Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-21 23:12

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-21 23:12

Jongens jongens ik maak toch wat mee zeg :')

Vals alarm gelukkig wel en heb me vermaakt in het ziekenhuis. Verloren gelopen, met mijn eigen miserie gelachen,.. En zo spring ik van de ene emotie op de andere op een paar uur tijd in een dag. Zeker als ik me dan weer bedenk wat voor verschrikkelijke dingen ik mezelf heb aangedaan gisterenavond, zucht.

Anyways, voorlopig even rustig houden maar komt wel weer goed.

**Geplaatst**: 20-01-21 23:38

Geplaatst: 20-01-21 23:38

Kaatastrof schreef:
Jongens jongens ik maak toch wat mee zeg Vals alarm gelukkig wel en heb me vermaakt in het ziekenhuis. Verloren gelopen, met mijn eigen miserie gelachen,.. En zo spring ik van de ene emotie op de andere op een paar uur tijd in een dag. Zeker als ik me dan weer bedenk wat voor verschrikkelijke dingen ik mezelf heb aangedaan gisterenavond, zucht.

Anyways, voorlopig even rustig houden maar komt wel weer goed.

O nee! Wat dan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 00:16

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 00:16

Hmm ik denk niet dat dat Bokt vriendelijk is dus daar wil ik liever niet verder over uitweiden. Ook ivm mogelijke triggerwarnings.

**Geplaatst**: 21-01-21 00:19

Geplaatst: 21-01-21 00:19

Kaatastrof schreef:
Hmm ik denk niet dat dat Bokt vriendelijk is dus daar wil ik liever niet verder over uitweiden. Ook ivm mogelijke triggerwarnings.

Sorry, sorry. Je klonk juist alsof je het wél met ons wilde delen.

Nou, dan hoop ik in elk geval dat dat nu voorbij is. :knuffel:

**Geplaatst**: 21-01-21 13:24

Geplaatst: 21-01-21 13:24

Kaatastrof schreef:
Jongens jongens ik maak toch wat mee zeg Vals alarm gelukkig wel en heb me vermaakt in het ziekenhuis. Verloren gelopen, met mijn eigen miserie gelachen,.. En zo spring ik van de ene emotie op de andere op een paar uur tijd in een dag.

Dat van dat vervoer is idd 'appelflap'.
'De geest van de wet moge prachtig zijn,' citeert de calvinist, maar het hele citaat bevat ook de woorden 'dat de letter van de wet doodt'.

En zelfspot is aangenaam sociaal gedrag (maar voor vrouwen heeft het een bijsmaak, 'ik ben niet belangrijk')
jezelf relativeren was een tijdlang de hoofdmoot van sommige vormen van hulpverlening (met dus een soortgelijke valkuil, dat je emoties niet belangrijk meer zijn).

Weglachen kan een prima verdedigingsmechanisme zijn ('je moet iets, pols is dik, geen vervoer, wat nu') - maar zie het voor wat het is.
Een soort betonnen (Engels : concrete) stuwdam met een stevig 'stuwmeer' aan emoties er achter.
En zodra het concrete,

practische probleem is opgelost : geef aandacht aan de emoties er achter.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 14:39

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 14:39

Om even terug te komen op de comments van vorige pagina: Inzicht is nooit een probleem geweest. Ik denk over alles op een vrij rationele manier na. Alle scenario's worden bekeken, maar dat zorgt er ook voor dat ik in schema's ga denken zoals de pyscholoog dat hier beschrijft. Die inzichten geven mij vaak ook veel twijfel en jùist onzekerheid. Want ik wéét wat het is of wat het zou kunnen veroorzaakthebben maar ik kan er niets aan doen. Dat gevoel van machteloos-/hulpeloosheid zorgt dan weer voor frustratie en stress.

Die zelfspot is volgens mij iets dat ik mezelf heb aangeleerd als beschermingsmechanisme - als ik er mee lach, dan is het luchtiger. Maar mijn vriend wordt kwaad als ik dat doe. Hij denkt dan dat ik de situatie grappig vind. Maar dat is niet zo. Ik vind de situatie ongemakkelijk, dus lach ik. Dat heb ik al mijn hele leven lang gedaan. Ook op ongepaste momenten en soms kwetst dat mensen dus terwijl ik er werkelijk niets aan kan doen..

