Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-05-10 16:11

Geplaatst: 12-05-10 16:11

Ik heb hem ermee geconfronteerd omdat hij volgens haar gezegd zou hebben dat hij mij geen les meer wilde geven. Hij werd enorm kwaad en ik dus ook. Ik heb nog een paar keer les gehad van hem maar het werkte gewoon niet dus ik heb nu alleen les van mijn instructrice en dat gaat super. Ik hoop over een tijdje te gaan starten, en ik denk niet dat me dat bij hem was gelukt.

**Geplaatst**: 12-05-10 19:36

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-05-10 19:36

Nou zo wordt iets negatiefs toch iets positiefs. Niet fijn als zo'n ervaring je samenwerking in de weg staat. Ben ook al lang op zoek naar een instructeur waar het mee klikt, maar niemand die hard genoeg voor mij is en tevens respectvol naar mijn paard. Van nature is mijn merrie erg onzeker en schuw, als je te hard wordt, wordt ze onzeker. Een pak slaag geven wanneer ze niet luistert heeft echt geen zin en je moet dus creatief zijn om het toch voor elkaar te krijgen. Weinig instructeurs die daar rekening mee houden.

Wanneer zal je eerste wedstrijd ongeveer zijn?

**Geplaatst**: 12-05-10 20:26

Geplaatst: 12-05-10 20:26

Biieniie: Als je nou in de buurt woonde dan kon ik je mijn instructrice echt aanraden! Ze rijdt zelf op grand prix niveau en stapt ook regelmatig zelf op mijn paard als iets bijvoorbeeld niet wil lukken. Zij kijkt dan op welke manier hij wel doet wat er gevraagd wordt zodat het voor beide partijen leuk blijft.
Mijn paard heeft bijvoorbeeld veel ondersteuning en duidelijke aanwijzingen nodig van mijn been, dat heeft ieder paard wel maar Fifty net wat meer. Toen ze erop gereden had kon ze me precies vertellen wat ik moest doen en sindsdien loopt hij als een trein.

Ik ga nog niet starten omdat ik waarschijnlijk hartstikke zenuwachtig ben (dat ben ik al als ik eraan denk) en omdat ik nog niet helemaal de oude ben brengt dat weer extra stres met zich mee. Dus vandaar dat ik er de tijd voor neem.
Tot die tijd blijf ik lekker rijden en oefenen voor de proefjes.

**Geplaatst**: 12-05-10 20:35

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-05-10 20:35

Lijkt me enig, heb alleen een western paard ^_^. Ben nu wel wat klassieke dressuur aan het oppakken geweest omdat ik haar anders dan een normaal western paard aan het lopen wil hebben. Ik wil wel de oprichting en de verzamelijk, maar dan op losse teugel. Heb een lange weg te gaan. Maar heb er wel zin in om daarnaar toe te werken.

**Geplaatst**: 12-05-10 20:59

Geplaatst: 12-05-10 20:59

hoi,
miss kan ik me hier ook aanmelden. ik ben sinds vorig jaar thuisgeraakt met een depressie. daardoor ben ik 8 maanden thuisgezeten. Maar sinds oktober 2009 weer aan het werk geraakt tot nu eind april heb ik het terug moeten opgeven. Het werk zorgde ervoor dat ik het helemaal niet meer aankon. Ik was terug overspannen, begon terug in de fase van vorig jaar te vallen... Nu zit ik thuis tot eind mei... men kans op weeral verlenging..
Ik ben al in therapie sinds vorig jaar. Heb tegen spanning al vanalles geprobeerd. maar veel lijkt niet te werken...
Van medicatie slaap je natuurlijk wel, maar het is niet de ideale oplossing (en ik die vroeger tegen medicatie was, slik nu elke dag een antidepresivum)...
Ik probeer elke dag iets nutigs te doen. Maar als het regend is dat niet gemakkelijk. Dan zit ik hier maar alleen. Dan begin ik te denken en dat is niet goed voor mij...

groetjes

**Geplaatst**: 12-05-10 21:10

Geplaatst: 12-05-10 21:10

Welkom charlotvenre!!!
Vervelend dat je weer terug gevallen bent. Weet je hoe het komt of niet?
Je kunt hier je ei wel kwijt denk ik hoor!

