
Ik snap dat echt niet. Wanneer ik als kind zo'n aanval kreeg sleepte moeders me genadeloos naar de auto om daar uit te razen. Of ze liet me gewoon liggen zodat ik binnen de 5 seconden heul snel ophield en haar ging zoeken.
Verder ook wat de rest al zei: volwassenen liet je uitspreken, je kwam er niet tussen, je liet mensen hun zin afmaken en als je niet thuis was had je je te gedragen: stilzitten, niet gillen, niet rennen, beleefd blijven en niemand storen.
Nu was ik als kind best gevoelig voor boze blikken en extreem verlegen, dus aan mij hebben ze nooit veel last gehad. Eerder dat ik geen gedag wou gaan zeggen. Laat staan zo'n natte smakkerd van een wildvreemde.
Dat heb ik nu nog steeds, ik zeg liever algemeen een hele groep ineens gedag met een zwaai en "hallo allemaal" of een hand geven dan iedereen af te moeten gaan met een zon op de wang. Voor mij persoonlijk veel te dicht in mijn persoonlijke ruimte.