Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-11-22 09:12

Geplaatst: 21-11-22 09:12

Suzanne F. schreef:
Klopt, het zorgeloze leven is voorbij op het moment dat je zwanger wordt.

Die herken ik (gelukkig) (nog) niet. Dat 24/7 aanstaan ook niet.

**Geplaatst**: 21-11-22 09:14

Geplaatst: 21-11-22 09:14

Urbanus schreef:
Het zijn andere zorgen, maar ik lig niet de godganse dag in een kramp omdat ik zo overbezorgd ben, ofzo.

Ik ben twee jaar geleden naar een theaterstuk geweest en 1 van de personages verloor zijn zoontje. De eerste zin van zijn monoloog was zoiets als: op het moment dat je je kind verliest voel je een halve seconde opluchting omdat je zorgen voorbij zijn. Heftig wel en gelukkig weet ik niet of het accuraat is maar het heeft indruk gemaakt.

Maar goed, verder ben ik dus wel een chille mam, ze maken mij de pis niet lauw.

Ik wil er niet aan denken, maar als ik een van mijn kinderen verlies, verlies ik een stuk van mijzelf. Het lijkt mij het ergste wat je als ouder kan overkomen. Maar veel zorgen maken over mijn kinderen doe ik niet, heb er ook weinig stress van. De zwangerschap vond ik af en toe wel spannend, maar bij de eerste ook complicaties gehad. Hij was dismatuur en prematuur (5 weken te vroeg). Dat heeft hij in de eerste twee jaren ingehaald en is nu een bijdehand jongetje.

Je hebt er een verantwoording bij als ouders, maar het is ook hoe je erzelf in staat. Wij hebben makkelijke kinderen, die gaan overal mee naartoe. Of ze zijn makkelijk omdat wij er zo mee om gaan. Savond om 19:00 gaan ze naar bed en hebben we onze tijd om of lekker op de bank te hangen of andere dingen te doen.

Meeste zorgen en stress heb ik tot nu toe nog altijd van mijn paard gehad. Die heeft mij zeker de nodige hartverzakkingen opgeleverd

**Geplaatst**: 21-11-22 09:26

Geplaatst: 21-11-22 09:26

Mijn zorgeloze leven was voorbij toen mijn vader overleed met mijn 9
En mijn moeder een alcoholist in huis haalde met losse handjes op elke manier die je kon bedenken.
En zij sindsdien met regelmaat dreigde over zelfmoord.
En ik haar hulpverlener was. Parentificatie dus.

Dus nee ik vond het leven toen ik puber werd of uit huis ging niet moeilijker.
Ik werkte al fulltime vanaf mijn 16 dus ook daar geen verandering voor mij.

**Geplaatst**: 21-11-22 10:32

Geplaatst: 21-11-22 10:32

Mijn vriend wilde al een tijd graag kinderen. Dat wist ik, maar ik wist het nog niet zeker en hij heeft mij de tijd gegeven die ik nodig had. Toen ik 30 werd dacht ik dat ik nu wel snel moest gaan beslissen en ik had laatste tijd toch wel veel nagedacht over een toekomst met kinderen.
Ik overdenk alles altijd en daardoor ben ik eigenlijk ook nooit overtuigd van een goede timing om iets te beslissen. Zo ging het ook met de aanschaf van onze honden.

Ik raakte snel zwanger en ik slingerde van dolgelukkig naar angstig. Ik ben nogal gesteld op mijn vrijheid en ik ben graag alleen. Even tijd om met mijn eigen gedachten te zijn, even geen licht en geluid. Hoe ga ik dat in Gods naam doen met een kind? Na een tijdje ga je je baby voelen en toen ben ik pas echt heel blij geworden met mijn zwangerschap. Ik kreeg wel last van mijn bekken waardoor ik mijn geliefde strandwandelingen en hardlopen niet meer kon doen. Daar baalde ik wel echt van en voelde me lui en dik. Gelukkig was mijn baby heel groot en mijn lijf niet en wilde de artsen mij inleiden, twee weken eerder dan de uitgerekende datum.

