Jullie zijn bijna net zo blij als dat ik ben.
Hihi.
Mooie foto Kimberley! Heb m opgeslagen, zo leuk en vooral ook zo waar.
Dankjewel!
In principe mag ik morgen naar huis.
Liever niet, maar ik wil zó graag. Komt omdat ik hier enorm slecht slaap door dit bed (gewoon echt van de pijn meerdere keren wakker liggen, in de rolstoel slaap ik beter zeg maar... En mijn toch al kapotte rug kan dat gewoon niet hebben) en gigantisch onrustige buurvrouw die de halve nacht ligt te roepen. Als er iets is wat ik nu hard nodig heb is t goed slapen. En ik voel me verder gewoon best oké. Ik heb pijn, ja. Met momenten ook echt veel pijn, dat ik er ziek van ben. Echter heb ik de illusie al lang niet meer dat ik ooit nog pijnvrij ben, dus om daarom hier te blijven...
Verder heb ik zelf meer dan genoeg doorzettingsvermogen om thuis ervoor te gaan en zorgen dat ik over een tijdje gewoon weer loop. Dus ik vind dat ik gerust lekker naar huis kan. Heb al zoveel overwonnen, dit lukt ook weer.
Neuroloog vond t nog niet heel verstandig, maar begreep me wel heel goed en stond wat dat betreft ook achter mij. Wel heel duidelijk alles in overleg, niemand beslist alleen en iedereen moest akkoord zijn (daar kan ik wel mee leven
). Hij zorgt er ook voor dat alles goed geregeld is en dat is zo onwijs fijn. Vaak wordt er heel veel gezegd, maar weinig mee gedaan. Dat is nu dus niet zo. Ook wel eens fijn.
Overigens vond de fysio het heel belangrijk dat ik naar revalidatie arts zou gaan. Dus dat morgen nog even één en ander duidelijk over krijgen. Revalidatie traject zou sowieso voor mij nog niet eens zo slecht zijn denk ik, niet alleen vanwege dat been, maar vooral door alle klappen die mijn hersenen gehad hebben laatste maanden/jaren. Kan ontkennen wat ik wil, maar die grijze cellen hebben t niet makkelijk (gehad). Merk dat zelf steeds beter en beter. Concentratie is heel moeilijk, geheugen is niets waard, regelmatig niet uit m'n woorden komen (of gewoon iets heel anders zeggen dan dat ik wil zeggen), rare zinnen maken, enzovoort... Hopelijk daar morgen in ieder geval ook meer duidelijkheid over.
Verder morgen nog even een rolstoel regelen, zodat ik thuis ook nog wat kan of vooral even naar buiten kan, zo af en toe. Zoals naar m'n lieve paardjes.
Enige waar ik nu toch wel een beetje (beetje heel erg veel) van baal is dat ik me wat koortsig voel sinds vanavond... De angst voor infecties is ook nog steeds best aanwezig. Helaas.