Ik heb straks teamvergadering. Daarbij zijn alle dokters/psychiaters, begeleiders, psycholoog, ... aanwezig en wordt er gepraat over mijn vooruitgang, praktische zaken etc. Gezien het een gebeuren is waarbij heel veel ogen op mij gericht zullen zijn ben ik echt heel erg nerveus. Ik heb een vaag idee wat er besproken gaat worden, maar niet echt iets concreet. Verder hebben ze me een richtuur gegeven, maar geen specifiek uur wat ook voor onzekerheid zorgt. Ik moet het gewoon over me heen laten komen maar dat is lastig.. Na het gesprek zie ik de psychiater nog even apart ook.

Met mijn pols/hand is alles oké. Is nog gezwollen maar heb er eigenlijk weinig last van.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-01-21 17:28

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 21-01-21 17:28

Even een dubbelpost.

Net de teamvergadering gehad en pfoe wat was dat heftig. Zo even 5 mensen rondom jou die zitten te wachten op een antwoord op hun vragen. Het is wel allemaal met de goede intensies - vooral om mij dichter te brengen bij mijn emoties en om me te leren deze ook op een gezonde manier te uiten. Om zo nuttig mogelijk mijn 'wachttijd' hier te besteden tot ik verder kan. Maar o zo confronterend.. Ik ben benieuwd hoe mijn zorgvraag in de praktijk nu verder zal aangepakt worden en of ik er werkelijk iets van ga merken. Maar zij zien het althans als een belangrijke eerste stap richting herstel.

**Geplaatst**: 21-01-21 20:24

Geplaatst: 21-01-21 20:24

Kaat het is een voorrecht om je worsteling te mogen volgen. Ik voel heel veel sympathie voor je ook al kan IK je niet helpen. Je bent omringt door zorgende en verstandige mensen en dat vind ik fijn voor je.
Alweer geef ik je een knuffel. Ik voel me nederig want vind het allemaal erg complex en voel me daar onhandig in, ik heb vertrouwen in je en hoe je bezig bent! :knuffel:

**Geplaatst**: 21-01-21 23:24

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 21-01-21 23:24

Hoi Kaat,
ik snap je laatste posting net niet helemaal.
'Vroegah', toen oma cliënte was bij de vrouwenhulpverlening (... dat had je toen nog...) was er 'het contract'. Jij spreekt - na rijp beraad met de hulpverlening - af dat je gaat werken aan doel X, en soms ook Y en Z.

... begrijp ik nu dat jij nu 'een soort van contract' hebt, met je emoties herkennen, contact maken en op een veilige manier uiten...?

Ik herken het dat mensen mijn lachen ook niet altijd begrijpen.
Beschermingsmechanismen zijn prima...!!
(Maar vooral in noodsituaties, en daarna zijn er andere dingen nodig.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-21 12:28

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-21 12:28

pien_2010 schreef:
Kaat het is een voorrecht om je worsteling te mogen volgen. Ik voel heel veel sympathie voor je ook al kan IK je niet helpen. Je bent omringt door zorgende en verstandige mensen en dat vind ik fijn voor je.
Alweer geef ik je een knuffel. Ik voel me nederig want vind het allemaal erg complex en voel me daar onhandig in, ik heb vertrouwen in je en hoe je bezig bent!

Pien, bedankt voor je lieve berichtje. Ik ben blij te lezen dat mensen iets hebben aan dit topic en het volgen van mijn progressie ook interessant vinden. Het is fijn om eindelijk erkend te worden in mijn problematiek. Dat ik weet dat ik 'ziek' ben en daardoor mijn gedrag wat meer kan plaatsen. Het is wel heel confronterend. Vooral omdat ik zelf nog niet weet wat ik kan doen of wat anderen kunnen doen voor mij om me te helpen.

Janneke, in mijn geval is er geen sprake van een contract. Het zijn gewoon mijn werkpunten en mijn zorgvraag dat besproken zijn geweest zodat ze me hier beter kunnen begeleiden richting mijn verdere opname en de DGT therapie. Ik heb bv geen contract ivm niet automutileren. Die verantwoordelijkheid ligt bij mij.

