Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-08-16 12:16

Geplaatst: 26-08-16 12:16

Wat naar Anne dat je partner er zo in staat...Waarschijnlijk is hij zelf overspannen geweest en heeft hij geen burnout gehad.

Hebben jullie het nog wel fijn samen? Een beetje begrip en steun kan je wel gebruiken. Kunnen jullie er wel over praten? Ik hoop dat je partner het leest en wat meer begrijpt wat het is. Dank voor de link, ik zal hem ook eens aan mijn vriend laten lezen.

Ik ben vanmorgen opgestaan maar kon niet meer op mijn benen staan, viel gewoon om tijdens het tandenpoetsen. Heb het werk dus maar afgebeld. Hele ochtend als een zombie op de bank, kopje thee pakken ging nog net. En ja dan voel ik me dus weer schuldig richting mijn vriend, die vanmorgen om 5.30 naar zijn werk is vertrokken en weer 8 uur maakt.

Ik heb elke week psychotherapie (vanmiddag, hoop dat ik in staat ben er überhaupt te komen), half september begin ik ook bij een loopbaancoach/arbeidspyscholoog.

Soms denk ik: ben ik niet te vroeg begonnen met reïntegratie? Meteen toen ik weer hele dagen op kon zijn en weer energie had om dingen te ondernemen heb ik zelf aangegeven te willen starten.
Maar ik verzweeg even dat ik nog steeds niet tegen prikkels kan, te lang bezoek kan hebben of in een drukke winkel kan rondlopen...

Pff en dan nu weer een huilbui omdat ik zo graag weer mee wil doen met van alles, als je dan op FB of TV kijkt naar alle leuke dingen die mensen doen maar waar jij gewoon niet de energie voor hebt. Zo frustrerend.

**Geplaatst**: 26-08-16 13:36

Geplaatst: 26-08-16 13:36

Rot hoot, Laetitia,
ik zou zeggen: neem jezelf serieus. Goed, dat je je werk hebt afgebeld. "Ga toch maar, anders wordt de drempel alleen maar hoger" gaat over angst management. Op zich is dat een nuttige 'tak van psychologensport' - maar fysieke uitputting is geen angst. (Bang worden als je fysiek bent uitgeput kan zeer reëel zijn en het beste management is doorgaans: zien hoe je je energie weer op orde krijgt.)

Slecht tegen prikkels kunnen begrijp ik als 'alles komt ongeremd binnen' (of iets in die richting, te veel in elk geval en daarmee te vermoeiend) - dat ik een teken van dat je lichaam nog steeds in overlevingsmodus is.

Ik hoop dat de psychotherapie in elk geval rust kan brengen zoals je schuldgevoel aanpakken - je stelt je niet aan!
('Graven' kan ook een zinvolle bezigheid in psychotherapie zijn, maar dat kost energie, dus lijkt het mij nu niet handig.)

**Geplaatst**: 26-08-16 13:39

Geplaatst: 26-08-16 13:39

Jeetje Anne, wat zwaar zeg. Ik zou zeggen, sla eens met de vuist op tafel, want je kunt hem zo beter kwijt zijn dan rijk. Harde woorden, maar een partner die je belemmert in je herstel ipv stimuleert, dat is geen geode zaak.
Of hij gaat zich inzetten en iig proberen je te helpen, of hij mag opzouten. :evaw:

Ergens alleen voor staan is soms beter dan met mensen zijn die de waarde van jou niet inzien.

**Geplaatst**: 26-08-16 13:42

Geplaatst: 26-08-16 13:42

laetitia schreef:
Wat naar Anne dat je partner er zo in staat...Waarschijnlijk is hij zelf overspannen geweest en heeft hij geen burnout gehad.

Hebben jullie het nog wel fijn samen? Een beetje begrip en steun kan je wel gebruiken. Kunnen jullie er wel over praten? Ik hoop dat je partner het leest en wat meer begrijpt wat het is. Dank voor de link, ik zal hem ook eens aan mijn vriend laten lezen.

