Het leven na pesten.
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
nouja zeg......... 
- bromfiets
-
- Berichten: 12661
- Geregistreerd: 03-04-07
- Woonplaats: hoeven (NB)
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 09-05-10 20:40
- Anoniem
Geplaatst: 09-05-10 20:44
Suzanne F. schreef:Ik begin er soms nog weleens over, ook omdat ik mijn dochtertje nu moest opgeven voor school. Ik wil dat mijn dochtertje nooit zo gepest wordt als ik ben geweest.
Dit raakt me wel, dit is precies de reden dat ik geen kinderen wil. Als ik de buitenwereld buiten beschouwing laat sta ik helemaal niet negatief tegenover kinderen krijgen, maar van het idee dat mijn kinderen ooit naar school zouden moeten word ik al helemaal naar.
Ik heb ook niet het idee dat scholen er tegenwoordig beter mee om weten te gaan dan tijdens mijn schooltijd.
- Steenbok12
- Berichten: 8085
- Geregistreerd: 26-10-06
Geplaatst: 09-05-10 20:46
RedPassion schreef:Suzanne F. schreef:Ik begin er soms nog weleens over, ook omdat ik mijn dochtertje nu moest opgeven voor school. Ik wil dat mijn dochtertje nooit zo gepest wordt als ik ben geweest.
Dit raakt me wel, dit is precies de reden dat ik geen kinderen wil. Als ik de buitenwereld buiten beschouwing laat sta ik helemaal niet negatief tegenover kinderen krijgen, maar van het idee dat mijn kinderen ooit naar school zouden moeten word ik al helemaal naar.
Ik heb ook niet het idee dat scholen er tegenwoordig beter mee om weten te gaan dan tijdens mijn schooltijd.
Ik denk juist veel minder als in jou schooltijd. Er is veel minder respect voor leraren en voor elkaar. Klassen en scholen zijn groter. En het lef en de grote mond die kinderen tegen woordig hebben
. Kinderen wil ik heel graag, maar als ik zie wat voor kinderen hier in de buurt rondlopen, kzou niet willen dat mijn kind daar later bij zal horen - Lauratje_88
-
- Berichten: 1742
- Geregistreerd: 24-09-09
- Woonplaats: Antwerpen, Belgïe
Geplaatst: 09-05-10 20:47
Gelukkig was mijn moeder er dan wel voor mij zij heeft ooit eens 1 van mijn pesters door elkaar geschud toen die briefjes in de brievenbus was komen steken met daarop allemaal scheldwoorden en bedreigingen.
Ook geef ik met veel schaamte toe dat ik tot mijn 12 jaar in bed heb geplast (niet dat ik dat express deed) door de voortdurende stress en angst want ik werd toen ook gepest na school zelfs in de vakantie durfde ik amper buiten komen wegens de pesters, toen we verhuisde was alles opeens over.
Ik heb ook enorme moeite met mensen vertrouwen mijn moeder was de enigste maar zij is 5 jaar geleden gestorven en nu heb ik vaak het overweldigend gevoel van eenzaamheid en de angst voor eenzaamheid.
- conDios
-
- Berichten: 178
- Geregistreerd: 27-06-06
- Woonplaats: Leeuwarden
Geplaatst: 09-05-10 20:51
bromfiets schreef:Ik ben ook door leraren uitgemaakt voor dief, leugenaar en manipulator. Toen was ik 11 jaar.... Dat heeft heel wat impact op zo'n jong meisje hoor.
waardeloos, schandalig...Geen woorden voor....
RedPassion schreef:Kinderen zijn keihard, dat is van alle tijden, maar (uitzonderingen daargelaten) tegenwoordig is er zo'n brutale mentaliteit... Een kind dat maar een beetje afwijkt is meteen het pispaaltje.
True,
en dit heeft denk ik weinig met tijd te maken. Ik weet niet of het nu erger zal zijn dan 'toen'. Ik denk dat het heel erg mens-eigen is, helaas..
- Anoniem
Geplaatst: 09-05-10 20:56
conDios schreef:True,
en dit heeft denk ik weinig met tijd te maken. Ik weet niet of het nu erger zal zijn dan 'toen'. Ik denk dat het heel erg mens-eigen is, helaas..
