Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-11-22 14:10

Geplaatst: 16-11-22 14:10

Dat is denk ik voor iedere ouder wel herkenbaar, dat je toch ineens bezorgder bent enzo dan je dacht. Want ineens gaat het niet over 1 van de vele kinderen in het algemeen, maar over die van jezelf

Ik vond het vooral zo waardeloos dat die dutjes van die kleine niet lukten als ik zelf probeerde mee te slapen. Maar juist als je dan enorm moe was en het heel goed kon gebruiken, maar het niet meer aandurfde (....omdat een niet gelukt slaapje erger voelt dan het helemaal niet proberen) dan sliep die theemuts ineens een zeldzame 3 uur achter elkaar

Of als er dan ineens een betere nacht tussenzat, dat je je dan af ging liggen vragen of het nog wel goed zou zijn....maar je niet durfde te gaan kijken, bang om hem wakker te maken

Of dat je er op een gegeven moment niet meer in durft te geloven en verwacht dat hij elk moment wel zal beginnen te brullen.... En dan sliep je zelf alsnog niet goed tijdens de sporadische betere nachten van die kleine, zó suf....

**Geplaatst**: 16-11-22 14:30

Geplaatst: 16-11-22 14:30

Ik weet nog dat ik een keer wakker werd en het was half elf en stil in huis :oo

Ik schrok me wezenloos en vloog naar de babykamer en trok de deken er vanaf, kind schrok ook want die lag nog lekker te slapen

**Geplaatst**: 16-11-22 14:51

Geplaatst: 16-11-22 14:51

Marigold schreef:
Na 22 jaar als alleenstaande moeder (wel eens relaties maar bleven buitenstaander), zonder een vader als achtervang, is vandaag de jongste uit huis gegaan en ben ik weer alleen. Alleen met de kat.
Ik zit het nu net even te laten bezinken en moest aan dit topic denken (heb meegelezen).

En eerlijk: dit is wel ff heeeel erg fijn hoor!!
Ik ga echt even de tijd nemen mezelf terug te vinden.
Want ja, je houd van je kinderen. Maar dat betekend niet dat het niet ook zwaar kan zijn!
Altijd jezelf wegcijferen, altijd de kinderen eerst.. Er wordt altijd aan je getrokken, of het nou school is, iets vergeten te kopen in de winkel, familie met meningen, de fiets kapot, mam mag ik geld, de wifi doet het niet, toestanden het gaat maar door. En in tijden van crisis (dochter kan nog wel eens paniekaanvallen krijgen) geen crisisopvang niks, je moet domweg volhouden.
Kleine side note, de oudste ernstig verstandelijk beperkt, de jongste met forse gedragsproblemen. Ik loop al jaren over mijn grenzen heen.
En we hebben lange jaren moeten wachten op een plekje in begeleid wonen. Tot laatst ineens HET telefoontje kwam!
De oudste was vanwege zijn handicap al eerder uit huis. Was niet meer te doen thuis. Ook niet voor de buren want wie niet kan praten gaat als kind dan maar hard gillen zegmaar… ook s nachts.
En ik kon hem niet meer tillen, al die hulpmiddelen, het brak me zo op..
Zoiets meemaken is erg verdrietig kan ik jullie vertellen…. Zijn handicap was ook zo onverwacht, ik was nog jong, geen gehandicapten in de familie, ver van mn bed tot het mijn eigen zoon betrof. Nooit bij stilgestaan vooraf.

Je gaat je wel voegen naar je omstandigheden. Maar kan me ook wel voorstellen dat een handicap of anderzins afwijkend ontwikkelend kind, mensen hun planning flink in de war kan gooien!

En in the end, of ze nou thuis wonen of niet, ik heb alleen dan rust, als ik van beide weet dat het goed met ze is. Ja, dat krijg je er ook gratis bij, de eeuwig durende zorgen. Of ze nou klein zijn of al groot..

Dus nee, ik denk niet dat men te romantisch moet denken over ouderschap. Tegelijkertijd is het ook iets heel natuurlijks.
Terugkijkend had ik denk ik de meeste moeite met die dwingende maatschappij die grip op je heeft als je een kindje hebt: het eeuwige moeten, schooltijden, versnipperde dagen. En oh wee als je een steekje laat vallen! Zo ervoer ik dat althans.
En die lange jaren waarin je avond aan avond na zeven uur (kindjes op bed) domweg de deur niet uitkan.

