Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-10-14 22:18

Geplaatst: 08-10-14 22:18

roses19 schreef:
@Ikkke Kan je dan ook last hebben van die nachtelijk angst gevoelens zonder nachtmerries te hebben gehad of te kunnen herinneren?

Hangt ervan af wat je precies bedoelt... Je kan 's nachts wel dromen hebben die je een angstig gevoel geven, waarvan je onrustig wordt, waarvan je gespannen wordt enz enz. Maar het verschil is dat je niet wakker wordt uit deze droom. Dit wordt een angstdroom genoemd. Het is ook mogelijk dat je angstdromen hebt 's nachts die je je 's ochtends niet meer herinnerd. Nachtelijke angst zonder te domen, zal denk ik ook wel kunnen, maar weet ik niet zeker.
Maar goed, bovenstaande is ook meer theorie dan praktijk natuurlijk...Het is een soort van nuanceverschil tussen een nachtmerrie en een angstdroom.

Janneke2 schreef:
Moe zijn nadat je bang bent geweest is volstrekt normaal: je alarmsysteem laat alvast je hart extra hard pompen, allerlei andere spieren waarmee je hard zou kunnen slaan of hollen zijn ook gespannen - dat is per definitie een vermoeiende toestand.

Mee eens. Moe zijn na een angst- of paniekaanval is zeker niet abnormaal.

**Geplaatst**: 08-10-14 23:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 08-10-14 23:39

Klopt, ben al bekend met paniekaanvallen (helaas helaas) en daarna ben ik altijd verschrikkelijk moe. Ik heb vanochtend dan ook flink uitgeslapen (had toch een vrije dag). Merkte inderdaad dat alle prikkels die ik binnenkreeg het gevoel leken te verergeren, maar dat ik me wel wilde kunnen oriënteren. Daarom heb ik maar even de tv aangezet met het geluid heel zachtjes, vervolgens met mijn rug naar de tv gaan liggen zodat ik het niet zag (verergerde het gevoel) maar wel iets hoorde. Hier kalmeerde ik uiteindelijk wel van gelukkig. Hoop dat ik het vannacht niet weer krijg, zou ik wel vervelend vinden. Had het vorige week ook al.. Maar bedankt voor de reacties

**Geplaatst**: 09-10-14 11:04

Geplaatst: 09-10-14 11:04

Ik heb ook last van moeheid maar merk dat ik het vooral heb op en tijdens het werk, dat ik dan echt zo mijn ogen dicht zou kunnen doen en in slaap vallen
Als ik thuis kom en echt relaxed even kan zitten trekt dat wel weer weg

Net op mijn gemak naar de boekhandel geweest voor kleurpotloden voor het creatieve kleuren ( ja je probeert alles

)
Het zag er rustig uit bij de kassa's bij AH dus mezelf een oppepper gegeven door snel brood te halen,
focus me dan wel echt op brood brood brood om niet te teveel aan eng eng eng te denken

Maar viel me alles mee, oude man voor me die ruzie had met de pinautomaat dus dan voel ik hem wel opkomen van ik wil nú naar buiten maar me gefocust op de lieve caissière en toen was het zo voorbij

In de boekhandel hoorde ik nog iemand praten over paniekaanvallen en hyperventilatie toen had ik echt zoiets van jeetje kan ik er zelfs hier niet aan ontkomen, maar ja blijkbaar hebben er toch echt meer mensen last van dan ik in eerste instantie dacht of wist.

**Geplaatst**: 09-10-14 11:54

Geplaatst: 09-10-14 11:54

afbmchek schreef:
Merkte inderdaad dat alle prikkels die ik binnenkreeg het gevoel leken te verergeren, maar dat ik me wel wilde kunnen oriënteren. Daarom heb ik maar even de tv aangezet met het geluid heel zachtjes, vervolgens met mijn rug naar de tv gaan liggen zodat ik het niet zag (verergerde het gevoel) maar wel iets hoorde. Hier kalmeerde ik uiteindelijk wel van gelukkig.