Klopt hoor. Ik bedoel eigenlijk meer dat scholen nog minder grip hebben op kinderen dan 'vroeger'. En dat pesters daardoor nog meer ruimte krijgen.
Lauratje_88, wat een triest verhaal.
Veel mensen beseffen inderdaad niet wat de impact van pesten kan zijn. Wat je tijdens je kindertijd meekrijgt blijft de rest van je leven bij je, dat is niet te vermijden. Het kan zeker verbeteren, maar sommige dingen zijn niet volledig te herstellen.
- Lauratje_88
-
- Berichten: 1742
- Geregistreerd: 24-09-09
- Woonplaats: Antwerpen, Belgïe
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 09-05-10 21:02
Zijn er ook mensen met extreme jaloezie? Als ik nog maar denk dat mijn vriend aan een ander denkt word ik soms al boos.
- conDios
-
- Berichten: 178
- Geregistreerd: 27-06-06
- Woonplaats: Leeuwarden
Geplaatst: 09-05-10 21:04
Echt een triest verhaal....Geen woorden voor. Vreselijk voor je..
Extreme jaloezie..?
Hmm.
Ja dat vind ik bij mij ook wel logisch klinken. Of ik het nu extreem kan noemen, ik weet het niet. Maar ik herken het wel, ik heb ook wel vaker iets over jaloezie in dit topic gelezen...
Ik had het nooit aan het pest verleden gelinkt moet ik eerlijk zeggen...
redpassion: Dat zou inderdaad heel goed kunnen kloppen.
Ik moet ook zeggen dat 'de jeugd van tegenwoordig' (zegt iemand van 21
) echt verslechterd...asocialer, respectloos naar ouderen en elkaar, etc.....
- Anoniem
Geplaatst: 09-05-10 21:15
Ik ben wel heel onzeker (geweest) over of ik wel goed genoeg voor hem ben, dat is toch dat minderwaardigheidscomplex dat weer om de hoek komt kijken als ik me kwetsbaar voel. En ik heb wel dat ik alles doe om zijn familie en vrienden niet te hoeven ontmoeten.
Want dat vind ik doodeng. Vreemde mensen ontmoeten op zich niet, maar wel als ik vind dat ik een goede indruk moet maken. Dan ga ik weer denken dat ik toch dom/stom/lelijk ben en dat zij dat ook allemaal zullen denken. - Suzanne F.
-
- Berichten: 56066
- Geregistreerd: 03-03-01
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 09-05-10 21:16
Nu is dat omgeslagen in een soort bindingsangst. Niet meer gekwetst willen worden.
- Morgalyen
-
- Berichten: 186
- Geregistreerd: 11-08-09
- Woonplaats: Leiden
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 09-05-10 21:30
Maar pesten laat altijd sporen achter, diepgewortelde onzekerheid en woede, vooral. Enerzijds ben ik ook wel tevreden omdat ik het veel verder heb geschopt dan mijn kwelgeesten.
- conDios
-
- Berichten: 178
- Geregistreerd: 27-06-06
- Woonplaats: Leeuwarden
Geplaatst: 09-05-10 22:01
Morgalyen schreef:Gelukkig ging dat over toen ik naar de fijnste middelbare school ooit ging, waar eigenlijk alleen maar kinderen uit dezelfde soort milieus en van hetzelfde niveau zaten, en waar pesten gewoon niet voorkwam.
Hihi ik wist niet dat zulke middelbare scholen bestonden?
Morgalyen schreef:Enerzijds ben ik ook wel tevreden omdat ik het veel verder heb geschopt dan mijn kwelgeesten.
dat lijkt mij echt een goed gevoel
- ChantalD
- Berichten: 185
- Geregistreerd: 03-01-08
Geplaatst: 09-05-10 23:27
Heb alle (16 alweer) pagina's doorgelezen en er gaat echt zoveel door me heen. Verdriet, angst, woede, hartkloppingen, bibbers en tranen. Zo herkenbaar, zo frustrerend... en in zekere zin een opluchting. Dat ik niet alleen ben, niet de enige met littekens van binnen en van buiten. Dat er anderen zijn die ook na jaren nog dagelijks geconfronteerd worden ook al is het gestopt, doordat het zo tekent en vervomd wie je bent. Remmingen en barrieres opwerpt die je niet wilt hebben, omdat het je hindert te zijn wie je bent en te doen wat je wilt. Terwijl het anderzijds aanwakkert en opstookt, je dingen laat doen die je niet wilt, niet bent, uit verdediging.
