Bokt.nl

**Geplaatst**: 30-09-14 18:44

Geplaatst: 30-09-14 18:44

_Jorine schreef:
Jij ook sterkte Noa_m, jij doet precies hetzelfde wat heel goed en knap is, je gaat het toch allemaal maar aan!

Dank je wel

Pff ja vriendschappen is ook lastig. Ik dacht altijd dat het oppervlakkig was. Nu kom ik erachter dat het juist komt omdat ik mensen op afstand hou. Zonder dat ze het in de gaten hebben. Nu ik me meer open probeer te stellen, merk ik dat er ineens uit onverwachte hoek toch steun komt.
Alleen het pijnlijke is dat uit juist de verwachte hoek soms onbegrip komt. Dat is dan dubbel pijnlijk. Maar ja, hoe kom je anders van dat gevoel van eenzaamheid af als je iemand niet durft dichtbij te laten. Daar worstel ik nu behoorlijk mee.
Hoe doen jullie dat bij jullie vriend/vriendin? Laten jullie die wel dichtbij?

**Geplaatst**: 30-09-14 19:33

Geplaatst: 30-09-14 19:33

roses19 schreef:
Citaat:
Pas als je de kern of oorzaak aan kunt pakken kun je veranderen in je gedrag. Dit heb ik zelf in levende lijve meegemaakt. Ik was van de buitenkant assertief maar van binnen voelde dat nog steeds niet goed. Dat heb ik met de therapeuten besproken en toen zijn we gaan achterhalen wat nou de kern was van dit probleem. En dat zat heel diep, was vanaf baby al zo. We hebben toen een familie-opstelling gedaan, toen moest ik groepsgenoten zo in de ruimte neerzetten zoals mijn familie aanvoelde. Dat heft een hoop duidelijk gemaakt. Vanaf dat moment kon ik de knop omzetten en is het gelukt om daarin echt te eranderen, niet alleen van de buitenkant maar ook van de binnenkant.

Ik erken dingen in deze alinea van jou.
Die familie opstelling? Hoe ging dat?

@Noa Veel sterkte! Ik dacht voordat ik begon ook: therapie is je probleem delen, in plaats van vermenigvuldigen. Ik heb het ook best zwaar momenteel (moeilijk toegeven)

Ik moest mijn familieleden opstellen in de ruimte. Dus papa, mama, broer en mezelf maar wel met de groepsgenoten. Dus ik moest er zelf 'buiten' blijven staan. Zo gingen we kijken wat dat voor effect had op mij. Op die manier maak je er een beeld van en dat was best wel heftig. Daarna moest ik ieder familielid een woord of korte zin geven die bij hun paste en moesten ze dit constant herhalen. Toen moest diegene die mij was vertellen hoe dat voelde en dat voelde als heel beklemmend. Daarna heb ik nog even als mezelf gestaan om dat gevoel ook te krijgen. Toen kwam het gevoel boven zoals ik mij 20 jaar lang heb gevoeld, dus dat was heel herkenbaar. Het was niet zozeer schokkend maar wel baanbrekend voor mij.

**Geplaatst**: 30-09-14 20:02

Geplaatst: 30-09-14 20:02

Roses Ik ben ook altijd moe na een dagbehandeling en vaak heb ik last van hoofdpijn.
Vooral nu ik meer uitgedaagd wordt tot het ondernemen van acties als grenzen aangeven, Nee zeggen, kritiek durven geven en je mening geven.
Ook uitspreken van mijn gevoel of überhaupt dat gevoel toe te laten maken dat ik veel angst ervaar.
Zo nu en dan raak ik dus ook in paniek.
Maar door dat ik van jong (+/- 10 jaar)af aan al mezelf heb aangeleerd dit weg te stoppen en niet te tonen zie je het bij mij dus niet zo snel.
Ik heb dan ook vanaf jong af aan ook veel last van mijn rug, schouders en nek en inmiddels ben ik er achter dat dit puur spierspanningen zijn die veroorzaakt worden door dat ik mijn gevoel weg druk.
Afgelopen maand heb ik enorm uitgekeken naar therapie en zag ik inderdaad op tegen de dagen na dagbehandeling.
Ik heb maandag en donderdag dagbehandeling dus ik had gelukkig maar 2 of 3 dagen om te overbruggen.
Gelukkig bespreken we wel altijd aan het einde van de dag wat onze plannen zijn en als iemand die niet heeft dan denkt de therapeut en de groep mee over eventuele activiteiten als afleiding.