Beschermingsmechanismen zijn prima zolang je ze kan doseren. Dat is bij mij niet het geval. Het is mijn enige mechanisme. Zelf tijdens de vergadering deed ik het (lachen) constant onbewust en ik werd er gek van omdat ik er toen ook op gewezen werd. Maar ik kon niet anders reageren! Dan voel je je zo machteloos. En gefrustreerd.

**Geplaatst**: 22-01-21 19:24

Geplaatst: 22-01-21 19:24

Kaatastrof schreef:
Janneke, in mijn geval is er geen sprake van een contract. Het zijn gewoon mijn werkpunten en mijn zorgvraag dat besproken zijn geweest zodat ze me hier beter kunnen begeleiden richting mijn verdere opname en de DGT therapie. Ik heb bv geen contract ivm niet automutileren. Die verantwoordelijkheid ligt bij mij.

Beschermingsmechanismen zijn prima zolang je ze kan doseren. Dat is bij mij niet het geval. Het is mijn enige mechanisme. Zelf tijdens de vergadering deed ik het (lachen) constant onbewust en ik werd er gek van omdat ik er toen ook op gewezen werd. Maar ik kon niet anders reageren! Dan voel je je zo machteloos. En gefrustreerd.

Tja, niet alleen de vrouwenhulpverlening is afgeschaft, maar het contract ('dus')

) ook.
Jammer, eigenlijk.
Zeker als je schrijft 'dat je werkpunt is dat je je emoties niet zo moet weglachen'
(... op zich is dat een goed werkpunt...)
- maar een contract is een afspraak tussen twee (of meer) volwassen mensen :
en daar kan in staan dat als jij 'gaat weglachen',
iemand van de verpleging etc jou helpt om bewust te ademen,
je voeten op de vloer te voelen,
je gerust gesteld wordt 'dat je mag voelen wat je voelt en dat je dat (binnen bepaalde grenzen) ook mag uiten (slaan mag, maar uitsluitend op kussens; hard gillen graag na een kleine waarschuwing, etc.)
en jou eventueel dus bij de hand neemt :'meekomen, daar zijn de kussens...! En nou rammen!'

Ik snap beslist dat je je gisteren gefrustreerd voelde: je 'mag' van alles niet, maar je krijgt geen alternatieven. Eerlijk gezegd vind ik dat ook gewoon raar. 'Het is therapie en geen logeerpartij'....
(Not to mention dat je tijdens een vergadering er juist weinig of niet op aangesproken hoort te worden. Die vergadering 'gaat over' therapie, maar is strikt genomen zelf geen therapie... En jij moet op dat moment 'zeggen wat je wil, wat je vindt, etc.' en daar over onderhandelen, dingen die onder dreigen te sneeuwen naar voor brengen - en dus niet 'afdalen in een gevoel'.)

**Geplaatst**: 22-01-21 19:40

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-01-21 19:40

Wat jij een contract noemt, Janneke, nl. wat verpleging kan doen om jou te helpen doelen te bereiken, stress op een andere manier af te wenden enz. bestaat wel nog. Het heet nu alleen geen contract. Enerzijds heb je het handelingsplan: wie is de cliënt (sterkten en moeilijkheden), wat heeft deze nodig, hoe kan deze geholpen worden en hoe krijgt hulpverlening vorm? Anderzijds heb je tools zoals een veiligheidsplan, WRAP (wellness recovery action plan) etc. In die laatste tools kan opgenomen worden wat je zelf kan doen om met bepaalde moeilijke emoties om te gaan, maar evenzeer hoe anderen jou kunnen helpen op een moeilijk moment, wie jou kan helpen enz.
Een contract in de strikte zin van het woord zoals 'cliënt x tekent dat hij / zij niet gaat automutileren' (bij wijze van voorbeeld) wordt op de meeste plekken niet meer gebruikt itt vroeger omdat dit in veel gevallen niet werkt, mensen het niet kunnen beloven en er eigenlijk ook niks aan het eigenlijke probleem gedaan wordt daarmee.
Kaat, misschien is het wel een idee om eens zo'n WRAP oid op te stellen zodat je zelf wat meer zicht hebt op wat je kan doen bij bepaalde emoties, hoe je escalatie kan voorkomen enz. Veel dingen weet je wel, maar op het moment zelf is het vaak moeilijk om te bedenken wat kan helpen. Door situaties te analyseren en te onderzoeken wat helpend kan zijn, kan je vaak ook al stappen zetten en krijg je er meer grip op.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-21 20:34

