Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-10-14 21:29

Geplaatst: 01-10-14 21:29

GeekGirl schreef:
Ruby1995 schreef:
Hoi allemaal,

Heb erg last van emetofobie (overgeefangst) ik moet nog naar de dokter om hiervoor geholpen te worden, ik heb er niet elke dag last van maar ik doe een opleiding in de zorg en dan is dit niet handig als je hier last van hebt. Ik vind het echt heel erg vervelend en wil er graag snel vanaf.. Overigens heb ik hierdoor ook een deel smetvrees gekregen...

Heeft iemand hier ook ervaring mee?

Ik heb daar helaas ook ervaring mee Ruby1995, ook het smetvrees-gedeelte. In de slechtste periode ontwikkelde ik zelfs een eetstoornis omdat ik bang was om te.

Ik heb hiervoor therapie gekregen en heb de angst dankzij die therapie onder controle. Ik eet normaal en heb er in het dagelijkse leven maar weinig last meer van. Als ik er in het echt mee geconfronteerd wordt blijft het moeilijk, maar ik ben overtuigd dat je er met de juiste hulp vanaf komt!

(Ik dacht altijd dat ik de enige was met deze angst, het blijft raar om te weten dat ik hier niet alleen in ben)

Een kennis van mij heeft hele erge smetvrees. Ze wilde niets aanraken, niet aangeraakt worden enz. Zij is hier ook overheen gekomen door middel van therapie, dat vooral gericht was op oefenen oefenen oefenen. Helaas heeft ze nu wel weer een terugval.. Dus of dat oefenen écht de kern van het probleem weghaalt?

**Geplaatst**: 01-10-14 21:31

Geplaatst: 01-10-14 21:31

roses19 schreef:
Joolien schreef:
Maar het lijkt me ook dat als je die spanning houdt, dat je dan niet kan doordringen tot de kern?

@Joolien hier raak je mij mee in mijn hart.
Niet omdat deze opmerking vervelend is, maar omdat het waar is. Ik probeer mijn probleem wel 'bij te horens te pakken' maar door de spanning, schaamte en misschien het ontbreken aan volledig vertrouwen ( ) voel ik niets op het moment dat ik over mijn problemen spreek. Ik voel alleen maar leegte. Ik kan bijna glimlachen als ik spreek over de heftigste dingen. Dat gevoel dat je wel kan 'glimlachen' maar je niet gelukkig maar ook niet heel erg verdrietig voelt, vind ik het aller vreselijkste.

Oh oh dat heb ik ook! Ik heb er zo lang op gehamerd dat ik wel bij de kern moet komen dat ik uiteindelijk begon te denken dat het eigenlijk misschien wel verwerkt is?
Ik weet nu dus niet meer wat waar is, is het verwerkt, heb ik er echt niks mee? Of hou ik mezelf voor de gek? Ik weet het echt niet!

**Geplaatst**: 01-10-14 21:32

Geplaatst: 01-10-14 21:32

Gruis, fijn dat je eerste sessie bij de peut goed verliep!
Exposure lijkt mij echt heel erg heftig! Mijn peut heeft t er ook wel eens in een ver verleden overgehad maar werd er meteen al spaans benauwd van. Maar wellicht zal het zeker kunnen helpen!
Wat bij mij heel erg lijkt te helpen met mijn angststoornis is om het gewoon maar te accepteren dat het er op dat moment is. En dan er niet de nadruk opleggen op wat er met je gebeurt op dat moment (ik word heel erg misselijk en moet vaak overgeven). Dus meer nadruk leggen op alles wat er om je heen gebeurt.