Ik kijk nog steeds met angst en verdriet terug op mijn bevalling. Nog nooit heb ik gedacht dat ik iets niet kon terwijl ik er middenin zat en nu wel. Ik wilde huilen maar mijn lijf had het allang overgenomen en besloten dat alle energie naar die bevalling ging en huilen niet kon. Ik was volledig overgeleverd aan BABY ERUIT, ERUUUUIIITT! en ik had daar heel veel moeite mee. Achteraf vooral. Ik mocht na de bevalling mijn baby even vasthouden en ben toen 4 uur lang in de OK gebleven. Daarna mocht ik terug naar mijn baby waar mijn vriend mee rondliep. Hij gedroeg zich zo vreemd, vond ik. Kirrend en verliefd starend naar onze baby. Ik was daar echt nog lang niet.
Je bent uitgeput, letterlijk kapot, je hebt pijn, ziekenhuispersoneel dat hun dagelijkse ding doet terwijl je net de nieuwe wereld van moederschap ingestapt bent en geen idee hebt wat je moet doen of aan het doen bent. Ik heb echt in een waas geleefd die kraamweek.

Babytijd is niet mijn tijd. Ik heb nu nog, als ik een jonge baby hoor huilen, dat ik in elkaar duik :')

Het enige moment dat ik wel echt kan missen is dat je ze nog zo fijn bij je kunt dragen. Dat warme, smekkende lijfje op je buik en borst. Zo'n bolletje met donshaar dat je even aait of een kus geeft.

Mijn zoon is inmiddels bijna twee en ik leef compleet op een roze wolk. I confess.
Hij is echt geweldig leuk, het leukste kind dat bestaat. Die heb ik 8-)

Hij kan nou wat praten en het is meteen zoveel makkelijker. We kunnen naar de speeltuin, paddenstoelen zoeken in het bos, vliegtuigen kijken in de lucht, op een bouwterrein graafauto's kijken, paarden aaien, dieren kijken in de dierentuin. Dit vind ik fantastisch. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld voor iets of iemand.

Dat bezorgde herken ik ergens wel, maar ik heb het niet zo extreem geloof ik. Zodra je kind geboren is, komt er een bepaald gevoel mee. Je weet gewoon hoe je voor je baby moet zorgen. Ik ben wel voorzichtig, maar ik ben niet de hele tijd bang of bezorgd.

Overigens heb ik fysiek niet veel aan de zwangerschap en bevalling overgehouden. Ik heb heel lichte striae, maar ik zie het zelf al bijna niet. Mijn buik is niet zo strak meer als het was, maar wel gewoon weer plat. Ik kan ook gewoon trampolinespringen, zat na 6 weken weer op het paard en ik loop weer 20 km hard.

Nou, my two cents.

Ik houd het trouwens wel bij 1 kind. Denk ik nu al een tijdje. We hebben nu nog veel vrijheid om hem overal mee naartoe te kunnen nemen. Ik ben ook graag actief met onze twee honden en kan nu alles combineren. Zodra we twee hebben wordt dat al een stuk lastiger. En we zijn gewoon perfect zo.

**Geplaatst**: 21-11-22 11:15

Geplaatst: 21-11-22 11:15

Mij valt het ouderschap van mijn 2 kindjes enorm goed mee, ik zou het voor geen geld van de wereld anders willen!

Ik heb een kindje van 5j en eentje van bijna 4j, ik zou het zo opnieuw doen al zou ik wel meer tijd tussen beide gelaten hebben mocht ik het opnieuw kunnen doen. Er zit 17 maanden tussen beide kindjes maar mijn tweede kindje werd prematuur (32 weken) geboren in de auto, we hebben hem zelf moeten beademen in afwachting van de ziekenwagen. Mijn dochtertje zat ook nog op de achterbank te slapen. Dat was wel een heel intense periode (vnl. mentaal), het was kiezen tussen in het ziekenhuis bij mijn pasgeboren zoontje blijven of thuis bij mijn oudste dochter blijven die ook nog maar 1,5j was en ook nog de gebeurtenis verwerken.