Nou, als ik het zo teruglees mag ik best trots zijn op mezelf, toch maar even missie completed! En nu is het mijn tijd. Kan ik eindelijk debatten op NPO volgen zonder dat er iemand thuiskomt die daar boos over wordt en gaat zappen

Nou dit vind ik ook wel balls of steel hoor. Lijkt me extreem zwaar. Maar je hebt geen keus en dan moet je roeien met die riemen waarvan je niet wist dat ze er waren. Volgens mij kan niemand daar in een andere situatie uberhaupt een voorstelling bij maken.

De bezorgdheid :')

Ik heb dat met mijn vriend al heel erg.... Als 'ie dan ineens ander half uur moet rijden enzo dat ik me constant afvraag of 'ie niet dood is, of p2000 ga lopen checken. Dat wordt wel wat

.

Meerdere mensen noemen de hormonen en daar ben ik ook wel benieuwd naar. Ik ben extreem gevoelig voor hormonen, PMS tot de max, verdraag geen pil of anti-conceptie (nu een koperspiraal, maar dat is ook een kleine hel. Alleen niet vanwege hormonen, maar 't feit dat ik nu altijd 10-14 dagen ongesteld ben

)etc. Dus als ik dan hoor dat de vrouw waarmee je een relatie aanging een andere is dan de moeder van je kind vind ik dat wel euh..... Spannend zegmaar :))

..

**Geplaatst**: 16-11-22 15:48

Geplaatst: 16-11-22 15:48

Menino schreef:
Marigold schreef:
Na 22 jaar als alleenstaande moeder (wel eens relaties maar bleven buitenstaander), zonder een vader als achtervang, is vandaag de jongste uit huis gegaan en ben ik weer alleen. Alleen met de kat.
Ik zit het nu net even te laten bezinken en moest aan dit topic denken (heb meegelezen).

En eerlijk: dit is wel ff heeeel erg fijn hoor!!
Ik ga echt even de tijd nemen mezelf terug te vinden.
Want ja, je houd van je kinderen. Maar dat betekend niet dat het niet ook zwaar kan zijn!
Altijd jezelf wegcijferen, altijd de kinderen eerst.. Er wordt altijd aan je getrokken, of het nou school is, iets vergeten te kopen in de winkel, familie met meningen, de fiets kapot, mam mag ik geld, de wifi doet het niet, toestanden het gaat maar door. En in tijden van crisis (dochter kan nog wel eens paniekaanvallen krijgen) geen crisisopvang niks, je moet domweg volhouden.
Kleine side note, de oudste ernstig verstandelijk beperkt, de jongste met forse gedragsproblemen. Ik loop al jaren over mijn grenzen heen.
En we hebben lange jaren moeten wachten op een plekje in begeleid wonen. Tot laatst ineens HET telefoontje kwam!
De oudste was vanwege zijn handicap al eerder uit huis. Was niet meer te doen thuis. Ook niet voor de buren want wie niet kan praten gaat als kind dan maar hard gillen zegmaar… ook s nachts.
En ik kon hem niet meer tillen, al die hulpmiddelen, het brak me zo op..
Zoiets meemaken is erg verdrietig kan ik jullie vertellen…. Zijn handicap was ook zo onverwacht, ik was nog jong, geen gehandicapten in de familie, ver van mn bed tot het mijn eigen zoon betrof. Nooit bij stilgestaan vooraf.

Je gaat je wel voegen naar je omstandigheden. Maar kan me ook wel voorstellen dat een handicap of anderzins afwijkend ontwikkelend kind, mensen hun planning flink in de war kan gooien!

En in the end, of ze nou thuis wonen of niet, ik heb alleen dan rust, als ik van beide weet dat het goed met ze is. Ja, dat krijg je er ook gratis bij, de eeuwig durende zorgen. Of ze nou klein zijn of al groot..

Dus nee, ik denk niet dat men te romantisch moet denken over ouderschap. Tegelijkertijd is het ook iets heel natuurlijks.
Terugkijkend had ik denk ik de meeste moeite met die dwingende maatschappij die grip op je heeft als je een kindje hebt: het eeuwige moeten, schooltijden, versnipperde dagen. En oh wee als je een steekje laat vallen! Zo ervoer ik dat althans.
En die lange jaren waarin je avond aan avond na zeven uur (kindjes op bed) domweg de deur niet uitkan.