**Geplaatst**: 01-10-14 21:40

Geplaatst: 01-10-14 21:40

Doorgaans wel.
Bij mensen met heftige oorlogstrauma's willen er nog wel eens restjes blijven zitten.
En: het hele woord "angststoornis" is een menenwoordje. Angst komt voort uit je overlevingsinstinct. Voorbeeldje: ik werd ooit (op manier x) geconfronteerd met de eis: "als je een goed mens bent/ wilt zijn, Janneke, dan moet je nu x, y en z voor je moeder doen!"
Ik reageerde daarop met een heftige opleving van mijn angststoornis. Die vervolgens totaal niet reageerde op alle therapeutische trucs - tot we dus deze precieze formulering hadden (of nu ja, ik werd onder druk gezet, er werden onredelijke eisen aan mij gesteld) en daar emdr op deden. (Emdr of niet, allerlei dingen 'wees nou maar niet bang om dit of dat te doen - niets.)

**Geplaatst**: 01-10-14 21:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-14 21:43

Dat is heel erg hoopvol Janneke

. Dankjewel. De rest van je bericht herken ik overigens ook wel wat van mezelf in...
Ik geloof totaal niet in reïncarnatie maar op zulke momenten denk ik wel eens dat het bestaat en ik gewoon voor het eerst op de wereld ben _O-

. En die niet bange mensen hebben het gewoon al tig keer meegemaakt allemaal.

**Geplaatst**: 01-10-14 21:50

Geplaatst: 01-10-14 21:50

Geryon schreef:
Een kennis van mij heeft hele erge smetvrees. Ze wilde niets aanraken, niet aangeraakt worden enz. Zij is hier ook overheen gekomen door middel van therapie, dat vooral gericht was op oefenen oefenen oefenen. Helaas heeft ze nu wel weer een terugval.. Dus of dat oefenen écht de kern van het probleem weghaalt?

Oefenen kan helpen, maar wat je feitelijk "leert" door te oefenen is "dat je het kunt".
Dat is leuk.

Maar angst werkt totaal anders.
Als jouw autonome zenuwstelsel redenen heeft om te denken dat iets voor jou gevaarlijk zou kunnen zijn, wordt er alarm geslagen - en angst is de alarmbel.
En helaas: dat iets duizend keer goed is gegaan kan hiebij compleet terzijde worden geschoven ten "gunste" van een enkele akelige ervaring.

En als gezegd: bij heftige emoties, onder fikse druk kunnen angsten terugkomen. Technisch gesproken: de drempel om te schrikken wordt dan door de stress lager.
Aan de orde is dan: hetzij eerst de nieuwe stress weghalen, hetzij eerst alsnog de oude troep verwerken.

**Geplaatst**: 02-10-14 12:48

Geplaatst: 02-10-14 12:48

GeekGirl schreef:
Ruby1995 schreef:
Hoi allemaal,

Heb erg last van emetofobie (overgeefangst) ik moet nog naar de dokter om hiervoor geholpen te worden, ik heb er niet elke dag last van maar ik doe een opleiding in de zorg en dan is dit niet handig als je hier last van hebt. Ik vind het echt heel erg vervelend en wil er graag snel vanaf.. Overigens heb ik hierdoor ook een deel smetvrees gekregen...

Heeft iemand hier ook ervaring mee?

Ik heb daar helaas ook ervaring mee Ruby1995, ook het smetvrees-gedeelte. In de slechtste periode ontwikkelde ik zelfs een eetstoornis omdat ik bang was om te.

Ik heb hiervoor therapie gekregen en heb de angst dankzij die therapie onder controle. Ik eet normaal en heb er in het dagelijkse leven maar weinig last meer van. Als ik er in het echt mee geconfronteerd wordt blijft het moeilijk, maar ik ben overtuigd dat je er met de juiste hulp vanaf komt!

(Ik dacht altijd dat ik de enige was met deze angst, het blijft raar om te weten dat ik hier niet alleen in ben)

'Fijn' om te horen dat ik niet de enige ben!
Ik heb vooral last van de overgeefangst... Ik heb geen eetstoornis, maar als er iemand ziek is ga ik degene altijd echt ontwijken.... Ik ben ook ontzettend op houdbaarheidsdatums... Als ik iets van over de datum eet raak ik helemaal gestresst...