**Geplaatst**: 12-05-10 21:40

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-05-10 21:40

Hoi chalotvenre! Welkom hier. Er zitten hier al wat deskundigen. Misschien een idee om je verhaal iets te verbreden met een minder beknopte versie, als je dat wilt althans.

Vervelend om in een oud patroon terug te vangen, zeker om iets nuttigs te willen doen zonder te overdrijven.. Je zal hier genoeg herkenning vinden (helaas) maar misschien ook veel informatie die je verder kan helpen.

**Geplaatst**: 12-05-10 22:14

Geplaatst: 12-05-10 22:14

dank je alvast om jullie reacties

ik zal mijn verleden even proberen te vertellen..
Ik ben gepest geweest sinds mijn 6de. Toen ik iets ouder was ik geloof dat ik 8 was, ben ik gestopt met praten tegen mijn ouders over mijn problemen. Ik zei het tegen niemand meer. Ik zette alsmaar een vrolijk gezicht op. Ik werd er zo goed in dat niemand nog zag hoe ik me daadwerkelijk voelde. Later toen ik tiener was, werd ik nog steeds gepest. Ik had het gevoel nooit ergens bij te horen. Ik stelde steeds iedereen tevreden. Dit in extreme mate. Ik dacht nooit aan mijzelf. Zo erg dat ik zelfs niet meer wist wat ik wou, wat mijn mening was...
Thuis was het ook niet gemakkelijk ik werd overbezorgd, beschermend opgevoed. Ik mocht nooit iets.. Qua zelfvertrouwen en zelfbeeld stond ik dik onder 0..
Dan plots kwam ik een meisje tegen. Ze gaf mij vriendschap.. Ik deed in ruil alles voor haar, ik legde mezelf volledig opzij. Nu het draaide uit dat zij verliefd was op mij. Ik dacht dat ik dat ook voelde. Ik heb nooit beter geweten en ik dacht dat dat het was. Terwijl het op sexueel gebied wel niet juist zat.. We zijn een jaar en half samen geweest. Tot op een moment dat ik in april instorte. Ik had een heel druke job en het werd me teveel met men ex. Daardoor ben ik 1 nacht in ziekenhuis beland omdat ik zelfmoordneigingen had.. Toen ben ik ook direct tot eind juni thuisgezet. Met veel hulp van mijn therapeut vond ik een deeltje van mezelf terug. Ze heeft me de moed gegeven om eind december het uit te maken met men ex. Sindsdien was het beter gegaan. Het zotte is ik val helemaal niet op meisjes. Maar zij was de enige die me vriendschap, liefde gaf, dus dacht ik maar dat is het.. Nu kan ik terug ECHT verliefd worden op een jongen. Het is heel intens echte gevoelens te voelen. Ik heb ook moeten leren om niet altijd vrolijk te zijn, afhankelijk te zijn van wat anderen denken.. Want mensen hebben altijd een oordeel..
Nu durf ik al veel meer mezelf te tonen maar het is nog steeds niet gemakkelijk. Mijn zelfvertrouwen zit nog steeds onder 0 maar het komt wel zeker. Nu durf ik mezelf ook al eens mooi te vinden als ik in de spiegel kijk...

Eind november had ik een job gevonden die mij volledig lag. Half tijds les geven in de klas, half tijds administratieve dingen doen. Was heel fijn, haf me heel veel voldoening.
Maar door dat er een leerkracht wegviel moest ik voltijds les gaan geven aan een klas van 5-6 jarigen. Maar geen gewone klas. Er zitten 4 gedragsgestoorden in, ik was de derde leekracht die die klas moest nemen, de anderen konden het allemaal niet aan. Nu in het begin lukte het nog wel. Maar omduur raakte ik er volledig negatief van uitgeput. Wat je ook aanbracht in die klas, het intreseerde hen geen moer. Ze sprongen er maar op los. Niemand kon die klas nog aan, hoe moest ik dat doen...? Ik kwam alsmaar negatiever thuis, ik zag geen uitweg meer, iedereen zei bijt door het schooljaar is bijna gedaan. Ik zag maar als enige oplossing uit het leven te stappen...
Gelukkig heb ik het op tijd tegen mijn therapeut gezegd en ben ik terug doorverwezen naar de dokter. Op slag thuisgezet. De situatie op school was veel te gevaarlijk voor mij.. Ik ging stomme dingen doen.
Vorige week zat ik thuis en had ik het wel heel moeilijk. Mijn hoofd zei alsmaar je moet er een eind aan maken, het heeft allemaal geen nut meer. Ik had dan een overdosis slaapmedicatie genomen. Wat als gevolg was dat ik pas na de middag wakker werd... Nu kan ik dat niet meer doen.. ze liggen bij mijn therapeut en ik kan er max 3 met een keer hebben..
Deze week gaat het al een heel stuk beter. Ik zit emotioneel op dezelfde lijn, mijn gedachten aan zelfmoord zijn weer een heel stuk minder. Ik geniet er wel van met paarden bezig te zijn.