Nou, als ik het zo teruglees mag ik best trots zijn op mezelf, toch maar even missie completed! En nu is het mijn tijd. Kan ik eindelijk debatten op NPO volgen zonder dat er iemand thuiskomt die daar boos over wordt en gaat zappen

Nou dit vind ik ook wel balls of steel hoor. Lijkt me extreem zwaar. Maar je hebt geen keus en dan moet je roeien met die riemen waarvan je niet wist dat ze er waren. Volgens mij kan niemand daar in een andere situatie uberhaupt een voorstelling bij maken.

De bezorgdheid Ik heb dat met mijn vriend al heel erg.... Als 'ie dan ineens ander half uur moet rijden enzo dat ik me constant afvraag of 'ie niet dood is, of p2000 ga lopen checken. Dat wordt wel wat .

Meerdere mensen noemen de hormonen en daar ben ik ook wel benieuwd naar. Ik ben extreem gevoelig voor hormonen, PMS tot de max, verdraag geen pil of anti-conceptie (nu een koperspiraal, maar dat is ook een kleine hel. Alleen niet vanwege hormonen, maar 't feit dat ik nu altijd 10-14 dagen ongesteld ben )etc. Dus als ik dan hoor dat de vrouw waarmee je een relatie aanging een andere is dan de moeder van je kind vind ik dat wel euh..... Spannend zegmaar ..

Maar daar staan ook weer de verhalen tegenover van vrouwen die na hun eerste kind "opeens" een veel betere hormoonhuishouding kregen omdat de boel door de zwangerschap eens flink door elkaar geschud is.

Ik heb de indruk dat de conclusie gerechtvaardigd lijkt: je kunt er niks van zeggen want er is geen enkele garantie.
En dan hoop ik voor je dat, als je ervoor gaat, je ook zwanger kunt worden.

**Geplaatst**: 16-11-22 16:06

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 16-11-22 16:06

Het komt uiteindelijk toch allemaal neer op:

- zie je jezelf over X jaar wel of niet als moeder
- bewust van alles dat vervelend kan worden.... wil je het dan alsnog?

Vooral dat je aangeeft dat je voor alle negatieve ervaringen een soort "ja maar" hebt, dat riekt wel naar het toch graag genoeg willen om het aan te durven

**Geplaatst**: 16-11-22 17:23

Geplaatst: 16-11-22 17:23

Ik heb er zelf geen, maar kan je wel vertellen wat mijn mama altijd zegt: kinderen zijn een aanslag op je relatie. En niet elke relatie kan die aanslag doorstaan. Je verliest elkaar heel makkelijk uit het oog en gaat van partner heel makkelijk naar moeder/vader, en vergeet daarbij het vrouw van/man van-gedeelte.

**Geplaatst**: 16-11-22 18:38

Geplaatst: 16-11-22 18:38

Zeker waar, je moet echt veel bewuster tijd voor elkaar maken en er aan werken.

De andere kant is ook, dat het houden van je man ook een hele andere 'dimensie' krijgt, als ik hem liefdevol met mijn kind zie omgaan... Dan houd ik meer van hem dan ik ooit had kunnen denken

. En je bevalling en alle zware nachten samen meemaken maken je ook heel erg hecht.

Daar tegenover staat dat je ook 3 x zoveel ruzie hebt omdat je wallen tot op de stoep hangen hoor

**Geplaatst**: 16-11-22 18:47

Geplaatst: 16-11-22 18:47

Ik was mijn man een keer ‘s nachts kwijt, lag hij naast het ledikant op de grond naar onze dochter te kijken

Wat ruzie betreft ging dat negen van de tien keer om de kinderen want als ik hem zijn gang had laten gaan waren het een soort prinsessen op de erwt geworden waar ooit nee tegen gezegd is :')

**Geplaatst**: 16-11-22 19:03

Geplaatst: 16-11-22 19:03

LWDaisy schreef:
Ik heb er zelf geen, maar kan je wel vertellen wat mijn mama altijd zegt: kinderen zijn een aanslag op je relatie. En niet elke relatie kan die aanslag doorstaan. Je verliest elkaar heel makkelijk uit het oog en gaat van partner heel makkelijk naar moeder/vader, en vergeet daarbij het vrouw van/man van-gedeelte.

Ik denk zelf dat de relatie ervoor dan ook niet goed zat, als het geen kinderen kan doorstaan.

Zelf vind ik ons alleen maar hechter geworden en we hebben elkaar goed leren kennen.
Bij ons ging de start van de oudste erg slecht en je zag dat wij daar beiden onze eigen stijl van omgaan mee hadden. Door daar open over te zijn en te bespreken wat het met je doet krijgt de relatie een stuk meer diepgang. We weten nu wat we aan elkaar hebben in heftige tijden.