Strijd in mijn hoofd, steeds weer.... Ik hoef me niet te verdedigen, wil niet, waarom dan toch? Waarom niet vriendelijk, aardig, open, zo ben ik, waarom kan ik niet zijn wie ik ben. Ze doen wel aardig, maar wat als... wat denken ze, vinden ze....
Herkenning dus, en opluchting. Ik zit hier met tranen in m'n ogen en trillende handen, dus als ik wat warrig overkom, excuses.
Ook opluchting omdat ook ik hier mijn verhaal kwijt kan. Al leest niemand het, het is van me af.
Helaas begon het pesten bij mij al voor de basisschool. Voor mijn geboorte was de arts nogal erg stellig in de gedachte dat ik een jongetje (en dus erfgenaam, naamdrager, je kent het wel.....) zou worden. Helaas, maar niet dus. Dat is mij door een groot deel van de familie nogal persoonlijk aangerekend, erin resulterend dat ik zolang ik me kan herinneren ben uitgescholden en buitengesloten, en ook erger. Littekens heb ik nog, na 25 jaar. Letterlijk over m'n hele lijf, tot in m'n hals toe. De peuterspeelzaal eerst en daarna basisschool was mijn schuilplaats. Met andere kinderen had ik geen problemen, was vrolijk en speelde gewoon mee. Had vriendjes en vriendinnetjes waar ik mee naar huis ging. Speelde veel buiten met buurtkinderen. Eigenlijk was ik overal liever dan thuis. Ik kreeg bijna dagelijks te horen dat ik dik, lelijk, dom, nutteloos en lui was en eigelijk beter af dood. Van je familie moet je het hebben....
Kortom gezegt: zelfbeeld 0, zelfvertrouwen 0, vertrouwen in volwassenen 0, ik leek heel leuk, maar ik zat veilig weg in m'n eigen wereldje. Dit werd helaas door school verkeerd opgepikt en vertaalt als ongeïnteresseerd, snel afgeleid en moeilijk lerend, terwijl ik ver vooruit was op de rest, me zat te vervelen maar niets durfde te zeggen.
Tot m'n 9e ben ik eigenlijk redelijk overal tussendoor gefiets. Liet het gebeuren en ging m'n eigen gang. Tot één gebeurtenis die me (achteraf gezien) bijna de afgrond in gedreven heeft. Niet direct, maar wel als trigger van gebeurtenissen, als een spiraal steeds dieper maar steeds verbonden me dat ene.
Bij ons in de buurt waren bijna alleen maar jongens, waar ik dus ook veel mee speelde. Eén was mijn beste vriend toen. Een paar jaar ouder, was verhuist vanuit een andere stad en had problemen gehad op z'n vorige school waardoor hij toch bij mij in de klas zat. Hem vertrouwde ik helemaal, kon mezelf zijn, hij wist ook een aantal dingen (hoewel lang niet alles). Hij heeft dat vertrouwen behoorlijk misbruikt om kort te zijn (gelukkig maar eenmalig). Het hele bloemetjes en bijtjes verhaal was op school nog niet aan bod gekomen, dus ik had geen flauw idee wat er nu precies gebeurt was, maar wist wel dat het fout was en pijn deed. Ik wilde het ergens kwijt, thuis kon ik het niet vertellen en durfde eigenlijk tegen niemand erover te praten. Uiteindelijk heb ik het opgeschreven, als verhaal op school. Daar heb ik nu nog spijt van. Ik had nooit kunnen vermoeden wat het gevolg zou zijn.