Hoi afbmchek,
Ik heb bij mijn therapeute oefeningen gedaan om mijn oriëntatie te verbeteren. Haar verhaal kwam er op neer dat wie als mens echt "het oosten kwijtraakt" om die reden een paniekaanval kan krijgen. Niet weten (echt zoek zijn) waar je bent IS een bedreigende toestand.

**Geplaatst**: 09-10-14 18:19

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-10-14 18:19

Eventjes mijn zorgen delen hoor -O-

Ze willen met mij aan de medicatie beginnen ...
Ik heb altijd al iets tegen pillen gehad, door de negatieve bijwerkingen, en had er dus al een negatieve houding over. Dus ik heb ook gezegd dat het me niks lijkt.

Nu willen ze toch dat ik er over ga nadenken, en ik krijg er nog een gesprek over.

Eigenlijk wil ik niet. Ik wil niet veranderen en die bijwerkingen ... maarja, toch eventjes googelen i guess.

Hmpf -O-

**Geplaatst**: 09-10-14 18:31

Geplaatst: 09-10-14 18:31

hoi allemaal, namens mijn vriendin plaats ik even een berichtje:

hoi,
misschien val ik een beetje met de deur in huis maar ik doe al 2 jaar aan zelfbeschadiging en sinds een maand heeft een heel belangrijk iemand voor me tegen me gezegd me te laten vallen als ik er niet mee zou stoppen, ik dus stoppen en laatst verloor ik kort mijn zelfbeheersing voor een paar seconden en sloeg mezelf een aantal keer hard tegen mijn hoofd. mijn frustratie is sinds ik gestopt ben echt te groot en het is ook heel moeilijk om mijn zelfbeheersing tegenover mijzelf te houden. nu zit ik te denken aan deeltijd opname maar ik weet niet zo goed wat het inhoud heeft iemand hier er misschien ervaring mee?

**Geplaatst**: 09-10-14 19:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 09-10-14 19:21

Heeft je vriendin dit al met haar psycholoog besproken?
En de rest wat je al eerder gepost heeft?

**Geplaatst**: 09-10-14 19:27

Geplaatst: 09-10-14 19:27

ja ze heeft vandaag gebeld met psycho en die begon dus over deeltijd opname, maar ze vind het een beetje dubbel aangezien ze haar zelfbeheersing tot nu toe op die ene keer na al een maand redelijk heeft gehouden, dus officieel is er niks aan de hand nu behalve dat ze er bijna de hele dag aan denkt en het heel veel moeite kost om vol te houden. ook worden de gedachtes erover steeds gevaarlijker, ze wilt er echt heel graag vanaf komen maar haar psycho 1 keer per week is niet genoeg, ze heeft gewoon echt meer hulp nodig om al die frustratie erover kwijt te kunnen. deeltijd opname klinkt wel oke maar we zijn benieuwd of iemand ervaring heeft of misschien andere mogelijkheden weet.

**Geplaatst**: 09-10-14 19:33

Geplaatst: 09-10-14 19:33

Hallo npdgm, ik zelf ben een emotie eter. Als ik mij erg rot voel dan heb ik enorme drang om te eten en er zijn momenten dat ik die drang niet kan weerstaan en dus aan het vreten sla.
Voor even voelt dat goed net zoals je vriendin dat bij het zichzelf beschadigen ervaart.
Ik ben mezelf de vragen gaan stellen aan mezelf, dat goed voelen heeft dat een langdurig effect? bij mij dus niet, ik voelde mij juist nog rotter omdat ik daarna spijt kreeg. Helpt het mij? Ja maar even en vervolgens begint het over nieuw dus uiteindelijk is het destructief gedrag.
Ga opzoek naar andere alternatieven die minder schadelijk zijn voor je lichaam maar die jou wel helpen om van je nare gevoel af te helpen.
Bij mij helpt het om dat rot gevoel bespreekbaar te maken zodat de spanning er af gaat.
Als er niemand op dat moment de mogelijkheid heeft om te praten met mij, ga ik lopen, de frisse lucht in en aan de gang om afleiding te zoeken.
Gaat ook nog wel mis hoor maar ik heb het wel een stuk beter in de hand als dat ik eerder had.