Ik vind het jammer dat ik niet kan werken, dat ik niet normaal heb kunnen ontwikkelen zoals iedereen, ik droom er soms van een oprecht gelukkig leven te hebben. Al mijn vrienden hebben iemand, trouwen, krijgen kinderen,... en waar sta ik? Op naar een lange weg om uit mijn verleden te raken... Nu ja een beetje met een keer. Ik ben wel blij dat ik mijn therapeute elke moment kan bellen. Heeft mij een enorme geruststelling..
Zo dat was een beetje mijn verhaal. heb het toch wat moeten beperken of ik kon nog uren doortypen

groetjes

charlot

**Geplaatst**: 12-05-10 22:32

Geplaatst: 12-05-10 22:32

Charlot: Wat een verhaal zeg! Je hebt veel meegemaakt en helaas komt dat een keer naar boven.
Je zegt dat iedereen om je heen trouwt, kinderen krijgt enz. enz. en dat je zelf nog helemaal niet zo ver bent en dat lijk je een vervelend punt te vinden. Als ik naar je profiel kijk dan ben je 23, klopt dat?
23 is nog erg jong (zelf ben ik 24 dus ook nog jong maar dat doet er even niet toe want het gaat om jou). Waarom zou het fout zijn dat jij dat nog niet hebt? Het belangrijkste is dat je nu eerst aan jezelf gaat werken, dat je alles weer een beetje op een rijtje krijgt en dat je overal weer plezier in krijgt. De rest komt da vanzelf. Stel niet te hoge eisen aan jezelf.
Je kunt een ander niet leuk vinden als je jezelf niet leuk kunt vinden.
Je kunt niet van een ander houden als je niet van jezelf kunt houden.
Je kunt niet voor een ander zorgen als je niet voor je zelf kunt zorgen.
Op deze zinnetjes zal ik vast wat commentaar krijgen maar in de loop der jaren ben ik erachter gekomen dat het wel zo werkt.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt....

**Geplaatst**: 12-05-10 23:14

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 12-05-10 23:14

Kan er alleen maar bij aansluiten hoor zillah. Maar het is overduidelijk dat Charlot al jaren probeert het anders te doen, tevergeefs..
Ik hoop dat je meer tot jezelf kan komen, weer wat kan gaan genieten en bovenal jezelf leert te accepteren en respecteren zoals je bent.
Leven met het verleden is niet makkelijk, helemaal niet zelfs, maar ook niet onmogelijk.
Als je vragen hebt of je verhaal kwijt moet ben je hier wel op het juiste adres, al weet ik niet of iedereen hier ervaring heeft met depressie. Iedereen is hier wel begripvol, respectvol en liefdevol.

**Geplaatst**: 12-05-10 23:32

Geplaatst: 12-05-10 23:32

Biieniie schreef:
Kan er alleen maar bij aansluiten hoor zillah. Maar het is overduidelijk dat Charlot al jaren probeert het anders te doen, tevergeefs..
Ik hoop dat je meer tot jezelf kan komen, weer wat kan gaan genieten en bovenal jezelf leert te accepteren en respecteren zoals je bent.
Leven met het verleden is niet makkelijk, helemaal niet zelfs, maar ook niet onmogelijk.
Als je vragen hebt of je verhaal kwijt moet ben je hier wel op het juiste adres, al weet ik niet of iedereen hier ervaring heeft met depressie. Iedereen is hier wel begripvol, respectvol en liefdevol.

heel lief allemaal van jullie!!
ga slapen nu

**Geplaatst**: 12-05-10 23:57

Geplaatst: 12-05-10 23:57

Zo, ben net terug van schilderen, schiet niet heel erg op met mijn schilderij, maar dat is niet erg. Ben ook best precies en hij word wel mooi. Volgende week is ie klaar denk ik.

