Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-09-12 16:26

Geplaatst: 12-09-12 16:26

Eerst schrik en blijheid aangezien ik niet gek was of aansteller.En af en toe heb ik dat gevoel nog wel alleen na een poosje weet ik weer oh nee ik kan er NIETS aan doen het heeft een oorzaak.(dit vind ik lastig uitleggen) Er is wat met me waardoor ik zo ben. En doordat ik dat weet kan je ook kijken hoe je met hetgeen je weet om kan gaan. Hoop handvaten te krijgen waarmee hetgeen wat ik ervaar onder controle te houden. Om niet meer bang te zijn buiten de deur of opgejaagd wanneer ik de stap heb genomen.

En het lastige is dat het geen suikerziekte is dan is de oplossing geen suiker eten en medicatie en klachten worden minder. In mijn geval heeft de suikerziekte plaatsgemaakt voor borderline.En hoop dus ook aantal dingen te kunnen veranderen waardoor klachten minder worden.En ik mijn leven weer waardevol kan noemen. Iets wat ik tot nu toe absoluut niet heb. Wat betrefd makkelijk ettiketjes plakken is mijns inziens absoluut niet waar. Ik ben drie maanden vol tests bijna iedere week bezig geweest voor ze wisten wat ik had. En het andere wat ik tegen andere mensen kan zeggen die wat tegen ettiketjes hebben : Kanker/Breuken/Suikerziekte / Hartproblemen zijn ook etiketjes echter die worden door iedereen geaccepteerd en wanneer het over geestelijk gaat doet iedereen moeilijk(is geen aanval hoor maar weet niet hoe ik het anders moet zeggen)

En nee ben er voor men gevoel nog niet veel mee opgeschoten behalve dat ik kan onderkennen dat ik me niet aanstel of wat en dat is ook een hoop waard. En wanneer ik niet tever weg zak kan ik het ook aan zien komen. (in plaats ineens in een situatie zitten en compleet in paniek raken) Let wel alleen in betere dagen. Mijn slechte dagen zijn niets veranderd.

Mijn vooruitblik nu is :

Ik kan altijd de zelfde weg lopen die altijd lijd tot mutilatie. Of ik kan een nieuwe weg inslaan die VRESELIJK eng is en ik eigenlijk diep van binnen niet durf maar die niet tot mutilatie lijd maar naar een vorm van geluk.

Heb wel baat bij mijn medicatie waardoor het scherpe eraf is en ik in iedergeval wat slaap.In plaats van nachtenlang spoken.

**Geplaatst**: 12-09-12 16:40

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 16:40

Zijn jullie niet bang of geneigd teveel naar je stempels te gaan leven?

**Geplaatst**: 12-09-12 17:12

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 17:12

ik niet nogmaals de kortsluitingen in mijn hoofd zijn er die kan ik helaas niet uitsluiten kon ik het maar dan was ik meteen beter. Mijn gedrag(gevoel) is niet veranderd sinds ik weet wat het is. (ook volgens mijn familie niet)

Jammer dat je je alleen altijd moet verdedigen dat dat zo is. Je kan beter een been breken dan hoef je je nooit te verdedigen.:S

**Geplaatst**: 12-09-12 17:16

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 17:16

Mijn gedrag is wel wat veranderd,ik ben het liefste alleen en niet onder de mensen.
Feesten,bijeenkomsten,enz,kom ik nooit meer.Ook heb ik 1 positieve gedragsverandering,en dat is dat ik niet meer verlegen ben.
Maar wat de psychologen allemaal zeggen geloof ik dus niet,ik merk daar zelf weinig of niets van.
Zoals ze zeggen zou ik psychotisch zijn,licht depressief en schizofreen.
Dat laatste komt gewoon omdat ik in het paranormale wereldje zit.
Maar ik schaam me nergens voor hoor!

**Geplaatst**: 12-09-12 17:22

Geplaatst: 12-09-12 17:22

Ik bedoelde niet meer of minder dan wat ik vroeg hoor

Wat heeft het NAAST de etiketjes (diagnoses) opgeleverd...?