Ik ben vanmorgen opgestaan maar kon niet meer op mijn benen staan, viel gewoon om tijdens het tandenpoetsen. Heb het werk dus maar afgebeld. Hele ochtend als een zombie op de bank, kopje thee pakken ging nog net. En ja dan voel ik me dus weer schuldig richting mijn vriend, die vanmorgen om 5.30 naar zijn werk is vertrokken en weer 8 uur maakt.

Ik heb elke week psychotherapie (vanmiddag, hoop dat ik in staat ben er überhaupt te komen), half september begin ik ook bij een loopbaancoach/arbeidspyscholoog.

Soms denk ik: ben ik niet te vroeg begonnen met reïntegratie? Meteen toen ik weer hele dagen op kon zijn en weer energie had om dingen te ondernemen heb ik zelf aangegeven te willen starten.
Maar ik verzweeg even dat ik nog steeds niet tegen prikkels kan, te lang bezoek kan hebben of in een drukke winkel kan rondlopen...

Pff en dan nu weer een huilbui omdat ik zo graag weer mee wil doen met van alles, als je dan op FB of TV kijkt naar alle leuke dingen die mensen doen maar waar jij gewoon niet de energie voor hebt. Zo frustrerend.

Kun je dat schuldgevoel met je vriend bespreken? Dat lijkt me wel zinvol. Verder, wat Janneke zegt, lijkt het wel of je nog in de overlevingsstand staat. Ik vind het knap dat je probeert, maar nu werkt het alleen maar tegen je. Je verwacht dingen van jezelf die je nog niet waar kunt maken. Mijn tip zou zijn, doe die stap terug, meld je weer ziek, en ga werken met het feit dat je de situatie gaat accepteren. Praat daar ook goed over met je vriend. Is het verder alleen een verwachting van jezelf, of ook van mensen buitenaf?(denk je, hoeft niet zo te zijn uiteraard)
Zorg goed voor jezelf en idd, neem jezelf serieus.

**Geplaatst**: 28-08-16 20:04

Geplaatst: 28-08-16 20:04

ElanII schreef:
@Sidera: Kan inderdaad wel een burnout èn een depressie (met eventueel causaal verband). Doordat je zo “opgebrand” bent, kan het wel voorkomen dat je het niet meer ziet zitten dat je ooit nog beter wordt en ik vind het aannemelijk dat je daar depressief van kan worden.
Fijn dat jij op de goede weg bent. Probeer het niet te forceren, maar super blij voor je.

Heb gelukkig zelf niet die combinatie gehad hoor. Ik ben alleen depressief geweest.
Nu zit ik al zo lang (bijna 2 maanden denk ik) in een redelijke up dat ik denk dat het ergste voorbij is en dit niet een tijdelijke goede fase is. Soms nog steeds wel hele nare of verdrietige gedachtes maar ze worden steeds minder prominent en ik heb veel meer hoop in de toekomst.

Over partners: Mijn relatie was de hoofdreden van mn depressiviteit dus tsjaa toen dat uit ging ging het eerst slechter maar daarna langzaamaan beter. Was verder wel een supportive partner maar we woonde niet samen of waren anderszins afhankelijk van elkaar. Als ik me heel slecht voelde was ze er dan ook meestal niet, ivm haar eigen leven, werk, hobbies en relatie.

Is misschien ergens ook goed, iemand anders kan je toch niet uit jouw depressie trekken...

En voor de andere; heel veel liefs en sterkte, niet te snel te veel willen he? Volgens mij is dat echt valkuil nummer 1 van iedereen

**Geplaatst**: 29-08-16 15:45

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-08-16 15:45

Safira, wat fijn te lezen dat het al 2 maanden goed gaat

. Dat moet je vast zelfvertrouwen geven.
En mocht je toch een keer weer die somberheid voelen, bedenk dan dat het dus ook weer overgaat.

