Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-08-19 11:44

Geplaatst: 05-08-19 11:44

ElviraKelan schreef:
In het elgemeen kan je stellen bij het borderline persoonlijkheidsstoornis dat veel mensen met borderline schooldiploma’s, werk etc niet lang kan behouden door deze stoornis.
Dat zal dus ook zeker voor therapie gelden dat dit percentage hoog ligt.
Enerzijds door het besef bij degene zelf dat de therapie niet aanslaat en er dus mee stopt maar anderzijds ook door de stoornis zelf en dan kan je er aan denken dat het met name door de kenmerken van borderline erg lastig is om een langdurige relatie aan te gaan.

Daar volg ik je in.
Al denk ik dat het ook gewoon moeilijk is om de juiste therapie en de juiste therapeut te vinden (wat overigens niet enkel zo is bij bps maar ook bij andere psychische problemen). Blij jou lijkt dat gelukt te zijn; als ik je berichten lees heb ik de indruk dat je een therapie gevonden hebt waar je heel wat aan hebt gehad en daar ben ik blij om voor jou

.
Ik ken helaas ook heel andere voorbeelden van mensen die enkel tijdens crisisopnames goede hulp kregen. Ik heb echt wel schrijnende voorbeelden gezien van wat in een bepaald geval mee heeft bijgedragen aan iemands dood en psychologen die - zonder het zelf te beseffen - behoorlijk denigrerende zaken zeiden en bleven herhalen zonder te zien wat het effect was op de persoon met bps in kwestie.

Rakkie123 schreef:
In mijn ogen kan iedereen aan zichzelf werken om geen of zo min mogelijk last te hebben van iemand die, om het even welke, een psychiatrische stoornis heeft.

Niet iedereen met een stoornis heeft inzicht om hulp te zoeken maar je kunt altijd zorgen dat je als partner, familielid, collega, vriend enz.... jezelf gaat ontwikkelen, in balans komt, je issues opruimt.
Je komt steeds steviger met beide benen op de grond te staan en je kunt je eigen verantwoordelijkheid steeds meer nemen en de ander ookveratwoordelijk laten zijn voor wat hij wel of niet doet...

Daardoor wordt het steeds minder nodig naar `de patient` te wijzen.

Het programma van de AA bv, wordt ook gebruikt voor de mensen om hem/haar heen, omdat je snel in een patroon wordt gezogen.
Maar in het stappenplan, ben je allemaal zelf verantwoordelijk.....voor jezelf en voor je eigen binnenwereld en je gedrag.

Dat is waar, dat naasten betrokken kunnen worden en dat dit wellicht een heel verschil maakt. Ik ben bij een naaste die wel degelijk jaren in therapie is geweest, nooit betrokken geweest of begeleid geweest in hoe ermee om te gaan. We hebben ooit de psychiater gebeld met de vraag hoe we best konden zorgen dat degene met bps een moeilijke periode door kon komen, of het verantwoord was om die persoon alleen te laten of niet en zo niet, wat wij als omgeving dan best konden doen ter ondersteuning. Psychiater heeft daar niet op willen antwoorden, heeft ons niet geholpen. Dat heeft veel leed veroorzaakt voor zowel ons als de persoon met bps. Daar kan enkel de hulpverlening iets aan doen en ik ben blij en ik weet dat het anders kan en op sommige plekken anders gebeurt, maar helaas krijgt de omgeving ook niet altijd gepaste hulp ondanks dat hier wel naar gezocht of om gevraagd wordt.

**Geplaatst**: 05-08-19 11:52

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 11:52

Pateeke helaas heb ik deze ervaring ook met specialisten.
Mijn “geluk” is geweest dat ik door thuisbegeleiding de stap heb durven te zetten tot het aanvragen van een 2e opinion.
Daarvoor was het idd deginerende opmerkingen, mij onbegrepen voelen en geen stap verder komen in therapie ondanks dat ik daar ruim twee jaar ben geweest.
Ook voor mijn omgeving is dit nog destructiever geweest doordat ik dingen moest benoemen wat nogal ongenuanceerd ging maar dat was een kwestie van vooral blijven oefenen, ik had nl de weg voor mijzelf uitgestippeld eerst tot rust komen en er daarna met mijn man over hebben en dit was bijna de goede weg geweest. Benoemen naar de rest vd omgeving helpt nl vaak niet omdat ik dingen niet altijd in het juiste perspectief zie en dan moeite heb met relativeren.

Maar hier heeft TS iets minder aan denk ik.

**Geplaatst**: 05-08-19 11:53

Geplaatst: 05-08-19 11:53

Sjong schreef:
Maar dan is het toch ook niet gek dat het merendeel hier zegt : run Forrest run? Je stelt jezelf bloot aan emotionele instabiele buien, maar de persoon die het doet " kan er niks aan doen". Wat eigenlijk wil zeggen dat je het maar gewoon "moet" accepteren.

100% zeker weten, ik denk dat het overgrote merendeel dit niet gaat trekken. Ik zou het niet trekken, ik zou rennen. Ik ben gerend... TS wil (nog) niet rennen. Ik hoop dat zij wel een modus kunnen vinden dat ze samen gelukkig kunnen zijn. Het kan ook wel goed gaan, maar inderdaad ik snap volledig dat de meesten adviseren: run forrest run...

