Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-11-22 02:57

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 02:57

@SP: onze dochter is voor mij/ons ook het belangrijkste. We zijn allebei trots op de mooie en eerlijke persoon die ze is geworden, met altijd oog voor een anders. En dat na een best moeilijke start. Alleen vind ik dat “opdringen aan anderen” erover. Maar hé, ieder z’n ding :-)

.

**Geplaatst**: 20-11-22 09:36

Geplaatst: 20-11-22 09:36

Ach anderen kunnen je ook anders bekijken als je moeder bent.
Zo vertelde een man mij dat we maar niet meer moest appen want hij zag me toch echt als de moeder van…
Okeee, nou en bedankt hè. Ik ben zoveel meer dan de moeder van… maar goed.

**Geplaatst**: 20-11-22 11:08

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 11:08

Jammer dat er een judgie inslag verschijnt in de laatste Posts. Prima als iets niet je type is, maar dat betekent niet dat er per definitie iets mis mee is.

Enneh… je kind is geen bezit hè

**Geplaatst**: 20-11-22 11:16

Geplaatst: 20-11-22 11:16

Doubtless schreef:
Jammer dat er een judgie inslag verschijnt in de laatste Posts. Prima als iets niet je type is, maar dat betekent niet dat er per definitie iets mis mee is.

Enneh… je kind is geen bezit hè

Dat dus!

**Geplaatst**: 20-11-22 11:19

Geplaatst: 20-11-22 11:19

Doubtless schreef:
Jammer dat er een judgie inslag verschijnt in de laatste Posts. Prima als iets niet je type is, maar dat betekent niet dat er per definitie iets mis mee is.

Enneh… je kind is geen bezit hè

Daarom zet ik ook overal steeds bij dat dat mijn mening/gevoel/idee is.

**Geplaatst**: 20-11-22 11:22

Geplaatst: 20-11-22 11:22

Je kind je bezit noemen heb ik ook altijd wat moeite mee

Mijn kinderen zijn van zichzelf, ze zijn een eigen individu. En de taak als ouders is om ze te begeleiden naar het worden van een zelfstandige volwassene en hen te begeleiden in de zoektocht naar wie zij zijn als zichzelf.
Het zien als een bezit kan daar wat mij betreft per definitie niet mee samen gaan

je staat aan de zijlijn van de ontwikkeling van je kind.

Ik vind dat wel een heel eervolle taak, maar ook erg verantwoordelijk

**Geplaatst**: 20-11-22 11:26

Geplaatst: 20-11-22 11:26

Wat er de laatste pagina gebeurd is trouwens wel een nadeel aan het moederschap wat nog niet verteld is..

De oordelen, man man...

De Facebook groepen :')

Van mensen die je veroordelen omdat je met je kind samen slaapt, of omdat je hem in de eerste week op een kamer apart legt.
De borstvoedings-druk die iedereen je oplegt. Of je potjes eet of de kleintjes methode volgt

Man man man... Nooit gedacht dat anderen zo'n mening zouden hebben over het opvoeden van mijn kinderen

**Geplaatst**: 20-11-22 11:52

Geplaatst: 20-11-22 11:52

Doubtless schreef:
Jammer dat er een judgie inslag verschijnt in de laatste Posts. Prima als iets niet je type is, maar dat betekent niet dat er per definitie iets mis mee is.

Enneh… je kind is geen bezit hè

Jurist zeker :')

**Geplaatst**: 20-11-22 12:21

Geplaatst: 20-11-22 12:21

Ik ben nooit een moeder geweest die haar kinderen dagelijks de hemel inprees of zei dat doen mijn kinderen niet maar ze zijn het dierbaarste op de wereld voor mij samen met mijn man en ga voor ze door het vuur met mijn kreupele lijf.
Ik heb altijd tegen ze gezegd dat ze hun gevoel moesten volgen met hun kinderen en maling hebben aan een ander of wat er gezegd wordt, of het moet een arts oid zijn maar dan nog.
Zij hebben de kinderen heerlijk bij hun liggen als dat zo uitkomt en als ze dat willen en dat is prima.
Ik heb geprobeerd om mijn kinderen op te voeden tot zelfstandige volwassenen die zich prima kunnen redden in hun eentje als dat zou moeten en ze hebben een goed hart en daar ben ik trots op