Bij mij begon het als een depressie, maar daar ben ik nu voor een groot deel van af (mede dankzij een strak dagritme, veel natuur en AD).
Ik wil juist weer genieten van het leven. Met vriendinnen uit eten, lekker los gaan in een club. Maar kan nog niet tegen drukte en ben erg snel moe.

Nu heb ik sinds zaterdag griep.
Kan het zijn dat ik toch ook een burnout heb? De psych wist het niet...

Over schuldgevoel zei zij: Ben je express ziek geworden?
Nee - dus schuldgevoel is niet op zijn plaats.

Pas als je iets express doet, iemand kwetst of iemand benadeelt is schuldgevoel op zijn plaats.

Gelukkig was mijn vriend het er helemaal mee eens.

**Geplaatst**: 29-08-16 20:53

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-08-16 20:53

Je lichaam kan het ook 'expres' doen, zonder dat je dat door hebt.
Ik had dat ook vaak, kreeg ik echt griepklachten, alleen ik was eigenlijk niet ziek.

**Geplaatst**: 29-08-16 22:13

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 29-08-16 22:13

hier partner van.... En soms erg moeilijk. Weet dus ook niet of ik in sommige gevallen wel of niet thuis moet blijven vant werk.. Hoe kun je nu goed steunen en wat juist niet te doen zeg maar

Sterkte allemaal

**Geplaatst**: 30-08-16 10:23

Geplaatst: 30-08-16 10:23

Joolien schreef:
Je lichaam kan het ook 'expres' doen, zonder dat je dat door hebt.
Ik had dat ook vaak, kreeg ik echt griepklachten, alleen ik was eigenlijk niet ziek.

....eh, ja - nu wordt het ingewikkeld...!
Ik herken het wel, trouwens, al kreeg ik doorgaans migraine. (AU!!!)
Wat ik feitelijk en min of meer bewust deed was iets van mijzelf opzij schuiven - met migraine als gevolg.

Verder zijn er gerespecteerde wetenschappers die depressie beschrijven als de noodrem van het lichaam, en burn out zou je kunnen zien als 'de noodrem heeft niet gewerkt'.

Maar in beide gevallen is het niet de ethische kwestie "ik ga lekker ziek worden (...

wat dat ook moge zijn...) om anderen dwars te zitten!"

**Geplaatst**: 06-09-16 15:23

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-09-16 15:23

Jaa ik herken dat ziek worden ook!
Kreeg altijd enorme buikpijn, ben er voor naar de huisarts geweest en naar de gynaecoloog en weet ik wel niet wat allemaal maar ik denk dat het gewoon een gevolg was van opgekropte emoties en te veel willen doen...

En laetitia, ja geeft echt zelfvertrouwen. Dacht eerst heel de tijd, ja nu gaat het wel beter maar wacht maar af gaat vanzelf weer helemaal mis. Terwijl ik nu eindelijk gewoon overtuigd ben dat t achter me ligt.

**Geplaatst**: 06-09-16 18:10

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 06-09-16 18:10

hallo, ik kom me hier even afmelden.. het gaat heel goed hier... sinds ik met de pil ben gestopt is het echt een wereld van verschil.. stomme hormonen!
ik heb nu dus een hormoonloos spiraal laten zetten, en dat voelt een stuk beter.

burnout/depressieklachten lagen bij mij dus echt aan de pil (denk ik).

Ik wil iedereen hier sterkte wensen. ik hoop dat er voor jullie ook snel betere tijden komen.

**Geplaatst**: 12-09-16 14:59

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 12-09-16 14:59

Wat fijn Juval! Echt heel goed om te lezen

. Wil je nog heel veel levensgeluk wensen.