De juf scheurde de vellen uit m'n schrift, verscheurde ze, gooide ze in de prullebak en begon door de klas heen te schreeuwen dat ik een leugenaar was. Dat ik het verzonnen had om iemand zwart te maken. Dat mijn kop zo lelijk was dat gaan jongen of man ooit bij dicht bij me zou willen zijn, laat staan zoiets zou doen.
Ik heb daar als verstijft gezeten en geen woord gezegt, maar vanbinnen ging ik kapot
Buiten wat het direct met mij deed (ik vertrouwde nu echt niemand mee, schaamde me voor alles wat ik was en deed), was dit ook het einde van elke vriendschap die ik toen had. Doordat dit zo door de klas gegaan was, was ik opeens vreemd en dat was reden genoeg om te pesten. Opwachten en in elkaar slaan durfden ze niet, ik was redelijk sterk en na 1 keer proberen waarbij ik flink van me af getrapt heb, is dat gelukkig niet verder gegaan. Ik werd gewoon genegeerd, buitengesloten. Stiekem gegiechel en geroddel, propjes gooien.
Ik had niets meer, niemand meer. Geen veilige plek, niets en niemand om te praten. Zei geen woord mee, maakte me klein, onopvallend.
Zo ben ik verder gegaan. Vanaf m'n elfde kreeg ik black-outs. Als er iets gebeurde, kon ik het gewoon niet verwerken. Ik kroop zover in mezelf weg dat ik compleet het contact met de buitenwereld kwijt was. Ik leefde door op automatische piloot en als ik weer "terug" was, naar een aantal uren tot soms dagen, had ik geen idee wat er in de tussentijd gebeurd was. dit gebeurde vaker en langer.
Naar de middelbare was mijn hoop. Nieuwe school, nieuwe klas, hopelijk nieuw begin en nieuwe vrienden. Niet dus
Bijna mijn hele klas ging naar dezelfde school, en het gepest breidde zich eigenlijk alleen maar uit.
De black-out werden langer en langer, tot ik er uit één wakker schoot zittend op de keukenvloer met een mes tegen m'n pols, wanhopig te verzinnen op een reden om niet....
Uiteindelijk gelaten uit angst om te falen. Te bang om ook dat niet te kunnen. Bang voor nog meer hoon en spot en hatelijke opmerkingen.
Zoals bij zovelen, ook bij mij werd door docenten de andere kant op gekeken, gebagitaliseerd tot ronduitvrolijk meegedaan door sommigen. Geen hulp, geen steun, ik heb het zelf moeten dragen en zelf op moeten lossen. Dat is me gelukt, vraag niet hoe.
Op m'n 16e uiteindelijk m'n redding gevonden met vakantiewerk. Op een manege/pension/handelstal aan de andere kant van het land. Ben op de trein gestapt, m'n mobiel uitgezet en pas weer aangezet na 6 weken de zaterdag voor ik weer naar school moest. 15 minuten later m'n moeder aan de telefoon, morgen komen we je halen. Verder niets. 6 weken op 300km zonder contact en het heeft m'n leven gered. Het is voor beide kanten een eye-opener geweest. Voor m'n ouders, omdat ze inzagen dat ze toch iets heel erg fout deden. Voor mij, omdat ik zo geweldig opgevangen ben daar. Het was een bizarre situatie, echt waar. Werkdagen van 18 tot 20 uur, 7 dagen per week. Een bazin die buiten de lessen om nauwelijk aanwezig was en 2 jonge meiden van 16 en 17 alleen liet met de verantwoordelijkheid over meer dan 30 paarden. We moesten maar zien wat we aten en waar we sliepen. Maar zo gelachen, zulke lieve mensen, die me steunden, me lieten merken dat ik gewaardeerd werd en die soms even door mijn muur heen keken en me troosten....
Daardoor kon ik weer even de zon zien en toen ik ook nog in een hele nieuwe klas kwam (van 4 ath naar 4 HAVO gegaan) heb ik zowaar een aantal vrienden gemaakt. Mede-nerds en gepesten, maar vrienden niettemin
En zo ben ik de laatste 2 jaar doorgekomen. Met een beetje steun en niet al te diepe dalen. Uiteindelijk een lief vriendje gekregen, op m'n 17e, waar ik inmiddels mee getrouwd ben en een lief dochtertje mee heb van 3,5.