Verder lijkt het mij handig als je vriendin zelf een account gaat aanmaken (ook al zou ze niets met paarden hebben).
Het lijkt mij ook voor haar veel fijner om op elk moment met haar eigen account zich te kunnen uiten wanneer zij daar behoefte aan hebt. Ze kunt ook een schaduw account aanvragen.

**Geplaatst**: 09-10-14 20:36

Geplaatst: 09-10-14 20:36

ze probeert al een half jaar afleiding te zoeken zonder resultaat... helaas.

**Geplaatst**: 09-10-14 20:49

Geplaatst: 09-10-14 20:49

Hebben jullie dat ook?
Ik heb nu door de therapie geleerd wat vaker voor rust te kiezen. Alleen nu ik wat meer tot rust begin te komen komt heel erg het gevoel omhoog: "is dit het nu?" Het nutteloze gevoel en ben bang dat het doorslaat naar echt helemaal lui worden en niks doen. Met als gevolg dat ik onrustig word van het niks doen.

En wanneer ik wel dingen plan, kijk ik ertegenop. Tegen de "verplichting" om iets te moeten doen. Dan wil ik alleen maar op de bank zitten.

Om moe van te worden toch?

**Geplaatst**: 09-10-14 21:08

Geplaatst: 09-10-14 21:08

npdgm schreef:
ja ze heeft vandaag gebeld met psycho en die begon dus over deeltijd opname, maar ze vind het een beetje dubbel aangezien ze haar zelfbeheersing tot nu toe op die ene keer na al een maand redelijk heeft gehouden, dus officieel is er niks aan de hand nu behalve dat ze er bijna de hele dag aan denkt en het heel veel moeite kost om vol te houden. ook worden de gedachtes erover steeds gevaarlijker, ze wilt er echt heel graag vanaf komen maar haar psycho 1 keer per week is niet genoeg, ze heeft gewoon echt meer hulp nodig om al die frustratie erover kwijt te kunnen. deeltijd opname klinkt wel oke maar we zijn benieuwd of iemand ervaring heeft of misschien andere mogelijkheden weet.

Het feit dat ze nu zelfbeheersing heeft wil niet zeggen dat het goed gaat. Aan de buitenkant misschien wel, maar in haar hoofd is er constante ruzie. De kans bestaat dat als er een keer iets heftigs gebeurd, ze de controle weer compleet verliest. In deeltijd leer je intensief met het probleem om te gaan, en het bij de kern aan te pakken.

**Geplaatst**: 09-10-14 22:14

Geplaatst: 09-10-14 22:14

npdgm schreef:
hoi allemaal, namens mijn vriendin plaats ik even een berichtje:

hoi,
misschien val ik een beetje met de deur in huis maar ik doe al 2 jaar aan zelfbeschadiging en sinds een maand heeft een heel belangrijk iemand voor me tegen me gezegd me te laten vallen als ik er niet mee zou stoppen, ik dus stoppen en laatst verloor ik kort mijn zelfbeheersing voor een paar seconden en sloeg mezelf een aantal keer hard tegen mijn hoofd. mijn frustratie is sinds ik gestopt ben echt te groot en het is ook heel moeilijk om mijn zelfbeheersing tegenover mijzelf te houden. nu zit ik te denken aan deeltijd opname maar ik weet niet zo goed wat het inhoud heeft iemand hier er misschien ervaring mee?

Hoi,
Ik zal

ook maar met de deur in huis vallen: ik ben een ex snijster.
Moeilijkheid nummer een is, dat ik geleerd heb: "geef nooit braaf antwoord op de verkeerde vraag".
De beste therapeute die ik ooit had stelde heel nuchter dat ze het erg verdrietig en naar vond, voor mij maar 'ze vond het zelf ook naar' (ze was tenslotte psycholoog geworden omdat ze van mensen houdt).
Maar ze heeft NUL keer gezegd dat ik moest stoppen. (Okee, dat wilde ze wel en dat was ook geen geheim. Trouwens, ik wilde het zelf 'ergens' ook. Maar ja, al die emoties en noem de hele ellende maar op....*zucht*).

Ik geloof grif in de beste bedoelingen van mevrouw of meneer X, maar de manier waarop staat me toch tegen: "of je stopt met jezelf beschadigen of ik kijk je nooit meer aan".
Ik zou me destijds geen raad hebben geweten...