Hoef je natuurlijk niet per se kinderen voor te hebben, ik denk dat elke life event je relatie kan maken of breken.

**Geplaatst**: 16-11-22 19:15

Geplaatst: 16-11-22 19:15

Het helpt ook wel als je opvoedkundig een beetje op dezelfde lijn zit.

Daar hadden wij van tevoren helemaal niet over nagedacht, maar toen het kind er eenmaal was bleek ik meer van de regeltjes en de structuur, en mijn man was veel losser in alles.
Schermtijd beperken? Hoezo? Dat soort dingen.

**Geplaatst**: 16-11-22 19:23

Geplaatst: 16-11-22 19:23

Wij hebben afgesproken dat mijn man eerst vroeg wat mama had gezegd, scheelt een hoop frustratie :))

Nu kunnen we erom lachen met de meiden want die hebben hele verhalen natuurlijk.

**Geplaatst**: 17-11-22 22:55

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 17-11-22 22:55

Leuk om dit topic te lezen. Hier twee kleine kinderen (net 1 en net 3). Ik kan me herkennen in veel wat hier geschreven is over het inleveren van je vrijheid, het altijd aanstaan etc. En ik weet wel dat ik het van tevoren gruwelijk had onderschat. Ik maakte werkweken van 80-90 uur en was nooit een flauwe, dus hoe erg kon het zijn vergeleken daarbij? Nou, erg

Wat ook niet hielp is dat de oudste een superintensieve baby was die zijn eerste levensjaar snachts niet sliep. Daar heb je dus geen keuze in. En ik heb in ieder geval onderschat hoe belangrijk het voor mij als introvert is om gewoon in stilte wat aan te lummelen en mijn eigen tijd in te kunnen delen. Ik struggle echt nog wel met overprikkeling en het vinden van die balans. Vooral ook omdat ik werk heb waarbij ik me 300% moet geven en in mijn vrije tijd gewoon MOE ben, maar er dan juist ook volledig wil zijn voor mijn kinderen. En dan heb je ook nog je relatie, huishouden, je paardenleven, sporten, sociale leven... ik denk wel dat ik wat meer rust vind als ze naar school gaan straks en ik in ieder geval wat uurtjes prikkelarm kan doorbrengen (al schijnt de basisschooltijd weer andere uitdagingen met zich mee te brengen..).

Maar of ik het opnieuw zou doen? Absoluut, misschien met een iets betere mentale voorbereiding.

Het klinkt heel zweverig en zo ben ik eigenlijk helemaal niet, maar het is alsof mijn gevoelsleven van tweedimensionaal naar driedimensionaal is gegaan. Ons gezinnetje is echt goud

heb me echt nog nooit zo warm en verbonden gevoeld en ze zijn zo leuk en schattig en.. :')

**Geplaatst**: 17-11-22 23:03

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 17-11-22 23:03

Volgens mij is uit onderzoek trouwens gebleken dat koppels tijdens de zwangerschap gelukkiger zijn dan voorheen, tijdens het eerste jaar ongelukkiger en dat je gemiddelde geluksniveau na die tijd ongeveer gelijk is aan voordat je kinderen had. Alleen met kinderen heb je hogere pieken en diepere dalen, waardoor je gemiddeld gezien op hetzelfde geluksniveau eindigt maar wel een flink ander leven hebt. :')

**Geplaatst**: 18-11-22 14:18

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 18-11-22 14:18

Kinderen krijgen is toch echt voor iedereen heel anders en dat moet het denk ik ook blijven. Persoonlijk vind ik mensen vaak ook wel erg negatief, maar dat mag je dan niet zeggen.

Ik werd jong zwanger, maar dat ging mis. We hadden hele fijne begeleiding van de gynaecoloog. 6 Maanden later wisten we dat ik weer zwanger was. Mijn vader was toen al erg aan het einde van zijn ziektebed, dus eigenlijk wilden we weer aan anticonceptie beginnen, maar het was ook goed om nog te delen.
Vanaf 5 weken stond ik al streng onder controle gelijk. Ik was net 2 maanden zwanger toen mijn vader overleed.

Op dat moment had ik met mijn moeder een kapsalon, hadden we de zorg voor mijn zwaar gehandicapte en thuiswonende broer en de paarden en honden. Het was enorm pittig en ik was ook nog erg ziek, maar het lukte allemaal.
Terugdenkend hebben we geen idee hoe we het gedaan hebben.