Na de HAVO een poging HTS gedaan, maar toen ingestort. Ik werd aan alle kanten afgewezen op het feit dat ik een meisje ben. Tja, moet je net bij mij zijn, dat hoor ik m'n hele leven al, dus die kwam (te) hard aan. Een half jaar thuisgezeten, toen een andere leuke opleiding gevonden die ik wilde gaan doen. Motorfietstechnicus. Dat was deeltijd, dus op zoek naar een leerbedrijf. Eerste commentaar (bijna) overal: we willen geen vrouwen in de werkplaats. Maarja, die had ik inmiddels wel verwacht, dus kon ik ook hebben. Uiteindelijk toch weer bij de paarden uitgekomen, paardenhouderij gaan doen en ben toen in een hele leuke klas terecht gekomen, waar ik echt mezelf kon zijn en gedeeltelijk ook weer ben geworden.
Ik ben dus goed terecht gekomen, ben me weer aan het herstellen voor zo goed en zo kwaad dat gaat. Ik weet niet wie ik ben, ben mezelf nooit kunnen zijn thuis dus moet alles ontdekken. Mezelf vormen en accepteren. En dat gaat traag en soms pijnlijk, maar uiteindelijk steeds beter.
Waar ik nu nog last van heb is dat ik op sociaal vlak behoorlijk verknipt ben. Weet me geen houding te geven op feestjes, sociaal praatje ophangen is niet aan mij besteed en als iemand me een complimentje geeft voel ik me aangevallen
Ik wil soms wel uitleggen waarom ik ben wie ik ben, maar waar begin je? En waar eindig je? Een vriend zei een tijd terug tegen me dat ik niet zo kieskeurig moet zijn met eten, maar hoe leg ik 'm uit dat ik wel wil, maar niet kan? Omdat iemand ooit zei "als je niet meer gaat eten ga je nog dood". Waarop ik dacht "das mooi opgelost" en nog minder ging eten. Niet omdat ik dood wilde, maar de moeite van meer eten om te blijven leven me het niet waard was. Hoe leg je dat uit, dat zelfs als de reden weg is en alles weer goed is, ik ben blijven hangen in de gewoonte dat ik alleen iets eet als het echt lekker genoeg is om de moeite waard te zijn, en de rest me gewoon tegenstaat?
"t is maar één voorbeeld, maar zo zijn er dagelijks dingen. Ik kan niet zo snel veranderen, en ik weet dat ik er mensen mee pijn doe. Vrienden die ik geen pijn wil doen. Ik wil ze wel uitleggen waarom ik zo ben, maar het gaat gewoon niet. Ik klap dicht, kan geen woord mee zeggen.
Sorry voor het lange verhaal, maar bedankt voor degenen die hier voor mij hun verhaal hebben gedaan en mij het zetje hebben gegeven alles op "papier" te zetten. Het lucht zo ongelovelijk op
- ChantalD
- Berichten: 185
- Geregistreerd: 03-01-08
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 09-05-10 23:29
- ImkeTarek
-
- Berichten: 2316
- Geregistreerd: 25-09-05
- Woonplaats: UK
Geplaatst: 10-05-10 09:14
Altijd fijn als je zoiets van je af kan schrijven ja! Gelukkig ben je voor een groot deel uit dat diepe dal gekomen..
Jaloezie heb ik echt totaal geen last van! Hooguit even kijken als mn vriend (nu ex) weer eens met andere meiden stond te praten als we aan het stappen waren, daarna ging ik weer lekker verder met feesten
!Nee, ik ben dus niet jaloers en moet ook écht geen jaloerse vriend hebben, jaloezie zie ik als claimen, en daar kan ik niet tegen
(is gewoon mijn persoonlijke mening, hier wil ik niemand mee tegen de schenen schoppen). Ik heb namelijk redelijk makkelijk vertrouwen in mensen, dit heb ik mijn hele leven al en is eigenlijk nooit veranderd.. Dit omdat het nooit is gebeurd dat mensen die ik vertrouwde tegen me zijn gekeerd. - Anoniem
Geplaatst: 10-05-10 10:02
ChantalD schreef:Ik wil ze wel uitleggen waarom ik zo ben, maar het gaat gewoon niet. Ik klap dicht, kan geen woord mee zeggen.