Maar nu vind ik wel dat ik ook terug een 'eigen leven' heb. Mijn man en ik proberen 2 tot 4x per maand op date night te gaan samen, we hebben een vaste oppas die dan thuis komt oppassen op onze kindjes. We gaan overigens ook vaak mét de kinderen 's avonds uit eten, heel gezellig en ze gedragen zich gewoon goed.

Verder heb ik opnieuw een paard gekocht toen mijn jongste kindje 1j was en slaag ik erin om bijna dagelijks naar stal te gaan, vaak wel pas laat 's avonds wanneer de kindjes al slapen. Mijn kindjes kennen niet anders dus gaan ook vaak mee naar stal en kijken dan een filmpje op een laptop in de kantine.

Brengt het hebben van kinderen zorgen met zich mee, ja op zich wel. Maar ik voel me helemaal niet overbezorgd.

**Geplaatst**: 21-11-22 11:57

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 21-11-22 11:57

Je seksleven... wordt anders.

Tijdens de zwangerschap kan je zelf al meer of minder zin krijgen. Je partner kan meer of meer zin krijgen, sommigen vinden hun vrouw extra sexy terwijl anderen dat idee van die baby zo dichtbij een verschrikkelijk idee vinden.

Na de bevalling zal het ook weer beetje spannend/wennen zijn en misschien anders voelen. Het kan pijnlijk zijn en zelfs jaren blijven als je ingeknipt of te strak gehecht bent.

Fonteintjes tijdens de seks als je borstvoeding geeft :')

Door slaapgebrek en plakbaby heb je er misschien helemaal geen zin meer in. Of de baby wordt precies wakker als je net lekker bezig bent.

Zodra ze zelf uit bed kunnen komen staan ze opeens in je kamer. Of je denkt wat zijn ze lekker stil, staan ze met de inhoud van je nachtkastje te spelen.

Samsonseks is ook niet ideaal.

**Geplaatst**: 21-11-22 12:22

Geplaatst: 21-11-22 12:22

Fly_high schreef:
Geen kinderen hier, en iedereen op bokt is waarschijnlijk mijn zielige arbeidsmigrant gemiep al lang zat maar ik vond mijn leven juist het minst zorgeloos toen ik net 19 ofzo was, met al die onzekerheid, zwaar werk ondanks alles wat je lichaam niet aan kon. En daarbovenop kon je vaak niet eens weten of je een veilige plek had om te slapen en geld genoeg of wat te eten, maar wel dat er niemand was om voor je op te komen.

In deze zin mogen al die trotse mama's van X in hun vrijstaande woningen met Tesla voor de deur van mij oprotten als het om zorgen en al dat "je gaat het pas begrijpen als je zelf kinderen krijgt hoor" gedoe gaat

Hele indringende en relativerende post vind ik dit. Zo zie je maar dat alles in het leven relatief is, en hoe je iets beleeft volledig afhangt van je referentiekader. Blijf wat mij betreft vooral je "migrantengemiep" delen

Laatst bijgewerkt door VogeltjeM op 21-11-22 12:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 21-11-22 12:24

Geplaatst: 21-11-22 12:24

corinep schreef:
Je seksleven... wordt anders.

Oh god...

eigenlijk bijzonder dat dit in 17 pagina's nog niet eerder genoemd is inderdaad.

**Geplaatst**: 21-11-22 12:33

Geplaatst: 21-11-22 12:33

VogeltjeM schreef:
corinep schreef:
Je seksleven... wordt anders.

