Bokt.nl

Duplo schreef:

Misschien bij jullie al bekend maar wat ik wel een hele mooie vond van mijn psycholoog was de opmerking:
Je bent niet je gedachte maar je hébt een gedachte.

Riverrr schreef:

@ Joolien: Dat klopt, je hebt ook gelijk. Ik moet het inderdaad accepteren dat ik mij gewoon de komende periode weer even rot voel. En net als wat ik hierboven schrijf, ik kan wel stabiel zijn dus!
Dat geeft wel weer hoop.
Het werkt inderdaad niet als ik ga denken dat het niet zo moet zijn. Ik ga het proberen

Bedankt allemaal voor jullie tips en/of steun. Maakt me weer even wakker.

acceptatie acceptatie acceptatie...

Citaat:

@ Janneke

Hoe bedoel je precies 'Op zich is dat overgevoelige instinct goed te beïnvloeden, alleen niet/nauwelijks met bewuste gedachten.' ?

Is dat niet ook wat je doet als je de angst bewust aan gaat en daarbij probeert je gedachten bewust aan te passen en ze niet op de loop te laten gaan met je?
Of bedoel jij iets anders met je angststoornis de nek omdraaien?

OsMo schreef:

Riverr wat ik je wel kan mee geven is iets wat bij mij op dagbehandeling vaak wordt gezegt.
In plaats van "moet" te gebruiken de woorden " ik mag" te gebruiken.
Dus "ik mag rot periodes accepteren".
Het mag er zijn. Jou gevoel is jou gevoel en door te accepteren dat jij je rot voelt neem je ook jezelf serieus.

Niemand kan aan jou gevoel komen. Gevoel is er en het is echt.

Janneke2 schreef:

Eh, ik was geschokt toen ik dit hoorde, maar zo zit een angststoornis in elkaar.
Het eerste stukje van je overlevingsinstinct, zogezegd de schildwacht ('dat ding' heet de amygdala), is 24/7 alle inkomende prikkels aan het filteren: wat gebeurt er in mijn ooghoeken, welke geuren ruik ik, etc.
En als daar een brandlucht bij zit - en jij ligt te slapen, is het van levensbelang dat er alarm komt en jij al bent opgestaan en wegholt voor je goed en wel wakker bent. Dus dat is nuttig.
Verder: overleven doe je als mens op instinct.
Zolang "het alarm aanstaat", de schildwacht vindt dat het haar plicht is om jou in de benen te krijgen wordt er niet geluisterd naar je logische verstand.
Dus alle vier jaar dat ik cognitieve gedragstherapie deed, deed ik heus mijn best - maar had de peut beter moeten weten.
Voorbij een bepaald punt hebben allerlei troostende, steunende, wijze gedachten nul gewicht in de schaal. Dat is verder niemands schuld, zo zijn we gewoon door de evolutie gevormd. Je gedachten aanpassen als er al alarm is geslagen werkt berucht slecht. (Wil je snel kalmeren: geef je lichaam haar zin: hol een stukje. Of stamp op de grond. Op stomp in de lucht. Dan registreert je amygdala dat je iets doet en kan de alarmbel af. De gedachte 'dat je daarmee voor jezelf bevestigd dat er iets griezeligs is' is een denkfout van de bovenste plank. Je bevestigt dat je amygdala alarm sloeg en je zet de herrie uit. - Dat is toch iets anders. )

En toen ik in 2000 in therapie kwam, was dat allang bekend en de remedies die hier specifiek op inwerken ook (emdr, somatic experiencing, gespecialiseerde kinesiologie).

Natuurlijk kunnen die troostende, steunende gedachten een rol spelen en kan confrontatie zin hebben (svp goed gedoseerd - dan is het helend) maar de kern van de zaak 'angststoornis' is de overgevoeligheid van je overlevingsinstinct.

Gruis schreef:

Goede instelling roses! Je kan het!
Mijn therapeute heeft mijn gedachten / uitspraken wel eens voor me opgeschreven. Dat vond ik eigenlijk vooral heel schokkend. Werd er een beetje verdrietig van

roses19 schreef:

Mijn therapeute had op een papier drie vakken gemaakt.
Aan de linkerkant: erfelijkheid, opvoeding, etc.
Midden in: de 'levensgebeurtenissen'.
Rechts: de klachten.