Je kan het blijktbaar wel opschrijven, je hebt je verhaal heel erg duidelijk verteld hier.
Als je het durft kan je dit verhaal (of een aangepaste versie er van) misschien laten lezen aan sommige mensen. - Lauratje_88
-
- Berichten: 1742
- Geregistreerd: 24-09-09
- Woonplaats: Antwerpen, Belgïe
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 10-05-10 10:12
- Suzanne F.
-
- Berichten: 56066
- Geregistreerd: 03-03-01
Geplaatst: 10-05-10 10:28
Heb je nooit hulp gehad van een psych ofzo? Dit lijkt me zo zwaar om te dragen, je hebt veel meegemaakt!
Zo erg als jij heb ik het niet gehad vroeger hoor. Ik ben blij dat je nu gelukkig bent met man en kindje. Projecteer jij je angsten niet op je dochtertje?
- waikiki_6
- Berichten: 374
- Geregistreerd: 28-04-09
Geplaatst: 10-05-10 10:41
Ook van mij sorry voor het lange verhaal. Ik ben blij dat ik niet de enige ben die zich soms zo voel. er bestaan momenten dat ik wel eens terug val, maar die zijn er steeds minder. Ik word volwassener en weet dat het minder uitmaakt wat anderen van je denken. Zolang wij weten dat we goed bezig zijn, iedereen een beetje kunnen helpen en de mensen ook dankbaar zijn, weet ik zeker dat het allemaal goed komt.
Maar jammer genoeg is pesten nog lang niet de wereld uit. Er is altijd haat en nijd, dit zal ook altijd zo blijven.
Verder wil ik ook nog eventjes kwijt dat ik niet boos ben op degene die mij hebben gepest. Ze wisten niet beter. Hun ouders hebben het ernaar gemaakt, die waren vroeger ook zo. Dus die kinderen die zullen ook altijd zo blijven, en hun kinderen zullen zo blijven, zolang er niemand in het gezin is die wordt gepest, zijn er voor die mensen geen problemen. Dus ik ben altijd wel vergevingsgezind geweest. Ik vind dat mensen een tweede kans verdienen.
Bedankt voor het lezen:)
- Suzanne F.
-
- Berichten: 56066
- Geregistreerd: 03-03-01
- ChantalD
- Berichten: 185
- Geregistreerd: 03-01-08
Geplaatst: 10-05-10 12:42
@ RedPassion: Het probleem is ook dat ik niet wil dat mensen dit weten. Het grootste deel heb ik afgesloten en achter me gelaten, het is een ander leven als het ware. Met m'n 18 ben ik gaan samenwonen met m'n vriend en sinds ik uit huis ben, is de relatie met m'n ouders erg verbeterd. Niet dat alles vergeven en vergeten is, hoewel ze voor een aantal dingen wel soort van excuses hebben aangeboden en heel erg beseffen dat ze fout bezig geweest zijn. Ook door m'n broertje, die uiteindelijk is gaan beseffen dat de situatie voor hem wel prettig was, maar toch niet klopte en herrie heeft geschopt een aantal jaren geleden. Ik ga gewoon met ze om, ook voor m'n dochtertje. Ik wil dus niet het hele verhaal weer oprakelen. Veel van mijn vrienden kennen ook m'n ouders en aangezien alles nu net goed gaat, wil ik niet dat de verhoudingen verstoord worden. Degenen die er echt toe doen, weten dat ik geen prettige jeugd heb gehad, maar niet in welke mate en weten dus ook niet hoe het me beinvloed.
Dan krijg je dus verhalen van: "ach, ik ben vroeger ook gepest in de brugklas, daar kom je wel weer overheen." Hmm, juist ja, das bijna hetzelfde...