Oh god... eigenlijk bijzonder dat dit in 17 pagina's nog niet eerder genoemd is inderdaad.

Vooral het eerste jaar, voor mij. Daarna trekt het langzaam wel weer recht, zijn nu 3,5 jaar verder sinds mijn laatste bevalling en het spontane sluipt er wel weer in. Ook omdat ze 1. goed slapen en 2. vaak uit logeren zijn.

Maar het eerste jaar heb ik echt wel eens mijn ouders gebeld of ze alsjeblieft kind 1 konden ophalen omdat we echt heel 1 op 1 aandacht moesten hebben en dat niet lukte met een baby in de cosleeper :')

**Geplaatst**: 21-11-22 12:34

Geplaatst: 21-11-22 12:34

ruitje schreef:
Je kunt niet alles in het leven beslissen op ratio. Als ik denk hoe erg mijn leven is veranderd na kinderen. Alle vrijheid die je mist... alles wat niet meer kan... Ja, dat kan je goed omschrijven. Dat kon ik als kinderloze ook altijd goed omschrijven.

En ik dacht dat ik mij ook wel kon 'indenken wat ik er voor terug kreeg' . Ik bedoel ik houd zielsveel van mijn nichtjes, mijn vent en ook van mijn dieren. Dus ik dacht altijd: Ja, ik snap wel hoe het is om onvoorwaardelijke liefde te kennen.

In mijn werk was ik altijd zwaar geïrriteerd als een ouder in een gesprek vroeg: 'heb je zelf kinderen?' , dan dacht ik hallo, ik ben een professional, ik kan mij heus goed voorstellen hoe het is.

De realiteit is naar mijn mening. Je hebt geen idee

Je hebt geen idee hoe het is om zoveel, zo onvoorwaardelijk van een kind te houden.

En ja, ik wil haar heus ook wel eens tegen de muur gooien, dus het is geen rozengeur en maneschijn.

Maar dat gevoel, dat had ik nooit willen missen. Al zegt mijn verstand soms: je had nu ook lekker sushi kunnen zitten eten in een restaurant, ipv pindakaas van het plafon af zitten boenen

Dat gevoel.... onbeschrijfelijk...

Ik ben het ontzettend eens met Ruitje.
Ik heb het kinderen krijgen echt veel te lang voor me uitgeschoven. Enerzijds omdat ik absoluut geen moedergevoelens had. Ik had echt niks met baby's of kleine kinderen en schoot in de stress als ik maar een beetje over tijd was. 30 is inderdaad zo'n grens dat je als vrouw moet gaan besluiten wat je nu wil. En laat dat nu een periode zijn geweest dat er in mijn omgeving een paar zwangerschappen flink mis gingen.
In de familie heeft mijn zusje zwangerschapsvergiftiging gekregen en een gynacoloog die kostte wat kostte het kindje niet eerder wilde halen. Daardoor heeft haar kindje een hersenbeschadiging opgelopen, die pas na een jaar duidelijk werd toen haar zoontje niet ging praten en eleptische aanvallen kreeg. Ik heb persoonlijk kunnen zien hoe je leven daarvan verandert en hoe zwaar het kan zijn met een gehandicapt kind. Ook haar huwelijk strandde mede daardoor. Dus ja, ik had echt wel reden om het niet te willen.
Mijn man hielp er ook niet mee. Hij vond het prima als er geen kinderen zouden komen, maar als ik het graag wilde vond hij het ook prima.... Hij werkte veel en soms ook in het buitenland, dus de zorg voor een kindje zou toch voornamelijk bij mij terecht komen. Dus de hele keuze lag bij mij. Inmiddels naderde ik de 35 en was er eigenlijk over uit om het maar niet te gaan proberen. Mijn leven was prima en ik was ook gelukkig daarmee.
En toen.... was ik ineens zwanger. Door alles heen werd die keuze gewoon voor me gemaakt.
En ja, ook voor mij was een abortus geen optie. (En wat ben ik achteraf blij geweest dat dat zo was).
Ik had een vreselijke zwangerschap. Ik was supergezond en het kindje groeide goed, maar ik was 9 maanden kotsmisselijk. De hele dag en 9 maanden lang. Hormonaal voelde ik me een "kat in een vreemd pakhuis".
Kortom, ik had zoveel prenatale depressie dat een postnatale depressie er niet meer inzat