Vond ik ook niet zo leuk om te zien...
Meer mensen die dit herkennen?

ikkkke schreef:

roses19 schreef:

Mijn therapeute had op een papier drie vakken gemaakt.
Aan de linkerkant: erfelijkheid, opvoeding, etc.
Midden in: de 'levensgebeurtenissen'.
Rechts: de klachten.

Vond ik ook niet zo leuk om te zien...
Meer mensen die dit herkennen?

Waarom vond je het zo moeilijk dat te zien? Ik kan het ergens wel begrijpen hoor. Maar het geeft eigenlijk gewoon de verbanden tussen jou klachten en je voorgeschiedenis mee. Het is een soort verklaring voor je klachten. Het laat toe dat je inzicht krijgt in waarom je bepaalde klachten hebt en hoe je er dan mee aan de slag kan.

OsMo schreef:

Roses klinkt wel bekend voor mij. En ik snap ook wel dat je door zakelijk te zijn jezelf in bescherming neemt.
Ik kwam laatst een tekst tegen van Nelson Mandela die mij persoonlijk aan het denken heeft gezet.
Als we ons eigen licht laten schijnen, geven we onbewust anderen toestemming om het zelfde te doen.
Wanneer we bevrijdt zijn van onze angst, bevrijdt onze aanwexigheid automatisch anderen.

Met andere woorden als je niet in staat bent je open te stellen en kwetsbaar te durven zijn dan zullen ook de mensen om je heen zich niet openstellen.
Eigenlijk ben jij bang voor je eigen emoties...

roses19 schreef:

Waarom ik dat moeilijk vond. Ik vond het niet leuk om te zien dat ik toch best wel veel heb meegemaakt en dat dat toch best veel invloed heeft en dat ik toch wel een aantal klachten heb. En dat strookt niet met hoe ik het zou willen en hoe het 'zou mogen gaan' van mijzelf. Ik denk en gedraag mijzelf een beetje als een machine. Dwz weinig emoties, veel doelstellingen, ik mag van mijzelf nergens aan 'lijden'. ( zo denk ik bijv. ik moet niet denken aan het misbruik , want het misbruik is geweest en het is het niet waard om over na te denken. En dan probeer ik het te vergeten. Vaak succesvol. Of ik wil graag slagen voor dit tentamen, dus zet jezelf over de spanning heen en ik haal het. klaar. Of ik wil niet verdrietig zijn omdat een kennis of vriend iets niets leuks zei, dan denk ik aan de leuke dingen, vergeten en vergeven klaar.) Kortom; ik ben redelijk succesvol in 'hard' en 'zakelijk' zijn. Zakelijk heel leuk, privé niet leuk. Ik kan hierdoor niet genieten van dingen waar je eerst emotie moet geven voordat je het kan krijgen. Denk hierbij aan liefde. bovenstaande is ook nogal emotieloos.

Volgens mijn therapeut ben ik een 'aantrekkelijke afstandelijke' dus ik houd mensen niet VER weg, juist niet. Ik heb heel veel oppervlakkige vrienden en kennissen nog veel meer maar ik laat niemand echt dichtbij komen. Niemand weet wat ik denk.

Ruby1995 schreef:

'Fijn' om te horen dat ik niet de enige ben!
Ik heb vooral last van de overgeefangst... Ik heb geen eetstoornis, maar als er iemand ziek is ga ik degene altijd echt ontwijken.... Ik ben ook ontzettend op houdbaarheidsdatums... Als ik iets van over de datum eet raak ik helemaal gestresst...

roses19 schreef:

Waarom ik dat moeilijk vond. Ik vond het niet leuk om te zien dat ik toch best wel veel heb meegemaakt en dat dat toch best veel invloed heeft en dat ik toch wel een aantal klachten heb. En dat strookt niet met hoe ik het zou willen en hoe het 'zou mogen gaan' van mijzelf. Ik denk en gedraag mijzelf een beetje als een machine. Dwz weinig emoties, veel doelstellingen, ik mag van mijzelf nergens aan 'lijden'.