**Geplaatst**: 05-08-19 12:06

Geplaatst: 05-08-19 12:06

ElviraKelan schreef:
Pateeke helaas heb ik deze ervaring ook met specialisten.
Mijn “geluk” is geweest dat ik door thuisbegeleiding de stap heb durven te zetten tot het aanvragen van een 2e opinion.
Daarvoor was het idd deginerende opmerkingen, mij onbegrepen voelen en geen stap verder komen in therapie ondanks dat ik daar ruim twee jaar ben geweest.
Ook voor mijn omgeving is dit nog destructiever geweest doordat ik dingen moest benoemen wat nogal ongenuanceerd ging maar dat was een kwestie van vooral blijven oefenen, ik had nl de weg voor mijzelf uitgestippeld eerst tot rust komen en er daarna met mijn man over hebben en dit was bijna de goede weg geweest. Benoemen naar de rest vd omgeving helpt nl vaak niet omdat ik dingen niet altijd in het juiste perspectief zie en dan moeite heb met relativeren.

Maar hier heeft TS iets minder aan denk ik.

Heel knap dat je die weg dan voor jezelf uitgestippeld hebt en je het zo hebt proberen aan te pakken en ook chapeau dat je toch opnieuw de stap naar hulpverlening gezet hebt. Niet iedereen kan dat.
Ik vind dit wel nuttig voor TS. We wijzen hier op waarom sommige mensen met bps geen hulp (meer) zoeken. TS geeft aan dat haar partner vertelt slechte ervaringen te hebben met hulp; dat geloof ik vanuit mijn ervaringen maar al te graag!
Daarnaast vind ik het ook heel nuttig dat je jouw ervaring deelt. Je geeft aan dat het wél kan. Dat je ondanks negatieve ervaringen met hulpverlening toch opnieuw de stap kan gaan zetten om aan jezelf te werken en je geeft duidelijk aan hoe je dat gedaan hebt: met steun van thuisbegeleiding heb je een second opinion aangevraagd. Ik vind het hoopvol te lezen dat het bij jou gelukt is en je gepaste hulp hebt gekregen waarbij ook je omgeving betrokken is. En naast dat het voor TS mss hoopvol is, zou het TS ook extra ideeën kunnen geven om om te gaan met de situatie (hulp zoeken voor zichzelf, kijken of iets als thuisbegeleiding mogelijk is voor vriend, indien niet gepaste hulp niet opgeven en met steun verder zoeken naar wél passende hulp...)

**Geplaatst**: 05-08-19 12:10

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 12:10

Ja zo kan je het ook zien Pateeke.
Wat dan tevens een mooie aanvulling is voor TS dat mijn man vanaf het begin blij is met thuisbegeleiding. Hij hoeft minder op te lossen/te praten waardoor er druk van hem wordt weggenomen.
Als hij wil kan hij aanschuiven om mee te praten.
Als ik in de clinch lig met mijn schoonouders, wat gelukkig bijna niet meer voorkomt, dan praat ik er over met hun en thuisbegeleiding samen.
Kortom ook voor de partner is thuisbegeleiding echt ontlastend.

**Geplaatst**: 05-08-19 12:42

Geplaatst: 05-08-19 12:42

Mer1980 schreef:
Zo 14 pagina's doorgeploegd. Ik vond het bijster interessant. Zelf een relatie gehad met een manisch persoon met veel herkenningspunten met een borderliner, maar ook wel vriendschappelijke contacten met mensen die geconstateerd borderline hebben.

Ik vind de bijdrage van Elvira enorm interessant en ik vind het bijzonder knap hoe zij omgaat met de heftige reacties op haar. Zonder de heftige reacties op haar en van haar te bagatelliseren. Ik begrijp haar volledig vanuit haar standpunt omdat de heftige reacties op haar schrijven vaak komen omdat ze haar teksten op een andere manier lezen dan dat zij het heeft benoemd. Echter kan ik dat hun ook niet kwalijk nemen. Het zijn ook 2 totaal verschillende kijk en denkwijzen uit totaal verschillende werelden.

Er zijn ook hele goede reacties van mensen die dat prima kunnen scheiden van elkaar.

Het moeilijke is dat er helaas zoveel 'slachtoffers' zijn van vreselijke emotionele relaties met mensen die borderline hebben dat een reactie vanuit iemand met borderline juist heel heftig overkomt. Sommigen hebben het gevoel dat Elvira hard en kill overkomt en zich LIJKT te verschuilen achter haar stoornis zoals hun eigen partner / moeder / vriend / vriendin altijd heeft gedaan. En dat komt nog veel harder aan, want het is echt iets vreselijks wat je hebt meegemaakt aan (emotionele) mishandeling.

Echter door daar weer zo heftig op te reageren bij iemand die dat vanuit een ander perspectief en andere rol ziet in de hoop (want zo voelt het voor mij als ik die emotionele reacties lees) de ander te overtuigen van het slachtoffer zijn werkt niet omdat het beiden zo anders wordt gezien.