Ook de bevalling liep niet van een leien dakje en eindigde in een keizersnede. En heb nog een week wegens complicaties van een onverwachte keizersnede in het ziekenhuis gelegen.

Maar daarna... op het moment dat mijn dochter naast me werd gereden in haar wiegje in het ziekenhuis en ik haar stemmetje hoorde, was ik 1000% moeder. Voor iemand die 0,0 rammelende eierstokken had.
Dat zoveel, zo onvoorwaardelijk van een kind houden, is zo herkenbaar. Dat gevoel is onbeschrijflijk en is altijd gebleven. Dat maakt het ook makkelijk om jezelf weg te cijferen, want dat is in de eerste jaren een bijkomend effect van het hebben van kinderen. Maar daar vind je je weg wel in.
Door mijn leeftijd en zware bevalling is het niet meer van een tweede gekomen. Dat vind ik echt heel jammer. Aan de andere kant is het ook goed zo.

Het hebben van kinderen maakt je een ander mens. Je kunt incasseren, je went aan het "24/7 aan staan" (ten minste ik wel) en voor egoïsme is geen plek. Het opvoeden is ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Het grote zorgen is begonnen en dat gaat een leven lang door. En, nu moet ik eraan gaan wennen dat mijn dochter met haar vaste vriendje een eigen leven heeft en het "nest" gaat verlaten. Na een periode van loslaten (en daar moeite mee hebben) vinden deze 1000% moeder en inmiddels ook 1000% vader dat ze het er toch maar mooi hebben afgebracht. En ja, ik mis het ook hoor. Die zachte wangetjes, de babygeur, de eerste stapjes, de eerste schooldag waarbij ze als enig kindje niet huilde toen ik vertrok, de middelbare schooltijd, eerste vriendje, toen dat weer uitging, de zorgen bij nachtelijk stappen. Alles is voorbij gevlogen. En dat stukje van jezelf en je partner is opgegroeid tot een volwassen uniek persoon.

Ik kan natuurlijk alleen vanuit mijzelf spreken:
Wacht niet te lang met je besluit,
Probeer niet alles stuk te redeneren. Het leven is niet te voorspellen. En zeker al niet de toekomst van je kind(eren).
En ten slotte - als er kinderen komen - geniet ervan.
Dat heeft mijn zus toch ook kunnen doen en doet dat nog steeds. Naast de soms grote zorgen, waren er ook mooie momenten. Zij heeft na haar gehandicapte zoon nog 2 kinderen gehad met een nieuwe partner en ook met haar gehandicapte zoon die inmiddels bijna 30 is gaat het goed. Hij woon al een tijd niet meer thuis, maar in begeleid wonen groep, heeft werk en is gelukkig. Is wekelijks nog om en om bij zijn vader of bij het gezin van mijn zus en gaat mee met vakanties. Binnen zijn mogelijkheden is hij gelukkig ook goed terecht gekomen.

**Geplaatst**: 21-11-22 12:43

Geplaatst: 21-11-22 12:43

VogeltjeM schreef:
Fly_high schreef:
Geen kinderen hier, en iedereen op bokt is waarschijnlijk mijn zielige arbeidsmigrant gemiep al lang zat maar ik vond mijn leven juist het minst zorgeloos toen ik net 19 ofzo was, met al die onzekerheid, zwaar werk ondanks alles wat je lichaam niet aan kon. En daarbovenop kon je vaak niet eens weten of je een veilige plek had om te slapen en geld genoeg of wat te eten, maar wel dat er niemand was om voor je op te komen.