**Geplaatst**: 02-10-14 21:18

Geplaatst: 02-10-14 21:18

Sorry voor de ego post...
Ik voel mezelf weer langzaam afglijden en waarom? Ik heb weer eens geen flauw idee.
Ik ben nog niet depressief maar het gaat er wel weer naar toe. -O-

Ben zo teleurgesteld. -O-

Het ging zo goed.

En hoe kan ik nou zo down zijn? Ik moet blij zijn met alles wat er gaat gebeuren en gebeurd.

**Geplaatst**: 02-10-14 21:21

Geplaatst: 02-10-14 21:21

Riverrr schreef:
Sorry voor de ego post...
Ik voel mezelf weer langzaam afglijden en waarom? Ik heb weer eens geen flauw idee.
Ik ben nog niet depressief maar het gaat er wel weer naar toe.

Ben zo teleurgesteld. Het ging zo goed.
En hoe kan ik nou zo down zijn? Ik moet blij zijn met alles wat er gaat gebeuren en gebeurd.

Dit denken helpt je vast niet echt om je beter te voelen.. :(:)

Zou er over praten met je therapeute!!

**Geplaatst**: 02-10-14 21:21

Geplaatst: 02-10-14 21:21

Riverrr schreef:
Sorry voor de ego post...
Ik voel mezelf weer langzaam afglijden en waarom? Ik heb weer eens geen flauw idee.
Ik ben nog niet depressief maar het gaat er wel weer naar toe.

Ben zo teleurgesteld. Het ging zo goed.
En hoe kan ik nou zo down zijn? Ik moet blij zijn met alles wat er gaat gebeuren en gebeurd.

Ik heb geen tips, maar... :(:)

**Geplaatst**: 02-10-14 21:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 21:23

Lief, thanks! ik weet dat zo denken niet helpt, maar mijn denken heeft er vrijwel geen invloed op. Ik kan nu heel positief gaan denken. "Oh klein dipje, zo weer over" Maar ik weet hoe dit verloopt inmiddels...

Therapeut zie ik pas volgende week, gezien het zo goed ging.

**Geplaatst**: 02-10-14 21:26

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 21:26

Dat hoef je natuurlijk ook niet te denken of te doen alsof er niks aan de hand is... Maar de gedachten die jij nu hebt kunnen het wel juist nog vervelender voor jezelf maken, dat moet ook niet. Probeer het te 'accepteren' en kijk of je het vol kan houden tot volgende week!
Verder een hele dikke knuf, :(:)

soms moet het nou eenmaal met ups en downs...

**Geplaatst**: 02-10-14 21:49

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 21:49

Heb ik ook al eens geprobeerd, gewoon accepteren, niks maakt uit. Dat is ook de reden waarom ik bij de specialistische ggz loop i.v.m. een waarschijnlijke bipolaire stoornis.
Normaal accepteerde ik het makkelijker dan nu, maar dat komt omdat het zo goed ging en juist terwijl ik zo positief was, en er leuke dingen zitten aan te komen, word ik ineens weer down. Ik vind dat best moeilijk, heb er zo geen vat op.
Ik heb het ook andersom, gebeurd er iets vervelends en dan ben ik ontzettend vrolijk, doet het me weinig.

Iemand die hier ervaring mee heeft?

Of zou dit toch nog door de traumatische ervaringen vroeger (die ik zo niet meer ervaar naar mijn idee) kunnen komen?

Thanks voor de steun meis, lief!