Onze zoon is in het ziekenhuis geboren en daar lieten ze je meteen doorslapen en dat heeft hij ook vanaf de eerste nacht gedaan. Dan herken je die andere verhalen ook niet zo. Hij heeft wel een periode krampjes gehad en kreeg hij speciale voeding en moest ik stoppen. Hij was makkelijk troostbaar en bij ons was de buikdrager destijds echt vaak de oplossing.

We zijn toen ene tijd bij mijn moeder en broer blijven wonen om het rond te breien. Later bleef dat ook altijd het 2e huis van onze zoon.

Ik ben geen standaard moeder type en had vroeger ook geen kinderwens. Hou eigenlijk ook echt niet van kinderen, maar vond mijn eigen kind een heel ander verhaal.
Ik was altijd overbezorgd en beschermend, maar daar heeft hij niks van opgelopen. Het is een hele fijn, hardwerkende, sociale, sportieve, jonge man die goed kan leren en vaak geliefd is.

Hij is best jong op zichzelf gegaan. Dat liep zo en was prima. Wij waren toen eigenlijk voor het eerst weer samen en dat was best wennen.

Ondanks onze situatie, het drukke leven er altijd naast met de zaak, mn broer, mn werk, de paarden en later mn ziekte, heb ik een kind hebben nooit als zwaar of extra last ervaren. Ik kon best stren en consequent zijn, maar was weer geen stress moeder die zichzelf voorbij rende om op tijd te eten of dat hij op een bepaalde tijd naar bed moest. En wat de ene dag niet ging, lukte de andere dag wel.

Later ging hij ook nog op niveau voetballen en toen moesten we ons vaak wel in allerlei bochten wringen, maar gaf ik vooral voetbal de schuld

Hij is nu 25 en woont samen, maar als hij morgen weer thuis wil komen, is hij welkom en doe ik alles voor hem. Daar zit ik echt niet mee. Mis hem juist vreselijk.

De nadelen vond ik eigenlijk dat hij weleens vriendjes had die ik niet zo oke vond. Je kan gek zijn op je eigen kind, maar ik ben dus niet zo gek met kinderen van anderen. Soms wel, maar dat mag je niet laten merken natuurlijk. Ik was wel vaak hulp moeder op school en juist de moeilijke jongetjes wilden bij mij in de auto.

Een ander nadeel vind ik dat ik nooit meer 100% rust heb gehad. Ben altijd bang dat er iets gebeurt, ook nu nog. Kan het wel uitzetten, maar als er ergens iets is, gaat het altijd door mn hoofd.

Vaak zeg ik dat ik beter iets ouder had kunnen zijn, maar je eerst is je eerst en je bent onervaren ongeacht je leeftijd. Ik ben heel erg verandert vanaf de 1e zwangerschap. Misschien was ik anders wel langer een losbol gebleven, dus of ik er dan meer aan toe was geweest of een betere moeder weet je nooit. Maar had toen wel graag willen weten wat ik nu weet.

Je wil eigenlijk zo min mogelijk fouten maken en je kind gezond en gelukkig zien. Dat is wel een druk die ik mezelf kon opleggen. Hij is wel verwend tot het bot, maar was ik ook.

Ik zeg weleens tegen mensen; als je geen kinderen hebt, durven mensen te vragen waarom je geen kinderen hebt of wilt. Maar als je wel kinderen hebt, vraagt niemand waarom je wel kinderen wilde. En eigenlijk is dat ook niet heel goed te verklaren. Misschien is het iets natuurlijks en moet je dat ergens voelen, maar je kan je nooit voorbereiden en weet eigenlijk totaal niet waar je aan begint. Je bent 2 verschillende mensen, je krijgt een kind wat je nog niet kent en je kan het leven niet voorspellen.

Onze zoon is echt een mix van ons 2 en dat heeft zo zijn voordelen, maar ook weleens zijn nadelen.

Als koppel; tja, je weet niet als je kinderen hebt, hoe het was gelopen als je die niet had gekregen. Je bent vaak jong, krijgt kinderen, werkt, hebt hobby's en of sport en groeit en ontwikkelt nog door. Iedereen is daarin verschillend. Wij zijn echt niet dezelfde mensen als 30jr geleden, totaal niet. Maar ik denk dat een kind ons juist wel wijzer en bewuster heeft gemaakt en we ook samen daardoor een positieve ontwikkeling hebben doorgemaakt en echt veel hebben geleerd.