Voor alle duidelijkheid: met deze zelfde therapeute besprak ik het snijden uitgebreid.
Maar dat ging om de gedachte te bepalen als volgt: ik meldde bijv dat het afgelopen dinsdag weer raak was geweest. Dan zei zij dat dat rot voor me was - en praatten we over dinsdagochtend, soms ook maandagavond, etc tot we bij het moment van snijden waren. Wat was er allemaal mis gegaan, wat spookte door mijn hoofd, hoe zou ik zelf willen hebben reageren - hoe het maar uitkwam.

En die aanpak duurt langer dan iemand met de beste bedoelingen onder druk zetten.
Want doorgaans doe je het om *een* bepaalde reden.
Voor iedereen kan dat anders zijn. Van stemmen horen tot jezelf straffen tot je woede uiten tot voelen/ zien 'dat je bloed hebt en dus een mens bent en geen machine' en de lijst is nog vele malen langer.

En een verbod op jezelf beschadigen is enkel en alleen het bestrijden van het symptoom - met wat er allemaal 'achter' dan wel 'onder' zit, wordt niets gedaan. En die ellende kan vervolgens op een andere manier je leven gaan vergallen (en daar zit je nou niet wat je noemt op te wachten).

**Geplaatst**: 09-10-14 22:16

Geplaatst: 09-10-14 22:16

xEmily schreef:
Eventjes mijn zorgen delen hoor

Ze willen met mij aan de medicatie beginnen ...
Ik heb altijd al iets tegen pillen gehad, door de negatieve bijwerkingen, en had er dus al een negatieve houding over. Dus ik heb ook gezegd dat het me niks lijkt.

Nu willen ze toch dat ik er over ga nadenken, en ik krijg er nog een gesprek over.

Eigenlijk wil ik niet. Ik wil niet veranderen en die bijwerkingen ... maarja, toch eventjes googelen i guess.

Hmpf

Hoezo wil je niet veranderen? Wat hoop je dan te bereiken met therapie?
Ik ben zelf ook nooit een grote voorstander geweest van medicatie. Maar ik ben op een punt gekomen dat ik niet zo heel veel keuze meer had. Ik ben na verloop van tijd wel van medicatie veranderd oa omdat ik niet echt het gewenste effect had. Nu ben ik toch wel blij dat ik uiteindelijk ben begonnen met de medicatie. Het gaat weer beter met mij en ik heb dingen bereikt die ik anders misschien niet zou kunnen bereiken. Is mijn probleem met die medicatie helemaal opgelost? Nee, dat niet, maar het ondersteunt me wel.

npdgm schreef:
hoi allemaal, namens mijn vriendin plaats ik even een berichtje:
hoi,
misschien val ik een beetje met de deur in huis maar ik doe al 2 jaar aan zelfbeschadiging en sinds een maand heeft een heel belangrijk iemand voor me tegen me gezegd me te laten vallen als ik er niet mee zou stoppen, ik dus stoppen en laatst verloor ik kort mijn zelfbeheersing voor een paar seconden en sloeg mezelf een aantal keer hard tegen mijn hoofd. mijn frustratie is sinds ik gestopt ben echt te groot en het is ook heel moeilijk om mijn zelfbeheersing tegenover mijzelf te houden. nu zit ik te denken aan deeltijd opname maar ik weet niet zo goed wat het inhoud heeft iemand hier er misschien ervaring mee?

Probeer je energie op een andere manier kwijt te raken. Ga bijvoorbeeld hardlopen, sla op een kussen, ga met de lege flessen naar de glasbol en gooi ze kapot in de glasbol,....Ga iets actiefs doen zodat je die energie kwijt kan en je dit niet op een negatieve manier gaat uiten door jezelf pijn te doen. De drang om jezelf pijn te doen kan erg groot zijn, maar het helpt je niet verder, in tegendeel zelfs. Over deeltijd opname kan ik je niet echt iets vertellen.