**Geplaatst**: 02-10-14 21:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 21:54

Het vervelende is bij jou dat AD totaal niet aanslaat, dat zou het een beetje kunnen stabiliseren. Maar is dat niet het kenmerk van een bipolaire stoornis? Dat de 'buien' een beetje komen opzetten en weggaan naar believen? Maar dat ze zeggen dat het 'waarschijnlijk' een bipolaire stoornis is, zegt mij dus dat je hier nog geen gerichte therapie voor hebt gehad? Dan is het misschien niet zo gek hè :(:)

Dat je je niet gelijk beter voelt...

**Geplaatst**: 02-10-14 21:55

Geplaatst: 02-10-14 21:55

Gruis schreef:
Dat hoef je natuurlijk ook niet te denken of te doen alsof er niks aan de hand is... Maar de gedachten die jij nu hebt kunnen het wel juist nog vervelender voor jezelf maken, dat moet ook niet. Probeer het te 'accepteren' en kijk of je het vol kan houden tot volgende week!
Verder een hele dikke knuf, soms moet het nou eenmaal met ups en downs...

Dat is een goede

Het accepteren maakt mij niet minder depressief, maar wel minder 'verdrietig'. Misschien helpt jou dat ook Riverr.

edit: ik zie nu dat het jou dus niet echt helpt, jammer.

Dat wat je verteld, heb ik ook last van. Misschien heeft het te maken met mijn borderline trekken, ik heb geen idee. De ene keer ben ik zo emotioneel, en boeit alles me veel te veel. De andere keren boeit iets me niets terwijl het dat wel zou moeten. Daardoor depri momenten of juist goede momenten waarvan ik denk huh waarom? herken ik. Maar het is door mijn medicijnen veel 'lichter' gelukkig!

**Geplaatst**: 02-10-14 22:00

Geplaatst: 02-10-14 22:00

Ik had vandaag een pittige dag op dagbehandeling.
Gisteren voelde ik mij rot en vandaag voelde ik een leegte in mij, ik blijf het wel erg moeilijk vinden dit uit te spreken tijdens dagbehandeling.
Tijdens beeldende therapie op de ochtend werd ik al geprikkeld door iets wat een groepsgenoot deelde.
Het raakte mij, ik voelde boosheid in mij maar ook verdriet.
Vervolgens deelde nog een ander groepslid ook haar gevoel en ik voelde hoe mijn hart sneller en harder begon te kloppen.
Het leek net dat mijn hart omhoog kroop mijn keel in, vervolgens voelde ik elke spier in mijn lijf spannen en pijn doen.
Mijn hoofd begon te bonken en ik had moeite om rustig te blijven zitten, mijn mond voelde droog aan.
Met een smoesje ben ik hem afgetaaid naar de wc om daar even tot mezelf te komen.
Dat lukte en weer gesterkt ben ik terug gegaan naar de groep.
Vanaf dat moment ging het weer even goed maar tijdens de cognitieve therapie werd ik toch weer getriggerd door wat iemand vertelde over haar gedachte over zich zelf.
BAM ik trok het niet mee en gaf aan dat ik even moest lopen en ben de ruimte uit gelopen.
De spanning liep zo hoog op, ik wilde graag delen wat er in mij opging maar ik kon het gewoon niet.
Ik moest eerst naar buiten om weer mijn boosheid in te slikken.
Na 2 min. kwam er een groepslid en na 5 min. volgde de sociotherapeut, ik voelde mij na 8 min. weer wat mezelf en was in staat om terug te gaan naar de groep.
Daar heb ik meteen gedeeld wat er gebeurde bij mij.
Ik voelde plaatsvervangende boosheid voor mijn groepsleden die iets deelden over hoe ze als kind te kort zijn gedaan.
Ik werd boos op die ouders en verdrietig omdat ik hoorde hoe negatief mijn groepsleden over zich zelf dachten en ook zijn geloven dat ze het aan hun zelf te danken hebben en dat ze waardeloos zijn.
Dat deed pijn en toen ik dit zo vertelde kon ik mijn emoties niet meer in bedwang houden. Ik moest huilen.
Want eigenlijk hebben ze het gewoon ook over mij, alleen kom ik niet bij mijn emoties als ik daar zelf over vertel maar als een ander verteld dan komt dat binnen.
Ik heb mijn groepsleden ook gevraagd te blijven delen in hun gevoel en gedachten dit vooral omdat ik dit nodig heb om bij mijn gevoel te komen.

