Geplaatst: 22-09-16 21:25 Hannanas schreef:Jeerje wat heftig, wat erg
Wat ik uit mijn omgeving weet/hoor is dat het belangrijk blijft altijd iets van therapie te blijven hebben op iedere leeftijd omdat het bijv zeker in de puberteit weer een grote rol kan gaan spelen onbewust.
Creatieve- of spel therapie kan ook gezien worden als maandelijks leuk uurtje voor een kind en puber. Dan kunnen onbewuste problemen (die ze vaak niet kunnen plaatsen of verwoorden) wel verwerkt of aan gewerkt worden.
Heel veel sterkte. Je bent een super moeder! Dat blijkt uit alle berichtjes. Jullie komen er wel! Helaas zitten er zoveel ingrediënten in het leven die je niet kunt vermijden dat je dit als moeder je echt niet kwalijk moet nemen. Blijf in jezelf geloven!
Dit kan ik uit persoonlijke ervaring bevestigen. Als het verhaal van TS precies is waar het op lijkt, dan is mijn misbruik een stuk minder heftig geweest, maar aangezien dit van 13-16 jaar aan de gang was en ik nu bijna 20 ben weet ik hoeveel impact dit heeft op je pubertijd. Ik ben in mijn ontwikkeling op dat gebied stilgevallen als het ware, en heb inderdaad onbewust een soort persoonsverandering meegemaakt. Ik was al verlegen, maar nu durf ik niet goed met oudere mannen te praten zonder een formele setting en/of mensen erbij die ik door en door vertrouw. Er zijn maar 3 mannen/jongens op deze wereld die ik blindelings durf te vertrouwen, en helaas zijn dit alleen m'n vader, m'n broertje, en m'n vriend. Ik ga waarschijnlijk ook kijken naar therapie, omdat ik ook goed merk dat dit alles me belemmerd in mijn dagelijks leven, iets wat ik voorheen altijd onderschat heb. Ik wist dat ik wat angstiger was, maar dit verborg ik altijd prima en ik heb wel altijd durven praten, maar niet iedereen mag alles weten natuurlijk.
TS, allereerst heel veel sterkte met dit alles! Als je een luisterend oor wilt namens je dochter kun je me altijd een PB sturen. Ik kan niet beloven dat ik een echt vergelijkbaar iets heb meegemaakt, maar ik weet wel wat ze mentaal misschien doormaakt, alleen was ik een aantal jaartjes ouder. Ik denk dat ze er veel baat bij zal hebben om met iemand te kunnen praten die ze niet goed kent maar wel kan vertrouwen (kinderpsycholoog). Het klinkt misschien wat vervelend naar jou toe, maar ik kan als dochter ook zeggen dat ik erg angstig was om tegen mijn ouders te vertellen wat er met me gebeurd was in die 3 jaar, zeker met het oog op hoe het geëscaleerd was in het laatste jaar. Met het vertellen aan mensen op bokt was de eerste stap voor mij zelf gezet, en daarna kon ik het aan mijn beste vriendin vertellen. Mijn moeder kon ik alleen via whatsapp vertellen wat ik had doorgemaakt, en mijn vader heb ik het in de auto verteld toen ik achterin verschuild zat. Dit zijn, zoals je hier leest, de laatste mensen in mijn "inner circle" die wisten wat er aan de hand was. Tegen onbekenden praten is vele malen makkelijker, en ik had zelfs madeslachtoffers die iets later pas te horen kregen dat dit nu bij mij ook aan de hand was.
Naar mijn idee heb je erg goed gehandeld als moeder. In mijn geval was dit ook een persoon die mijn ouders vertrouwden, maar het is toch gebeurd. Neem het jezelf niet kwalijk! Ook ontkennen hoort er helemaal bij. Zowel mijn moeder als ik hebben nadat het nieuws naar buiten is gekomen nog gedacht "oh, dat zal wel zijn manier van contact maken zijn", maar mijn moeder wist niet dat ik meegelokt was naar zijn slaapkamer. Ontkenning is een natuurlijke reactie, en dit zal je dochter waarschijnlijk ook doormaken. Het is een beschermingsmechanisme van je hersenen om je niet telkens je trauma letterlijk te laten beleven, en het is menselijk om uit te gaan van de goedheid van anderen. Je bent een geweldige moeder als ik het zo lees!
Ik hoop dat dit niet zo is bij je dochtertje, maar als het wel zo is zullen de hulpverleners daar wel op de juiste manier mee om kunnen gaan en veiligheid creëren.