Elvira vindt het (lees ik uit haar reacties) wel degelijk vreselijk wat mensen overkomt, maar probeert dus aan te geven dat er ook een ander kant is. (het vragen van iemand te laten lopen zonder benen). Ik vond dat wel een heel mooi voorbeeld, maar gezien de vele emoties van de mensen die jarenlang gebukt zijn gegaan onder de ernstige gevolgen van een relatie (in welke vorm dan ook) met een borderliner trekken dat gewoon niet. Het is immers niet te begrijpen waarom iemand het ene moment met pannen / borden gooit of dreigt met zelfmoord en dan gewoon zelf niet kan zeggen dat ze aan therapie toe zijn. tsja dat is nu net het probleem. Iemand met borderline heeft een stoornis waardoor het niet vanzelfsprekend is dat hij/zij aan de therapie en medicijnen moet gaan. Was het maar zo, daar gaat een hele lange destructieve periode aan vooraf.

Laatst was er ook een veroordeling van iemand die is iemand heeft vermoord maar 'vrijgesproken' is omdat deze persoon ontoerekeningsvatbaar is verklaard. Misschien had Elvira in deze emotionele setting beter dat voorbeeld kunnen nemen dan iemand laten lopen zonder benen. Want wellicht dat dat voorbeeld beter aansluit bij het gevoel van dat je leven kapot is gemaakt. Deze 'moordenaar' heeft alleen TBS. Dat is nagenoeg gelijk aan lang de gevangenis in, maar juridisch en in de discussie 'verantwoordelijk zijn' voor eigen daden en 'verantwoordelijkheid nemen' toch geheel anders. En dat is wat een borderliner in zekere zin ook nodig heeft. Niet zozeer altijd TBS in een gesloten inrichting (al zou daar zeker een aantal voor in aanmerking kunnen komen en ook al zitten) maar wel een leven lang therapie en medicatie (in welke vorm dan ook). Waarom? Omdat ze zogezegd ontoerekeningsvatbaar zijn en anders niet kunnen functioneren in een 'normale' samenleving.

Nemen 'wij' (vanuit het voorbeeld hierboven) het de 'moordenaar' kwalijk: JA, vinden wij de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA, Vindt de familie van het slachtoffer de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA. Is hij (juridisch) verantwoordelijk: NEE. En tsja daar gaat het nu dus mis. Je leven is kapot gemaakt, je gaat er aan onderdoor, je bent alles kwijt, en hij/zij heeft dat allemaal veroorzaakt.

Je was verliefd, of het is familie, of het was zo'n goede vriend / of vriendin. Ja allemaal waar. Durf dan nog maar eens te zeggen hij/zij kon er niets aan doen.... vreselijk, maar puur sec gezien kan hij/zij er niets aan doe totdat hij/zij (al dan niet gedwongen) in therapie gaat.

Oh, uitstekende vergelijking. Heel erg goed gevonden +:)+

. Met de TBS maatregel geeft de rechter echter wel ook een signaal af, he. Die moet niet vergeten worden.

Gelukkig kunnen wij mensen wel kiezen iemand uit ons leven te bannen, ook wanneer een persoon dingen doet die hem/haar niet aan te rekenen zijn uit juridisch oogpunt. En maar goed ook.

**Geplaatst**: 05-08-19 12:44

Geplaatst: 05-08-19 12:44

Mer1980 schreef:
Sjong schreef:
Maar dan is het toch ook niet gek dat het merendeel hier zegt : run Forrest run? Je stelt jezelf bloot aan emotionele instabiele buien, maar de persoon die het doet " kan er niks aan doen". Wat eigenlijk wil zeggen dat je het maar gewoon "moet" accepteren.

100% zeker weten, ik denk dat het overgrote merendeel dit niet gaat trekken. Ik zou het niet trekken, ik zou rennen. Ik ben gerend... TS wil (nog) niet rennen. Ik hoop dat zij wel een modus kunnen vinden dat ze samen gelukkig kunnen zijn. Het kan ook wel goed gaan, maar inderdaad ik snap volledig dat de meesten adviseren: run forrest run...

Precies. Ik wil graag een gelijkwaardige situatie, waarbij ik er voor mijn partner kan zijn, maar waar mijn partner er ook voor mij kan zijn in moeilijke tijden.
Ik wil niet altijd maar de ‘zorgende’ moeten zijn.

Maar als je dat geen probleem vind, dat je wel graag de zorgende wilt zijn en er echt voor wilt gaan, zorg dan dat je voldoende hulp krijgt.

Maar zou dat zeker niet over hebben voor een relatie die nog beginnende is. En een relatie van 2 jaar is nog maar beginnende.

**Geplaatst**: 05-08-19 12:50

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 12:50

Veel mensen praten hier over goede hulp, Elvira benoemt de thuisbegeleiding. Dan zou ik als ts kijken of dat ook in Hongarije te krijgen is.

**Geplaatst**: 05-08-19 12:59

Geplaatst: 05-08-19 12:59

Bigone, die slachtofferrol is een bekend iets bij borderline.
Dat maakt het moeilijk qua communiceren.

Ik denk dat Ts, haar vriend hulp nodig heeft. Maar dat werkt alleen als hij dat zelf wil.
Als er in Hongarije hulp is zou dat fijn zijn. Maar wederom haar vriend moet willen.

**Geplaatst**: 05-08-19 13:10

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 13:10

In mijn ervaring hoort de slachtofferrol echt bij borderline idd. En vooral dat het allemaal de fout van de omgeving is en de persoon zelf treft geen blaam.