Maar er is ook een stem die steeds in mijn hoofd zegt, jij bent ook kostbaar en ik vind je waardevol.
En dit heb ik ook gedeeld met mijn groepsleden.
Ik vertelde hen "Hoe kunnen jullie waardeloos zijn als ik jullie zo mooi vind? jullie veroordelen mij niet om wat ik vertel dan vind ik jullie mooie personen".
We hebben daarna een heel fijn gesprek gehad en iedereen deelde wat er in hun diepste om ging.
Aan het einde kreeg ik een heel fijn compliment van de therapeut.
Hij vond dat ik mooie stappen had gezet door de verbinding aan te gaan met de groep en hen had gevraagd om hulp.
Hij benadrukte wel dat ik mijn proces op mijn tempo mag ondergaan en het rustig aan mag doen want hij gaf aan dat ik al heel hard aan het werk was.

Nou het is een heel lang verhaal geworden maar wilde het ook graag met jullie delen,
Voor wie het leest, ik hoop dat je enig sinds bemoedigd mag worden.
(ik lees zo even bij)

**Geplaatst**: 02-10-14 22:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 22:03

Erg mooi verhaal OsMo! En voor jou toch ook weer een hele stap vooruit denk ik

? Klinkt in elk geval als een waardevolle ervaring, ondanks dat het misschien even niet makkelijk was.

**Geplaatst**: 02-10-14 22:25

Geplaatst: 02-10-14 22:25

Gruis dat is het ook.
Ik heb heel veel moeite met de emotie "Boosheid" een soort angst er voor en anti-acceptatie.
Ik mag van mijzelf niet boos zijn of zo.
Zo kan ik zelf al angstig reageren als iemand alleen geïrriteerd reageert of bijvoorbeeld een mening heel overtuigend mededeelt.
Het was nu voor het eerst dat ik echt boosheid voelde, ik moest daar voor wel even weg omdat het nog een brug te ver is om dat gelijk te tonen en uit te spreken.
Ik vind het dus ook erg moeilijk om mijn naam heel daadkrachtig uit te spreken, ik voel mij ongemakkelijk om heel luid "Nee" te roepen.
Het uiten van verdriet gaat nu in de groep beter omdat ik mij daar nu veilig genoeg voor voel.

Riverr wat rot voor je. Ik weet niet zo goed wat ik zou kunnen schrijven want ik heb geen tips voor je hoe je hier mee om zou kunnen gaan.
:(:)

Ik vind het wel vervelend voor je.

**Geplaatst**: 02-10-14 22:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 22:32

Dat zijn zo te horen al supergoede stappen OsMo! Daar mag je best een beetje trots op zijn hoor. Ik voel soms gewoon plaatsvervangende trots als ik lees hoe goed jullie het allemaal soms doen! +:)+

Toppertjes! Hiermee kan je dus weer verder aan de slag, weet zeker dat het je steeds beter zal vergaan allemaal! En natuurlijk heel erg fijn voor je dat de therapie je zo goed helpt!

**Geplaatst**: 02-10-14 22:59

Geplaatst: 02-10-14 22:59

Riverrr schreef:
Sorry voor de ego post...
Ik voel mezelf weer langzaam afglijden en waarom? Ik heb weer eens geen flauw idee.
Ik ben nog niet depressief maar het gaat er wel weer naar toe.

Ben zo teleurgesteld. Het ging zo goed.
En hoe kan ik nou zo down zijn? Ik moet blij zijn met alles wat er gaat gebeuren en gebeurd.

Rot hoor!
Je kunt in principe als mens door de raarste dingen worden getriggerd (om maar een dwarsstraat te noemen).