Dat is imo namelijk interessanter dan de namen die ergens aan gegeven worden. Evenals in geval van suikerziekte, breuken, kanker, hartproblemen: ook daar lijkt me de oplossing/ aanpak interessanter uiteindelijk dan de naam

Doet me denken aan de mannen die terugkomen van de EHBO en vertellen hoeveel hechtingen ze hebben, ipv hoe het behandeld is en of ze er nog last van hebben. Als iemand hier typt "ik heb diagnose, A, B, C, D, E, en F" dan zegt mij dat helemaal niks. Als iemand vervolgens zegt: ik ben aan het leren met woedeaanvallen om te gaan, ik ben aan het leren meer structuur aan te brengen in mijn dag en ik ben aan het leren om weer sociale contacten aan te gaan bijvoorbeeld, dan zegt mij dat wel wat.

Ik zal het even op mij als persoon betrekken, dan komt het misschien anders over

Ik heb een tijdje gezocht naar "wat mankeert mij", "wat is er mis met mij", etc. In plaats van te zoeken naar "van welke concrete dingen heb ik last en hoe kan ik dat veranderen". Waar je last van hebt, van welke concrete zaken, dat weet je. Anders zou er ook nooit een diagnose gesteld kunnen worden! De focus lag voorheen op het benoemen van wat er "mis" was en hoe dat heette. Het is pas beter gegaan toen ik leerde te focussen op "waar ik op moet letten", "wat ik anders kan doen", "hoe ik moet handelen als A zich voordoet", "hoe ik bepaalde gedachten of gedrag kan herkennen en kan omzetten", etc. Inzicht in je eigen handelen, je eigen gedachten, etc. Om patronen door te krijgen, hoef je alleen patronen an sich te benoemen. Focussen is niets anders dan uitvergroten in sommige gevallen.

Vraag aan iemand wie die is, en er wordt regelmatig geantwoord met "ik ben Jantje en ik heb ADD, ADHD, autisme, borderline, trauma's, angsten, etc." Heb ik ook tijdenlang gedaan, en ik val nog steeds wel eens in die valkuil. In plaats van te zeggen "ik heb een burn out", "ik heb CVS", "ik heb een depressie" of "ik heb angsten", "ik ben verslavingsgevoelig", "ik ben verkracht", etc. beschrijf ik nu liever waar ik feitelijk last van heb. Namelijk: ik was fysiek en emotioneel uitgeput. Dat komt door een samenloop van omstandigheden. Wat kon ik daar aan doen? VB: grenzen beter aangeven, nee durven zeggen, werken aan je zelfbeeld, gas terug nemen, jezelf op plek 1 zetten, afstand nemen van het een, de confrontatie aangaan met het ander, geen middelen gebruiken, acceptatie, etc. Allemaal concrete punten. Klinkt heel anders.

Voor MIJ zit daar een essentieel verschil in. Omdat het mij uit een hokje haalt, oplossingsgericht is en voorwaarts brengt. Ik richt me dus op symptomen an sich, kenmerken an sich, problemen an sich, en hoe ik anders kan denken en handelen...

Als je last hebt van bepaalde symptomen, dan zijn er verschillende wijzen om daar mee om te gaan: een manier is het zoeken van een verzamelnaam gebaseerd op het geheel van symptomen, met het risico dat de verkeerde naam bij het plaatje wordt genoemd (daar heb ik ervaring mee) OF dat het blijft bij het benoemen ervan. In concrete symptomen kun je je niet vergissen, in diagnoses wel.

Stel nou dat ziektebeeld A, B en C allen dezelfde symptomen geven. Of stel nu dat je 6 verschillende diagnoses krijgt, van ADD tot borderline tot angststoornis. Wat is je doel? Je wilt dat de hinderlijke kenmerken verminderen, zo niet, verdwijnen, toch? Dan gaat het toch om wat je doet waardoor die symptomen verminderen? En wordt de hulpverlener niet een veel te grote rol toebedeeld als je blind vaart op de diagnoses daarvan? Want wat voegt de diagnose ADD toe aan de diagnose borderline? Gaan die 2 uberhaupt samen? Of sluit het een het ander uit? En als iemand anders het dan ineens hooggevoeligheid noemt? Doet er allemaal niet toe als je je houdt aan de kenmerken in mijn ogen... namelijk dat je op een bepaalde wijze reageert op bepaalde situaties.