Jorine :(:)

Alles in kleine stapjes.
Zo heb ik laatst voor het eerst durven aangeven in de groep dat ik mij angstig voelde als de therapeut naast mij kwam zitten aan tafel (therapeut is man) en aan de andere kant van mij ook al iemand zat.
Toen ik het vertelde begon ik helemaal te hyperventileren omdat ik bang was voor de reactie van de therapeut en groepsgenoten.
Maar ik ervoer wel dat de spanning afnam nadat ik het had verteld.
Maakt niet dat er gelijk een ommekeer is want ik vind het echt nog steeds lastig maar ik begin het met mondjes maat aan te geven als ik iets niet leuk vind.
Ik ben zo bang een ander te kwetsen dat ik helemaal voorbij ga aan wat ik zelf ervaar en voel.

Callum nou das niet echt fijn. Balen dat er geen verbetering is.

Noa_M :(:)

goed van je dat je actie hebt ondernomen door in behandeling te gaan. Wij zijn echt niet veel dapperder dan jou hoor. Samen zijn we dapper

.
Ik heb vanaf mijn 13e tot nu 35 jaar oud ook alles weg gestopt.
Ik voel mij wel veilig bij mijn man maar ik vind het wel lastig om aan te geven als ik mij rot voel.
Daar wil ik hem niet mee belasten en durf dat ook niet.
Als er beslissingen gemaakt moeten worden dan laat ik dat eigenlijk altijd aan hem over, bellen naar instanties ook.
Als we naar een feestje gaan dan blijf ik zo dicht mogelijk bij hem in de buurt omdat ik mij veilig voel bij mijn man en hij heel makkelijk het contact aangaat.
ik lift dan wat mee.
Ik heb na 10 jaar laatst voor het eerst aangegeven dat ik karbonade eigenlijk niet lekker vind.
Toen keek die wel even vreemd op want ik at het al 10 jaar zonder ook maar een kik te geven.

River lastig is dat, maar wel knap van je dat je ook kunt kijken naar de goede momenten. Ik hoop dat die klik nog gaat komen, zou wel fijn zijn voor je.

Worden jullie partners ook betrokken bij de therapie?

Oei ik ben wel wat langdradig in mijn berichten.... (belemmerende gedachte, jullie vinden het vast mijn berichten te lang.) Even afchecken! Is dat zo?

**Geplaatst**: 30-09-14 21:46

Geplaatst: 30-09-14 21:46

_Jorine schreef:
Zijn jullie ook altijd zo gesloopt na een sessie met je behandelaar? Ik heb het altijd ijskoud als ik terug ben, ben ontzettend moe en heb niet zelden hoofdpijn. Ik ben dan ook heel erg gespannen tijdens de sessie, wat we overigens ook uitvoerig registreren en bespreken.

Het is wel eens voorgekomen, ja - als we echt iets aansneden wat heftig bleek te zijn.
Maar dit klinkt alsof het bij jou iedere keer zo is en dat is niet goed. Ik leerde van mijn eerste therapeute om bijv iedere keer als ik bijv me wat duizelig ging voelen, een 'mini pauze' in te voeren. Ik zeg dan zoiets als 'wacht eventjes, dit is emotioneel' - ik haal een keer naar mijn buik toe adem, frons, knik met mijn hoofd (of schud juist nee, hoe het maar uitkomt) en vertraag zo het gesprek. Het gaat niet ten koste van diepgang - ik denk bijna het tegenover gestelde - maar je energielevel blijft intact en dat scheelt.

(En ooit deed ik zegge en schrijve een sessie bij iemand die dus doordenderde. "De groeten". Misschien is de grootste bonus voor mij wel merken, dat iemand mijn grenzen/ die minipauzes respecteert. )

**Geplaatst**: 30-09-14 21:49

Geplaatst: 30-09-14 21:49

callum schreef:
Ja hier ook altijd. Nou ik lig nog in ziekenhuis nog geen verbetering. Darmen komen niet op gang. Ondanks klysmas en drankjes etc. Pfffff heb heeeel veel last van faal angst nu

Rot hoor! !
Ik gun het je zo dat je alvleesklier snel herstelt - en dat je angst de nek wordt omgedraaid.
Veel sterkte! !