In deze zin mogen al die trotse mama's van X in hun vrijstaande woningen met Tesla voor de deur van mij oprotten als het om zorgen en al dat "je gaat het pas begrijpen als je zelf kinderen krijgt hoor" gedoe gaat

Hele indringende en relativerende post vind ik dit. Zo zie je maar dat alles in het leven relatief is, en hoe je iets beleeft volledig afhangt van je referentiekader. Blijf wat mij betreft vooral je "migrantengemiep" delen

Ik kan me ook voorstellen dat je geen kinderen wil als je in zo'n situatie zit en / of omdat je denkt dat je een kind niets te bieden hebt. Dat zijn allemaal legitieme redenen om geen kinderen willen. Maar dat staat imo los van het - zoals we het proberen te omschrijven - ervaren van de onvoorwaardelijke liefde die je voelt als je kinderen hebt. En precies dat kun je pas weten als je kinderen hebt.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:08

Geplaatst: 21-11-22 13:08

Mooi geschreven Babootje

**Geplaatst**: 21-11-22 13:30

Geplaatst: 21-11-22 13:30

corinep schreef:
Je seksleven... wordt anders.

Tijdens de zwangerschap kan je zelf al meer of minder zin krijgen. Je partner kan meer of meer zin krijgen, sommigen vinden hun vrouw extra sexy terwijl anderen dat idee van die baby zo dichtbij een verschrikkelijk idee vinden.

Na de bevalling zal het ook weer beetje spannend/wennen zijn en misschien anders voelen. Het kan pijnlijk zijn en zelfs jaren blijven als je ingeknipt of te strak gehecht bent.

Fonteintjes tijdens de seks als je borstvoeding geeft

Door slaapgebrek en plakbaby heb je er misschien helemaal geen zin meer in. Of de baby wordt precies wakker als je net lekker bezig bent.

Zodra ze zelf uit bed kunnen komen staan ze opeens in je kamer. Of je denkt wat zijn ze lekker stil, staan ze met de inhoud van je nachtkastje te spelen.

Samsonseks is ook niet ideaal.

Dat geldt dan niet voor iedereen denk ik.

Tijdens de kraamtijd is het misschien niet gewenst en aan te raden, maar heb verder geen veranderingen gemerkt.
Ik was wel uitgescheurd en werd een paar dagen na de bevalling ziek, maar die herstel tijd mag je ook wel nemen.

Ik vond het pas een "ding" worden toen onze zoon ging beseffen wat sex was en ik niet betrapt wilde worden. Ben er verder vrij open over, maar hij hoeft het niet te horen of te zien.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:32

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 21-11-22 13:32

Is toch logisch? Iedereen beleeft het anders. Als je voor het ouderschap 3 keer per dag de sterren van de hemel neukte is het met een baby gewoon erg wennen want dat zat er voor mij gewoon niet in. Te moe, vooral.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:36

Geplaatst: 21-11-22 13:36

Urbanus schreef:
Is toch logisch? Iedereen beleeft het anders. Als je voor het ouderschap 3 keer per dag de sterren van de hemel neukte is het met een baby gewoon erg wennen want dat zat er voor mij gewoon niet in. Te moe, vooral.

Het stond geschreven alsof het een vaststaand feit is en dat is het niet. Dat is het nooit, met niks.

Ik was ook niet moe, ondanks 1,5 halve zwangerschap, 9 maanden ziek zijn en ziek na de bevalling. Dus dat is allemaal persoonlijk.

Het is vooral vervelend voor mensen die twijfelen of net zwanger zijn dat dat soort verhalen altijd de boventoon voeren en mensen afschrikken.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:37

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 21-11-22 13:37

Ik vind hier een prima genuanceerd beeld ontstaan. Het is gewoon niet voor iedereen even leuk allemaal, dat is prima om te benoemen.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:39

Geplaatst: 21-11-22 13:39

superpony schreef:
Het is vooral vervelend voor mensen die twijfelen of net zwanger zijn dat dat soort verhalen altijd de boventoon voeren en mensen afschrikken.