Overigens spelen eigen ervaringen altijd een rol bij het vormen van je mening/ visie over zaken. Foutieve diagnose is daar bij mij 1 van. Dat verklaart mijn houding tov diagnoses gedeeltelijk. Voor het overige wordt het verklaard door mijn visie op het leven en mijn geloof in mogelijkheden ipv beperkingen. dat geloof wat overigens volledig verdwenen toen ik mij focuste op diagnoses.

Dat diagnoses de BASIS zijn voor de juiste behandeling, dat begrijp ik. Maar persoonlijk valt me op dat mensen dan in termen van die diagnoses blijven spreken, in plaats van in termen van kenmerken/ symptomen waar je last van hebt en hoe je daar aan werkt. Ik heb dat ook lange tijd gedaan. En dat die diagnoses te pas en te onpas ter tafel komen (daar maakte ik mij ook schuldig aan overigens). En ja, het geeft een gevoel van begrip/ erkenning/ helderheid. Maar dat is tegelijkertijd slechts 1 stap en ook een valkuil, namelijk dat het hokjesgevoel ook prettig kan voelen en vooruitgang tegen kan werken. Ik hoop dat mensen over het algemeen niet te lang blijven hangen in dat "gevoel van erkenning" wat ze krijgen door diagnoses, want dat lost geen problemen op.

Zoals je leest ben ik niet zo'n fan van het hokjesdenken, en ben ik meer gericht op oplossingen. Dat wil niet zeggen dat ik tegen het stellen van diagnoses ben! Want die zijn een basis van iets, maar vervolgens vind ik het benoemen van die hokjes van ondergeschikt belang omdat het belangrijkste het vervolg is.

Dus wat IK interessant vind in dit topic, dat is waar iemand concreet last van heeft, en wat die persoon er aan doet om daar verbetering in te brengen.... ik denk dat ik daar meer van leer dan van de conclusie dat iemand ADD heeft. Zoals Joolien al heeft getypt, de zeer goede vraag: zijn jullie niet bang naar jullie stempels te gaan leven? Mijn persoonlijke ervaring is dat dat gebeurt, en dat het leven er toch best anders uit kan gaan zien als dat minder gebeurt.

Sorry voor het veeeeeeeeeeeeeeel te lange verhaal.

**Geplaatst**: 12-09-12 17:24

Geplaatst: 12-09-12 17:24

glindaofoz schreef:
Jammer dat je je alleen altijd moet verdedigen dat dat zo is. Je kan beter een been breken dan hoef je je nooit te verdedigen.:S

Heel herkenbaar hoor! Maar verdedigen is naar mijn idee een keuze, gebaseerd op een behoefte aan erkenning en begrip.

**Geplaatst**: 12-09-12 17:25

Geplaatst: 12-09-12 17:25

Ach, ik zou ook psychotisch zijn... Alleen kon ik de beoordelende psychiater precies vertellen wie ik was, waar ik was en waarom ik daar was en toen mocht ik weer naar huis _O-

Ik heb héél veel last van mijn gedachten en soms nemen ze ook de overhand, maar ik ben absoluut niet psychotisch...

Ik heb/had een aanpassingsstoornis volgens mijn eerste diagnose en dat uit zich in overaanpassing. Ik ben dus wel letterlijk naar het stempeltje gaan leven... Mede daardoor heb ik juist de borderline ontwikkeld, want voor het stempeltje automutileerde ik bv niet. De aanleg was er al wel, maar toen is het pas echt doorgebroken zeg maar. Op dit moment heb ik er wat minder last van, gelukkig.

edit: eerst even plaatsen, dan ga ik je (lange....) verhaal proberen te lezen, gummie