**Geplaatst**: 30-09-14 21:52

Geplaatst: 30-09-14 21:52

@Janneke: Mijn psychologe dendert niet door hoor, ze vraagt regelmatig of ik het nog trek, of we even pauze moeten nemen of het over iets anders moeten hebben of een ontspanningsoefening moeten doen of dat we verder kunnen. Mijn spanning loopt nu eenmaal snel op, weet eigenlijk niet waardoor dat komt. Pas de laatste 3 sessies zijn we met moeilijke dingen bezig.

**Geplaatst**: 30-09-14 21:57

Geplaatst: 30-09-14 21:57

Citaat:
Ik ben heel veel bezig met niet gaan huilen/dissocieren, voldoen aan de door mij bedachte verwachtingen van mijn psychologe, bang voor wat ze wel niet van me zal denken, nadenken over moeilijke vragen etc. Allemaal leerpuntjes!

Het grote werk is dat jij een vertrouwensrelatie kan aangaan met haar. Wat heb JIJ van haar nodig?
Ik snap donders goed dat je tot die tijd niet wilt huilen. Maar dat houdt dan ook in dat het niet te diep over moeilijke zaken moet gaan, maar dat jullie bijv veel 'stabilisatie oefeningen' doen, of bespreken hoe macht werkt, of wat stress allemaal met je lijf doet.
(En dus niet dat jij uit alle macht en in je eentje tegen je tranen zit te vechten....)

**Geplaatst**: 30-09-14 22:00

Geplaatst: 30-09-14 22:00

_Jorine schreef:
@Janneke: Mijn psychologe dendert niet door hoor, ze vraagt regelmatig of ik het nog trek, of we even pauze moeten nemen of het over iets anders moeten hebben of een ontspanningsoefening moeten doen of dat we verder kunnen. Mijn spanning loopt nu eenmaal snel op, weet eigenlijk niet waardoor dat komt. Pas de laatste 3 sessies zijn we met moeilijke dingen bezig.

Eh - nou ben ik even gepuzzeld.
Ik begon bij de eerste regels te denken van "hiephoi, gelukkig maar! ".
En dan meld je dat je spanning snel oploopt en dat jullie met moeilijker dingen bezig zijn....

**Geplaatst**: 30-09-14 22:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:01

dat lijkt me ook niet helemaal de goede manier? Is het niet een optie om juist eerst te leren omgaan met die spanning en het dissocieren?

**Geplaatst**: 30-09-14 22:14

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:14

Dat proberen we ook, ik krijg ook allerlei handvatten angereikt door mijn psychologe en we brengen elke sessie de spanning in kaart door een spanningsmeter op het bord en uitgebreid mijn spanning te bespreken, wat ik voel en wat ik er aan kan doen en volgens haar ga ik op die manier leren met mijn spanning op te gaan. Ik ben nu bijna 5 jaar in therapie en heb altijd last gehad van héél veel spanning en daardoor ook nooit toegekomen aan het bespreken van moeilijke onderwerpen en mijn psychologe zei vandaag dat we niet om de hete brij om moeten blijven draaien, want dan komen we nooit ergens..

**Geplaatst**: 30-09-14 22:16

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:16

Maar het lijkt me ook dat als je die spanning houdt, dat je dan niet kan doordringen tot de kern?

**Geplaatst**: 30-09-14 22:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:31

Ik weet het niet zo goed... Ik had juist het idee dat we zo goed op dreef waren, maar nu ik jullie hoor begin ik weer te twijfelen..
Misschien scheelt het dat het voor mij nu eindelijk 'goed' voelt om het over moeilijke onderwerpen te hebben? Idunno..

**Geplaatst**: 30-09-14 22:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:32

Als het goed voelt en als het uitiendelijk lukt, ook met spanning tja wie zijn wij dan om jou aan het twijfelen te brengen. Het was ook een hersenspinsel van mij, ik zit er natuurlijk niet bij

**Geplaatst**: 30-09-14 22:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:35

Ik denk dat het er een beetje aan ligt wat voor spanning. Wanneer ik het over een bepaald voorval heb of iets wat ik heel moeilijk vind, schiet mijn ademhaling ook in mijn keel. Dat ervaar ik ook als spanning. Iets waar ik me nog nooit bewust van geweest ben. Door het te benoemen en herkennen ben ik het gaan herkennen, ook in het dagelijkse leven.

Hoe ervaar jij die spanning? Is het zoiets?

**Geplaatst**: 30-09-14 22:36

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 30-09-14 22:36

Moet er wel bijzeggen dat ik me zeer op mijn gemak voel bij de therapeute. Dat dit echt word veroorzaakt door bepaalde factoren.