En

svp geen eisen van 'ik moet gelukkig zijn! '...!!
Dat gun ik jou van harte, reken maar van jetje - maar nu is er helaas iets anders aan de orde.

Sterkte!

**Geplaatst**: 02-10-14 23:00

Geplaatst: 02-10-14 23:00

Riverrr schreef:
Heb ik ook al eens geprobeerd, gewoon accepteren, niks maakt uit. Dat is ook de reden waarom ik bij de specialistische ggz loop i.v.m. een waarschijnlijke bipolaire stoornis.
Normaal accepteerde ik het makkelijker dan nu, maar dat komt omdat het zo goed ging en juist terwijl ik zo positief was, en er leuke dingen zitten aan te komen, word ik ineens weer down. Ik vind dat best moeilijk, heb er zo geen vat op.
Ik heb het ook andersom, gebeurd er iets vervelends en dan ben ik ontzettend vrolijk, doet het me weinig.

Iemand die hier ervaring mee heeft?

Of zou dit toch nog door de traumatische ervaringen vroeger (die ik zo niet meer ervaar naar mijn idee) kunnen komen?

Thanks voor de steun meis, lief!

Het is de acceptatie dat je je poedersuiker voelt. Als je dat accepteerd, voel je je bog niet beter maar dan heb je iig niet se frustratie.
Laat het gebeuren, dat is het enige wat mij hielp.

**Geplaatst**: 02-10-14 23:18

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 23:18

@ Osmo mooi verslag! En nu krijg ik weer kippenvel omdat ik het herken wat je schrijft. Wat knap!

@ Gruis: Klopt ik heb nog geen gerichte therapie gehad voor dat probleem, maar die bestaat voornamelijk uit ondersteuning en medicatie (en dus het bijhouden van de lifechart wat ik voornamelijk doe) en de medicatie heb ik geweigerd voor de komende maanden...
De lifechart werkt wel om meer inzicht te krijgen in hoe het verloopt. Hiervoor hield ik het ook bij maar op een andere manier. Ik ben daarom nu zo ver dat ik het wel voel aankomen. (was mij daar eerst niet bewust van) Dus ik maak wel stappen!
Wat mij wel positief houd is dat ik dus nu ook eindelijk weer een tijd lang stabiel ben geweest. Dus dat kan ik wel! En daarvoor zat ik weer erg in de put omdat ik dacht dat het niet meer normaal zou worden.
Kortom dat is dan nu maar mijn nieuwe houvast.

@ Joolien: Dat klopt, je hebt ook gelijk. Ik moet het inderdaad accepteren dat ik mij gewoon de komende periode weer even rot voel. En net als wat ik hierboven schrijf, ik kan wel stabiel zijn dus!
Dat geeft wel weer hoop.
Het werkt inderdaad niet als ik ga denken dat het niet zo moet zijn. Ik ga het proberen

Bedankt allemaal voor jullie tips en/of steun. Maakt me weer even wakker.

acceptatie acceptatie acceptatie...

**Geplaatst**: 02-10-14 23:21

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-10-14 23:21

Goedzo River! Je maakt nu al een stap +:)+

Knap hoor!

**Geplaatst**: 02-10-14 23:37

Geplaatst: 02-10-14 23:37

Riverr wat ik je wel kan mee geven is iets wat bij mij op dagbehandeling vaak wordt gezegt.
In plaats van "moet" te gebruiken de woorden " ik mag" te gebruiken.
Dus "ik mag rot periodes accepteren".
Het mag er zijn. Jou gevoel is jou gevoel en door te accepteren dat jij je rot voelt neem je ook jezelf serieus.

Niemand kan aan jou gevoel komen. Gevoel is er en het is echt.

**Geplaatst**: 03-10-14 08:39

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-10-14 08:39

Thanks voor de tip! Ik neem het mee