mirim schreef:Ja heel herkenbaar. Je denkt de heel wereld weer aan te kunnen en vliegt bij wijze van spreken weer in de gordijnen, maar de dagen erna mag je de tol betalen. Helaas, je wordt er steeds aan herinnert dat je een chronische ziekte hebt. Ik heb altijd alles gekund, was eigenlijk nooit ziek, dus het is nog wel even wennen. Natuurlijk houd ik er wel rekening mee dat ik niet alles meer kan, maar ik weiger toch om het rustiger aan te doen voor de rest van mijn leven. Als je voor een werkgever werkt ligt dat natuurlijk wel even anders.
Heel herkenbaar... de jonge meiden hadden moeite om mijn tempo bij te houden...
En nu hobbel ik achter de meute aan... is soms best slikken hoor.