**Geplaatst**: 05-08-19 13:18

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 13:18

Goed betoog van Mer. Ik denk alleen dat niet alleen vanuit juridisch standpunt, maar ook in moreel opzicht, die TBS terecht is.

**Geplaatst**: 05-08-19 13:23

Geplaatst: 05-08-19 13:23

Elvira: nogmaals, ik ben blij dat je erkent dat je een probleem hebt, ik ben ook blij dat je erkent dat het jouw probleem is. En ik ben oprecht blij met je reacties op de laatste pagina. Wat mij is aangedaan, is niet jouw schuld, dat is de schuld van mijn ex, en alleen zijn schuld. En begrijp me goed: ik heb hem nooit kwalijk genomen dat hij BPS heeft. Ik heb hem wakker gemaakt als hij nachtmerries had, vastgehouden en getroost, ik heb een stabiele thuissituatie gecreëerd, ik heb hulp geregeld die nodig was.

Maar het was nooit genoeg. Ik bleef borden naar mijn hoofd krijgen. Ik ben bedreigd, ik ben verkracht, ik ben mishandeld op elke denkbare manier, en ik ben geen softie. Ik ben niet verlegen, of onzeker, ik ben niet bang (en nooit geweest ook) om mijn grenzen aan te geven. Ik heb alles, alles gedaan wat in mijn vermogen lag om hem te helpen. Maar als een zware asbak je hoofd een paar keer net mist, wordt dat toch een beetje anders.

En de kleinste dingen waren een trigger voor hem, en ik heb mijn best rekening te houden met triggers, maar ongesteld worden kan ik werkelijk niet helpen, en het is mijn schuld niet dat ik ziek werd. Maar ook dat waren redenen voor een woede-aanval. En ik ben weekenden weggegaan. Ik heb borden teruggegooid. Ik heb, zoals bij een kind, sancties gezet op het overschrijden van grenzen. Nee is gewoon nee, en zoals een klein kind dan een driftbui krijgen is prima, maar wel in je eentje, en schade mag je zelf vergoeden.

Op een dag heeft hij me beschuldigd van vreemdgaan. Iets wat ik nooit zou doen. Iets wat ik ook nooit heb gedaan, en nooit zal doen. Toen is er iets geknapt. Hij heeft me 4 uur lang tegen gehouden naar de wc te gaan, omdat hij ervan overtuigd was dat ik het sperma eraf wilde wassen. En toen knapte er iets in mij. En ik werd kwaad. Heel erg kwaad. Want ik realiseerde me dat hij me helemaal niet kende, dat hij een vaag idee had van hoe liefde eruit zou moeten zien, en dat die 'liefde' was voor een idee wat hij van me had, maar niet voor mij.

En dat was ook het moment waarop ik me realiseerde, dat wat ik deed, helemaal niets uitmaakte. Dat, welke begeleiding ik ook regelde, niets zou uitmaken voor hoe hij me zou behandelen. Dat mijn liefde voor hem helemaal niet ter zake deed. Dat hij niet zou veranderen, omdat hij een totaal gebrek aan zelfinzicht en schuldbesef had. Hij zei altijd dat hij een empathisch mens was. Maar terwijl ik hem vasthield, en troostte bij een nachtmerrie, was die steun er nooit voor mij. Ik mocht hem wakker maken, zei hij, maar toen ik dat deed, kreeg ik een lading verbaal geweld over me heen.

Ik ben met hartklachten in het ziekenhuis opgenomen. Nu, 5 jaar later, slik ik nog steeds medicijnen voor mijn hart, en het gaat veel beter. Mijn blaas is bijna geknapt. Nu, 5 jaar later, is hij nog steeds niet in orde. Die nacht heb ik het ternauwernood overleefd. Mijn leven heeft letterlijk aan een zijden draadje gehangen. Ik heb de littekens op mijn lichaam, en op mijn ziel. En die pijn gaat nooit meer over.

Mijn leven is niet kapotgemaakt, want dat laat ik niet gebeuren. Het is mijn leven, niet dat van een ander, en al moet de onderste steen boven komen, verdomme, ik ga me er niet onder laten krijgen. En gelukkig word ik wel, en ben ik, en daar heb ik een ander niet voor nodig.

Maar ik zou zo graag willen, dat die ellende ook erkend wordt. Dat daar verantwoordelijkheid voor wordt genomen. Ik zou zo graag willen, dat het trauma van de partners erkend wordt. Ik heb nooit iemand veroordeeld op het hebben van borderline, en ik ben altijd trouw geweest. Ik heb mij uitgebreid laten voorlichten, ik heb hulp en begeleiding gezocht.

Maar 'er niets aan kunnen doen' is een leugen. Mijn ex had kunnen erkennen dat hij een probleem had, dat hij een stoornis heeft. Hij heeft gekozen om dat niet te doen. Er was begeleiding van lotgenoten ook voor hem. Hij is nooit gegaan. Ik heb relatietherapie geregeld. Hij is nooit geweest omdat de therapeut 'toch partij zou kiezen voor mij'. Ik ben 4 x alleen geweest, maar in je eentje heeft relatietherapie geen zin. Hij kon thuisbegeleiding krijgen. Ook dat heeft hij geweigerd.

