Avalanche81 schreef:Elvira: nogmaals, ik ben blij dat je erkent dat je een probleem hebt, ik ben ook blij dat je erkent dat het jouw probleem is. En ik ben oprecht blij met je reacties op de laatste pagina. Wat mij is aangedaan, is niet jouw schuld, dat is de schuld van mijn ex, en alleen zijn schuld. En begrijp me goed: ik heb hem nooit kwalijk genomen dat hij BPS heeft. Ik heb hem wakker gemaakt als hij nachtmerries had, vastgehouden en getroost, ik heb een stabiele thuissituatie gecreëerd, ik heb hulp geregeld die nodig was.
Maar het was nooit genoeg. Ik bleef borden naar mijn hoofd krijgen. Ik ben bedreigd, ik ben verkracht, ik ben mishandeld op elke denkbare manier, en ik ben geen softie. Ik ben niet verlegen, of onzeker, ik ben niet bang (en nooit geweest ook) om mijn grenzen aan te geven. Ik heb alles, alles gedaan wat in mijn vermogen lag om hem te helpen. Maar als een zware asbak je hoofd een paar keer net mist, wordt dat toch een beetje anders.
En de kleinste dingen waren een trigger voor hem, en ik heb mijn best rekening te houden met triggers, maar ongesteld worden kan ik werkelijk niet helpen, en het is mijn schuld niet dat ik ziek werd. Maar ook dat waren redenen voor een woede-aanval. En ik ben weekenden weggegaan. Ik heb borden teruggegooid. Ik heb, zoals bij een kind, sancties gezet op het overschrijden van grenzen. Nee is gewoon nee, en zoals een klein kind dan een driftbui krijgen is prima, maar wel in je eentje, en schade mag je zelf vergoeden.
Op een dag heeft hij me beschuldigd van vreemdgaan. Iets wat ik nooit zou doen. Iets wat ik ook nooit heb gedaan, en nooit zal doen. Toen is er iets geknapt. Hij heeft me 4 uur lang tegen gehouden naar de wc te gaan, omdat hij ervan overtuigd was dat ik het sperma eraf wilde wassen. En toen knapte er iets in mij. En ik werd kwaad. Heel erg kwaad. Want ik realiseerde me dat hij me helemaal niet kende, dat hij een vaag idee had van hoe liefde eruit zou moeten zien, en dat die 'liefde' was voor een idee wat hij van me had, maar niet voor mij.
En dat was ook het moment waarop ik me realiseerde, dat wat ik deed, helemaal niets uitmaakte. Dat, welke begeleiding ik ook regelde, niets zou uitmaken voor hoe hij me zou behandelen. Dat mijn liefde voor hem helemaal niet ter zake deed. Dat hij niet zou veranderen, omdat hij een totaal gebrek aan zelfinzicht en schuldbesef had. Hij zei altijd dat hij een empathisch mens was. Maar terwijl ik hem vasthield, en troostte bij een nachtmerrie, was die steun er nooit voor mij. Ik mocht hem wakker maken, zei hij, maar toen ik dat deed, kreeg ik een lading verbaal geweld over me heen.
Ik ben met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen. Nu, 5 jaar later, slik ik nog steeds medicijnen voor mijn hart, en het gaat veel beter. Mijn blaas is bijna geknapt. Nu, 5 jaar later, is hij nog steeds niet in orde. Die nacht heb ik het ternauwernood overleefd. Mijn leven heeft letterlijk aan een zijden draadje gehangen. Ik heb de littekens op mijn lichaam, en op mijn ziel. En die pijn gaat nooit meer over.
Mijn leven is niet kapotgemaakt, want dat laat ik niet gebeuren. Het is mijn leven, niet dat van een ander, en al moet de onderste steen boven komen, verdomme, ik ga me er niet onder laten krijgen. En gelukkig word ik wel, en ben ik, en daar heb ik een ander niet voor nodig.
Maar ik zou zo graag willen, dat die ellende ook erkend wordt. Dat daar verantwoordelijkheid voor wordt genomen. Ik zou zo graag willen, dat het trauma van de partners erkend wordt. Ik heb nooit iemand veroordeeld op het hebben van borderline, en ik ben altijd trouw geweest. Ik heb mij uitgebreid laten voorlichten, ik heb hulp en begeleiding gezocht.
Maar 'er niets aan kunnen doen' is een leugen. Mijn ex had kunnen erkennen dat hij een probleem had, dat hij een stoornis heeft. Hij heeft gekozen om dat niet te doen. Er was begeleiding van lotgenoten ook voor hem. Hij is nooit gegaan. Ik heb relatietherapie geregeld. Hij is nooit geweest omdat de therapeut 'toch partij zou kiezen voor mij'. Ik ben 4 x alleen geweest, maar in je eentje heeft relatietherapie geen zin. Hij kon thuisbegeleiding krijgen. Ook dat heeft hij geweigerd.
Ik heb hem alle mogelijkheden geboden om er iets aan te doen, en het heeft me uiteindelijk bijna mijn leven gekost. Er is een stoornis, en daar ben je niet voor verantwoordelijk. Maar er zijn ook keuzes. En daar ben je wel verantwoordelijk voor. Niet je partner, niet je ouders, niet de rest van de wereld.
Jij hebt aangepast werk, jij hebt begeleiding en therapie. En ik waardeer dat meer, dan ik hier over kan brengen. Ik vraag je alleen om ook te erkennen hoeveel leed er aangericht kan worden. Er was bij mij geen onwil. Ik heb een eindeloos geduld gehad.
Maar nu is er geen weg meer terug. En dat is niet mijn schuld.
Avalanche dat heb ik vanaf mijn eerste reactie proberen te erkennen.
Maar voor jou heel duidelijk hoop ik:
En ja van dit soort mensen walg ik ook.
Mijn inziens heeft dit niets met borderline te maken maar met de persoon die borderline heeft.
De persoon, in jouw geval jouw ex heeft echt hele grove steken laten vallen. En dan bedoel ik echt dat hij hulp had moeten zoeken. Therapietrouw had moeten zijn. Geen goede hulp kunnen krijgen is geen excuses want dan zoek je maar verder.
Maar dit had hij never mogen doen en aanrichten bij jou en dan word het verschuilen achter borderline.
Want hij had op zijn klompen kunnen aanvoelen dat dit gedrag niet normaal is.
En voor jou heb ik begrip, voor jouw ex 0,000
Laatst bijgewerkt door Blazy op 05-08-19 15:30, in het totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 05-08-19 14:56 
). Het kan fijn zijn gemeenschappelijke problemen te delen en bespreken, en te blijven horen dat het niet jouw schuld is. 
Niet alleen voor TS
. Ik vind het fijn te lezen dat je ook zelf beseft dat je eerdere reacties te fel werden.