Vandaag weer gewerkt 4 uurtjes. Merk dat ik veel meer paracetamol slik gelijk. volgens mij al 3 vandaag.. ga het toch eens bijhouden.. Heb sneller hoofdpijn als ik op mijn werk ben.. En was ook weer erg moe daarna.

Ben daarna op bed gaan liggen, helaas was het hazenslaapje van korte duur; mijn zusje maakte veel herrie, uitbundig met de hond spelen, door de gang rennen, ik schrok me gelijk kapot.. Denk gelijk dat er iets ergs is als ik haar zoveel lawaai hoor maken en ineens hoor rennen... Nou, daarna mijn moeder erbij, was het helemaal een kippenhok. En toen mijn vader er daarna ook nog eens lekker druk bij ging doen, heb ik besloten op mijn kamer te eten.. Gelukkig vond mijn moeder dat niet erg en kwam mijn bordje macaroni heel lief op mijn kamer brengen :Y)

..

Tijdens het schilderen kon ik me steeds moeilijker concentreren en werd het weer een beetje wazig en vaag in mijn hoofd.. word er een beetje moe van, kan me dan niet meer focussen op een punt.. dus heb de kwast iets eerder neergelegd.. Staan, praten en ergens naar kijken voelt dan al teveel, het liefst ga ik dan meteen naar huis.. Heb dan eigenlijk geen geduld meer om de tijd uit te zitten, maar ook geen energie om op te staan, heel gek..

Biieniie Ik denk dat de angst er inderdaad wel weer uit zal gaan.. moet gewoon maar weer eens rustig wat rond gaan rijden in de buurt.. Maar heb daar nu voorlopig nog even niet zoveel zin in, begint vast vanzelf wel weer te kriebelen..
Gelukkig dat jullie boot geen schade aan de buitenkant heeft.
Wat fijn dat je het goed uitgepraat hebt met je vriend, al was het even heftig. Je ziet wel meteen wat er bij hem achter zit uit het verleden, waardoor hij liever dingen vermijd. Fijn dat jullie nu op een lijn zitten.
Hopelijk kun je snel in de zon op je achterdek zitten! Succes met leren!

PW Hoe is het met je? Vandaag heb je ook deeltijd gehad toch, hoe ging het zwemmen? viel het mee uiteindelijk..?

Maaike Wat fijn om te horen dat je je balans weer een beetje gevonden hebt! Hoe doe je dat..? (voel mij ook nog steeds zo uit balans, vooral in mijn lichaam
Hoe was je dag vandaag? Klinkt inderdaad lekker ontspannen en ongedwongen, klinkt goed je dagindeling.!
Hoelang heb je nog vakantie.. (je had vakantie nu toch?)

Heb eigenlijk niet veel last meer van mijn spieren.., Het weekend wel, omdat ik onwijs gespannen op de motor zat (onbewust). mijn schouders zaten compleet vast en armen, rug enz voelde ik ook wel. Als ik mijn been over de motor zwaaide kreeg ik al kramp haha
Mijn knie is eigenlijk alleen nog blauw, voel er niet veel meer van gelukkig..

Zillah Jeetje wat vervelend van je stalmaatje waar je eigenlijk zo goed mee op kon schieten.. Jaloezie in een vriendschap is niet leuk..

Was jij dat nou ook laatst met een andere vriendschap wat ook niet meer zo lekker ging..? Heb je haar nog gesproken, of ben je daar helemaal klaar mee..? Merk je dat je nu misschien dingen van een andere kant bekijkt en mensen in je omgeving ineens eigenlijk minder leuk vind dan dat ze voorheen leken..? Of beter gezegd; dat je meer aan jezelf gaat denken en niet alles meer pikt in een vriendschap..? Is opzich geen verkeerd teken denk ik..