Ik heb hem alle mogelijkheden geboden om er iets aan te doen, en het heeft me uiteindelijk bijna mijn leven gekost. Er is een stoornis, en daar ben je niet voor verantwoordelijk. Maar er zijn ook keuzes. En daar ben je wel verantwoordelijk voor. Niet je partner, niet je ouders, niet de rest van de wereld.

Jij hebt aangepast werk, jij hebt begeleiding en therapie. En ik waardeer dat meer, dan ik hier over kan brengen. Ik vraag je alleen om ook te erkennen hoeveel leed er aangericht kan worden. Er was bij mij geen onwil. Ik heb een eindeloos geduld gehad.
Maar nu is er geen weg meer terug. En dat is niet mijn schuld.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-19 13:41

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-19 13:41

@ Avalanche

Ik herken je verhalen goed. Bij ons gaat het op dezelfde manier..

MAAR dit is vooral véél erger geworden sinda hij dus 3 dierbare mensrn is verloren in een korte periode en nog veel meer. Toen is zijn emmer volledig overgelopen en kon ik al niet meer ademen of het was hem teveel.
We zijn goed gaan samenzitten en hebben alles uitgebreid besproken want zo kon het niet verder.
Gelukkig hebben wij nu wel een werkende oplossing gevonden maar alsnog wil ik die extra hulp zodat hij alles kan verwerken en weer iets zorgelozer kan leven. Dan word hij namelijk ook niet zo snel getriggerd.

Als hij op dit 'niveau' blijft, heb ik geen andere keuze dan de relatie alsnog te beëindigen, maar kan hij zijn emmer wat leeggieten (al dan niet met hulp) is de situatie goed onder de controle te houden.

Ik moet well zeggen dat ik buiten de stoornis om, een partner heb die héél zorgzaam is en heel ondernemend en eigenlijk helemaal bij me past.
Maar het is ook moeilijk om te horen (als hij in een bui zit) dat jij als partner geen recht hebt om moe te zijn of ... want je hebt niets te klagen je bent gezond en hebt alles, hetzelfde geld voor hem maar door de stoornis ziet hij dit heel anders.
Het is moeilijk om beschuldigd te worden van vreemdgaan, niks doen, geen steun te bieden, alles af te pakken en te misbruiken terwijl je altijd alleen maar je best doet...
Het is allemaal moeilijk...

ik kende hem al voor onze relatie, ik wist heel goed waar ik aan begon en ondanks de negatieve momenten nu de positieve overschaduwen heb ik wel hoop. Want hij zit nu in zijn ergste dal en daarom is het extra moeilijk.
Ik hoop dus dat hij hieruit komt zodat alles weer soepeler verloopt. Ik hoop hem echter niet te genezen want ik weet dat dit nooit zal weggaan.
Maar hij kan hefige gebeurtenissen niet zo snel een plaats geven en alles is dan werkelijk een trigger.

Hongarij is voor ons een keuze geweest omdat we daar samen al een aantal maanden hebben doorgebracht en vaak op reis zijn geweest.
Een biologisch-dynamische bedrijf is ons doel omdat we daar beide enorm veel rust in vinden.
Ook de ruimte en mentaliteit daar doen hem veel goed.
Je ziet hem echt opbeuren en open bloeien als we daar zijn. Alsof hij daar in zijn element is. Minder stress, minder drukte, niks moet, alles op eigen tempo .

Laatst bijgewerkt door BillyJ op 05-08-19 13:53, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 05-08-19 13:50

Geplaatst: 05-08-19 13:50

BillyJ schreef:
@ Avalanche

Ik herken je verhalen goed. Bij ons gaat het op dezelfde manier..

MAAR dit is vooral véél erger geworden sinda hij dus 3 dierbare mensrn is verloren in een korte periode en nog veel meer. Toen is zijn emmer volledig overgelopen en kon ik al niet meer ademen of het was hem teveel.
We zijn goed gaan samenzitten en hebben alles uitgebreid besproken want zo kon het niet verder.
Gelukkig hebben wij nu wel een werkende oplossing gevonden maar alsnog wil ik die extra hulp zodat hij alles kan verwerken en weer iets zorgelozer kan leven. Dan word hij namelijk ook niet zo snel getriggerd.

Als hij op dit 'niveau' blijft, heb ik geen andere keuze dan de relatie alsnog te beëindigen, maar kan hij zijn emmer wat leeggieten (al dan niet met hulp) is de situatie goed onder de controle te houden.

Dat lijkt me logisch dat de klachten meer de kop opsteken bij overlijden van zoveel mensen in de directe omgeving.
Ik weet niet of je mag verwachten dat je vriend met hulp in dergelijke situaties minder heftig gaat reageren... Mij lijkt dat geen evidentie, of je vriend nu hulp heeft daarvoor of niet. Stressvolle gebeurtenissen zoals overlijdens en zo doen met iedereen iets en zijn bij heel wat psychische problemen aanleiding voor meer klachten, terug bepaalde gedragspatronen gaan vertonen enz. Daar kan je wel aan gaan werken met therapie, maar om je in dat soort situaties staande te houden en de geleerde technieken toe te passen, dat is echt niet eenvoudig.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-19 13:58

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-19 13:58

Ik beweer ook zeker niet dat het eenvoudig is. Maar je kan wel leren om iets een plaats te geven en los te laten.
En omdat hij niks kan loslaten, zit de emmer nu zodanig vol dat hij constant overloopt..
Ik zeg niet dat hij die dingen moet vergeten of dat hij er niet op mag reageren of wat dan ook. Maar vooralsnog, je moet wel leren verder gaan met je leven. Want de wereld stopt niet met draaien.