**Geplaatst**: 20-11-22 12:33

Geplaatst: 20-11-22 12:33

Die oordelen inderdaad, je kan het nooit goed doen en gaat als moeder per definitie naar de hel. Je moet hem niet laten huilen, maar ook niet op ieder kikje reageren. Hij mag absoluut niet bij je in bed maar durf hem vooral ook niet in zijn eigen bedje te leggen. Vergeet niet de biologisch-dynamische groenten precies volgens het introductieschema van Kleintjes aan te bieden, uiteraard afgewisseld met de hele nacht door borstvoeding op verzoek naar behoefte (dat is natuurlijk). Maar vergeet ook vooral niet je kind wel een ritme aan te leren in zijn (borst)voeding want anders neemt ie een loopje met je. Wees vooral niet alleen maar moeder want mens, waar is je eigen identiteit?! Maar richt vooral wel je hele leven in op de kids want dat verdienen ze. En vergeet niet te ONTSPANNEN hè?! :')

**Geplaatst**: 20-11-22 12:50

Geplaatst: 20-11-22 12:50

ruitje schreef:
Wat er de laatste pagina gebeurd is trouwens wel een nadeel aan het moederschap wat nog niet verteld is..

De oordelen, man man...

De Facebook groepen Van mensen die je veroordelen omdat je met je kind samen slaapt, of omdat je hem in de eerste week op een kamer apart legt.
De borstvoedings-druk die iedereen je oplegt. Of je potjes eet of de kleintjes methode volgt

Man man man... Nooit gedacht dat anderen zo'n mening zouden hebben over het opvoeden van mijn kinderen

Dit...en dat begint al in de zwangerschap. Zoveel mensen die denken hun mening te moeten geven op wat jij wel of niet doet. Of als je een 'makkelijk' kind hebt de 'wacht maar tot het *insert welke leeftijd dan ook* jaar is. Vertellen over dat je kind eigenlijk best makkelijk is, durf je dus ook praktisch niet, want op de een of andere manier word je dat niet gegund ofzo.

Dit gezegd hebbende: ik heb echt een kind dat over het algemeen heel makkelijk is, wat ook altijd direct mijn excuus voor het niet willen van een 2e is...het kan er alleen maar slechter op worden :')

Geen enkel kind is hetzelfde en het is altijd afwachten wat het je brengt. En ja, in sommige gevallen is het echt heel heel heel zwaar. En ja, je leven veranderd, want er is een wezentje dat op jou is aangewezen en waar je 24/7 verantwoordelijkheid voor draagt. In principe draait gewoon alles om het kind. En nee, je bent niet ineens alleen nog mama van, maar het feit is wel dat als je iets gepland hebt en je kind is ineens harstikke ziek, dat jouw plannen in de war worden geschopt. Ik denk dat het echt een levensstijl is, net als met paarden (oke, de vergelijking klopt natuurlijk niet helemaal, want een paard kun je rustig alleen op stal laten, maar gewoon de zorgen die je hebt, de verantwoordelijkheden, etc). Je wil het of je wil het niet. En net zoals bij paarden heb je ook zoveel verschillende manieren om met een kind om te gaan.
Ik ben een alleenstaande moeder en neem mijn kind relatief veel mee, maar mijn kind kan dat ook en ik ga om met mensen die dat geen probleem vinden. Maar ik kan me voorstellen dat als het kind daar niet op zit te wachten, je toch een redelijke uitdaging hebt. Want ik kan (en wil), ondanks een heel goed sociaal vangnet, niet voor elke bak koffie iemand regelen. Maar ik vind dat oprecht ook niet erg. Eens in de zoveel tijd doe ik dingen alleen en dat is prima.
Ik denk dan ook dat als je wens voor een kind heel sterk is en je er zo over nagedacht hebt, het echt wel goed komt

**Geplaatst**: 20-11-22 13:24

Geplaatst: 20-11-22 13:24

Het begint al voor de zwangerschap... }:0

**Geplaatst**: 20-11-22 13:33

Geplaatst: 20-11-22 13:33

Hier een recente mama! (Zoontje van 11 weken)

Nadelen;
- je staat altijd 'aan'. 24/7 de zorg voor iets wat echt niks zelf kan. Het is heel erg pittig.
- niet meer even naar de supermarkt, even sporten, even (noem maar wat). Die baby plant dat ie op dat moment even net zijn luier volpoept, of doorlekt, net zijn huilbui heeft of wil eten.
- je bent moe (ook al heb je een baby die super goed slaapt en makkelijk is als die van ons), altijd moe.
- iedereen om je heen heeft commentaar op je. Weten het beter, bemoeien zich ermee, enz.
- misschien iets te praktisch, maar; duur... kinderen kosten t*ring veel geld.