Griep is hier voorbij gelukkig, maar energieniveau is nog erg laag. Ik doe net als een bejaarde elke dag een middagdutje en ga om 22.00 uur naar bed

**Geplaatst**: 12-09-16 15:25

Geplaatst: 12-09-16 15:25

fijn dat je je weer beter voelt Laetitia. En goed dat je je slaap pakt. Ik ga later naar bed, maar slaap wel lang. Alhoewel, vandaag viel het nog wel mee. Meestal word ik pas rond half 12 wakker, vandaag was dat 10 uur

Heb een ontzettend slechte week achter de rug, t was echt lood-en loodzwaar. Ik kon gelukkig nog net werken, al was het een hele opgave en kon ik daarna helemaal niks meer. Maar gisteren voelde ik me ineens een stuk beter. Dan ben ik zo opgelucht,eindelijk weer wat energie, eindelijk geen hoofdpijn meer, eindelijk geen klotegevoel meer in mn lijf.
Vandaag ben ik nog ff lekker aan het niksen, gewoon omdat het kan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-16 10:26

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-16 10:26

Ik heb een aantal pagina's van jullie verhalen bijgelezen.

Wat een wisselende, maar toch ook weer overeenkomende verhalen.

@Juval, wat super! Heel veel succes verder

@laetitia, ik zou willen dat ik af en toe een middagdutje kon doen! Ik probeer wel op tijd te gaan slapen. En ik slaap sinds een aantal dagen zonder rolgordijn, alleen gordijnen. En ik merk dat mijn lichaam reageert op het licht dat door de gordijnen komt waardoor ik rustiger wakker wordt, erg fijn.
@Joolien, hoe gaat het vandaag?

Ik vindt het ook mooi om te zien dat partners van hier mee lezen. Dat is zo ontzettend belangrijk, begrip uit je omgeving!

Voor mezelf is het moeilijk te zeggen hoe ik me nu voel. Buiten dat ik bijna continu moe ben, heeft m'n lichaam besloten om de stress etc in rug en spierpijn om te zetten. Wat er dus voor zorgt dat mijn rug compleet vast zit en ook mijn borstspieren staan onder continue spanning. De ha heeft me doorverwezen naar de fysio, die elke week weer voor een nieuw raadsel staat omdat het zich blijft verplaatsen.

Verder heeft mijn psychologe in overleg met de huisarts me een tijdje geleden 14 dagen slaapmedicatie voorgeschreven. Jongens wat was dat heerlijk! Alleen mocht ik het helaas niet blijven gebruiken want, zwaar verslavend. Nu zijn ze weer bezig om me aan de ad te krijgen. Wat ik zelf nog altijd heel moeilijk vind. Tot nu toe heb ik het altijd afgewezen. Ik ben er bang voor, bang voor uit/bijwerkingen. Maar volgens mijn psychologe kan ik er niet om heen. Het is of dat, of op en den duur weer compleet naar beneden storten. Volgens haar zijn er teveel factoren die ervoor zorgen dat ik steeds weer een terugval krijg.

Ik werk fulltime en dat zou eigenlijk minder moeten. Maar gezien ik midden in een opleidingstraject zit wil ik nu nog even proberen dit vol te houden. Over globaal een jaar zal mijn huidige filiaal met een beetje pech sluiten en dan wil ik terug naar parttime werken. Zodat ik eindelijk weer echt aan mezelf kan werken. De psych vindt dat niet zo'n heel goed idee, maar begrijpt me wel dat ik nog wil doorzetten. Ik heb hier zo lang naar toe gewerkt en weiger het op te geven nu. Dus misschien toch maar aan de ad, om te survivallen..

**Geplaatst**: 15-09-16 10:35

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 15-09-16 10:35

Poeh wat doe je jezelf aan, fulltime werken. Dan is het niet zo gek dat je lijf zo protesteert.
Wat ik altijd zeg tegen mensen: vechten voor die baan of opleiding is een leuk idee, maar als je lijf of je hoofd het straks opgeeft, heb je niks meer aan die baan of opleiding.

Hier gaat het een stuk beter gelukkig. Nog steeds niet top, maar wat wil je. Ik hoop ook zsm bij mijn nieuwe psych aan de gang te kunnen.

