alice0cullen schreef:Je bent gewoon getraumatiseerd en dat moet slijten
Of als het niet slijt, zoals bij mij accepteer het gewoon als onderdeel van je leven.
Mijn kinderen wisten heel goed waarom ik zo bezorgd was en waarom zij als allereerste kinderen een telefoontje kregen met 5 euro beltegoed. ALTIJD hebben zij mij een sms je gestuurd of eventjes gebeld als iets anders liep als anders en ze later thuis zouden komen.
Ik heb het nog. Als je ooit iemand die je zo dierbaar is, zo jong nog in mijn geval, verloren hebt zet dat de toon in je verdere leven. Niet alleen omdat je getraumatiseerd bent, maar ook omdat je de naïviteit en onbezorgdheid kwijt bent. Gelukkig komen de meeste mensen "met de schrik vrij". Maar als je zelf onverwacht voor echte crisis komt te staan met dodelijke afloop, dan raak je dat nooit meer kwijt. Voorgoed weet je dat het leven broos en kwetsbaar is en dat geluk elke seconde kan omdraaien in zwaar verdriet en verlies.
Wel zal het op een gegeven ogenblik niet meer zo aan de oppervlakte zijn en de hele dag zo voelbaar. Het verdriet krijgt een plek, want gelukkig zijn wij ook zo als mensen. Maar het zal nooit meer weg gaan en dat hoeft ook niet. Dierbaren zitten in ons hart. IN elk geval in dat van mij.
Je hebt een mooi gedicht geplaatst Gohya, dat je verdriet prachtig verwoord. Want zo is het ook. Maar je mag echt van mij aannemen, (helaas ben ik ervaring deskundige), er komt ooit een tijd dat het minder pijn doet! Indertijd kon ik dat niet geloven, toen een vrouw mij deze wijsheid gaf. Als een mantra heb ik dit soms in de ergste pijn voor mezelf op gezegd. Dat hielp mij, want dat gaf toekomst perspectief. En het is bij mij ook waar gebleken.
Jij hebt de pech dat je naast het verlies van je geliefde zelf ook nog te dealen hebt met een hele nare gevaarlijke ziekte waarvan de afloop ook onzeker is en je daarin dus nu zonder je maatje mee moet dealen. Dat vind ik verschrikkelijk erg voor je. Helaas het is niet anders.
Mag ik je een virtuele knuffel geven?