Desondanks zijn alle clichés waar; mooiste wat je ooit overkomt, krijgt er zoveel liefde voor terug, niks mooiers dan je man/vriend/partner vader/ouder te zien worden, enz enz.

Nu heb ik qua herstel niks te klagen. Ik heb een pittige zwangerschap en bevalling gehad (9mnd misselijk, niks kunnen eten. Een bevalling die 30u duurde en eindigde in een keizersnede), maar was binnen 3 dagen thuis en volledig op de been. Ook heb ik geen problemen met plassen, niesen, springen en sporten!

**Geplaatst**: 20-11-22 18:43

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 18:43

Heb er geen last van gehad tijdens de zwangerschap en daarna. Volgde mijn eigen gevoel en heb me nooit iets aangetrokken van wat anderen vonden.

Er was geen social media, dus ook geen direct commentaar op je foto's.

Bezit is maar een woord en iedereen weet wat je bedoelt als je zegt dat je het je mooiste bezit vindt en anders niet......Kan wel even kijken, maar volgens mij ligt zoonlief hier niet aan een ketting vast, zit niet opgesloten in een kluis, dus het zal wel meevallen allemaal.

iirrrsjeee, dat klinkt pittig. Ben ook 9 maanden ziek geweest en dat vond ik wel flink waardeloos. Maar ik vind zwanger zijn sowieso maar iets raars eigenlijk. Ook als anderen met een dikke buik rondlopen, heb ik daar niks romantisch bij.
Had het fijner gevonden als je je kind op je rug kond dragen als een soort rugzak. In je buik kwna wel super onhandig zijn.

Moe zijn herken ik dan niet, maar had er in het begin ook echt geen tijd voor. Was zo hectisch allemaal.

Dat 24/7 aan staan, stopt de komende jaren niet meer. Ik denk dat ik de pubertijd en toen meneer ging stappen nog een zwaardere tijd vond qua rust in mezelf.

Wat ik wel van tevoren had willen beseffen is dat het allemaal enorm snel gaat. Zeker bij je eerste kijk je uit naar het eerste lachje, woordje, stapje etc. Maar eigenlijk moet je meer genieten van het hier en nu. Het is geen wedstrijd wanneer ze wat doen. De een loopt sneller dan de ander en dat is prima, net als met zindelijk worden, fietsen etc.

Ik wist wel dat mijn zoon gehandicapt kon zijn als het een jongen was en dat wisten we met 25 weken. Na de geboorte zag ik wel gelijk dat hij iig niet die handicap had en hij ontwikkelde goed, dus kon dat wel loslaten. Maar zeker bij de eerste ( en enige ) heb je geen vergelijk en is je kind al snel groot.

Ik was in d efamilie ook de oudste en ze vonden mij ook altijd al heel groot en wijs, maar dan wordt soms vergeten dat je pas een heel klein kind bent en nog lang niet alles kan en weet en dat is gewoon prima.

**Geplaatst**: 20-11-22 22:37

Geplaatst: 20-11-22 22:37

Citaat:
Dat 24/7 aan staan, stopt de komende jaren niet meer. Ik denk dat ik de pubertijd en toen meneer ging stappen nog een zwaardere tijd vond qua rust in mezelf.

Absoluut met je eens.

**Geplaatst**: 20-11-22 22:48

Geplaatst: 20-11-22 22:48

Ook als ze allang volwassen zijn en zelf kinderen hebben maak je je nog zorgen, is het niet over je kinderen dan wel je kleinkinderen

**Geplaatst**: 20-11-22 23:12

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 23:12

Klopt, het zorgeloze leven is voorbij op het moment dat je zwanger wordt.

**Geplaatst**: 20-11-22 23:21

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 23:21

Hmmm ik vond dat mijn zorgeloze leventje voorbij ging toen ik zelfstandig werd. Ergens in de pubertijd.

En ja, nu kan ik die issues wel relativeren maar toen gaven ze me zorgen. Dat vind ik net zoiets als "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Flikker op.

