Bokt.nl

Vjestagirl schreef:

Waarom zouden ze dat op hun bord moeten krijgen? En waarom zou het beter zijn als die kinderen te horen krijgen dat papa of mama hen niet eens de moeite waard vond om voor in leven te blijven? Wat doet dat met je zelfwaarde?

gabyfedde schreef:

Zelfmoord zal eeuwig een discussiepunt blijven. Helaas heb je als mens erg weinig te vertellen in je eigen leven. Je hebt slechts 2 zekerheden; je wordt geboren en gaat uiteindelijk dood. Over hoe de periode tussen die 2 momenten verloopt heb je maar deels controle. Je blijft gezond en gaat aan ouderdom dood. Of je wordt lichamelijk ziek en gaat daaraan dood. Of je wordt geestelijk ziek en kan geen kant uit. En over dat laatste gaat het nu. Persoonlijk kan ik daaruit alleen maar concluderen dat je juist sterk moet zijn om deze stap te nemen, juist omdat je beseft dat door je daad veel verdriet bij anderen veroorzaakt. Ben het met LindyH eens, het leven mag geen gevangenis zijn.

Ayasha schreef:

Kentaro schreef:

Het is serieus waar en aangezien het een heel stoere gast was, ben ik bang dat het in een soort van opwelling was.....

Je zat langs hem toen hij het deed vermoed ik? Hebt 24/7 met hem samen geleefd?
Zelfs mensen in een relatie kunnen veel voor elkaar verbergen, zeker kwa gevoelswereld...
Maar goed, als jij wil geloven dat die stomme egoïst dacht "laatk mezelf vandaag maar eens door mijn kop schieten en zien waar me dat brengt!" en niet meer dan moet je dat doen. IK geloof dat niet in. Zo denken gezonde mensen niet.

Vjestagirl schreef:

Waarom zouden ze dat op hun bord moeten krijgen? En waarom zou het beter zijn als die kinderen te horen krijgen dat papa of mama hen niet eens de moeite waard vond om voor in leven te blijven? Wat doet dat met je zelfwaarde?

Axel_Clauw schreef:

De denkwijze van iemand die depressief is, is anders van iemand die dat niet is. (Ik heb ook tijden gehad waar ik nog niet depressief was, dus kan deze uitspraak ook doen.) Dit is mijn ervaring. Het kan natuurlijk zijn dat een ander het anders ziet.

Vjestagirl schreef:

Iris_safarii schreef:

Ik denk dat ik blij ben dat ik mijn oom nooit heb gekend. Hij heeft 20 jaar geleden zelfmoord gepleegd. Ik zou het niet fijn vinden om een geliefde constant depressief te zien of in een isoleercel.

Ik vind het pas egoïstisch als je niet eens je eigen keuzes mag maken in je leven, het is toch jouw leven?

Maar het is wel een leven waarvan je zelf besloten hebt het te delen met anderen (denk aan samen wonen, trouwen, kinderen hebben). Dan vind ik het zwaar egoïstisch om alleen aan jezelf te denken en te denken dat je alleen voor jezelf leeft.

Ayasha schreef:

Vjestagirl schreef:

Waarom zouden ze dat op hun bord moeten krijgen? En waarom zou het beter zijn als die kinderen te horen krijgen dat papa of mama hen niet eens de moeite waard vond om voor in leven te blijven? Wat doet dat met je zelfwaarde?

Waarom moeten ze dat te horen krijgen? Waarom kunnen ze niet te horen krijgen dat het leven te hard was? Dat het lot andere plannen had met hun moeder?

Ze nemen dat zelf op hun bord, dat is wat kinderen doen.... Ze geven zichzelf de schuld. Hun grote voorbeeld is depressief, dood ongelukkig, letterlijk. Denk je dat die kinderen vrolijk worden daarvan?

Nee dat besluit je niet. Je deelt het leven vanaf de eerste moment dat je ademt met anderen, zelfs nog voor je ademt, dat is geen keuze daarin moet je mee. Niemand kan kiezen voor geboren worden.