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-21 20:34

Komt de WRAP overeen met een signalisatieplan? Want daar heb ik hier wel aan gewerkt. Daarbij moest ik aangeven via een lijst van gegeven 'symptomen' wat ik voel/ervaar/doe bij milde spanning, erge spanning, crisis en ontspanning. Vervolgens ook een lijst van zaken die ik kan doen ter ontspanning waarbij ik moest aanduiden welke ik deed of me wel interessant leken. Alleen vind ik dat in de praktijk er niet veel mee gedaan wordt. Het probleem is dat ik het vaak ook niet toe laat. Als ik met verkeerde dingen bezig ben durf ik soms in een rolletje te kruipen en te doen alsof er niets aan de hand is als de verpleging binnen wandelt. En het gevaarlijke is dat ik daar zeer goed in ben. Dan merk je echt niets aan mij..

Om nog aan te sluiten op besef kwam ik vandaag een hele mooie uitspraak tegen door Osho in zijn boek wat voor mij een enorme mindopener was, ondanks het feit dat het over het gevoel van onwaardigheid ging en dus niet perse iets te maken had met mijn situatie. Ik kon echter heel mooi de link leggen met mijn zelfdestructief gedrag. Op basis hiervan de tekst ook lichtjes aangepast om het toepasselijker te maken:
You have lost your very space in existence, your very territory, your most significant essential being and consciousness. I can understand your problem, and I don't think you are incapable of understanding it intellectually. You do understand, but just intellectual inderstanding never brings any change; it brings you more trouble. It makes you aware that you have done something very stupid, and now you have become an expert in doing that stupidity. Now that is your expertise. It creates a state of schizophrenia. You know that what you're doing is wrong, but this knowing is only intellectual; it has not penetrated into the deeper parts of your being from where actions arise. Intellect is an inactive force. It has not become your meditation, it is still your mind; and the mind is absolutely impotent. So you understand intellectually that you are doing wrong, and the same intellect says that this is the only thing that you know - unworthy or worthy (in my case automutilation). You don't remember the way back home. So you go on clinging to that which intellectually you know is not right. You are destroying yourself, but you go on drinking the poison, because you have forgotten the way to your home.

**Geplaatst**: 22-01-21 21:14

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 22-01-21 21:14

Een signaleringsplan is hetzelfde als een veiligheidsplan. WRAP is uitgebreider voor zover ik weet.
Wat signaleringsplannen heb je verschillende varianten. Het is soms even zoeken welke het beste bij je past. Daarnaast heeft het tijd nodig om er echt mee te leren werken. Het ene moment zal het je lukken er gebruik van te maken, een ander moment misschien niet. Mijn ervaring is wel dat er soms een signaleringsplan gegeven wordt met de boodschap dat je dat maar even moet invullen en op moeilijke momenten moet gaan gebruiken, maar het zo simpel ook weer niet is. Het kan echt zinvol zijn het ingevulde signaleringsplan wat beter onder de loep te nemen met een hulpverlener en het samen te verfijnen.

**Geplaatst**: 22-01-21 21:52

Geplaatst: 22-01-21 21:52

@ Pateeke: wat ik een contract noem, is een afspraak tussen volwassen mensen.
Gebaseerd op 'zakelijk overleg'.

Stukjes daarvan zou je 'handelingsplan' etc kunnen noemen.
Het heeft ook vrij weinig te maken met 'er voor tekenen om niet te gaan snijden'. (Tenzij beide partijen dit een zinvol contract vinden. Het is idd symptoombestrijding.)
( - "... omdat mensen het niet kunnen beloven" is een sfeer die kilometers verwijderd is van de volwassen, heldere sfeer waarin je serieus wordt genomen.)

