Shadow0 schreef:Niet beter, anders. De eerste aanname die ik zou willen doen is dat er een heleboel is dat er heel veel is dat niet zonder meer als goed of fout valt te kwalificeren. Een 1-oudergezin KAN wellicht een ander gevoel van zelfstandigheid overdragen op de kinderen dan ouders die het samen doen. Bij een 1-oudergezin KAN de relatie naar anderen toe anders zijn omdat je je meer open moet stellen voor de omgeving en je je minder terugtrekt in je eigen gezin. .)
Dit is inderdaad slechts een aanname 
. Het is niet per definitie zo dat je je meer moetopenstellen als 1 ouder gezin, ook is het niet per definitie zo dat je je minder terugtrekt in je eigen gezin als je met 2 ouders bent.
Shadow0 schreef:Zonder mijn eigen n=1-ervaring te willen gebruiken als 'zie je wel dat het kan', mijn ouders zijn gescheiden, en zeker na de scheiding betekende dat duidelijk dat ik meer mee moest naar allerlei dingen die mijn moeder moest doen. En dat was soms heel leuk - het opende deuren naar theaters en schoolreisjes en bijbaantjes die ik anders niet had gehad maar waar ik wel echt goede herinneringen aan heb.
Het betekende dat er bv meer dingen werden ingevuld samen met anderen (vakanties en activiteiten) die anders met het gezin alleen gedaan zouden worden. Is dat beter? Geen idee... ik denk dat het hooguit anders is.
Ik heb ook niet gezegd dat het niet kán. Ik heb me afgevraagd of je het moet willen. Overigens is ook de manier waarop jij het ervaren hebt uiteraard slechts een persoonlijk gevoel en geen graadmeter . Dat geldt ook voor hoe ik eea ervaren heb. Ik moest vroeger namelijk net zo goed mee naar dingen van mijn ouders. Mijn broer en ik vonden dat niet per se leuk, terwijl de activiteiten an sich best leuk waren.
Daarnaast gingen wij nooit met het gezin alleen op vakantie. Altijd met zussen/broers/vrienden e.d. van mijn ouders. En dát vond ik inderdaad wel altijd erg leuk maar er zullen ook mensen zijn die dat niet als fijn zouden ervaren.
Shadow0 schreef:Tegelijkertijd - laten we bedenken dat er genoeg gezinnen toch voor een groot deel praktisch alleen-oudergezinnen zijn, als 1 van de ouders bijvoorbeeld voor werk veel van huis is. Ze worden tot de stabiele twee-oudergezinnen gerekend, zelfs als alle praktische dingen die je aan twee ouders zou toeschrijven niet van toepassing zijn. (Als de -meestal- vader bv een jaar in het buitenland verblijft, dan is het niet degene die de dagelijkse dingen kan oplossen, niet degene die bij conflicten bemiddelt, niet degene die er 's nachts uit kan gaan terwijl je zelf eens doorslaapt of andersom. Ook daar zul je die ruimte in het netwerk moeten vinden. Een kwartiertje skypen is toch niet hetzelfde als samenleven.)
En tóch is dit niet hetzelfde als een daadwerkelijk 1 ouder gezin. Mijn vader was toen ik jong was ook vaak wegens werk afwezig maar ik had wèl twee ouders. Twee ouders die overlegden, samen beslisten. Mijn vader vervulde, zij het minder aanwezig, wèl een vaderrol. Een rol die mijn moeder met haar beste kunnen nooit had kunnen vervullen simpelweg omdat ze mijn vader niet is .
Geplaatst: 22-04-16 14:04 
'second opinion' voor het slechts mens zijn 
Jij doneert je sperma niet aan de spermabank, en niemand gaat ermee aan de haal. 
-> nu weer steriel 