Ik ben bijv niet zo sociaal en als je kind thuiskomt met; die doet dit of dat, is mijn instinct om daar best heftig op te reageren. Maar je wil het goede voorbeeld zijn en ze goed op weg helpen, dus gaat nadenken en leert ze relativeren, maar ook weerbaar te zijn etc.

**Geplaatst**: 18-11-22 14:37

Geplaatst: 18-11-22 14:37

Eens Superpony, ik herken dat wel.
Mijn dochters lieten ze ook gelijk doorslapen, ik was een keer de oudste kwijt toen ik wakker werd in het AZU, had de verpleegkundige haar en ze gaven ‘suikerwater’ want daar kwamen ze niet op, maw het vulde voor het moment maar niet zoals pap.
Onze jongste is bij ons teruggekomen met haar zoontje énnn hond, dat mijn buurvrouw zei je lijkt wel gek, nou never dat ik mijn kinderen voor de deur laat staan.

**Geplaatst**: 18-11-22 15:05

Geplaatst: 18-11-22 15:05

chanicha schreef:
Eens Superpony, ik herken dat wel.
Mijn dochters lieten ze ook gelijk doorslapen, ik was een keer de oudste kwijt toen ik wakker werd in het AZU, had de verpleegkundige haar en ze gaven ‘suikerwater’ want daar kwamen ze niet op, maw het vulde voor het moment maar niet zoals pap.
Onze jongste is bij ons teruggekomen met haar zoontje énnn hond, dat mijn buurvrouw zei je lijkt wel gek, nou never dat ik mijn kinderen voor de deur laat staan.

Ik hoor altijd dat het enorm per ziekenhuis en periode verschilt. Mijn zoon lag bijv naast me in een bakje. Kwam ik bij anderen, lagen alle baby's weer in een aparte ruimte.

Maar met kraamzorg net zo. Ik had minste gekozen en deed alles al voor ze kwam, zodat ze weer snel weg was. Hoor van anderen nu dat iemand een hele dag blijft en zo de baby uit handen ritst. Dat is echt niet voor mij.........Dat was gaan botsen.

Ik snap je helemaal en anderen moeten zich erbuiten houden. Onze zoon woont op ruim 1,5 uur en wil daar niet weg. Er is zelfs kans dat hij nog verder weg gaat wonen. Heb al 100x aangeboden dat hij hier een appartement kan inbouwen, dat hij gratis kan wonen ( gezien de torenhoge huur die ze betalen) en ben ook wel van het omkopen.

Mijn moeder is 79 en als ik daar morgen voor de deur sta ben ik ook nog altijd welkom.

Of het echt verstandig is, is een ander ding natuurlijk.

Onze zoon kan alles zelf of heeft wel vrienden. Maar al zou hij iets willen ophangen, rijden we gewoon even op en neer. Ik wil altijd alles wel voor hem doen. En hij doet ook weer veel voor oma bijvoorbeeld.

Anderen mogen het anders doen, maar ga niet oordelen over een ander.

Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik niet echt een vriendinnen type ben ook en altijd mijn eigen weg en gevoel volg. Als ik soms dingen hoor of lees, denk ik ook weleens dat mensen elkaar iets teveel opjutten en negatief steunen.

Je mag nooit zeggen dat je je kind niet als zware last zag en het wel allemaal leuk vind. Maar het is juist goed om die geluiden ook eens te horen. Alleen wilde negatieve brigade dat altijd de grond in boren en dan blijven die geluiden weer achter.

Hoe vaak ik niet hoor dat mensen een hele lijst hebben met wat ze allemaal wel niet meer kunnen als ze kinderen krijgen. of wat ze gedaan willen hebben voordat er kinderen komen, ben ik alleen maar verbaasd.
En mijn ouders hebben vast en zeker wat opgegeven met een zwaar gehandicapte zoon, zeker toen mijn broer jonger was en handicaps nog meer taboe waren. Maar heb ze nooit horen klagen en mijn moeder was laatste 20jr weduwe en heeft tot haar 73e voor hem gezorgd thuis, zonder hulp van buitenaf naast dagbesteding en ons.

