Oscar schreef:Ja, dat zwaard dat boven je hoofd hangt en waarvan iedereen zegt dat het gaat vallen is inderdaad wel een dingetje.
Ik heb waarschijnlijk geen BRCA-mutatie. Toen bij mij de tumor ontdekt werd, werden er ook meteen zoveel uitzaaiingen gevonden dat er eigenlijk geen tijd te verliezen was om de behandelingen te starten want anders was mijn prognose nog hooguit een paar maanden. Ik had een tumor van ca. 8x5 cm. en daarnaast ongeveer 20 uitzaaiingen in klieren en lever. Er werd op de MRI ook een afwijking in mijn andere borst gezien, maar op de pet-scan was dit negatief, waardoor nooit echt bekend is geworden wat het nou precies geweest is. Als het inderdaad (ook) een tumor was, dan zou er nog een mogelijkheid van BRCA-mutatie kunnen zijn, maar omdat dit voor mijn behandeling (altijd palliatief vanwege de uitzaaiingen) niet uitmaakte, hebben we hier verder ook niet naar gekeken. Die tijd was er ook niet echt en voor de behandeling maakte het ook niet uit want het was toch alle hens aan dek.
Ik ben trouwens lichamelijk best fit. Als je zin hebt in een fietstochtje van een kilometer of 60 dan doe ik mee. Deed ik trouwens tijdens de chemo's ook, ik ben nooit moe of misselijk geweest, ondanks de zware kuren. Wel brak en suf. En dat laatste ben ik nog steeds. Mijn hoofd is net een zeef en dat is mega-kak want ik erger me een ongeluk aan mezelf omdat ik alles vergeet. Oh, en ik zit altijd onder de snot. Dus naast mij fietsen zou ik dan weer niet doen
Heftig Oscar! Ik kon tijdens mijn behandeling helemaal niets, heb 6 tac kuren gehad waarvan 5 op 75% omdat mijn lichaam het niet trok. Ik ben nu wel "schoon" verklaard en heb weer een cyclus, maar vond zeker in begin de dingen die ik voelde in mijn borst (heb er nog 1) heel eng
nu bijna 5 weken zwanger, een risicofactor want tumor was hormoongevoelig, maar kinderwens groter dan de angst. bijna niemand die het nog weet alleen