Citaat:

zo denk ik bijv. ik moet niet denken aan het misbruik , want het misbruik is geweest en het is het niet waard om over na te denken. En dan probeer ik het te vergeten. Vaak succesvol.

ikkkke schreef:

roses19 schreef:

Waarom ik dat moeilijk vond. Ik vond het niet leuk om te zien dat ik toch best wel veel heb meegemaakt en dat dat toch best veel invloed heeft en dat ik toch wel een aantal klachten heb. En dat strookt niet met hoe ik het zou willen en hoe het 'zou mogen gaan' van mijzelf. Ik denk en gedraag mijzelf een beetje als een machine. Dwz weinig emoties, veel doelstellingen, ik mag van mijzelf nergens aan 'lijden'. ( zo denk ik bijv. ik moet niet denken aan het misbruik , want het misbruik is geweest en het is het niet waard om over na te denken. En dan probeer ik het te vergeten. Vaak succesvol. Of ik wil graag slagen voor dit tentamen, dus zet jezelf over de spanning heen en ik haal het. klaar. Of ik wil niet verdrietig zijn omdat een kennis of vriend iets niets leuks zei, dan denk ik aan de leuke dingen, vergeten en vergeven klaar.) Kortom; ik ben redelijk succesvol in 'hard' en 'zakelijk' zijn. Zakelijk heel leuk, privé niet leuk. Ik kan hierdoor niet genieten van dingen waar je eerst emotie moet geven voordat je het kan krijgen. Denk hierbij aan liefde. bovenstaande is ook nogal emotieloos.

Volgens mijn therapeut ben ik een 'aantrekkelijke afstandelijke' dus ik houd mensen niet VER weg, juist niet. Ik heb heel veel oppervlakkige vrienden en kennissen nog veel meer maar ik laat niemand echt dichtbij komen. Niemand weet wat ik denk.

Herkenbaar...
Ik ben bij momenten ook behoorlijk hard voor mezelf. Het helpt je misschien in zekere zin wel om jezelf tot op zekere hoogte te beschermen, maar echt veel bereik je er niet helaas mee denk ik. Door minder hard te zijn voor jezelf moet je wel een aantal dingen doorleven en wordt je wel geconfronteerd met dingen die moeilijk voor je zijn, maar het maakt je ook sterker. Je moet na verloop van tijd minder moeite doen om positief te denken, niet meer te denken aan wat je hebt meegemaakt, je goed te voelen. Nu doe je dat als het ware "op commando" want het moet van jezelf. Maar het kan ook automatischer verlopen als het beter met je gaat, als je jezelf niet oplegt om "perfect" te zijn en dus niet meer negatief te denken of terug te denken aan de nare dingen die je hebt meegemaakt.

GeekGirl schreef:

Ruby1995 schreef:

'Fijn' om te horen dat ik niet de enige ben!
Ik heb vooral last van de overgeefangst... Ik heb geen eetstoornis, maar als er iemand ziek is ga ik degene altijd echt ontwijken.... Ik ben ook ontzettend op houdbaarheidsdatums... Als ik iets van over de datum eet raak ik helemaal gestresst...

Ik had ook niet echt een eetstoornis, al dachten mijn artsen dit wel. Ik werd naar een kliniek gestuurd, maar daar waren ze er gelukkig gauw achter dat het niet-eten gewoon een gevolg was van mijn overgeefangst en niet van een eetstoornis.

Dat ontwijken van zieke mensen doe ik ook, als ik hoor dat iemand in mijn omgeving ziek is wil ik het liefste een mondmasker aandoen of heel hard wegrennen...

Dat met die houdbaarheidsdatums herken ik ook goed, mijn ouders zeggen me vaak dat er nog niks mis mee is maar ik durf het toch niet meer opeten...

Weet je al wat voor hulp je gaat krijgen? Of moet je nog langs je huisarts?

OsMo schreef:

Roses dat ook iets terug willen krijgen, dat wil je heel graag he'?
Dat is een verlangen wat door je eigen muur niet beantwoord kan worden.
Je wil graag dat mense zien hoeveel pijn er in jou zit en tegelijker tijd ben je als de dood dat ze het bij jou zouden zien.
Als jij je een stukje van jezelf zou geven dan is er misschien wel dat grote gapende gat van emoties waar je in zou kunnen verdrinken.
Ik kan je verzekeren dat je een kracht in je hebt die jou gaat helpen om hiermee om te leren gaan.
Het zal niet gemakkelijk zijn en het gaat in kleine stapjes.
En dat mag!!!alles op jou tijd, want weet dat jij de regie hebt in jou herstel proces.