En medicatie, ik neem t ook. In t begin wel veel bijwerkingen, nu na 6 maanden niks meer.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-16 10:50

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-16 10:50

Ik snap je redenatie. Ik heb soms ook wel eens zoiets van pff.
Maar het probleem is dat als ik nu parttime wil gaan werken. Ik uit m'n functie gezet wordt, maar ook uit mijn filiaal waarschijnlijk.

Ik woon nu op loop afstand en bepaal in grote lijnen mijn eigen dagen en uren. Ik rooster mezelf en kan dus soms een noodzakelijk dagje vrij plannen. Als ik hier weg ga kom ik in een vreemd filiaal, met een beetje pech n uur reizen hier vandaan. Ik ben geen ochtendmens, dus dat reizen is niks voor mij nu. En een vreemde omgeving met vreemde mensen gaat me nu ook echt geen goed doen. Mijn huidige collega's/medewerkers weten tot op bepaalde hoogte van mijn 'situatie' en ondersteunen me hier ook in.
Voor mijn gevoel wordt parttime werken op dit moment nog moeilijker geestelijk dan dat fulltime werken nu is. Ik ben heel slecht met veranderingen.

Fijn om te horen dat het nu een stukje beter gaat!

**Geplaatst**: 15-09-16 10:56

Geplaatst: 15-09-16 10:56

Shivatjuh01 schreef:
Voor mezelf is het moeilijk te zeggen hoe ik me nu voel. Buiten dat ik bijna continu moe ben, heeft m'n lichaam besloten om de stress etc in rug en spierpijn om te zetten. Wat er dus voor zorgt dat mijn rug compleet vast zit en ook mijn borstspieren staan onder continue spanning. De ha heeft me doorverwezen naar de fysio, die elke week weer voor een nieuw raadsel staat omdat het zich blijft verplaatsen.

...eh - weet de fysio van de achtergrond?
Er zijn fysio's die gespecialiseerd zijn in psycho somatische klachten (zo zou je dit kunnen noemen) en die doen niet of niet alleen losmasseren, maar leren je ook ontspannen. Of leren jou boksen, trappen etc om je frustraties te uiten, etc.

Citaat:
Verder heeft mijn psychologe in overleg met de huisarts me een tijdje geleden 14 dagen slaapmedicatie voorgeschreven. Jongens wat was dat heerlijk! Alleen mocht ik het helaas niet blijven gebruiken want, zwaar verslavend. Nu zijn ze weer bezig om me aan de ad te krijgen. Wat ik zelf nog altijd heel moeilijk vind. Tot nu toe heb ik het altijd afgewezen. Ik ben er bang voor, bang voor uit/bijwerkingen. Maar volgens mijn psychologe kan ik er niet om heen. Het is of dat, of op en den duur weer compleet naar beneden storten. Volgens haar zijn er teveel factoren die ervoor zorgen dat ik steeds weer een terugval krijg.

...ik gok dat je een variant op valium hebt gekregen en dat moet je idd niet lang slikken!
Aan de andere kant vind ik het altijd doodjammer, hoe weinig artsen vaak weten van betere middelen.
Bij de drogist staan gaba, salvia officinalis, L- glutamine en nog een paar andere uitstekende kalmerende 'potjes'.
De keuze of valium of AD vinnd ik in dit licht bezien onzinnig.
En wat je schrijft klinkt in mijn oren naar een soort touwtrekken: "je moet AD" - "nee, ik wil geen AD" (en dreigementen 'dat het anders misgaat' zijn het ook niet....). Dat je beter wordt van touwtrekken - nee.

(Een goed gesprek over 'hoe gaan we het aanpakken, wat zijn de opties, wat zijn de voor- en nadelen van die opties' kan nooit kwaad, maar dat is geen therapie in de 'smalle' zin des woords - dat is onderhandelenover therapie. Zinnig, maar iets anders dan therapie.)