Noa_M schreef:
Hebben jullie dat ook?
Ik heb nu door de therapie geleerd wat vaker voor rust te kiezen. Alleen nu ik wat meer tot rust begin te komen komt heel erg het gevoel omhoog: "is dit het nu?" Het nutteloze gevoel en ben bang dat het doorslaat naar echt helemaal lui worden en niks doen. Met als gevolg dat ik onrustig word van het niks doen.

En wanneer ik wel dingen plan, kijk ik ertegenop. Tegen de "verplichting" om iets te moeten doen. Dan wil ik alleen maar op de bank zitten.

Om moe van te worden toch?

Dat herken ik wel. In het begin had ik dat ook wel en nu soms ook nog. Het is een evenwicht dat je moet zoeken tussen rust in de strikte zin van het woord en toch wat activiteit om je gedachten te verzetten. Dat je meer rust moet nemen wil niet noodzakelijk zeggen dat je thuis op de bank moet gaan liggen. Je kan ook eens afspreken met een vriendin, rustig naar je paard gaan en daar wat knuffelen of spelen,...

**Geplaatst**: 09-10-14 22:36

Geplaatst: 09-10-14 22:36

npdgm schreef:
ze probeert al een half jaar afleiding te zoeken zonder resultaat... helaas.

Tja, afleiding zoeken is een korte termijn coping strategie tegen bijvoorbeeld angst.
Soms is 'ouderwets tot tien tellen' beter dan je baas een grote mond geven (ik noem maar een dwarsstraat).
Maar andermaal: jezelf afleiden, tot tien tellen of een regelrecht verbod op jezelf beschadigen - het gaat allemaal over de buitenkant.
Wat er van binnen op wat voor manier dan ook loos is, dat ze zichzelf moet beschadigen (iets wat je niet zo maar eens even doet), het lijkt wel of niemand het daar over heeft.

En okee, beerputten in een keer open trekken, dat kan allerlei gedoe geven.
Maar als een kant van jou als mens compleet genegeerd wordt - dan is het volstrekt logisch dat die kant steeds extremer en grimmiger wordt.
Ik bedoel maar: jezelf snijden "deed ik niet voor de lol" - en als iedereen dan zou reageren met 'stop met wat jou nog een beetje verlichting geeft' en 'ga jezelf maar wat afleiding geven' - voor mij voelen allebei de reacties als in de steek gelaten worden. Als "wat er allemaal in jouw hoofd spookt, hoeven we echt niet te weten - we wensen alleen geen littekens te zien".
Brrrr.

Dus zou dit werkelijk alles zijn wat deze psycholoog te bieden heeft, dan is een deurtje verder gaan een prima idee.
Ik heb zelf het altijd weten te vermijden om opgenomen te worden, dus daarin heb ik geen ervaring. Wel is het een gelegenheid om meerdere therapeuten en therapievormen aan den lijve te ervaren.

**Geplaatst**: 09-10-14 22:41

Geplaatst: 09-10-14 22:41

xEmily schreef:
Eventjes mijn zorgen delen hoor

Ze willen met mij aan de medicatie beginnen ...
Ik heb altijd al iets tegen pillen gehad, door de negatieve bijwerkingen, en had er dus al een negatieve houding over. Dus ik heb ook gezegd dat het me niks lijkt.

Nu willen ze toch dat ik er over ga nadenken, en ik krijg er nog een gesprek over.

Eigenlijk wil ik niet. Ik wil niet veranderen en die bijwerkingen ... maarja, toch eventjes googelen i guess.

Hmpf

Hoi Emily,
Ik heb wel seroxat aangeboden gekregen, maar ik ben het niet gaan slikken. Ik kan je dus uit ervaring niets vertellen.
Dat je niet via een pilletje wilt veranderen snap ik.
En liever ook niet op commando, zo lijkt me.
Maar zijn er dingen die je wel zou willen...?

**Geplaatst**: 09-10-14 23:02

Geplaatst: 09-10-14 23:02

Noa_M schreef:
Hebben jullie dat ook?
Ik heb nu door de therapie geleerd wat vaker voor rust te kiezen. Alleen nu ik wat meer tot rust begin te komen komt heel erg het gevoel omhoog: "is dit het nu?" Het nutteloze gevoel en ben bang dat het doorslaat naar echt helemaal lui worden en niks doen. Met als gevolg dat ik onrustig word van het niks doen.