**Geplaatst**: 05-08-19 13:59

Geplaatst: 05-08-19 13:59

Knuffie TS :+:

Realiseer je alsjeblieft dat er altijd een trigger zal zijn..... En dat jij daar in Hongarije niet de hulp kunt krijgen die je misschien nodig hebt. En dan dit: wil je zo leven voor de rest van je leven.....

Die vraag moet je voor jezelf beantwoorden.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:07

Geplaatst: 05-08-19 14:07

BillyJ, hoe zit het met jouw emmer? Want wat er over het algemeen gebeurt is dat daar door beide partijen niet naar omgekeken wordt tot het te laat is, terwijl wel beide partijen continue bezig zijn met de emmer van de persoon met een (persoonlijkheids)stoornis.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-19 14:11

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-19 14:11

Lusitana schreef:
BillyJ, hoe zit het met jouw emmer? Want wat er over het algemeen gebeurt is dat daar door beide partijen niet naar omgekeken wordt tot het te laat is, terwijl wel beide partijen continue bezig zijn met de emmer van de persoon met een (persoonlijkheids)stoornis.

Mijn emmer valt mee... het is eigenlijk door de vele stress buiten de relatie om die zich afgelopen maanden afspeelde, dat mijn emmer thuis wel overliep. Ik zat al aan mijn randje en als je dan thuis ook nog alles naar je hoofd krijgt ga je er idd aan onderdoor.
Vandaar de wijze en gezamenlijke beslissing om na 2 jaar weer apart te gaan wonen. Zodat ik inderdaad ook genoeg ruimte heb om tot rust te komen.
Maar nu de stress weer minder is in mijn privé, loopt mijn emmer ook niet meer over als hij een bui heeft en kan ik het dus behoorlijk goed handelen

**Geplaatst**: 05-08-19 14:14

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 14:14

Ik vind het bewonderenswaardig, TS. Ik kan me niet voorstellen waarom je je willens en wetens met zo'n destructief persoon inlaat, je jezelf de grond in laat stampen en laat misbruiken. Of hij er nu wat aan kan doen of niet.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:17

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 14:17

Het is vooral erg belangrijk, TS, dat je je niet laat isoleren (al dan niet bewust door hem), en blijft checken wat normaal is en wat niet. Verkrachting mag bijvoorbeeld NOOIT, maar dan ook NOOIT geminimaliseerd worden, hoe mooi de uitleg ook is. Zorg dat jij met al dan niet professionele hulp heel erg in contact blijft met de realiteit, want het is zo snel een slippery slope.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:27

Geplaatst: 05-08-19 14:27

Dat is makkelijker als je apart woont, SinneJ, ze krijgen dan nooit volkomen grip op je omdat ze je niet 24/7 kunnen bewerken/beheersen.
Maar dat maakt niet dat ze geen grip hebben op je gevoelens dus het blijft waken voor rode vlaggen.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:30

Geplaatst: 05-08-19 14:30

Lusitana schreef:
Dat is makkelijker als je apart woont, SinneJ, ze krijgen dan nooit volkomen grip op je omdat ze je niet 24/7 kunnen bewerken/beheersen.
Maar dat maakt niet dat ze geen grip hebben op je gevoelens dus het blijft waken voor rode vlaggen.

Precies en ze willen naar Hongarije, ver van familie en vrienden, dat is meteen een heel stuk gevaarlijker wat dat betreft.

Niet omdat ik ervan uit wil gaan dat hij haar bewust wil isoleren, want vaak doen ze dat zelfs niet expres, het is eerder dat ze de wereld niet aankunnen zoals hij is en deze dan maar naar hun hand zetten in de hoop daar rust in te vinden, maar dat maakt het des te gevaarlijker omdat hij dan zelf het gedrag niet meteen herkent en het dus op TS en haar omgeving aankomt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-08-19 14:33

Geplaatst door de TopicStarter : 05-08-19 14:33

SinneJ schreef:
Het is vooral erg belangrijk, TS, dat je je niet laat isoleren (al dan niet bewust door hem), en blijft checken wat normaal is en wat niet. Verkrachting mag bijvoorbeeld NOOIT, maar dan ook NOOIT geminimaliseerd worden, hoe mooi de uitleg ook is. Zorg dat jij met al dan niet professionele hulp heel erg in contact blijft met de realiteit, want het is zo snel een slippery slope.