**Geplaatst**: 30-09-14 23:01

Geplaatst: 30-09-14 23:01

_Jorine schreef:
Dat proberen we ook, ik krijg ook allerlei handvatten angereikt door mijn psychologe en we brengen elke sessie de spanning in kaart door een spanningsmeter op het bord en uitgebreid mijn spanning te bespreken, wat ik voel en wat ik er aan kan doen en volgens haar ga ik op die manier leren met mijn spanning op te gaan. Ik ben nu bijna 5 jaar in therapie en heb altijd last gehad van héél veel spanning en daardoor ook nooit toegekomen aan het bespreken van moeilijke onderwerpen en mijn psychologe zei vandaag dat we niet om de hete brij om moeten blijven draaien, want dan komen we nooit ergens..

Nou zit daar idd iets in, niet eindeloos om die hete brij heen. Ik las laatst een verhaal dat het zelfs bij mensen met psychose gewoon (jawel) beter is om de koe bij de horens te vatten en traumaverwerking te doen.

En "spanning" is uiteindelijk een gevolg van *iets*.
De snelste korte termijn aanpak: even hollen, op de vloer stampen, in de lucht stampen - zodat je autonome zenuwstelsel dat buiten jouw wil om die spanning 'aanmaakt', de boodschap krijgt dat jij daadwerkelijk vecht of vlucht. Zodat 'de alarmbel angst' uit kan en de spanning kan zakken.

En dan idd kijken wat er achter zit en dat bespreken, met in acht neming van jouw grenzen!

**Geplaatst**: 01-10-14 12:02

Geplaatst: 01-10-14 12:02

Joolien schreef:
Maar het lijkt me ook dat als je die spanning houdt, dat je dan niet kan doordringen tot de kern?

@Joolien hier raak je mij mee in mijn hart.

Niet omdat deze opmerking vervelend is, maar omdat het waar is. Ik probeer mijn probleem wel 'bij te horens te pakken' maar door de spanning, schaamte en misschien het ontbreken aan volledig vertrouwen (

) voel ik niets op het moment dat ik over mijn problemen spreek. Ik voel alleen maar leegte. Ik kan bijna glimlachen als ik spreek over de heftigste dingen.

Dat gevoel dat je wel kan 'glimlachen' maar je niet gelukkig maar ook niet heel erg verdrietig voelt, vind ik het aller vreselijkste.

**Geplaatst**: 01-10-14 12:50

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-14 12:50

Naar dat je het zo naar vindt, Roses! (Ik vind het zelf ook niets, voor alle duidelijkheid....!)

Maar het is wel een heel belangrijk onderwerp om over te praten. Ik leerde in therapie het woord 'overlevingsmechanisme'. Plus dat mijn therapeute "erin dramde"

dat het GOED was, dat ik ze had ontwikkeld. Hun doel is beschadiging voorkomen. En het is een zeldzaamheid als je zo'n ding bewust aanzet, doorgaans 'gebeurt het je'.
En we hebben uren doorgebracht met de structuur van eerst signaleren 'het is nu om een of andere reden weer gebeurd' (.....en dat dat dus niet mijn fout was!!),
En dan proberen te achterhalen waartegen ik me op dat moment 'wapende' - en wat ik zoal nodig had en eventueel zelf anders kon doen.

En op zich verdien jij lof voor je intentie om de koe bij de horens te vatten - maar zodra dit er tussen blijkt te zitten hoort je peut te zeggen dat je het goed doet, maar dat er nu andere dingen nodig zijn.

Op gegeven moment is een overlevingsmechanisme ook in therapie geen vijand, maar een bondgenoot. Het toont je 'de plekken waar kennelijk nog iets zit'.

**Geplaatst**: 01-10-14 16:34

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-14 16:34

Ik heb vandaag mijn eerste sessie gehad.
Volgens mijn 'peute van nu heb ik niet zozeer een paniekstoornis (heb ook al zeker vier maanden geen 'aanval' meer gehad), maar meer een angststoornis en een derealisatiestoornis. Dat laatste kan ik me zeer zeker in vinden. Helaas wordt exposure wel een deel van de oplossing, icm met cognitieve gedragstherapie. Vind exposure echt vervelend, hoewel ik zeker geloof dat het me kan helpen. Verder was ze echt heel erg aardig, maar ik heb eigenlijk nooit problemen qua klik, ook niet echt in het normale leven. Kan meestal met iedereen wel goed

. Heb er wel zin in, hoop dat het me een beetje kan helpen.