Hoi Noa,
Nou - dat is toch een interessant zinnetje/ gevoel "Is dit het nou?".

Waar gaat het, denk jij, precies over?
Heb je een idee van wie dit zinnetje afkomstig is (bijv: het klinkt precies zoals mijn oma, bijvoorbeeld kon zeggen als er *........* gebeurde).
En over klanken gesproken: hoe klinkt dit zinnetje? Berustend? Verwijtend? Teleurgesteld?

Het lijkt mij een innerlijk conflict. Een deel van jou neemt rust (geleerd van therapie, en uiteraard kan het heel erg verstandig zijn om te doen) - en denkbaar is een aader deel het daar niet mee eens. "Dat kan gebeuren."
En: mijn ervaring is, dat ik de mooiste sessies had met peuten die dit conflict nuchter en mild ter sprake brachten en het ook echt met mij uitwerkten.

**Geplaatst**: 10-10-14 08:30

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-10-14 08:30

Dat gevoel van 'is dit het nou' klinkt voor mij hetzelfde als 'ik wil gelukkig zijn'. Altijd gelukkig zijn kan niet, als ik naar cijfers kijk is 0 dood willen en 10 intens gelukkig. Die 10 haal je maar zo nu en dan tijdens bijzondere momenten. Logischer is, dat je rond de 6 of 7 zit. Het kabbelt rustig voort, voelt je ok, maar meer ook niet.
Het is ook niet zo dat je op de bank kunt gaan zitten en wachten totdat je een keer naar de 8 of 9 schiet. Daar zul je zelf dingen voor moeten ondernemen. En dat kunnen kleine dingetjes zijn, een fijne wandeling, een nieuw jurkje, een leuk avondje met vriendinnen.
Verder is het accepteren dat dit het is. Wees 'gelukkig' met een 6je of 7

Ik zit nog steeds niet top in mn vel. Gister was ik de hele dag down, nu weer. Weet nog niet zo goed waar het vandaan komt. Het kost energie om dingen te ondernemen en laat ik vandaag net van 9.15 tot 17.15 uur school hebben :')

Ik baal ervan, maar ik accepteer het. Helaas maakt het e wel lichamelijk erg kwetsbaar, en dat is vervelend.

**Geplaatst**: 10-10-14 08:34

Geplaatst: 10-10-14 08:34

Janneke2 schreef:
npdgm schreef:
ze probeert al een half jaar afleiding te zoeken zonder resultaat... helaas.

Tja, afleiding zoeken is een korte termijn coping strategie tegen bijvoorbeeld angst.
Soms is 'ouderwets tot tien tellen' beter dan je baas een grote mond geven (ik noem maar een dwarsstraat).
Maar andermaal: jezelf afleiden, tot tien tellen of een regelrecht verbod op jezelf beschadigen - het gaat allemaal over de buitenkant.
Wat er van binnen op wat voor manier dan ook loos is, dat ze zichzelf moet beschadigen (iets wat je niet zo maar eens even doet), het lijkt wel of niemand het daar over heeft.

En okee, beerputten in een keer open trekken, dat kan allerlei gedoe geven.
Maar als een kant van jou als mens compleet genegeerd wordt - dan is het volstrekt logisch dat die kant steeds extremer en grimmiger wordt.
Ik bedoel maar: jezelf snijden "deed ik niet voor de lol" - en als iedereen dan zou reageren met 'stop met wat jou nog een beetje verlichting geeft' en 'ga jezelf maar wat afleiding geven' - voor mij voelen allebei de reacties als in de steek gelaten worden. Als "wat er allemaal in jouw hoofd spookt, hoeven we echt niet te weten - we wensen alleen geen littekens te zien".
Brrrr.

Dus zou dit werkelijk alles zijn wat deze psycholoog te bieden heeft, dan is een deurtje verder gaan een prima idee.
Ik heb zelf het altijd weten te vermijden om opgenomen te worden, dus daarin heb ik geen ervaring. Wel is het een gelegenheid om meerdere therapeuten en therapievormen aan den lijve te ervaren.