Ik vind het juist fijn om de balans te horen van mensen. Je wil hoogzwanger geen horrorverhalen, maar ik had toch graag meer gehoord over de wat donkerdere kant van het nieuwe moederschap. Ik heb me lang schuldig gevoeld dat ik niet kirrend op mijn roze wolkje zat.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:51

Geplaatst: 21-11-22 13:51

superpony schreef:
Het is vooral vervelend voor mensen die twijfelen of net zwanger zijn dat dat soort verhalen altijd de boventoon voeren en mensen afschrikken.

Dat is ook maar net hoe je het ervaart, ik heb vooral het gevoel dat met name alle positieve verhalen worden verteld over hoe geweldig en bijzonder het allemaal is. En dat het heus wel eens een beetje moeilijk is, maar dat dat ruimschoots wordt goedgemaakt met hoe fantastisch het is.

Ik denk dat er gemiddeld een redelijke balans is in de verhalen die er rondgaan. Het is gewoon goed en eerlijk om beide kanten te belichten.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:54

Geplaatst: 21-11-22 13:54

Ik heb nooit een roze wolk gehad :')

Bij de oudste had ik geen leuke bevalling met 43 weken en zij heeft een paar dagen op de couveuseafdeling gelegen, ze had vruchtwater binnen gekregen.
Jongste was een peace of cake maar ook geen roze ding boven mijn hoofd en ik ben ook geen koetsjie koetsjie moeder hoor.
Ik heb wel echt genoten van onze dochters maar ja, je moet er energie insteken om ze op te voeden tot leuke mensen en dan nóg heb je het niet altijd in de hand.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:54

Geplaatst: 21-11-22 13:54

Ik ervaar die negatieve boventoon zeker niet
Je moet eens weten hoeveel ik gehoord hebt dat eigen kinderen wel leuk zijn en je er zoveel voor terug krijgt en al dat cliché gezwam.
Dat zal vast vaak zo zijn. Gelukkig maar

Maar de postnatale depressie word even onder de mat geveegd.
En de vrouw die dat heeft en geen roze wolk voelt zich 1000 maal schuldiger omdat ze zowat denkt dat ze een zeldzaam monster is, ipv weet dat dit ook kan en niets is om je over te schamen.

**Geplaatst**: 21-11-22 13:56

Geplaatst: 21-11-22 13:56

Inderdaad DP dat klopt en het is ook heel erg als je dat hebt.
Ik heb er gelukkig nooit mee van doen gehad, ook mijn dochters niet maar het lijkt me echt vreselijk, je wil zo graag blij zijn met je kindje maar je kan het niet, erg hoor

**Geplaatst**: 21-11-22 14:04

Geplaatst: 21-11-22 14:04

Het lijkt me eigenlijk vrij logisch dat als iemand vraagt om eerlijk te zijn, de onvertelde waarheid, dat je dan reacties krijgt van wat er allemaal tegenviel juist, omdat dat niet zo gewaardeerd wordt meestal als je dat zegt, dus mensen daar al snel hun mond over houden.

Wat ik trouwens ook wel vond hè. Klinkt misschien naïef ofzo

Maar ik ben nooit een baby-mens geweest en weinig babies gezien eigenlijk, behalve dan zo eens in het voorbijgaan of eens op een verjaardag ofzo, maar nooit zelf met babies te maken gehad op een meer intensieve dichtbij manier.

Je ziet dan wel dingen over babies op TV, in series, en verhalen enzo. En dan zijn dat eigenlijk altijd die leuke babies die zo lekker slapen, leuk lachen en gezellig brabbelen, een beetje met handjes grijpen enzo. Dat gezapige weet je wel.