**Geplaatst**: 01-10-14 19:53

Geplaatst: 01-10-14 19:53

Gruis schreef:
Ik heb vandaag mijn eerste sessie gehad.
Volgens mijn 'peute van nu heb ik niet zozeer een paniekstoornis (heb ook al zeker vier maanden geen 'aanval' meer gehad), maar meer een angststoornis en een derealisatiestoornis. Dat laatste kan ik me zeer zeker in vinden. Helaas wordt exposure wel een deel van de oplossing, icm met cognitieve gedragstherapie. Vind exposure echt vervelend, hoewel ik zeker geloof dat het me kan helpen. Verder was ze echt heel erg aardig, maar ik heb eigenlijk nooit problemen qua klik, ook niet echt in het normale leven. Kan meestal met iedereen wel goed . Heb er wel zin in, hoop dat het me een beetje kan helpen.

@Gruis Wat is exposure?

**Geplaatst**: 01-10-14 19:58

Geplaatst: 01-10-14 19:58

Exposure is zeg maar dat je het gevoel gaat oproepen en dan ziet dat je het aankan. Stel dat jij in paniek raakt van hartkloppingen, dan gaan ze deze oproepen (je moet bijv je adem inhouden of hyperventileren of een stuk rennen ofzo) en dan laten zien dat er niks gebeurd zeg maar. Ik denk dat het me zeker kan helpen, maar ik zie er wel erg tegenop, vooral de eerste paar keer, als je nog niet 'geleerd' hebt dat er verder niks gebeurt.

**Geplaatst**: 01-10-14 20:01

Geplaatst: 01-10-14 20:01

Gruis schreef:
Exposure is zeg maar dat je het gevoel gaat oproepen en dan ziet dat je het aankan. Stel dat jij in paniek raakt van hartkloppingen, dan gaan ze deze oproepen (je moet bijv je adem inhouden of hyperventileren of een stuk rennen ofzo) en dan laten zien dat er niks gebeurd zeg maar. Ik denk dat het me zeker kan helpen, maar ik zie er wel erg tegenop, vooral de eerste paar keer, als je nog niet 'geleerd' hebt dat er verder niks gebeurt.

Ja dat lijkt mij ook heel heftig!
Veel sterkte ermee maar ik denk dat je er ook heel blij van wordt als je ziet dat je het wel kan!

**Geplaatst**: 01-10-14 21:09

Geplaatst: 01-10-14 21:09

Ruby1995 schreef:
Hoi allemaal,

Heb erg last van emetofobie (overgeefangst) ik moet nog naar de dokter om hiervoor geholpen te worden, ik heb er niet elke dag last van maar ik doe een opleiding in de zorg en dan is dit niet handig als je hier last van hebt. Ik vind het echt heel erg vervelend en wil er graag snel vanaf.. Overigens heb ik hierdoor ook een deel smetvrees gekregen...

Heeft iemand hier ook ervaring mee?

Ik heb daar helaas ook ervaring mee Ruby1995, ook het smetvrees-gedeelte. In de slechtste periode ontwikkelde ik zelfs een eetstoornis omdat ik bang was om te.

Ik heb hiervoor therapie gekregen en heb de angst dankzij die therapie onder controle. Ik eet normaal en heb er in het dagelijkse leven maar weinig last meer van. Als ik er in het echt mee geconfronteerd wordt blijft het moeilijk, maar ik ben overtuigd dat je er met de juiste hulp vanaf komt!

(Ik dacht altijd dat ik de enige was met deze angst, het blijft raar om te weten dat ik hier niet alleen in ben)

**Geplaatst**: 01-10-14 21:12

Geplaatst: 01-10-14 21:12

Hoi Gruis,
Zullen we zeggen: "Het experiment geeft de doorslag"...?
Zij hebben redenen om te denken dat dit werkt - nou, gewoon maar kijken of het met twee, drie maanden na de eerste ""echte"" sessies stukken minder is!!
(Heel erg veel langer hoeft het "een angststoornis de nek omdraaien" niet te duren. Inclusief dat je geen controle hoeft uit te oefenen, jezelf niet tot de orde hoeft te roepen en dat confrontaties verbazend, want soepel verlopen.)

**Geplaatst**: 01-10-14 21:24

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 01-10-14 21:24

Een angststoornis kan altijd verholpen worden

?