Maar ik weet niet hoe kinderlozen dat ervaren, maar voor ik kinderen krijg vond ik ook niet dat ik een zorgeloos leven had ofzo

**Geplaatst**: 20-11-22 23:35

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 23:35

Zorgeloos niet, maar ik ben ook niet verantwoordelijk voor het leven van een ander mens. Dat vind ik wel lekker eigenlijk.

**Geplaatst**: 20-11-22 23:43

Geplaatst: 20-11-22 23:43

secricible schreef:
Hmmm ik vond dat mijn zorgeloze leventje voorbij ging toen ik zelfstandig werd. Ergens in de pubertijd.

En ja, nu kan ik die issues wel relativeren maar toen gaven ze me zorgen. Dat vind ik net zoiets als "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Flikker op.

Maar ik weet niet hoe kinderlozen dat ervaren, maar voor ik kinderen krijg vond ik ook niet dat ik een zorgeloos leven had ofzo

Geen kinderen hier, en iedereen op bokt is waarschijnlijk mijn zielige arbeidsmigrant gemiep al lang zat

maar ik vond mijn leven juist het minst zorgeloos toen ik net 19 ofzo was, met al die onzekerheid, zwaar werk ondanks alles wat je lichaam niet aan kon. En daarbovenop kon je vaak niet eens weten of je een veilige plek had om te slapen en geld genoeg of wat te eten, maar wel dat er niemand was om voor je op te komen.

In deze zin mogen al die trotse mama's van X in hun vrijstaande woningen met Tesla voor de deur van mij oprotten als het om zorgen en al dat "je gaat het pas begrijpen als je zelf kinderen krijgt hoor" gedoe gaat

Maar tegelijkertijd is het ook gewoon waar dat kinderen over het algemeen minstens 100x zoveel zorgen betekenen. Want ook al kom je in dezelfde (lees: vervelende) situatie terecht, met kinderen erbij moet je dan tegelijk ook voor een andere, enorm kwetsbare mens zorgen. En er komt nog zoveel extra verantwoordelijkheidsgevoel en angst bij kijken... ik kan nog nauwelijks slapen als mijn paard ziek is :')

ziek kind wil ik niet aan denken. In die zin is leven zonder kinderen wel zorgeloos, ook al gaat het op andere vlakken niet fijn.

**Geplaatst**: 20-11-22 23:48

Geplaatst: 20-11-22 23:48

nouja, als mijn vriend 1,5 uur moet rijden ben ik ook altijd bang dat ‘ie in een sloot ligt zoals dat vorige amber-alert en zweet ik de hele avond peentjes. En omdat ik veel mensen (jong en plots) verloren ben, altijd latente stress over dierbaren (en ik zelf) die ieder moment dood kunnen gaan. Wat dat betreft mis ik zelf kind en onwetend zijn ontzettend.

Ik weet niet of moederschap een multiplier zou zijn waardoor het een overbezorgd rotleven wordt, of dat ik goed ben voorbereid in m’n portie latente stress :')

. Denk dat de mensen die zeggen dat het een sprong in het onbekende is daarmee we de spijker op hun kop slaan.

jong en onbezorgd ben ik niet meer iig.

**Geplaatst**: 20-11-22 23:55

Geplaatst: 20-11-22 23:55

Menino schreef:
nouja, als mijn vriend 1,5 uur moet rijden ben ik ook altijd bang dat ‘ie in een sloot ligt zoals dat vorige amber-alert en zweet ik de hele avond peentjes. En omdat ik veel mensen (jong en plots) verloren ben, altijd latente stress over dierbaren die ieder moment dood kunnen gaan. Wat dat betreft mis ik zelf kind en onwetend zijn ontzettend.

Heel herkenbaar.. Mijn vader overleed aan een hartstilstand toen ik 7 was. Hij zei tot morgen maar kwam nooit meer thuis. Al toen ik een kind was had ik echt stress wanneer m’n moeder met de hond ging wandelen en mij net wat te lang weg bleef. Gewoon echt paniek. Nu heb ik dat ook wanneer m’n vriend weg is en de telefoon niet opneemt bijvoorbeeld.

Terug komen van vakantie en de kat (heel gek mee) is nergens te bekennen. Ik heb overal gezocht buiten, niet kunnen slapen en was er gewoon ziek van tot ik hem gevonden had.