Het is veel meer over en weer de afspraak 'waar de cliënte aan wil werken' (met instemming oid van de hulpverlening)
en de afspraken die de hulpverlening in dit kader na komt. Gebaseerd op wat cliënte wil en nodig heeft - en haalbaar is voor 'de staf' (Wat je dus handelingsplan zou kunnen noemen, maar ik hoor daar niet in dat het gebaseerd is op 'zakelijk overleg' over wat iemand wil en nodig heeft, en wat 'de staf' kan leveren.)

Signaleringsplannen, wrap: op zich erg nuttig en dus van harte aanbevolen...

**Geplaatst**: 22-01-21 22:41

Geplaatst: 22-01-21 22:41

Hoi Kaat,
op zich lijkt zo'n lijst mij heel zinvol,
'wat doe ik zoal als ik mij prettig voel, minder op mijn gemak en ronduit rot.'

En dan de lijst met positieve opties zo lang mogelijk maken.
Ik heb het (voor alle duidelijkheid) over jou.
Hoe jij al je zintuigen gebruikt, inclusief geur etc etc,
al je mogelijkheden om te bewegen, inclusief wiegen en rammen,
en al je creativiteit.

En daarnaast een lijst van wat de staf kan doen.
En uiteraard: op de lijst "wat kan 'de staf' doen" staan ook andere dingen dan op de lijst 'hoe jij jezelf kunt helpen'.
"Co-regulatie kun je niet in je eentje", om het deftig te zeggen.
Dwz: wat jij nodig hebt van een ander mens.

Jammer dat er weinig gedaan wordt met wat je wel hebt ingevuld.
En 'dat je het niet toelaat' : dat kan. En dat mag ook, maar het is dan wel een belangrijk gespreksonderwerp op zo'n vergadering.

En een mooi citaat van Osho. Nu nog 'de weg naar huis' zien te vinden.
De man heeft prachtige dingen gezegd!
(En minder prachtige dingen gedaan, inclusief dure therapieën om tot zelfrealisatie te komen.)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-01-21 00:13

Geplaatst door de TopicStarter : 23-01-21 00:13

Hah dat wist ik niet over Osho's verleden. Nu maakt mij dat ook weinig uit - ik beoordeel niemand op basis van zijn verleden en haal gewoon de zaken eruit die ik zelf nuttig vind.

Het is heel mooi om een lijst te maken met wat de staf kan doen, maar die vraag werd mij ook gesteld op de vergadering: Wat kunnen wij voor je doen hier om je verder te helpen met je werkpunten? Maar daar moest ik simpelweg op antwoorden dat ik het niet wist. Ik kan mezelf niet helpen, hoe kan ik dan aan een ander aangeven hoe ze me kunnen helpen?

En hetzelfde geldt met de zaken die ik kan doen om me beter te voelen. De meeste kan ik hier niet doen. En in crisis is dat het laatste waar ik aan denk. Zoals Osho het verwoordde, het besef is er in de mind. Maar het actiegedeelte, daar zit ik nog niet.

**Geplaatst**: 23-01-21 08:20

Geplaatst: 23-01-21 08:20

Kaatastrof schreef:
En hetzelfde geldt met de zaken die ik kan doen om me beter te voelen. De meeste kan ik hier niet doen. En in crisis is dat het laatste waar ik aan denk. Zoals Osho het verwoordde, het besef is er in de mind. Maar het actiegedeelte, daar zit ik nog niet.

Dat begrijp ik. Uit een crisis komen is ook heel moeilijk. Het is echter niet noodzakelijk een kwestie van wat kan je doen om uit de crisis te komen (ja, ook, maar dat is zeker niet het enige), maar ook dat je eerder gaat herkennen dat je naar een crisis aan het toegaan bent en al kan ingrijpen voordat je in crisis bent. Door in te grijpen voordat je in crisis bent, kan je voorkomen dat het tot een crisis komt en is het gemakkelijker om iets te vinden wat werkt.

**Geplaatst**: 23-01-21 10:54

Geplaatst: 23-01-21 10:54

Kaatastrof schreef:
Hah dat wist ik niet over Osho's verleden. Nu maakt mij dat ook weinig uit - ik beoordeel niemand op basis van zijn verleden en haal gewoon de zaken eruit die ik zelf nuttig vind.