Citaat:
Ik werk fulltime en dat zou eigenlijk minder moeten. Maar gezien ik midden in een opleidingstraject zit wil ik nu nog even proberen dit vol te houden. Over globaal een jaar zal mijn huidige filiaal met een beetje pech sluiten en dan wil ik terug naar parttime werken. Zodat ik eindelijk weer echt aan mezelf kan werken. De psych vindt dat niet zo'n heel goed idee, maar begrijpt me wel dat ik nog wil doorzetten. Ik heb hier zo lang naar toe gewerkt en weiger het op te geven nu. Dus misschien toch maar aan de ad, om te survivallen..

Weet wel waar je aan begint!

Misschien heeft jouw peut geen trek in steunende gesprekken...?

AD heeft een inwerkperiode van grofweg zes weken waarin je je doorgaans slechter voelt. Die nare periode is geen garantie voor dat het daarna beter gaat.

Gesteld dat jij graag met deze peut verder wilt zonder steunende gesprekken - je kunt ook via een orthomoleculaire arts lichamelijke ondersteuning krijgen, die werkt doorgaans sneller en zonder beginverergering. Zowel mbt de depressie / vermoeidheid als het slechte slapen kan hij/zij goede middelen uitzoeken waarmee je dit jaar echt zonder roofbouw te plegen doorkomt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-09-16 11:16

Geplaatst door de TopicStarter : 15-09-16 11:16

Dank voor je tips!

Dat van de fysio is wel een goede inderdaad! Helaas heb ik wel nog maar 6 behandelingen over dit jaar.

Ze schrijft ad voor om me te ondersteunen en om het werken aan mezelf/therapie wat makkelijker te maken. Het gesprek over hoe en wat hebben we nog niet gehad omdat ik er tot op heden zelf niet voor open stond. Ze had aangegeven dat ik er nog eens over moest denken en als ik meer wilde weten mocht ik dat aangeven. Dan zou ze me daarin begeleiden en informeren.

**Geplaatst**: 15-09-16 12:26

Geplaatst: 15-09-16 12:26

Shivatjuh01 schreef:
Dank voor je tips!
Dat van de fysio is wel een goede inderdaad! Helaas heb ik wel nog maar 6 behandelingen over dit jaar.

1) "trek uw plan"!
2).... het is geen wettelijke beperking, het gaat ""maar"" om geld.
Als jij nu vindt dat je waar voor je geld krijgt, prima. En je kunt er voor kiezen om hierna of hiernaast, eventueel buiten het verzekeringsbudget een aantal nuttige sessies te boeken.

Citaat:
Ze schrijft ad voor om me te ondersteunen en om het werken aan mezelf/therapie wat makkelijker te maken. Het gesprek over hoe en wat hebben we nog niet gehad omdat ik er tot op heden zelf niet voor open stond. Ze had aangegeven dat ik er nog eens over moest denken en als ik meer wilde weten mocht ik dat aangeven. Dan zou ze me daarin begeleiden en informeren.

[/quote]

....even voor mijn helderheid: haar idee is, dat AD het jou makkelijker gaat maken. Dat is 1 van vele opties. En zo te lezen stuurt ze daar tamelijk nadrukkelijk op aan.

En het 'onderhandelingsgesprek' "wat zijn al die verschillende opties met hun voor- en nadelen" - dat is nog niet geweest.

En ook voor de duidelijkheid: wat jou te wachten staat is in principe een zwaar jaar.
Dat is jou keuze en jouw goed recht.
Mij lijkt het dan aan de orde dat die keuze wordt ondersteund (...uiteraard: zou er een moment komen dat een arts of therapeut in gemoede niet anders kan dan stellen 'dat het niet verantwoord is om door te gaan' - dan hebben we een nieuw feit en moet er een nieuwe afweging komen.)

Binnen het kader 'dit wordt een zwaar jaar' heb je vooral steun en tips nodig, en niet te veel werken aan jezelf.
Werken aan jezelf is erg zinnig en nuttig, maar het is wel WERK, en in een zwaar jaar moet je niet te veel buiten je betaalde baan willen doen.