**Geplaatst**: 12-09-12 17:26

Geplaatst: 12-09-12 17:26

Volgens mij heb je al beknopt samengevat waarom ik de visie heb die ik heb

edit: goed voorbeeld van die automutulatie. Er wordt vervolgens gezegd: je hebt borderline. Maar ze hadden ook kunnen zeggen: er kunnen verschillende redenen zijn waarom iemand automutileert:
zichzelf willen straffen;
het kwijt raken van spanningen;
het omzetten van geestelijke pijn naar lichamelijke pijn;
het gebruiken van pijn om andere (onaangename) zaken te vergeten;
bewust of onbewust je omgeving manipuleren;
als onderdeel van initiatie-rituelen bij sommige volkeren;
om te bewijzen dat je tegen pijn kunt;
om jezelf een machtsgevoel geven doordat je zelf kan bepalen wanneer je pijn voelt en wanneer niet;
om het lege gevoel van binnen op te vullen;
het lichaam versieren met littekens (scarificatie);
om gevoelens te uiten die niet op een andere manier geuit kunnen worden;
uit zelfbescherming, dus om erger te voorkomen;
als uiting van agressie, de patiënt wordt er rustig van;
als minachting van het eigen lichaam;
bij depressiviteit;
voor aandacht

En vervolgens uitvogelen wat bij jou de reden is, en hoe daar aan gewerkt kan worden.

Laatst bijgewerkt door gummie op 12-09-12 17:36, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-09-12 17:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 17:35

Ik heb hem globaal gelezen (kan me niet zo goed concentreren met lezen) Maar ik snap je wel

Ben het ook wel met je eens.

Maar als je jezelf ergens voorstelt is het ook gewoon makkelijker om dingen bij de naam te noemen, om het kort te houden. Mijn lijst met concrete klachten is nogal lang namelijk

**Geplaatst**: 12-09-12 17:53

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 17:53

indeed

maar goed het stickertje is erkenning.

Voor mij niet meer en niet minder. En de oplossingen voor problemen is er pas als er erkenning is voor een probleem. In vreemde situaties(die bijna nooit voorkomen omdat ik niet durf) vertel ik nooit wat ik heb. Hoogstends dat ik verlegen ben. Of wanneer ik een goede dag heb een masker zodat niemand wat merkt. De wetenschap van mijn stoornis weten alleen de hele intiminie maar goed die hadden/hebben ook mijn problemen gezien.

Wat betrefd paranormaal (BF) Kan ik goed benoemen en heb ik ook nooit een probleem met mijn hulpgroep gehad. (ik ben doorgeefluikje van energie;)en heb sommige situaties al voordat ze gebeurt zijn door.)
Toen ik dit noemde aan hulpverlening vertelde ik meteen dat dit los stond van mijn hulpvraag aangezien ik hier geen last van had/heb. En hoe goed de hulpverlening ook is het blijft een welles /nietes verhaal je geloofd erin of niet. En aangezien niemand wat kan bewijzen staat dat los van mijn probleem. En hierin gingen ze volledig mee.

**Geplaatst**: 12-09-12 18:02

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 18:02

Toch zie/ lees ik op verschillende fora nogal wat reacties die wat weg hebben van het zoeken naar erkenning, terwijl de diagnoses al gesteld zijn... Die behoefte aan erkenning moet denk ik niet de boventoon gaan voeren. In enkele gevallen worden diagnoses gebruikt om in te blijven hangen, ik vind dat een gevaar.

Even los daarvan: ik ben erg blij dat ik uiteindelijk de kracht heb gevonden weer te gaan denken in mogelijkheden. Anders had ik me ten onrechte neergelegd bij een diagnose die stilstand en berusting inhield, terwijl ik nu van die symptomen geen last meer heb omdat het anders is aangepakt (en een andere grondslag had). Het maakt nogal wat uit of je suicidaal bent omdat je door omstandigheden fysiek en emotioneel totaal uitgeput bent, of dat je het bent en de rest van je leven zal blijven en je je daar maar bij neer moet leggen "omdat het in je persoon zit"

En als 2e voorbeeld: anders had ik me ook neergelegd bij de fysieke beperkingen die na het wegwerken van de mentale instorting overbleven, en die "niet te genezen waren" aldus allerlei boeken en stichtingen die een bestaande behandeling op 20 minuten van mijn woonplaats afraden omdat de klachten "zouden kunnen verergeren". In plaats daarvan ben ik nu van 0% naar 50% gegaan met vooruitzicht op volledige genezing.

Ga niet leven naar je stempels.