Je ziet eigenlijk zelden die piepjonge babies. En je krijgt dan toch een beetje een beeld bij het apparaat "baby" waarvan het dan toch best wel een soort schok is ofzo dat ze "in het echt" de eerste weken echt he-le-maal niks blijken te kunnen

In theorie weet je dat wel natuurlijk, maar ik vond dat echt wel heel erg heftig hoor.... dat zo'n ukje helemaal niks zelf kan en je eigenlijk geen idee hebt hoe die wil liggen ofzo :(:)

En dat je dan maar voor zo'n hoopje moet bepalen hoe je die neer gaat leggen en alles....

**Geplaatst**: 21-11-22 14:16

Geplaatst: 21-11-22 14:16

Qimm schreef:
superpony schreef:
Het is vooral vervelend voor mensen die twijfelen of net zwanger zijn dat dat soort verhalen altijd de boventoon voeren en mensen afschrikken.

Dat is ook maar net hoe je het ervaart, ik heb vooral het gevoel dat met name alle positieve verhalen worden verteld over hoe geweldig en bijzonder het allemaal is. En dat het heus wel eens een beetje moeilijk is, maar dat dat ruimschoots wordt goedgemaakt met hoe fantastisch het is.

Ik denk dat er gemiddeld een redelijke balans is in de verhalen die er rondgaan. Het is gewoon goed en eerlijk om beide kanten te belichten.

Ik heb juist het gevoel dat ik in het "dagelijks leven" veel te horen krijg dat kinderen lastig zijn etc. Veel horror verhalen gehoord en weinig positiefs. Het scheelt dat ik nu vrienden heb die gelukkig zijn met hun mini kroost anders was ik nu echt niet zwanger :')

**Geplaatst**: 21-11-22 14:18

Geplaatst: 21-11-22 14:18

Bij de eerste was er meteen een roze wolk. Met precies 38 weken, badbevalling thuis. Fantastische kraam gekregen, kraamweek was een feestje en dat hele eerste jaar was eigenlijk gewoon heel leuk. Makkelijke baby, top.

De tweede was natuurlijk heel anders, ik heb de 8,5 week dat ze in het ziekenhuis lag geen roze wolk gezien. Ook geen sterke moedergevoelens, dat kwam pas toen ze thuis bij me in bed lag. Hele avonden heb ik met haar op m'n buik in de stad gelopen en zo kwam voor mij de echte binding. Maar ook zij was een makkelijke baby.

En die 2 makkelijke baby's, die heb ik gewoon cadeau gekregen. Dat is gewoon een kwartje dat op de goede kant is gevallen.

Je kunt een zwangerschap, een bevalling, een kraamtijd, het eerste jaar, niet voorspellen.

Ik ben overigens wel een koetsjie moeder. Mijn kindjes zijn mijn hartjes en dat vertel ik ze honderden keren per dag.

**Geplaatst**: 21-11-22 15:29

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 21-11-22 15:29

Hier zat een groot verschil tussen de eerste en tweede. Bij de eerste ging echt niks vanzelf, hij was eigenlijk altijd ontevreden, huilde zodra ik niet letterlijk met hem rondliep en 's nachts kwam hij iedere 45/50 minuten. Tel daarbij op een zwaar herstel (kon weken niet normaal lopen) en weinig steun en je begrijpt: geen roze wolk te bekennen. Ik heb mij als moeder ook echt "een loser" gevoeld dat ik dit niet gewoon kon. Terwijl ik nu achteraf zie hoe sterk ik juist ben geweest. En nummer twee was totaal anders. Echt een lieve zoete rozewolk-baby, en nog steeds gaat alles bij haar gemoedelijker en leer ik nu hoe ontspannen het moederschap ook kan zijn. Al slaapt ook nummer twee verre van door, dus een derde baby zit er voor ons niet in

echt klaar mee, ik kijk echt uit naar weer wat meer ruimte voor onszelf.