Dus ik hou het liever voor me. Lekker tegenstrijdig, ik wil dat ze me begrijpen, maar niet het hele verhaal vertellen. Wat dus niet werkt
@ Suzanne F. : Hulp heb ik nooit gehad. Ook nooit behoefte aan gehad eigenlijk.
Angsten projecteren op m'n dochter, ja en nee. Ik probeer haar zoveel mogelijk "vrij" en open op te voeden, niet te beschermend. Haar een stevige en liefdevolle basis mee te geven, maar ik weet heel goed dat ik haar niet tegen alles kan beschermen en dat ze dingen zelf moet ondervinden. Ik ben niet bang dezelfde fouten te maken als mijn ouders bij mij gemaakt hebben. Ik weet dat ik een heel ander persoon ben, wat zij gedaan hebben zou ik nooit kunnen.
Wel ben ik soms bang dat ik door mijn angsten en remmingen haar hinder in haar sociale ontwikkeling. Doordat ik niet op andere mama's af durf te stappen voor play-dates en dergelijke. Maar ja, hopelijk komt dat goed als ze op de basisschool zit.
Dat was ook zoiets, basisschool kiezen. We wonen weer in mijn oude dorp, oude buurt zelfs en hier zijn weinig basisscholen. Weinig keuze dus, zeker omdat we ze niet te ver weg wilden sturen vanwege zelfstandig kunnen gaan op termijn. Christelijk onderwijs valt bij ons af, bleven er twee scholen over. Eén in een bijstandswijk met slechte naam en nog slechtere resultaten, en mijn oude basisschool. Tja, wat moet je dan. Gesprek aangegaan, gelukkig nieuwe directie en ander beleid, maar wel een aantal van dezelfde leerkrachten. Daar gaat ze dus na de zomer naartoe. Heeft me heel wat slapeloze nachten gekost, dat kan ik je wel vertellen
Net als een aantal anderen neem ik ook de kinderen die me gepest hebben niets kwalijk. Zij wisten niet beter en hebben waarschijnlijk ook nooit beseft wat ze deden. Ik heb geen contact met ze, nooit meer gehad en geen behoefte aan. Ik hoef ook niet te weten hoe ze terecht gekomen zijn, voel me niet beter dan hen en zelfs al zouden ze stuk voor stuk in de goot beland zijn, ik word er niet warm of koud van. Ze maken geen deel uit van mijn leven.
Vraagje aan iedereen: Zijn er meer mensen die door hun ervaringen het idee hebben dat de ouderwetse opvoeding zo gek nog niet was? Dus een ouder thuis als kind uit school komt ipv. fulltime werken en kind naar BSO of alleen thuis. Ja is ja en nee is nee, en gewoon omdat mama het zegt en niet een hele discussie aangaan met een peuter die geen idee heeft van consequenties. Grote mond niet tolereren, ook niet voor een keer, geen brutaliteit, u zeggen tegen volwassenen, alsjeblieft en dankjewel zeggen. Oftewel: respect voor anderen (mens, dier en natuur), de wereld draait niet om jou.
Ik merk zelf dat ik heel sterk vind dat je er als moeder hoort te zijn voor je kind, om ze op te vangen, te kunnen troosten waar nodig. Ik heb dat nooit gehad, waardoor ik vatbaarder was voor het pesten. Ik wil dat mijn dochter straks wel naar mij toe kan komen als er iets is. Meteen, en niet als ik eens klaar ben met werken en ze er dus al een tijd mee rondgelopen heeft. Dus werk ik nu niet, en als ze straks naar school gaat, wil ik mijn werktijden aan kunnen passen aan haar schooltijden. Kan dat niet, jammer, dan maar niet werken. Haar welzijn gaat me boven mijn pleziertjes.
Nu ben ik gelukkig in de luxe positie dat dat kan en ik besef goed dat niet iedereen die keuze kan maken, maar even hypothetisch gezien: zijn er meer meiden die door hun verleden bewust zouden kiezen (of gekozen hebben) niet te werken buiten schooltijden?
- waikiki_6
- Berichten: 374
- Geregistreerd: 28-04-09
Re: Het leven na pesten.
Geplaatst: 10-05-10 16:43