**Geplaatst**: 12-09-12 18:13

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 18:13

Daar moet je dan wel hulp bij krijgen gummie

Ik heb al bij verschillende instanties aangeklopt, dan ga je door die aanmeldingsprocedure en dan moet je dus idd precies gaan uitleggen van welke symptomen je op welke manier last hebt. Prima, ik steeds alles opgeschreven, naar de gesprekken gegaan en vervolgens overal afgewezen omdat ik een gevaar was. Nu nog steeds heb ik géén behandeling, moet ik het dan maar zelf bedenken? Terwijl ik al meerdere malen bewezen heb dat ik dat niet kan... Dus in mijn ogen moet de hulpverlening daarin veranderen en niet zozeer de cliënten. Het is hetzelfde met die anorexia die ze me aan wilden praten, ze wisten zeker dat ik stiekem in de pauzes over stond te geven terwijl dat dus helemaal niet zo was. Stel je voor dat ik daarvoor ontvankelijk was geweest? dan had ik nu ook nog eens een eetstoornis erbij dankzij de hulpverlening. En alleen omdat de hulpverleners persoonlijke succesjes willen behalen, want het is niets meer en niets minder dan dat!

En als ik boos over kom, sorry, maar ik word weer een beetje kriegel nu ik dit typ en er weer aan denk

**Geplaatst**: 12-09-12 18:24

Geplaatst: 12-09-12 18:24

Ik ben blij dat ik nu zover ben dat ik eindelijk ECHT hulp heb en het niet meer in mijn eentje hoef te doen (dat na ruim 20 jaar alleen vechten) Ik kan nu vooruit in plaats van stilstaan.

Als tenminste die GRMBL@#@ wachtlijst eens opschiet daar heb ik nog wel het meeste de balen van. Weet ik eindelijk wat ik mankeer is hetgeen wat ik eraan kan doen niet bereikbaar. grmpf

En je kan veel hulp krijgen waar ik ook op wacht. Maar je moet niet vergeten dat je het aan het eind zelf moet doen. Je moet ook WILLEN veranderen en open in de nieuwe vaak 'enge" uitdagingen staan.

Ik had een jaar geleden ook niet kunnen kiezen voor onderzoek maar bleven mijn problemen alleen maar opstapelen omdat ik de draad compleet kwijt was.

**Geplaatst**: 12-09-12 18:31

Geplaatst: 12-09-12 18:31

@ bromfiets: Je hoeft je excuses niet aan te bieden hoor, zoals ik eerder al aangaf ben ik van mening dat het triest gesteld is met de geestelijke gezondheidszorg in Nederland JUIST door tunnelvisie en hokjesdenken.

Vandaar dat ik zo ongelooflijk happy was met U-Center. Er ging een wereld voor me open. Niet alleen door de UITKOMST, maar vooral door het PROCES... De weg er naar toe.

Ik zal je vertellen dat ik een psychotherapeut voor me heb gehad die na 2 gesprekken en 3 vragenlijsten met haar DSM IV boekje op schoot ging zitten, kenmerken ging opnoemen, mij woorden in de mond legde en mij stuurde richting antwoord "JA" (wat ook goed werkt als je een client tegenover je hebt zitten die als probleem "overaanpassing" heeft, die geen conflict durft aan te gaan, die de mening van een ander altijd zwaarder laat weten dat de eigen mening en die zeer kritisch naar zichzelf kijkt en "fouten" of "tekortkomingen" extra sterk benadrukt), om vervolgens tot de conclusie te komen je hebt zus en zo, en daar moet je het maar mee doen. Die vervolgens nog kwaad werd toen ik het in mijn hoofd haalde de diagnose in twijfel te trekken. Heb de behandeling netjes afgemaakt, zoals je kunt verwachten van een client die geen nee durft te zeggen en die niet voor zichzelf opkomt, die zich alles laat aanpraten en meent dat hulpverleners het vast wel beter weten omdat ze er voor gestudeerd hebben. Gevolg: totale uitputting.

Om over de GGZ maar niet te spreken. Burn out bestaat niet en je voldoet niet aan alle kenmerken van een depressie. Pak gewoon je studie op en ga door waar je gebleven was. Prima, doen we! gevolg: Totale instorting, niet meer kunnen lopen, geen mensen om je heen verdragen, alleen maar in het bos willen zitten (stilte/ rust), helemaal de weg kwijt, niet meer kunnen nadenken, overal pijn hebben, overgeven, etc.

