spicegirl schreef:ik startte dit topic uit pure paniek. het kon toch niet zo zijn ??
zo uit het niets, van kerngezond naar.
1 klein niet- verontrustend symptoompje.
ik kreeg ineens behoefte aan alle armen van de wereld om me heen, van alle steun.
ben steeds eerlijk geweest, heb weinig tot niks verhuld, of verzwegen.
ik ben geen Libelle-kankerpatient.
geen romantische foto's erbij, en geen goede afloop.
zo is het leven ook namelijk.
Dat inkijkje in jouw leven, dat siert je enorm en zoals al eerder door iemand geschreven dat relativeert voor anderen zoveel. Dit is jouw manier om er mee om te gaan. Er is geen goede of slechte manier. Ikke die altijd zo extrovert ben deed het tegenovergestelde toen wij dachten dat het foute boel was. Ook dat is goed.
Ik heb het naast mijn man en goede vrienden hier in Frankrijk juist niemand verteld. Ik kon dat absoluut niet. Pas toen alles goed bleek te zijn en dan nog een tijd later toen het hier gezakt was, heb ik het mijn kinderen verteld dat we met de schrik vrij waren gekomen. De goede manier is de manier die voor jezelf goed voelt en op dat moment bij je past.
Ik ben de naam vergeten, maar hier in dit topic schreef onlangs een bokker haar ervaring met haar moeder die twee weken geleden overleden is. Een knuffel voor jou en veel sterkte
. Het zal een heel gemis zijn voor jullie. Wel mooi hoe je beschrijft dat je moeder zo vreedzaam is overleden.