Groot gelijk...!
En als gezegd, er zitten pareltjes bij.

Citaat:
Het is heel mooi om een lijst te maken met wat de staf kan doen, maar die vraag werd mij ook gesteld op de vergadering: Wat kunnen wij voor je doen hier om je verder te helpen met je werkpunten? Maar daar moest ik simpelweg op antwoorden dat ik het niet wist.

.... doet mij denken aan een huisarts die ik ooit had.
Kwam ik binnen, ik was 18 en zo groen als gras, vroeg ze "Wat kan ik voor je doen...?"
Ja, geen idee. Ik weet toch niet welk pilletje of drankje ik nodig heb....?
Enfin, daar hebben we over gepraat, zij bedoelde vooral : 'ik zit hier om jou te helpen'.

Citaat:
Ik kan mezelf niet helpen, hoe kan ik dan aan een ander aangeven hoe ze me kunnen helpen?

Nooit antwoord geven op de verkeerde vraag!
Ja, je bent opgenomen omdat er dingen mis liepen. Balen dat het mis ging - en inmiddels heb je ruim twee maanden opname achter de rug.
Wat waren voor jou de goede dingen?
Waren er gesprekken waar je iets aan had, vind je de ""uitstraling"" van sommige mensen prettig, zijn er dingen uit bijvoorbeeld creatieve therapie of PMT die opluchting gaven...?
Zijn er zinnetjes die jij prettig vindt om te horen...?

Citaat:
En hetzelfde geldt met de zaken die ik kan doen om me beter te voelen. De meeste kan ik hier niet doen. En in crisis is dat het laatste waar ik aan denk. Zoals Osho het verwoordde, het besef is er in de mind. Maar het actiegedeelte, daar zit ik nog niet.

Paardrijden bijvoorbeeld... Zit je ver weg van je eigen paard. Lastig.

Blijft staan : je kunt een lijst maken met 'wat je wel kunt doen'.
Gewoon als 'onderhoud'. Als dagelijkse zelfzorg.
Dat lekkere zeepje, muziek, jezelf omarmen, wiegen, "Cook's hook ups" basic exercise van Stanley Rosenberg (beiden YT) etc etc. Of gewoon op YT een filmpje met Peter Levine, Deb Debra of Stephen Porges kijken.
Heb je ooit 'kruisloop oefeningen gehad, of 'lateralisatie' oefeningen...?

**Geplaatst**: 23-01-21 11:12

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 23-01-21 11:12

Eens met wat Janneke schrijft. Je kan uit wat je meegemaakt hebt tijdens je opname ook info halen over wat voor jou al dan niet helpend is en hulpverleners stellen jou de vraag wat zij kunnen doen omdat ze het belangrijk vinden wat jij denkt, voelt, vindt, ervaart en ze er vooral voor jou willen zijn en hun handelen willen afstemmen op wat voor jou helpend is (want het is voor iedereen anders). Je zou de vraag ook andersom kunnen bekijken: wat moeten ze of jij vooral niet doen? Wat zorgt net voor escalatie?
Daarnaast ook met Janneke eens dat het ook om kleine dingen kan gaan: een warme douche met een lekker ruikende douchegel nemen, een lekker kopje warme thee of koffie of choco drinken, even bellen / praten met iemand, tekenen,...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-21 10:35

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-21 10:35

Er zijn zeker al een paar zaken waarvan ik weet dat ze niet helpen zoals tekenen, muziek luisteren, koffie/thee drinken, wandelen, skaten, ... Ik weet ook heel goed wat voor escalatie zorgt: Alleen zitten verzonken in mijn gedachten of getriggerd worden door confronterende gesprekken. Maar op momenten van kwetsbaarheid lukt het me ook niet om in de leefzaal te zitten.

