel sterkte! !

**Geplaatst**: 12-10-14 23:06

Geplaatst: 12-10-14 23:06

Daar dacht ik ook aan ja- iets anders zoeken. Aan de andere kant: ik wil ook niet zo snel opgeven (twee sessies gehad), misschien werkt het wel. Daarnaast heb ik ruim 3 maanden gewacht tot ik eindelijk kon beginnen, zo'n periode wil ik niet nog een keer doormaken... Ik heb specifiek om EMDR gevraagd, maar ze vonden dus dat dat niet bij mij paste, omdat volgens hen je paniekaanvallen traumatisch moeten zijn...
Ik ben nu gediagnosticeerd met depersonalisatie stoornis. Ik heb inderdaad veel last van depersonalisatie. Maar hiervoor was ik gediagnosticeerd met paniekstoornis. Daarin kon ik me niet echt vinden: ik had wel 'aanvallen' van overstuur zijn, maar verder totaal niet het stereotype paniekaanval-beeld: beangstigende gedachten had ik niet, en zeker geen pleinvrees. CGT Sloeg (mede daarom denk ik) ook niet echt aan. Maar depersonalisatie stoornis? Ik weet het ook niet hoor, of ik dat nou 'heb'. Angststoornis heb ik ook niet vind ik, maar echt depressie ook niet..? Voor mijn gevoel tenminste.
Heel lastig inderdaad.. En heel weinig herkenning te vinden helaas...

**Geplaatst**: 12-10-14 23:15

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-10-14 23:15

....nu ja, dat kan een zinnige keuze zijn: "ik kijk het nog even aan, na twee sessies kan ik het nog niet echt beoordelen".

en om te zien of het echt werkt, moet je oefenen!
Of nadrukkelijk met de peut in discussie over het hoe en wat allemaal precies.

Houd je haaks!!

**Geplaatst**: 12-10-14 23:27

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-10-14 23:27

Dankjewel, Janneke. Nogmaals, EMDR trekt me heel erg. Misschien nog even overleggen....

En echt bedankt voor al je steun en advies! Erg lief.

**Geplaatst**: 12-10-14 23:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-10-14 23:32

You're welcome, be my guest!

**Geplaatst**: 13-10-14 08:40

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-10-14 08:40

Gruis, het is niet zo raar dat het eerst slechter gaat voordat het beter gaat. Je zoekt situaties op die je het liefst vermijd, dus niet zo gek dat je lichaam hier hard tegenin gaat.

Osmo, ik heb idd heel veel herkenning in mijn therapie. Sterker nog, laatst is er nog iets heel duidelijk geworden, iets wat niet in therapie ter sprake is gebracht. Ik merk dat ik last heb van hechtingsproblematiek, en het verklaart ontzettend veel. Daar moet ik echt nog iets mee doen want het zit me nogal in de weg.

**Geplaatst**: 13-10-14 17:00

Geplaatst: 13-10-14 17:00

Joolien schreef:
[naam], ik heb idd heel veel herkenning in mijn therapie. Sterker nog, laatst is er nog iets heel duidelijk geworden, iets wat niet in therapie ter sprake is gebracht. Ik merk dat ik last heb van hechtingsproblematiek, en het verklaart ontzettend veel. Daar moet ik echt nog iets mee doen want het zit me nogal in de weg.

Ik had wel een vraag maar deze reactie past beter bij de vraag van ikkkke :')

.
Ik vroeg mij af of je dagbehandeling gericht was op schema therapie of juist ondersteunend (hier en nu).

Wel grappig ik leer nu wel steeds meer termen kennen

.

Gruis goed dat je nog niet meteen op geeft en het nog even aanziet.

Ik had een goede start vandaag tot een opdracht bij drame therapie.
Een simpele oefening waarbij ik met een groepsgenoot moest samenwerken.
We hadden een stok tussen onze handen en zo moesten we er voor zorgen dat de stok niet zou gaan vallen.
Ik heb de oefening met twee groepsgenoten uitgevoerd waarbij er een duidelijk verschil zat tussen beide personen (natuurlijk is niemand gelijk).
Met verschil bedoel ik mijn houding mee.
Bij de eerste persoon (vrouw) nam ik vrij snel de leiding met bewegingen maken waarop de andere volgde zodat de stok niet tussen onze handpalmen weg zou vallen.
Bij persoon twee (man) begon ik mij niet fijn te voelen, ik probeerde deze persoon vooral op afstand te houden en dat lukte mij niet goed.
Ik durfde dat vervolgens niet aan te geven en begon mij echt rot voelen.
Aan het einde van de oefening heb ik dat min of meer aangegeven aan de drama therapeut toen de rest van de groep de ruimte al had verlaten.
We hebben kort gepraat maar het rot gevoel bleef.
Ik ben een rondje gaan lopen en tijdens het lopen werd mij duidelijk waarom ik mij zo rot voelde.
Mijn grens was vervaagd, en ik had niet aangegeven dat ik het niet okay vond.
Mijn gedachte "overkomt mij weer iets wat ik als niet prettig ervaar en ik laat het gewoon gebeuren".
Ik ben er later op de dag op terug gekomen en de reacties die ik kreeg waren wel prettig.
Al voelde ik mij wel wat verloren als of mijn handvaten verdwenen zijn en ik geen vat meer heb op mijn leven als of ik opeens een kwetsbaar kind ben zonder stem.
En dan met zicht op het gesprek wat ik voor morgenochtend in de agenda heb staan komt dat gevoel en die gedacht niet echt gelegen.
heb wel weer fijne handvaten gekregen van de therapeut, om toch in het gesprek voor morgen mijn stem te laten horen.
Voor nu was het goed voor mij om mij te richten op het nu en niet op mijn gevoel om te voorkomen dat ik mee getrokken wordt in dat verdrietige gevoel.
Nou dat was het wel weer voor vandaag..... respect als jullie het lezen. (en ja het is weer een lang verhaal)

**Geplaatst**: 13-10-14 18:22

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 13-10-14 18:22

Oh ja jij vroeg wat anders

Ik heb geen db gehad met schema's etc, we behandelde wat ons dwars zat. Ook wel veel verleden.

Ik heb zelf ook moeite gehad met de grens aan te voelen en daar kon ik me ook dagen rot om voelen, weet dus hoe het is. Goed dat je het later nog besproken hebt, daar is deeltijd immers voor.