Ik ken mijn grenzen heel goed! Maar zolang er geen fysiek geweld naar mij komt of inderdaad verkrachting of een andere vorm van serieus misbruik of het afbranden van mijn huis om het zo maar te zeggen kan ik de situatie redelijk goed aan.
Ik sta best sterk in mijn schoenen en heb ook altijd moeten vechten voor mijn plek en heb heel wat discriminatie meegekregeb om daar te komen. Ik laat mij dus echt niet door mijn partner of omgeving van mijn pad brengen. Ik verander ook niet wie ik ben. Ik leef nog altijd mijn leven en buiten wat kleine aanpassingen naar hem toe als in, een andere manier van uitleggen, een andere manier van dingen brengen, rekening houden met momenten die als trigger ervaren kunnen worden, is er niet veel veranderd aan mijzelf en wie ik ben.
Ja natuurlijk is het niet leuk neen, ik geniet er niet van, beter nog, het is hartstikke poedersuiker! MAAR buiten die momenten, de rustige momenten maar ook gewoon aan de manier waarop hij zijn verdere leven aanpakt en elke dag zo hard werkt om te komen waar hij wil zijn ondanks zijn stoornis, vind ik bewonderenswaardig.
Hij is niet alleen maar borderline... hij is een persoon uit duizend qua karakter, qua inzet, qua alles.... maar hij heeft een stoornis, een stoornis die het nu eenmaal niet makkelijk maakt.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:41

Geplaatst: 05-08-19 14:41

Sorry heel verhaal :Y)

. Mijn eigen ervaring boven de stippellijn, mijn mening na deze ervaring erronder, moest het too long too read zijn .

Ik heb niet direct ervaring met een persoon met BPS zelf, maar ik heb wel jarenlang een destructieve relatie gehad en ik herken enorm veel dingen. Mijn ex heeft nooit hulp gezocht en nooit een labeltje opgeplakt gekregen. En ik denk niet dat hij borderline had maar hij had zeker raakvlakken. Het continue opletten met wat je zelf zegt en doet en niets te triggeren herken ik heel erg. En vooral wat Snadrem zei, dat je zèlf denkt dat JIJ degene bent die het allemaal verkeerd doet.

Als je de persoon die ik was voordat ik in de relatie zat, en nu vele jaren erna, hetzelfde zou vertellen als wat ik heb meegemaakt, heb laten meemaken en hoe mijn eigen gedachtegang zo gemanipuleerd werd, dan zou je het onbegrijpelijk. Onbegrijpelijk dat ik zo lang ben gebleven, onbegrijpelijk waarom zo lang “slachtoffer” WILDE zijn. Waarom zou je in zo’n relatie blijven?
Ik denk achteraf dat dat een combinatie van factoren was.

Een deel mijn eigen gevoeligheid voor het “redderssyndroom” en mijn naïve kijk op “het komt wel goed want liefde overwint alles”. Mijn ex deed mij geloven dat ik de enige op de wereld was van wie hij ooit zoveel had gehouden en dat hij letterlijk zou doodgaan zonder mij. Dat hij mij nodig had om te leven en dat ik hem verschrikkelijk onrecht zou aandoen als ik hem in de steek zou laten. Dus er ware momenten dat ik bleef, omdat ik niet wilde dat zo’n ‘arme ziel’ die zo slecht behandeld werd door de wereld (want op dat moment dacht ik dat echt, dat hij er niets aan kon doen) door “mijn” toedoen iets verschrikkelijks zou doen.

Een deel van zijn eigen dreigementen naar mijn omgeving toe. Mijn ouders hadden al veel eerder door dat er dingen niet klopte, maar “mijn vader zou er nog spijt van krijgen als hij de confrontatie zou durven aangaan.” Op het moment van zo’n dreigementen had hij mij zo ver dat zelfs ik geloofde dat mijn ouders (goudgoede mensen!) door en door slecht waren en hem expres pijn wilde doen en had ik bijna het contact volledig doorgebroken.(het isoleren van mij!!!) Gelukkig is alles net op tijd kunnen herstellen, maar door mijn ervaringen met hem en wat ik gezien had in onze relatie durfde ik tot het laatste niet zeggen of hij mij en/of mijn naasten iets zou aandoen als hij een woedeuitbarsting had. Gelukkig toen ik het eindelijk uitmaakte bleken dat maar dreigementen te zijn en is hij nooit langsgekomen. Al heeft hij ook tijdens onze relatie een aantal keren gedreigd dat hij onderweg was naar mij “om mij in elkaar te gaan slaan”, omdat ik weer oh zo foute dingen had gedaan. Ga je toch weg denk je als je zo afgedreigd wordt? Nee, want dan komt het laatste deel waarom ik zo lang ben gebleven,

Zijn prachtige tactieken van manipuleren en zichzelf in de slachtofferrol zetten. Dit gaat zo langzaam dat je het zelf niet doorhebt, maar ja, ook ik heb in mijn relatie gedacht dat IK degene was die fout zat. Dat ik hem boos maakte, dat ik maar beter mijn best moet doen, en vooral dat IK toch van zoveel geluk mocht spreken dat hij zoveel van mij hield en dat hij mijn fouten zo kon vergeten (letterlijke woorden van hem: ik kan niet geloven dat jij diploma x hebt want jij ben zo slecht in met mensen communiceren. Ik ben heel tolerant, geen enkele andere man zou jouw gedrag accepteren) . Een van zijn favorieten was mij op voorhand al de kaart van boeman toespelen terwijl hij degene was die iets heel ergs had misgedaan. Dagen op voorhand al vreemd doen, prikkelbaar, twijfelen over de relatie…totdat ik het beu was en dan zeggen “ja er is iets, ik heb iets ergs gedaan en ik wil het je zeggen maar ik durf niet. Want ik kèn je, JIJ gaat weer overdreven reageren, JIJ gaat boos worden en het uitmaken en dat wil ik niet want ik wil je niet verliezen, dus ik kies ervoor het niet te vertellen hoewel het op mijn maag ligt.” En dan zei hij iets heel ergs, maar het eindigde altijd in ofwel ik die alles moest slikken want “ik had het nu eenmaal beloofd”, of een knallende ruzie want “zie je wel wat een leugenachtig kreng je bent! Je ging niet boos worden! Ik had jou niets moeten vertellen!” En ja, ik geloofde op einde dat ik een slecht mens was en dat ik de dader was, en hij het zielige slachtoffer niettemin hij mij net een zware leugen of misstap had bekend.