Gisteren is zo'n perfect voorbeeld. Alleen in mijn kamer want kamergenote is op weekend. Ochtend goed begonnen door een warm bad te nemen, maar het middageten zorgde al gauw voor teleurstelling. Eens terug in mijn kamer bouwde de spanning op tot het punt dat ik nood had aan een wandeling. Zo gezegd zo gedaan, maar het bouwde de spanning niet af - zoals het sneeuwbaleffect groeide mijn bol spanning alleen maar. Terug in mijn kamer en dan kwam de ontlading. Emotioneel gezien volledig afgesloten en overgaan naar pure zelfdestructie. Uiteindelijk met de wonde naar de verpleegpost waar ik aangezet werd tot gesprek en de verpleger zeker een uur hier in mijn kamer heeft gezeten om mij uiteindelijk lichtjes aan te zetten om in isolatie te gaan aangezien ik hem niet kon beloven (gezien het vroege tijdstip) dat ik me niet nog eens pijn ging doen later op de avond. Dit wou ik echter ECHT niet want ervaring leert dat dat niet voor een paar uurtjes is (ondanks dat ze je dat wel wijsmaken) maar je dan de hele nacht erin mag spenderen. En gewoon de omstandigheden.. brr. Gelukkig kreeg ik na overleg gewoon een Lorazepam die me wel tot bedaren heeft gebracht en me in slaap liet vallen in mijn kamer. Wakker geworden rond een uur of 10 's avonds en dan nog even gebeld met mijn vriend tot middernacht en het is dan wel effectief maar tot die ene keer gebleven.

Maar vandaag sta ik op en voel ik weer stress, stress, stress. Ik word er horendol van. Ik mag yoga doen, mediteren, dansen, zingen, springen maar die stress zit zo om het hoekje verscholen en voor ik het weet begint het zich op te bouwen. Ik verlies dagelijks ontiegelijk veel haar door alle maanden stress en medicatie.. :'( Daar krijg ik nu ook wel middeltjes voor maar het doet toch wel pijn om elke dag de plukken haar te zien ronddwarrelen overal, maar vooral dat mijn hoofdhuid ongelofelijk makkelijk zichtbaar is momenteel. Ik hoop echt dat dat goed komt want ik ben zo mijn vrouwelijkheid aan het verliezen.. Gelukkig slaap ik nu wel beter dankzij de Fenistill en lijkt mijn huid door het strakke verzorgingsregime beter te worden. Echter heb ik nog geen uitslagen ontvangen, maar ze zeiden dat dat wel even kon duren.

Dat sommige mensen nog steeds niet willen geloven dat mentale problemen werkelijk ZIEKTES zijn, snap ik echt niet. Die hebben het dan toch echt nog niet zelf meegemaakt. Want als ik al mijn symptomen hier zou beginnen op te noemen zonder erbij te zeggen wat de hoofdoorzaak/ziekte is zouden mensen zeggen dat ik inderdaad ziek ben.

Nuja, zometeen naar huis. Hopelijk even genieten van een ritje met Tinky en om mijn handen even te kunnen bedelven in een dierenvacht.

**Geplaatst**: 24-01-21 11:36

Geplaatst: 24-01-21 11:36

TS, ik heb geen enkel verstand van mentale problemen, dus ik ga je geen advies geven.
Maar ik weet 100% zeker dat psychisch leed en ziektes echt zijn.
Ik wens je veel sterkte toe en :knuffel:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-01-21 11:57

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 24-01-21 11:57

Beter om aan te geven dat je er idd geen kaas van gegeten hebt dan te doen alsof je een ervaringsdeskundige bent of dat je zegt dat je het begrijpt terwijl dat niet het geval is. Met dit soort zaken moet je haast zelf ervaring hebben of over een gigantisch inleefvermogen beschikken.

Ik snap dus heel goed dat sommige mensen mij willen helpen maar niet weten hoe. Mijn oudere broer wil ook mijn situatie proberen te begrijpen maar hij gaf zelf wel gelukkig aan dat hij dat niet kon. In dat geval wil ik dat mensen gewoon naast me blijven staan, bij me blijven. Meer niet. Aanwezigheid en steun is voldoende aangezien ik zelf nog steeds niet weet hoe ik geholpen kan worden (zonder al te veel betrekking van anderen om uiteindelijk zulke situaties ook zelfstandig te kunnen handelen).

Het is alleen jammer dat, hoe langer je in opname bent, hoe meer die steun lijkt weg te ebben bij mensen. Het is niets 'nieuws' meer. De brieven en bezoekjes zijn halt gezet en het leven gaat weer verder zonder mij.