Ik geloof zeker dat dit met kinderen ook zo, of misschien nog wel veel erger, is.. Maar kan niet zeggen dat een leven zonder kinderen zorgeloos is. Onbezorgd leven stopte vrij abrupt toen ik 7 was.

**Geplaatst**: 20-11-22 23:58

Geplaatst: 20-11-22 23:58

Het zijn andere zorgen, maar ik lig niet de godganse dag in een kramp omdat ik zo overbezorgd ben, ofzo.

Ik ben twee jaar geleden naar een theaterstuk geweest en 1 van de personages verloor zijn zoontje. De eerste zin van zijn monoloog was zoiets als: op het moment dat je je kind verliest voel je een halve seconde opluchting omdat je zorgen voorbij zijn. Heftig wel en gelukkig weet ik niet of het accuraat is maar het heeft indruk gemaakt.

Maar goed, verder ben ik dus wel een chille mam, ze maken mij de pis niet lauw.

**Geplaatst**: 21-11-22 03:15

Geplaatst: 21-11-22 03:15

secricible schreef:
Hmmm ik vond dat mijn zorgeloze leventje voorbij ging toen ik zelfstandig werd. Ergens in de pubertijd.

En ja, nu kan ik die issues wel relativeren maar toen gaven ze me zorgen. Dat vind ik net zoiets als "kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen". Flikker op.

Maar ik weet niet hoe kinderlozen dat ervaren, maar voor ik kinderen krijg vond ik ook niet dat ik een zorgeloos leven had ofzo

Tja, dan heb ik echt nooit een zorgeloos leven gehad. Heb heel jong al dingen meegemaakt en had ook vroeg verantwoordelijkheden. Maar dat was ik zo gewend geraakt denk ik.

Toen ik een kind kreeg was ik me er veel meer van bewust dat ik me zorgen maakte om hem. Destijds hoorde je heel veel over wiegendood, dus daar was ik echt wel bang voor. En daarna alle andere dingen waar je je zorgen om kan maken/

Ik kan nu beter relativeren dan vroeger, maar leef ook bewuster en intenser.

Het verschilt gewoon per mens en dat mag. En soms zijn kinderen heel makkelijk en gaan ze vreselijk puberen of andersom en andere kinderen hebben altijd wel hun dingetjes.

Waar mensen zich druk om maken kan je voor een ander niet beoordelen.

**Geplaatst**: 21-11-22 03:23

Geplaatst: 21-11-22 03:23

Urbanus schreef:
Het zijn andere zorgen, maar ik lig niet de godganse dag in een kramp omdat ik zo overbezorgd ben, ofzo.

Ik ben twee jaar geleden naar een theaterstuk geweest en 1 van de personages verloor zijn zoontje. De eerste zin van zijn monoloog was zoiets als: op het moment dat je je kind verliest voel je een halve seconde opluchting omdat je zorgen voorbij zijn. Heftig wel en gelukkig weet ik niet of het accuraat is maar het heeft indruk gemaakt.

Maar goed, verder ben ik dus wel een chille mam, ze maken mij de pis niet lauw.

Nee, je moet wel kunnen functioneren en ook genieten van de mooie en leuke dingen.

Je zorgen maken heeft soms ook echt geen nut. Dan doet je kind enge dingen en gebeurt er niks en ze vallen om niks en breken iets..........Bijvoorbeeld he.

Dat 2e snap ik ergens wel. Mijn broer was dan wel volwassen, 39, maar gehandicapt en afhankelijk. Hij woonde bij mijn moeder en ging naar dagbesteding. We zorgden verder samen voor hem.
Omdat hij achteruit ging, werden dingen wel moeilijker. Vooral omdat er continu bezuinigingen zijn en regels veranderen, waren er vaak problemen met aanpassingen bijv.
En de laatste periode een hele strijd met dagbesteding om de voeding.

We missen hem echt vreselijk en het kwam onverwacht. Maar het is ook een opluchting ergens. We zijn klaar met strijden en non stop zorgen. En door zijn plotselinge dood is hem waarschijnlijk een lijdensweg bespaard gebleven.
We hielden een leven lang rekening met een rolstoel en daar moet je wel van afkicken. We zijn bijna 6jr verder, maar je hele leven verandert wel.

Aan de andere kant hoor ik ook wel van mensen dat ze een enorm schuldgevoel hebben als ze weer genieten van het leven na het verlies van een kind.