**Geplaatst**: 18-11-22 15:16

Geplaatst: 18-11-22 15:16

Ik ben in 1985 bevallen van onze oudste, toen kon je nog kiezen om een week te blijven en dat was maar goed want ik had best veel bloed verloren plus dat we op vier hoog zonder lift woonden das dat kwam goed uit. Ze lag ook de eerste dagen op de couveuseafdeling.
Onze jongste dochter, die de ruimte heeft, roept nu al dat we bij hun moeten komen wonen maar zolang dat niet echt moet ga ik dat niet doen

Het is gewoon fijn om als kind te weten dat je altijd bij je ouders terecht kan, mijn moeder zei, toen ik het huis uitging eruit is eruit en er nooit meer in, nou dat heeft ze niet tegen dovemansoren gezegd natuurlijk.
Ik ben ook best een einzelgänger, heb 1 vriendin al 45 jaar en dat vind ik genoeg en we hebben het leuk samen dat scheelt natuurlijk ook.

Edit, ik ben altijd zo geweest van ik heb zelf gekozen om kinderen te krijgen dan moet ik ook niet zeiken dat ik dingen niet kan en we hebben er nooit een probleem mee gehad.

**Geplaatst**: 18-11-22 16:06

Geplaatst: 18-11-22 16:06

VogeltjeM schreef:
Leuk om dit topic te lezen. Hier twee kleine kinderen (net 1 en net 3). Ik kan me herkennen in veel wat hier geschreven is over het inleveren van je vrijheid, het altijd aanstaan etc. En ik weet wel dat ik het van tevoren gruwelijk had onderschat. Ik maakte werkweken van 80-90 uur en was nooit een flauwe, dus hoe erg kon het zijn vergeleken daarbij? Nou, erg Wat ook niet hielp is dat de oudste een superintensieve baby was die zijn eerste levensjaar snachts niet sliep. Daar heb je dus geen keuze in. En ik heb in ieder geval onderschat hoe belangrijk het voor mij als introvert is om gewoon in stilte wat aan te lummelen en mijn eigen tijd in te kunnen delen. Ik struggle echt nog wel met overprikkeling en het vinden van die balans. Vooral ook omdat ik werk heb waarbij ik me 300% moet geven en in mijn vrije tijd gewoon MOE ben, maar er dan juist ook volledig wil zijn voor mijn kinderen. En dan heb je ook nog je relatie, huishouden, je paardenleven, sporten, sociale leven... ik denk wel dat ik wat meer rust vind als ze naar school gaan straks en ik in ieder geval wat uurtjes prikkelarm kan doorbrengen (al schijnt de basisschooltijd weer andere uitdagingen met zich mee te brengen..).

Maar of ik het opnieuw zou doen? Absoluut, misschien met een iets betere mentale voorbereiding.

Het klinkt heel zweverig en zo ben ik eigenlijk helemaal niet, maar het is alsof mijn gevoelsleven van tweedimensionaal naar driedimensionaal is gegaan. Ons gezinnetje is echt goud heb me echt nog nooit zo warm en verbonden gevoeld en ze zijn zo leuk en schattig en..

Wat een fijne reactie. Dit is eigenlijk echt precies hoe ik het me voorstel. Zwaar, en altijd zwaarder dan je vooraf denkt. Maar ook het gevoel dat dat het waard is. Baby's lijken me sowieso niet leuk :')

Maarja, als het je eigen is waar je van houdt dan scheelt dat, en ook dat je weet dat het maar een fase :))

@ chanica, wat een rare reactie van de buurvrouw. Ik heb op mijn 25e noodgedwongen weer bij mijn vader gewoond, en volgens mij hebben we toen allebei zo'n leuke tijd gehad, al ben ik gillend naar mijn eigen huisje gegaan toen die mogelijkheid er was

Want inderdaad, als 25-jarige wil je wel je eigen ding. En ik ben ook dankbaar, dat nu hij er niet meer is, dat ik die tijd nog met hem gehad heb. Anderszijds, bij mijn moeder zou ik het niet kunnen en dat is vice versa denk ik. Ookal kunnen we goed met elkaar (als het niet te lang is

). Wellicht dat je buurvrouw ook zo'n situatie is. En ik moet zeggen, dat het niet meer hebben van een back-up dakbovenmijnhoofd soms best belastend voelt in deze tijd. Mijn vriend leeft op moral highground, dus het zal niet, maar stel dat hij er morgen met de secretaresse vandoor gaat ben ik dakloos

. al sta ik wel in 5 regio's al meer dan 5 jaar ingeschreven bij woningnet. U better be safe than sorry :')

Wat dat betreft fijn dat zolang je op deze aardbol rondloopt, je die rust aan je kids kan geven

.

@superpony, lief hoor. Ik woon ook ver van mijn (schoon)familie en mensen doen altijd zo dramatisch over die anderhalf uur reistijd. Maar uiteindelijk is dat als je wat vroeger op staat echt niets op een dag. Ik vind het ook nooit een probleem om de auto in te stappen om stukje te moeten rijden. Ook niet als dat spontaan is. fijn om je ervaring te lezen!