**Geplaatst**: 15-09-16 18:20

Geplaatst: 15-09-16 18:20

Ik ben zelf erg blij met de AD, ik was aan het wegzakken naar een ernstige depressie (compleet met apathie, heel langzaam praten, zonder toon praten, geen gezichtsuitdrukking meer en geen 'leven' in mijn ogen meer.)

De AD heeft me geholpen om van een ernstige depressie naar een lichtere te gaan. Dus ik kan weer lachen, heb weer een normale stem, weer expressie in mijn gezicht en weer leven in mijn ogen. Ik heb nog wel eens sombere buien, maar die grijze waas over het leven is weg.

Echter AD helpt vaak alleen bij ernstige depressies, bij lichte depressie hebben ze weinig effect (tenminste dat heb ik in diverse onderzoeken gelezen).
Als jij het red zonder AD en je je daar goed bij voelt, moet je doen waar jij je goed bij voelt. Het is jouw lichaam en jouw leven.

Nog een tip voor slapelozen onder ons:
http://www.dromenwinkel.com en dan droomsap. Ik slaap er heerlijk op (naast de mirtazepine die ik heb).

**Geplaatst**: 17-09-16 09:54

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-09-16 09:54

Fijn dat met sommige beter gaat en sommige minder nog hellaas

Hier gaat het steeds slechter heb negrens meer zin in om engerie voor ik probeer zo min mogelijk uit bed te komen en niks te doen zelfs by me paarden kost alles moeite.
Ben even ten einde.raad

**Geplaatst**: 17-09-16 13:23

Geplaatst: 17-09-16 13:23

MachoPablo schreef:
Fijn dat met sommige beter gaat en sommige minder nog hellaas

Hier gaat het steeds slechter heb negrens meer zin in om engerie voor ik probeer zo min mogelijk uit bed te komen en niks te doen zelfs by me paarden kost alles moeite.
Ben even ten einde.raad

Probeer niet ten einde raad te zijn, maar probeer het te accepteren. Hoe moeilijk dat ook is. Maar luister naar je gevoel, en neem je gevoel serieus. Dan wordt het ietsje makkelijker. :(:)

**Geplaatst**: 17-09-16 13:37

Geplaatst: 17-09-16 13:37

MachoPablo schreef:
Fijn dat met sommige beter gaat en sommige minder nog hellaas

Hier gaat het steeds slechter heb negrens meer zin in om engerie voor ik probeer zo min mogelijk uit bed te komen en niks te doen zelfs by me paarden kost alles moeite.
Ben even ten einde.raad

Heb je vriendinnen waarbij je even kan klagen? Of waar je gewoon even naar toe kunt maar niet verplicht bent om een gesprek op gang te houden? Dat hielp mij zo goed, maar er zijn maar een paar mensen bij wie dat goed voelt.

Het lost het probleem niet op, maar je bent wel weer even een dagje door en hopelijk een dichterbij een dag waarop het wel goed gaat.

**Geplaatst**: 17-09-16 13:59

Re: Burn-out/depressie lotgenoten?

Geplaatst: 17-09-16 13:59

Heb opzich niemand in de buurt om ff langs te gaan te praten over van alles en nog iets !
Ja ben ik wel een beetje ook beetje door ik alles alleen moet doen e alles geprobeerd gelukkig te worden maar lukt maar niet hellaas

**Geplaatst**: 17-09-16 14:03

Geplaatst: 17-09-16 14:03

MachoPablo schreef:
Heb opzich niemand in de buurt om ff langs te gaan te praten over van alles en nog iets !
Ja ben ik wel een beetje ook beetje door ik alles alleen moet doen e alles geprobeerd gelukkig te worden maar lukt maar niet hellaas

Heb je wel professionele hulp? Gelukkig worden kan tegenvallen, omdat je niet altijd gelukkig kunt zijn