Ik begrijp wat je zegt, maar het hangt af van persoon tot persoon. Bij sommige mensen zal het op termijn ook beter helpen om afleiding te zoeken, bij anderen is dat misschien niet voldoende. Veel hangt ook af van hoe consequent je dat toepast.
Je kan wel zeggen dat je dieper moet gaan en soms is dat inderdaad ook nodig, maar er zijn ook therapieën die meer focussen op het hier en nu en die kunnen ook heel effectief zijn. Bovendien, soms is het ophalen van dingen die dieper zitten alles behalve beter. Sommige mensen blijven dan alleen maar ronddraaien in negatieve dingen van het verleden en dat brengt hen dan ook geen stap vooruit. Het is dan juist belangrijk om te gaan focussen op de positieve dingen in het hier en nu en daar kracht uit te halen.
Iedereen is anders en uniek en therapieën zijn dan ook niet standaard en volgens een kookboekaanpak op te stellen / te volgen. De aanpak moet aansluiten bij de persoon in kwestie en is dan ook verschillend van persoon tot persoon.

**Geplaatst**: 10-10-14 09:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-10-14 09:12

Helemaal mee eens!
Natuurlijk is het zoeken van persoon tot persoon en is het maatwerk.
Maar zou het zo zijn dat deze therapeut deze vriendin enkel en alleen een korte termijn coping strategie heeft geleerd, verder niets en dat de eigenlijke problemen zo zijn opgelopen dat zij zichzelf beschadigt - dan is dat klachtwaardig van die therapeut.
Daarmee is niet gezegd dat afleiding zoeken op zichzelf niet goed zou zijn. Het is wat het is, het kan werken en het heeft zin.
En een therapie die maakt dat iemand maar blijft ronddraaien in de oude pijn is die naam niet waard (al komt het helaas wel voor). En sowieso: voordat je in een therapie oude pijn gaat aanpakken, heeft het zin als je eerst een serie technieken onder de knie hebt om jezelf te troosten, te kalmeren en moed in te spreken - en graag ook dat de therapie je helpt om steun te krijgen buiten de spreekkamer.

**Geplaatst**: 10-10-14 11:56

Geplaatst: 10-10-14 11:56

Janneke2 schreef:
npdgm schreef:
ze probeert al een half jaar afleiding te zoeken zonder resultaat... helaas.

Tja, afleiding zoeken is een korte termijn coping strategie tegen bijvoorbeeld angst.
Soms is 'ouderwets tot tien tellen' beter dan je baas een grote mond geven (ik noem maar een dwarsstraat).
Maar andermaal: jezelf afleiden, tot tien tellen of een regelrecht verbod op jezelf beschadigen - het gaat allemaal over de buitenkant.
Wat er van binnen op wat voor manier dan ook loos is, dat ze zichzelf moet beschadigen (iets wat je niet zo maar eens even doet), het lijkt wel of niemand het daar over heeft.

En okee, beerputten in een keer open trekken, dat kan allerlei gedoe geven.
Maar als een kant van jou als mens compleet genegeerd wordt - dan is het volstrekt logisch dat die kant steeds extremer en grimmiger wordt.
Ik bedoel maar: jezelf snijden "deed ik niet voor de lol" - en als iedereen dan zou reageren met 'stop met wat jou nog een beetje verlichting geeft' en 'ga jezelf maar wat afleiding geven' - voor mij voelen allebei de reacties als in de steek gelaten worden. Als "wat er allemaal in jouw hoofd spookt, hoeven we echt niet te weten - we wensen alleen geen littekens te zien".
Brrrr.

Dus zou dit werkelijk alles zijn wat deze psycholoog te bieden heeft, dan is een deurtje verder gaan een prima idee.
Ik heb zelf het altijd weten te vermijden om opgenomen te worden, dus daarin heb ik geen ervaring. Wel is het een gelegenheid om meerdere therapeuten en therapievormen aan den lijve te ervaren.

ik vind het ook heel moeilijk dat ik dan minstens 2 dagen per week school zal missen, niet dat ik veel lessen meemaak maar op school is de zorg altijd heel goed en voel ik me meer thuis dan bij de mensen waar ik nu net 2 weken woon. het enigste waar ik nu echt naar verlang is wat rust in mijn hoofd maar dat is blijkbaar geen mogelijkheid, te veel piekeren etc. en nu ligt bij mij ook weer de vraag wil ik deeltijd opname doen of niet? mijn verantwoordelijkheid weer, ik weet het allemaal ook niet zo goed meer en raak ook steeds meer in de war van alles wat er om me heen gebeurt.