Maar om het dan in het positieve te trekken: had iemand gewoon toen al naar me geluisterd door te vragen "waar heb je last van", "waar wil je hulp bij", etc. denk ik dat het al anders gelopen was. Was ik meteen naar U-Center gegaan, dan was de weg anders geweest

**Geplaatst**: 12-09-12 18:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 18:43

Een mooie uitleg Gummie. Het toetst al eigenlijk helemaal waarvoor ik dit topic heb geopend. Niet om elkander te versterken in zelf medelijden (klinkt heel banketstaaf maar zo bedoel ik het niet), maar om te ventileren wat je hebt en waar je aan werkt. Vooruit kijken werkt veel beter dan blijven hangen in het verleden. Al merk ik wel dat ik nog een hoop te verwerken heb uit het verleden...Daardoor snap ik wel dat het moeilijk is verder te kijken want ja ik heb het zo poedersuiker gehad. Dat is net zoals een stempeltje. Er is een reden waarom je bent geworden wie je bent, maar het is beter om te kijken hoe je dat kunt veranderen of er mee om kunt gaan ipv elke keer te wijzen naar de oorzaak.

**Geplaatst**: 12-09-12 18:56

Geplaatst: 12-09-12 18:56

Ik ben vanmiddag weer bij de psychiater geweest. Had gister contact met haar gehad omdat ik er van het weekend weer doorheen zat. Voelde me helemaal leeg en toch ook vol met spanning die ik niet kwijt kon. Had geluk dat vanmiddag iemand niet kwam, dus kon vanmiddag nog terecht. Voel me er nog niet beter door, maar was ook pas het 2e gesprek met haar. Gelukkig wel iemand waar ik me goed bij voel en kan zeggen wat ik wil zeggen. Zij luisterd ook naar waar ik mee zit en vraagt ook waar ik graag hulp bij wil hebben. De diagnoses leggen we aan de kant, die maken niet uit, het gaat om waar ik nu last van heb en graag hulp bij wil hebben.

Soms gebruik ik voor mijn omgeving wel de "stempels" om kort te zeggen wat er aan de hand is. Maar als ik mensen een beetje kan vertrouwen probeer ik kort uit te leggen waar ik tegenaan loop.

Ook op school, mijn coach en de vertrouwenspersoon weten de diagnoses en dat ik bij het GGZ loop, maar we kijken niet naar diagnoses, maar naar waar ik hinder van ondervind op school. Vind het wel fijn dat ik nu 1x per week, op een vast moment een gesprek heb met de vertrouwenspersoon, daarin nemen we de week door en of er dingen zijn op school waar ik tegenaanloop. En mocht ik een mindere periode hebben dan kan ik altijd even bij haar aankloppen voor hulp. En mocht ik het een keer echt niet redden om een werkstuk/opdracht optijd af te hebben, dan kan ik het ook bij haar kwijt en regelt zij het samen met mij met de docent.

Helaas is hierdoor vorig jaar mijn school ook fout gelopen, onvoldoende begeleiding op school, en woonde op begeleid wonen waar absoluut geen "toezicht" op me was. Deed wat ik wou en ben weken niet van me kamer afgeweest.

Gelukkig mag ik nu een nieuwe start maken en hebben we voor het begin van het schooljaar al afspraken gemaakt, en nu wil ik er ook helemaal voor gaan.

**Geplaatst**: 12-09-12 18:59

Geplaatst: 12-09-12 18:59

rexxie schreef:
Ik ben vanmiddag weer bij de psychiater geweest. Had gister contact met haar gehad omdat ik er van het weekend weer doorheen zat. Voelde me helemaal leeg en toch ook vol met spanning die ik niet kwijt kon. Had geluk dat vanmiddag iemand niet kwam, dus kon vanmiddag nog terecht. Voel me er nog niet beter door, maar was ook pas het 2e gesprek met haar. Gelukkig wel iemand waar ik me goed bij voel en kan zeggen wat ik wil zeggen. Zij luisterd ook naar waar ik mee zit en vraagt ook waar ik graag hulp bij wil hebben. De diagnoses leggen we aan de kant, die maken niet uit, het gaat om waar ik nu last van heb en graag hulp bij wil hebben.

