Iris_safarii schreef:@ Pascal,
Je hebt in zekere zin ook wel gelijk hoor! Maar sommige mensen die zelfmoord plegen hebben geen leuke kinderen/vriend of ouders en hebben het gevoel dat ze altijd alleen zullen zijn in hun leven.
En dan is het idd veel moeilijker om uit een depressie te komen, ik had mijn zoontje, vriend, vrienden en familie...
Maar god wat voor je je schuldig als zo'n kleine naar je toekomt met een gesmeerde boterham omdat mama zich niet zo lekker voelt, en je daar geen enkel gevoel bij hebt..
En dat heb je wel vrienden e.d. maar toch voel je je ontzettend alleen...
, maar ik leef voor mezelf, maar ook voor mijn jonge dochtertje.
. Ik leef in elk geval ook voor mijn kind, die mij oh zo nodig heeft. En daarnaast heb ik nog een aantal mensen om me heen, voor wie ik graag leef, al hoewel ik wel besef dat zij niet afhankelijk van mij zijn natuurlijk.
En dan niet in de zin van ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken, maar in de zin van je eigen weg volgen. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar dat laatste doe ik te weinig (of niet consequent genoeg) maar ik wil wel altijd iedereen pleasen en dat breekt me juist op. Ik leef in die zin absoluut niet voor mezelf en zonder mijn dieren had het allang niet meer gehoeven. Maar ik begrijp de nuance wel hoor, de verantwoordelijkheid die je hebt voor zo'n kleintje. Die voel ik -al zal dat minder sterk zijn- voor mijn dieren en daarom ga ik door. Maar ik kan en wil geen waarde-oordeel geven aan iemand die er ondanks (kleine) kinderen toch voor kiest om uit het leven te stappen. Het zal erg genoeg zijn als je daar voor kiest.