**Geplaatst**: 24-01-21 12:09

Geplaatst: 24-01-21 12:09

Kaatastrof schreef:
Het is alleen jammer dat, hoe langer je in opname bent, hoe meer die steun lijkt weg te ebben bij mensen. Het is niets 'nieuws' meer. De brieven en bezoekjes zijn halt gezet en het leven gaat weer verder zonder mij.

Dit is herkenbaar met wat mijn vriendin een half jaar geleden vertelde. Zij heeft door een val over een hondje een niet aangeboren hersenletsel opgelopen en uiteindelijk na jaren moeten stoppen met haar werk, is ze dus nu thuis en als ze een bepaald levensregiem aanhoudt gaat het redelijk.
Ook zij gaf aan dat het voor mensen te moeilijk is te accepteren dat er toch wat dingetjes veranderd zijn in haar leven en dat ze echt wel vriendinnen verloren is. Want het duurt te lang en ze heeft al een hele tijd wat minder te geven aan haar omgeving en het was juist een vrouw die altijd maar dan ook altijd helpend klaar stond voor anderen.
Dus dit stukje is heel herkenbaar vanuit dat gesprek met haar.
Gelukkig is zij een stuk ouder als jij en kan daaruit gewoon nuchter concluderen, dat het dan waarschijnlijk toch minder echte vriendinnen waren als dat zij dacht. Dus ze zit er niet meer, maar ik vind jouw gevoel wel herkenbaar.

Je schrijft ook dat het leven gaat weer verder zonder mij→ gelukkig zijn wij mensen flexibel en passen ons aan de nieuwe situatie aan. Ik denk dat dit iets heel dieps instinktiefs is in mensen en dat dit ook een goede eigenschap is en dat het eigenlijk niets zegt Kaat van hoe leuk mensen je vinden cq vonden. Het is gewoon dat het leven op dit moment wel even verder moet gaan zonder jou, want je leeft nu een leven binnen een instelling. Kijk ik ken mijn vriendin al 42 jaar, dus voor mij is het niet moeilijk om contact te blijven houden want dat doen we al 42 jaar onder de meest wisselende omstandigheden. Maar jij bent nog een stuk jonger, dus jouw mensen zijn vaak ook nog eens van jouw leeftijd en dan is het leven ook wat luchtiger nog.

**Geplaatst**: 24-01-21 12:18

Geplaatst: 24-01-21 12:18

Hoi Kaat, ik voel me een beetje aangesproken. Wil je wel dat ik dingen blijf zeggen? Als mijn goedbedoelde posts het alleen maar erger maken, kan ik er natuurlijk beter mee stoppen.

Eerlijk gezegd vind ik het nu ook moeilijker om dingen te zeggen dan pakweg een maand geleden. Toen zag je alles heel erg zwart in en toen was het heel gemakkelijk om tegen je te zeggen: "nee, zo erg is de wereld nou ook weer niet". Nu is je wereld eerder grijs dan zwart (in mijn beleving): geen ramp maar een sleur van nare dingen die langs blijft trekken. Dan kan ik niet veel meer zinnigs tikken dan "volhouden"...

Ik zou in elk geval nog altijd een muziekstuk delen dat veel voor mij betekend heeft. Natuurlijk ben ik niet zo depressief als jij, maar ik heb mijn diagnose wel op zak. Wat me altijd heeft geholpen, was het tweede (langzame) deel uit de zevende symfonie van Bruckner. Zwaarmoedige, emotionele muziek die zich langzaam tot een daverend hoogtepunt ontwikkelt (een soort orgasme waar de gefrustreerde mens Bruckner in het echte leven alleen van kon dromen, maar dat terzijde). Het stuk verwerkt de ziekte en dood van zijn grote idool Wagner. In al zijn zwaarmoedigheid klinkt er toch veel hoop en vertrouwen in door; juist dat heeft me er altijd aan aangetrokken.

Let wel: je moet dit alleen luisteren als je er alle aandacht voor hebt. Als je dit opzet als achtergrondmuziek, slaat het helemaal dood.

Lieve Kaat, als dit maar half zo kunt waarderen als ik zou je al gigantisch geholpen zijn. (En ook anderen kan ik het ten zeerste aanraden.)