**Geplaatst**: 10-10-14 12:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-10-14 12:12

Ik zou me niet druk maken om die dagen die je op school mist, misschien helpt de deeltijdopname wel om rust in je hoofd te krijgen en tegen het piekeren.
Dat zou toch fantastisch zijn voor je?
Dan kan je dan andere dagen op school en daarna meer genieten

**Geplaatst**: 10-10-14 13:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 10-10-14 13:18

Ik heb alles bijgelezen maar vind het moeilijk om te reageren.
Zelf heb ik hier geen ervaring mee.
Ik heb wel paniekaanvallen, maar geen angststoornis verder.

Heb zelf wel 3 dagdelen in de week therapie gehad voor 4 maanden en heb dat zelf als heel prettig ervaren. Je word gewoon constant op dingen gewezen en anders zwakt dat in de rest van de week weer weg als je moet wachten op je volgende afspraak. (mijn ervaring)
Enige moeilijke vond ik dat er bi ons echt een eind was, dus er werd niet gekeken van persoon tot persoon of je er klaar voor was, nee de behandeling stopte gewoon en dan kon je weer verwezen worden naar "gewone therapie".
Die overgang vond ik niet prettig.

**Geplaatst**: 10-10-14 13:28

Geplaatst: 10-10-14 13:28

Duplo schreef:
Ik zou me niet druk maken om die dagen die je op school mist, misschien helpt de deeltijdopname wel om rust in je hoofd te krijgen en tegen het piekeren.
Dat zou toch fantastisch zijn voor je?
Dan kan je dan andere dagen op school en daarna meer genieten

Precies, dan kun je daarna in alle rust de gemiste dagen een beetje bijwerken

**Geplaatst**: 10-10-14 16:50

Geplaatst: 10-10-14 16:50

Riverrr schreef:
Ik heb alles bijgelezen maar vind het moeilijk om te reageren.
Zelf heb ik hier geen ervaring mee.
Ik heb wel paniekaanvallen, maar geen angststoornis verder.

Heb zelf wel 3 dagdelen in de week therapie gehad voor 4 maanden en heb dat zelf als heel prettig ervaren. Je word gewoon constant op dingen gewezen en anders zwakt dat in de rest van de week weer weg als je moet wachten op je volgende afspraak. (mijn ervaring)
Enige moeilijke vond ik dat er bi ons echt een eind was, dus er werd niet gekeken van persoon tot persoon of je er klaar voor was, nee de behandeling stopte gewoon en dan kon je weer verwezen worden naar "gewone therapie".
Die overgang vond ik niet prettig.

Dat lijkt me ook niet prettig, bij ons was t idd dat je tussen de 9 e 12 maanden moest stoppen maar dat kon je wel zelf aanvoelen. k voelde het zelf goed na 10 maanden, dus gestopt na 11 maanden. Een dame ging langer door omdat ze tijdens de therapie nog dingen te verwerken kreeg en langer nodig had, maar dat was dan ok e in overleg met de therapeuten.
Ik heb deeltijd ook als heel fijn ervaren, beste wat me ooit is overkomen zelfs.

Vandaag een zware dag gehad, toch naar school gegaan, maar niet de hele dag want dat vond ik een te grote uitdaging. Ik wilde t niet op de spits drijven. Ik had de hele tijd tranen onder de oppervlakte. Toen ik naar huis ging werd t nog even erger maar toen besloot ik even te gaan shoppen , retailtherapie :')

en toen voelde ik me al een stuk beter. Ik had verwacht dat ik bij thuiskomst lethargisch op de bank zou belanden maar tot nu toe neemt de emotie heel rustig af, komt mn lijf tot rust en voel me al een stuk beter.
Soms moet ik gewoon de tranenemmer even legen, is ook niks mis mee, maar t zou ook niet erg zijn ales ik het op een andere manier kan afvloeien.