Was ik dat? Was ik een intolerant kreng waar niet mee samen te leven viel? Totaal niet. Maar ze dringen zo geniep en langzaam binnen in je systeem. Ik geloofde het wel, dat het mijn gedrag was wat hem deed ontploffen. Ik ben psychisch gekraakt, ik ben fysiek mishandeld, ik ben seksueel tot dingen gedwongen die ik niet wilde. Maar ik geloofde rotsvast dat ik het zelf over me afgeroepen had.
Uiteindelijk na jaren zijn mijn ogen open gegaan en hij had nét een misstap te veel gezet die mij de moed gaf het eindelijk af te breken.
Ik heb nu al jaren een nieuwe relatie, en het is een verschil van dag en nacht. Ik heb nog nooit, nog nooit ruzie gehad. Net zoals ik voor mijn relatie en tijdens mijn relatie nooit met iemand ruzie heb gehad (ook niet in vorige relaties). Dat had een clue moeten zijn dat het niet aan mij lag, maar met zijn gedraai met woorden en gemanipuleer dacht ik tijdens deze hele relatie wel dat ik ruziestokend mens had die mijn emoties niet onder controle had.
Het eerste jaar van mijn relatie heb ik heel vaak gewacht op de eerste woedeuitbarsting. Ik kon echt niet geloven dat mijn vriend niet boos werd. Hij zou vast wel eens uitbarsten over iets wat ik maanden eerder zogezegd fout had gedaan (foute film gekozen, fout eten, stom verjaardagscadeau). Ik wacht nog steeds maar er gebeurt niets

.

----
Mijn ervaring is hoe moeilijk het is als partner om uit zo’n situatie te komen, ookal was ik van te voren rotsvast overtuigd “mij overkomt zoiets nooit”. En nu denk ik ook, hoe is mij dat in godsnaam zo overkomen. Maar dat is het hele punt. Je dènkt dat je het allemaal doorhebt. Je denkt dat je volledige controle over de situatie hebt en dat je er uit kan stappen wanneer je wilt en dat je alles doorhebt. En dat is het gevaarlijke aan zo’n relaties en waarom ik het aan niemand zou aanraden. Het gaat zo langzaam, zo geniepig, je wordt zo gemanipuleerd, je hebt het zelf vaak niet eens door.
En ja, ook een persoon met bps is maar een persoon en misschien lijdt die nog het hardst van allemaal onder zijn of haar symptomen. En misschien zijn er mensen die heel snel getriggerd worden en mensen die al wat meer nodig hebben. Maar het resultaat is hetzelfde, het laat ook zware wonden achter bij partners en andere naasten. Dus hoezeer ik evengoed iemand met bps liefde zou willen gunnen en alle kleine succesverhalen vind ik heel mooi en juich ik toe, mocht je het mij vragen, ik zou het altijd afraden. Omdat ondanks sommige succesverhalen de kans op slagen vaak miniem is.

En als je toch denkt dat je die uitzondering bent en dat bij jou de liefde zo sterk is dat die alles overwint (mijn moto al die jaren!), dan kan ik alleen maar als goede raad geven: stel héél, héél goed je grenzen, zorg dat je altijd onafhankelijk bent en heb geen enkel verwachting in de toekomst. Doe dit enkel als je relatie iets leuk iets voor erbij in je leven. Maar niet als je denkt aan samen te settelen, samen door goede en slechte tijden te gaan of een kinderwens hebt. En praat, praat met anderen (hulpverlening of omgeving)! Want als er niets mis is hoef je niets te verbergen. Mij werd dat wel wijsgemaakt, dat ik zoveel mogelijk moest zwijgen, want de rest kende ons en onze liefde niet, die zouden vooroordelen hebben, die zouden ons alleen uit elkaar willen, en ik zou trouwens ook alleen maar mijn kant vertellen waardoor het leek dat hij slecht was terwijl ik vaak de oorzaak van de ellende was (uhu). Nee gewoon nee, je omgeving zijn je grootste alarmbellen en ik hoop dat iemand die ooit zo’n soort relatie aangaat er heel hard naar luistert.

**Geplaatst**: 05-08-19 14:53

Re: Partner met Borderline, eeuwige strijd.

Geplaatst: 05-08-19 14:53

Vraag aan TS: je spreekt zelf van een eeuwige strijd in je topictitel.
Je bent 28 en hebt 2 jaar een relatie. Zie jij deze relatie 50-60 jaar lang zitten? Jouw levensverwachting ligt op 82-83 jaar, misschien nog wel hoger.
Je hebt een heel leven en vooral nog een lang leven voor je, wil je echt dat hele leven in regelmatige strijd (ook al is het maar 1x per week) doorbrengen? 50 of 60 jaar lang schipperen?