Soms gebruik ik voor mijn omgeving wel de "stempels" om kort te zeggen wat er aan de hand is. Maar als ik mensen een beetje kan vertrouwen probeer ik kort uit te leggen waar ik tegenaan loop.

Ook op school, mijn coach en de vertrouwenspersoon weten de diagnoses en dat ik bij het GGZ loop, maar we kijken niet naar diagnoses, maar naar waar ik hinder van ondervind op school. Vind het wel fijn dat ik nu 1x per week, op een vast moment een gesprek heb met de vertrouwenspersoon, daarin nemen we de week door en of er dingen zijn op school waar ik tegenaanloop. En mocht ik een mindere periode hebben dan kan ik altijd even bij haar aankloppen voor hulp. En mocht ik het een keer echt niet redden om een werkstuk/opdracht optijd af te hebben, dan kan ik het ook bij haar kwijt en regelt zij het samen met mij met de docent.

Helaas is hierdoor vorig jaar mijn school ook fout gelopen, onvoldoende begeleiding op school, en woonde op begeleid wonen waar absoluut geen "toezicht" op me was. Deed wat ik wou en ben weken niet van me kamer afgeweest.

Gelukkig mag ik nu een nieuwe start maken en hebben we voor het begin van het schooljaar al afspraken gemaakt, en nu wil ik er ook helemaal voor gaan.

Wat goed dat je nu zulke begeleiding hebt op school!!! : +:)+

**Geplaatst**: 12-09-12 19:03

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 19:03

Hallo, ik wil mij hier even melden! :wave:

Door mijn onzekerheid en mijn eigen gedachtengang (en daar ook naar te handelen) is mijn relatie verbroken. Ik weet dondersgoed dat, als ik er niks aan doe, dit ook in de toekomst voort zal zetten in mogelijke toekomstige relaties.
Ik heb toen ergens een tip gelezen om naar een RET (rationeel emotieve therapie)-therapie te gaan. Ik vroeg mij af of mensen hier ervaring mee hebben?
http://www.therapiehulp.nl/therapie/psychotherapie/ret

Soort van

Citaat:
Citaat:
als je negatieve gedachten krijgt schrijf de situatie dan op en maak daarna een lijst met gedachten die je er bij hebt en zet deze om naar positieve gedachten
bijvoorbeeld:
situatie: Mijn vriend belt niet
gedachten: hij is vast met iemand anders die leuker is
hij houdt niet meer van me
hij wil geen tijd aan mij besteden

zet deze om naar bijvoorbeeld:
- hij is vast met een ander leuk persoon, dat wil niet zeggen dat die persoon leuker is als mij of dat dat een bedreiging is voor mijn relatie
- liefde is niet in een dag voorbij, ik hoef mij geen zorgen te maken
- misschien is hij even druk, dat zegt niets over hoe ze over mij denkt
etc

Klinkt misschien heel knullig, maar ik heb zoiets echt nodig

**Geplaatst**: 12-09-12 19:43

Geplaatst: 12-09-12 19:43

BarbaLala schreef:
Joolien, mooi gedichtje.
Soms is je wil om verder te gaan sterker dan het vermogen om dingen uit het verleden te kunnen verwerken.
Dat is heel tegenstrijdig.

Ik zit in de ziektewet dus werken hoeft gelukkig niet, zou ik echt nog niet redden ook.

Gummie, dat is makkelijk gezegd inderdaad, maar zo eenvoudig werkt het helaas niet nee.

Edit: Zie al dat gezegd is wat ik wilde zeggen en begrijp je berichtje

En ik denk dan altijd, het iis maar.... Terwijl er nog zoveel ergere dingen in de wereld zijn, als je me snapt ;-)

Maar ja, datgene is wel waardoor je nu bent waar je bent.