Brainless schreef:

@VG
Weet je wat het met een ouder doet als hij/zij het leven niet ziet zitten. Die voelt zich al heel erg schuldig tov hun gezin/familie.
Die gedachte drukt ontzettend wat niet echt positief is voor een depressie......
Dan denk je echt.... mijn gezin/man/vrouw is beter af zonder mij.

Vjestagirl schreef:

Jawel, dat besluit je wel. Dat je geboren wordt is logisch, maar vervolgens kies je er wel zelf voor om te trouwen, om samen te wonen, om kinderen te krijgen en met je hond in het gooi te gaan wonen (om maar eens wat te noemen). Dáár kies je zelf voor. En ik vind dat je dan dus niet meer alleen voor jezelf leeft.

cocktailtime schreef:

ik vind dit niet egoistisch.
helaas heb ik dit meegemaakt in mijn familie.
en dan spreek je niet over een aantal dagen,weken of maanden. om te zeggen dat je het leven niet meer ziet zitten..

meestal is duurt dat echt jaren. het begint heel klein en het eindigd heel erg groot.
als ik nu terug denk aan hoe het begonnen is en hoe het geeindigd is. dan heb ik de meeste respect voor die mensen!

natuurlijk wil ik ook liever niet dat het gebeurd.
heb het toen heel moeilijk gehad. zeker een jaar. en na 1 jaar lag ik me erbij neer. dat het beter was. ik kan huilen. maar eerlijk gezegt ook wel eens lachen. gewoon om haar goed te herinneren toen ze nog niet depresief was. toen ze het allemaal nog leuk vind. ik denk dat ik haar niet langer zo ongelukkig had willen zien! voor dierbare wilt iedereen dat diegene nog bij hun is. maar wie zijn wij als iemand dit echt niet ziet zitten.
ik denk dat wij dan egoistisch zijn op zo'n moment.
het is hard. maar waar!

Vjestagirl schreef:

Nee dat besluit je niet. Je deelt het leven vanaf de eerste moment dat je ademt met anderen, zelfs nog voor je ademt, dat is geen keuze daarin moet je mee. Niemand kan kiezen voor geboren worden.

Jawel, dat besluit je wel. Dat je geboren wordt is logisch, maar vervolgens kies je er wel zelf voor om te trouwen, om samen te wonen, om kinderen te krijgen en met je hond in het gooi te gaan wonen (om maar eens wat te noemen). Dáár kies je zelf voor. En ik vind dat je dan dus niet meer alleen voor jezelf leeft.

stef schreef:

Wat me wel altijd opvalt: mensen die de ene poging na de andere ondernemen gaan niet, lukt niet... Dus kennelijk willen die het niet echt ( ). Mensen waarbij het wel lukt hoor je van te voren niet, die zijn er ineens niet meer...

__Jesper schreef:

Ik vind het niet egoistisch, volgens mij als je zo ver heen bent dat je zo depressief bent en niet meer verder wil leven.
Dan zouden mij die andere mensen echt niet meer kunnen schelen denk ik :n

Twiggy2008 schreef:

Heb nog eens nagedacht over de zin die hier regelmatig voorbij komt: 'Je leeft voor jezelf'.
Misschien ben ik een hele rare, hoor , maar ik leef voor mezelf, maar ook voor mijn jonge dochtertje.
Ok, als ze groter wordt, laat je haar natuurlijk los (dat is wel de bedoeling), maar ik kan in deze fase in mijn leven toch echt niet zeggen dat ik alleen maar voor mezelf leef . Ik leef in elk geval ook voor mijn kind, die mij oh zo nodig heeft. En daarnaast heb ik nog een aantal mensen om me heen, voor wie ik graag leef, al hoewel ik wel besef dat zij niet afhankelijk van mij zijn natuurlijk.

Maar leven jullie, bokkers, dan echt alleen voor jezelf????? Of zijn er meer mensen die ook denken zoals ik?