Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
justkid schreef:@barbalala Dat is wat jij zou doen, dat is niet wat de ts MOET doen, zij kan daarin haar eigen keuzes maken.
Ieder persoon is anders en ieder heeft daarin zijn eigen proces.
BarbaLala schreef:Storm schreef:Barbalala, ik ben het deels heel erg met je eens. Maar het is zo moeilijk. Ik heb zelf een soortgelijk iets meegemaakt, en ook ik kon niet meteen weg. Daar moest ik eerst mentaal klaar voor zijn en nog een figuurlijke klap in mijn gezicht voor krijgen. Pas toen kon ik de knop omzetten. Het is de moeilijkste beslissing in mijn hele leven geweest maar ook hier was het vertrouwen tot een nulpunt gezakt. Nu ik na een klein jaar op alles terugkijk, ben ik heel erg blij met mijn beslissing. Maar mèn, wat heb ik vaak spijt en moeite gehad in het begin.
Natuurlijk is het moeilijk! Maar er wordt gesproken over "ik kan geen keuze maken als mijn gevoel er niet achter staat", dat is natuurlijk onzin. Want je gevoel zal er niet achter staan juist omdat het zo moeilijk is om de situatie ineens onder ogen te komen. Je bent in shock, emotioneel. Je hart houdt nog steeds van degene wie je dacht dat hij was. Dat verdwijnt niet zomaar en dat is heel normaal. Maar je ratio weet dondersgoed wat er mis is en wat wijs is om te doen. Daarom des te meer reden om je gevoel uit te schakelen en te gaan handelen, anders ben je straks slachtoffer van de situatie en dat is pas echt bagger.
Ik herinner me jouw topic (over een schuinsmarcherende narcist toch?)ook nog en volgens mij heb ik toen ook eens aangegeven om hem er uit te schoppen en te stoppen met de poppenkast, jij bleef ook een tijdje hangen in emoties die niet meer relevant waren. Logisch hoor! Begrijp me niet verkeerd, maar zo onwijs zonde van je tijd en energie. De wake-up call zou iemands gedrag in eerste instantie al moeten zijn.
Vertrouw juist op je ratio met dit soort dingen.Joolien schreef:Weet je, ik denk pas dat het tot je doordringt als je daar weg gaat. Nu geeft alles nog een vals gevoel van dat je leven normaal is, dat is ook een soort zelfbescherming, en overlevingsmechanisme. Je zit er nu middenin en dan is er weinig ruimte voor besef. Pas als je eruit stapt en er van een afstandje naar gaat kijken zul je denk ik de klap krijgen.
Dit inderdaad, je kan het heel lang volhouden om toneel te blijven spelen, maar uiteindelijk val je daarmee in een dieper gat dan wanneer je nu zelf de touwtjes in handen neemt,stopt met slachtoffer zijn en eieren kiest voor je geld.
De verwerking komt pas als je weg bent uit de situatie en alles geregeld is.
Ja het is je overkomen, maar jij bent in charge van de spijkers met koppen slaan en te eisen waar je recht op hebt. Aan de situatie kun je niets veranderen, maar wel aan hoe jij wil dat er met jou en je kinderen wordt omgegaan en door dat voorbeeld te stellen. Van je partner kan je niet meer uitgaan qua vertrouwen of eerlijkheid, dat kan je echt vergeten.
Kop d'r voor en gaan
Nadia85 schreef:Pff
Vanmorgen even gevraagd of hij vanavond tijd had om even te praten.
Hij wilde weten wat er was..leek me niet geschikt om daar nu over te beginnen,maar toen dramde hij door..
Toen ik zei dat ik weet dat hij zijn achterste van zijn tong nog niet heeft laten zien, dat ik weet dat hij ook op andere plaatsen geweest is..
Toen liep hij weg..(zegt al zo veel)
En is nu (buitenshuis) aan het werk..
Gelukkig heb ik zo gesprek bij de praktijk begeleider van de huisarts
Jolien87 schreef:Alleen al het feit dat hij zomaar wegloopt.