**Geplaatst**: 12-09-12 20:24

Geplaatst: 12-09-12 20:24

Dreamy schreef:
Hallo, ik wil mij hier even melden!
Door mijn onzekerheid en mijn eigen gedachtengang (en daar ook naar te handelen) is mijn relatie verbroken. Ik weet dondersgoed dat, als ik er niks aan doe, dit ook in de toekomst voort zal zetten in mogelijke toekomstige relaties.
Ik heb toen ergens een tip gelezen om naar een RET (rationeel emotieve therapie)-therapie te gaan. Ik vroeg mij af of mensen hier ervaring mee hebben?
http://www.therapiehulp.nl/therapie/psychotherapie/ret

Soort van

Citaat:
Citaat:
als je negatieve gedachten krijgt schrijf de situatie dan op en maak daarna een lijst met gedachten die je er bij hebt en zet deze om naar positieve gedachten
bijvoorbeeld:
situatie: Mijn vriend belt niet
gedachten: hij is vast met iemand anders die leuker is
hij houdt niet meer van me
hij wil geen tijd aan mij besteden

zet deze om naar bijvoorbeeld:
- hij is vast met een ander leuk persoon, dat wil niet zeggen dat die persoon leuker is als mij of dat dat een bedreiging is voor mijn relatie
- liefde is niet in een dag voorbij, ik hoef mij geen zorgen te maken
- misschien is hij even druk, dat zegt niets over hoe ze over mij denkt
etc

Klinkt misschien heel knullig, maar ik heb zoiets echt nodig

Heb je bindingsangst? Of staat dat er los van?

**Geplaatst**: 12-09-12 20:26

Geplaatst: 12-09-12 20:26

Joolien schreef:
Heb je bindingsangst? Of staat dat er los van?

Eerder verlatingsangst

Het kán er misschien te maken hebben dat mijn ouders op jonge leeftijd gescheiden zijn. Toen zat ik ook al elke keer huilend bij het raam als hij mij weer thuis bracht. Lijkt me dus niet geheel onmogelijk!

**Geplaatst**: 12-09-12 20:27

Geplaatst: 12-09-12 20:27

Gummie: Ik ga U-Center eens opzoeken

Misschien willen ze wel met me in zee, het klinkt iig positiever als de GGZ hier... Hier ben ik min of meer "opgegeven" en loop ik steeds tegen die muur aan. Ik heb er bijna twee jaar over gedaan voordat ik het voor elkaar heb gekregen dat ik nu met de beeldende therapie mag starten. Een vechter ben ik wel denk ik, anders was ik al lang verdronken in de bureaucratie.

Rexxie: Idd heel fijn dat je zo veel begeleiding krijgt vanuit school, dat geeft wel een boost denk ik? En wat meer vertrouwen? Ik duim iig dat je het jaar gewoon gaat halen zonder al te veel hobbels!

Dreamy: Welkom! Geen ervaring met die therapie, maar misschien zijn G-schema's iets voor jou? Dat is ongeveer hetzelfde, alleen vul je dan per gedachte een vaststaand formulier in dat je gewoon op internet kan vinden volgens mij. En dat kan misschien net wat makkelijker zijn? Daar is trouwens ook een bijpassende therapie bij --> schematherapie, dat kan zowel individueel als in groep.

**Geplaatst**: 12-09-12 20:28

Geplaatst: 12-09-12 20:28

bromfiets schreef:
Dreamy: Welkom! Geen ervaring met die therapie, maar misschien zijn G-schema's iets voor jou? Dat is ongeveer hetzelfde, alleen vul je dan per gedachte een vaststaand formulier in dat je gewoon op internet kan vinden volgens mij. En dat kan misschien net wat makkelijker zijn? Daar is trouwens ook een bijpassende therapie bij --> schematherapie, dat kan zowel individueel als in groep.

In de link staan deze schema's ook, daar wordt dus inderdaad ook mee gewerkt!

**Geplaatst**: 12-09-12 20:29

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 20:29

oh sorry, de link had ik niet geopend

Ik heb mensen om me heen die schematherapie hebben gevolgd en daar behoorlijk beter van zijn geworden. Het werkt vaak wel

**Geplaatst**: 12-09-12 20:43

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 12-09-12 20:43

Ik kan een ieder ook de vers aanraden. hierin zitten oase de schema van gedachten. pannetjes voor gevoel en handgrepen om gevoelens om te zetten in bruikbare gevoelens.