**Geplaatst**: 18-11-22 16:23

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 18-11-22 16:23

@superpony: mooie en herkenbare post!

**Geplaatst**: 18-11-22 22:26

Geplaatst: 18-11-22 22:26

Ik kwam nog een aardige tegen in een ander topic; vrij vertaalt: kinderen (en dronken mensen) spreken de waarheid, vooral als je liever niet hebt dat iets "openbaar" wordt.......

**Geplaatst**: 20-11-22 00:36

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 00:36

Niet dat het hier zoveel toevoegt, maar nog eens over dat mensen hun eigen kinderen het mooiste en belangrijkste ter wereld vinden. Sommigen slaan daar enorm in door. Hebben jullie die autostickers wel eens gezien (ik zie ze vnl in België): “Sam en Lisa rijden mee”. Of “Trotse meter van Seppe achter het stuur”.

Ik kan niet eens uitleggen wát ik daar nu precies zo erg aan vind, maar ik vind dat tenenkrommend.

**Geplaatst**: 20-11-22 02:20

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 02:20

Daar stoor ik me niet aan. Hier in de buurt rijdt een "Mama's taxi"

**Geplaatst**: 20-11-22 02:20

Geplaatst: 20-11-22 02:20

chevax schreef:
Niet dat het hier zoveel toevoegt, maar nog eens over dat mensen hun eigen kinderen het mooiste en belangrijkste ter wereld vinden. Sommigen slaan daar enorm in door. Hebben jullie die autostickers wel eens gezien (ik zie ze vnl in België): “Sam en Lisa rijden mee”. Of “Trotse meter van Seppe achter het stuur”.

Ik kan niet eens uitleggen wát ik daar nu precies zo erg aan vind, maar ik vind dat tenenkrommend.

Vreselijk. Spontaan geen individu meer zijn. Zie dat online ook heel veel. De naam veranderd in “mama van …” en de profielfoto staat alleen het kind op. Niet mijn types.

**Geplaatst**: 20-11-22 02:38

Geplaatst: 20-11-22 02:38

Jildau schreef:
chevax schreef:
Niet dat het hier zoveel toevoegt, maar nog eens over dat mensen hun eigen kinderen het mooiste en belangrijkste ter wereld vinden. Sommigen slaan daar enorm in door. Hebben jullie die autostickers wel eens gezien (ik zie ze vnl in België): “Sam en Lisa rijden mee”. Of “Trotse meter van Seppe achter het stuur”.

Ik kan niet eens uitleggen wát ik daar nu precies zo erg aan vind, maar ik vind dat tenenkrommend.

Vreselijk. Spontaan geen individu meer zijn. Zie dat online ook heel veel. De naam veranderd in “mama van …” en de profielfoto staat alleen het kind op. Niet mijn types.

Juist, dat geen individu meer zijn. En dat Sam en Lisa meerijden, tja, anders zou ik ook niet als een idioot bumperklevend achter the ride van Sam en Lisa rijden, dus die sticker is erg overbodig.
“Mama van Hansje” is ook erg. Je bent namelijk nog zoveel meer.

**Geplaatst**: 20-11-22 02:48

Re: De onvertelde waarheid over kinderen hebben

Geplaatst: 20-11-22 02:48

Kan me er niet aan storen.

Maar ik zeg eerlijk dat mijn kind wel het allerbelangrijkste en mooiste bezit is. Het scheelt echt heel weinig met mijn man, mn moeder, voorheen ook mn broer en de dieren, maar je kind is toch wel heel bijzonder.

Daar tegenover is die van ons 25 en echt een individu en heb hem echt los moeten laten. Dat is moeilijk en kom je in een soort andere fase. Misschien ben ik toen wel weer wat meer de rest gaan recht trekken.
Mijn man is heel nuchter en niet jaloers. Heeft zijn eigen band met zijn zoon. Maar hij vond ons, dus zoon en ik, wel een duo waar niemand tussen kwam. We hadden of hebben ook amper woorden nodig.
En mijn arme man had het ook al zwaar met mijn broer en mij

Maar zeg ik tegen mensen; mijn zoon dit of dat, schrikken ze vaak wel, helemaal als ik vertel dat mn zoon al 25 is. Ze zien mij niet als moeder en blijkbaar hoort daar een bepaald beeld bij ofzo.