Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Antheman schreef:Eind van de maand mag ik na 1 jaar weer bloed geven. Ik had nl vorig jaar een tattoo laten zetten en dan moet je een jaar wachten met doneren.
Citaat:Wat als ik me heb laten tatoeëren of piercen?
Na een prikaccident, tatoeage, acupunctuur, perforatie van de oorlel of piercing moet men 4 maanden wachten voor men opnieuw bloed, plasma of bloedplaatjes mag geven.
Geen jaar. Ayasha schreef:Antheman schreef:Eind van de maand mag ik na 1 jaar weer bloed geven. Ik had nl vorig jaar een tattoo laten zetten en dan moet je een jaar wachten met doneren.Citaat:Wat als ik me heb laten tatoeëren of piercen?
Na een prikaccident, tatoeage, acupunctuur, perforatie van de oorlel of piercing moet men 4 maanden wachten voor men opnieuw bloed, plasma of bloedplaatjes mag geven.
4 maanden.Geen jaar.
Antheman schreef:Dat is volkomen nieuw voor me. Vorig jaar was ik in okt. voor t laatst en toen gaf ikaan een week later een tattoo te nemen. Toen eiden ze ook : "Tot volgend jaar"
Ik heb net nog lopen zoeken naar meer info, kan jouw quote ook niet vinden op de site van Sanquin.

Rosa__ schreef:Ik ben er niet trots op om het te zeggen, maar nee ik ben het niet, want het zou voor mij psychisch een te grote last zijn. Ik ben nu eenmaal nogal somatoform aangelegd, en ik kan beter niet te veel over de dood gaan nadenken, dus dan wordt het al helemaal een lastige combi.
Ik vind het heel erg wanneer organen onder de grond weg liggen te rotten terwijl iemand anders zijn leven ermee gered kan worden. Maar daarmee verandert niks aan mijn ongemakkelijkheid tegenover donor worden...

Mijn oom heeft jaren geleden - net op tijd - een hart transplantatie gekregen. Vanaf dat moment heb ik me aangemeld als donor. Ik weet hoe het is om als familie in de stress te zitten of er wel op tijd een hart beschikbaar komt omdat het anders einde verhaal is.
pinto_1 schreef:Heb even het topic doorgelezen, maar wat ik me afvraag van de mensen die heel stellig zeggen: ik ben geen donor en ik hoef ook niets.. In hoeverre sta je eigenlijk stil bij die keuze?
Als je 20 jaar bent, kerngezond, kan ik me voorstellen dat je zoiets makkelijk kunt roepen.
Maar wat als je nieren niet meer werken, je altijd ziek bent, elke dag aan de dialyse moet. Nooit meer ergens heen kunnen... Zeg je dan ook net zo makkelijk: nee, ik hoef echt geen nieuwe nier hoor. Laat mij maar lekker zo doormodderen, ik vind het wel goed zo... Is er een match? Welnee, geef maar aan een ander.![]()
(ieder zijn eigen keus hoor, maar ik heb een collega die een nieuwe nier heeft gekregen. Ik weet hoeveel impact een nierziekte heeft op je leven, dat ik me soms afvraag of mensen daar wel bij stil staan)![]()
Overigens zal dit ook voor andere ziekten gelden. Het gaat niet alleen om wel of niet leven, het gaat ook om de kwaliteit van het leven. En dan vraag ik me af of je dezelfde keus maakt als je dat ervaren hebt.

Ik weet hoeveel impact een ziekte op je leven kan hebben. Maar ik geloof ook dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn en als ik sterf, wil ik niet in een soort 'twilight zone' blijven hangen tot degene die met mijn organen verder leeft sterft voor ik verder kan.
Is dat idioot? Ja, misschien wel. Ik weet niet wat ik gezien heb begin dit jaar en ook niet of ik daaraan vast mag/moet houden. Maar het heeft me enkel stelliger gemaakt in mijn overtuiging.
Tenslotte geloven we allemaal op ons eigen manier, de een wel, de ander helemaal niet in een hiernamaals, dit is nou eenmaal jouw overtuiging.
Ik wil liever misschien een mensenleven redden, dan een mooi lichaam in de kist..