Charlotvanre allereerst welkom hier.
Jeetje wat een verhaal zeg.. Erg heftig.. Gelukkig heb je goede hulp en een fijne therapeut die je altijd kunt bellen, dat is een goede steun.
Heb je op dit moment een realtie of vriendschap waar je op terug kunt vallen, of familie waar je goed contact mee hebt?
Om even op je laatste stukje te reageren. Meis bedenk zo: het is nooit te laat om je te ontwikkelen. Je kunt je je hele leven lang op verschillende gebieden blijven ontwikkelen. En ontwikkelen is alleen maar vooruitgang. En volgens mij ben je zeker al erg goed op weg. Dit hele proces gaat jou alleen maar sterker maken. juist door wat je meegemaakt hebt. Het feit dat je je nu al zo goed bewust bent van je ontwikkelingen betreft het oprecht dingen te gaan voelen en af en toe naar jezelf kijken en een mooi iemand in de spiegel te zien is echt al een hele mooie grote stap vooruit!
Je kunt opzien tegen deze lange weg om uit het verleden te raken zoals je zelf zegt.. Maar bewandel de weg, het is de weg naar vooruitgang, naar jou leven en jou ding. En hij is onvermijdelijk.. Het mooiste wat er is, is je zelf vinden en leren kennen. En daar word je alleen maar sterker van naar mijn mening. En het zal heus niet altijd gemakkelijk zijn... Maar ik sluit me aan bij wat Zillah zegt, van het steeds kijken naar wat anderen hebben word je niet gelukkig.. Ik ben ook 23, woon nog thuis, weet niet wat ik wil, heb ook geen relatie en ben overspannen.. dit sluit ook niet bepaald aan bij het beeld van mijn vriendinnen die de baan hebben die ze willen en samenwonen met hun vriend..

**Geplaatst**: 13-05-10 10:10

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 13-05-10 10:10

Er is veel gepost en ik had nog wat bij te lezen. Hoop er vanmiddag echt even voor te kunnen gaan zitten!!

Welkom in ieder geval Charlotvanre, ik ben wel benieuwd wat voor therapieën je gevolg hebt en volgt? Kun je daar wat meer over vertellen?

**Geplaatst**: 13-05-10 17:01

Geplaatst: 13-05-10 17:01

Zwelgje: Wat vervelend dat je gevallen bent met de motor! Dat had ik nog niet gelezen. Zonde dat je motor zo beschadigd is. Is dat verzekeringswerk omdat die auto je geen voorrang gaf? Echt zonde dat het je vertrouwen geschaad heeft, wel logisch. Goed dat je het wel weer op wil pakken, maar dan even rustig aan. Geef jezelf de tijd meid, dan komt het wel weer!

Jammer dat je zoveel meer hoofdpijn hebt als je werkt. Neem dit wel serieus he, dit is niet voor niks. Paracetamol nemen kan wel, maar is op de lange termijn niet de oplossing... Zo te lezen ben je ook nog steeds overprikkeld. Ik vraag me af of je niet te snel gaat? Het zegt mij ook genoeg dat je je met schilderen ook steeds moeilijker kon concentreren. Het wazig en vaag in je hoofd zijn is ook een signaal van je lichaam dat je jezelf misschien toch voorbij loopt. Hou jezelf goed in de gaten hoor! Ik maak me eerlijk gezegd een beetje zorgen om je als ik dit lees... Vind het wel leuk om te lezen dat je je schilderij mooi vind worden. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat!

Biieniie:Goed om te lezen dat jij en je vriend het uitgepraat hebben en weer op 1 lijn zitten. Hoe moeilijk en heftig zo'n ruzie soms ook is. Ik vind het fijn om te lezen dat je het idee hebt dat jullie weer dichterbij elkaar gekomen zijn en dat je weer van jullie samenzijn kan genieten. Gave foto's trouwens!

Één van de struikelpunten waar ik nu de eerste twee dagen heel erg tegen aangelopen ben zijn mijn perfectionisme en mijn faalangst. Verder zijn er nog wel een aantal punten waar ik nog mee aan de slag moet. Inzicht in wat ik de afgelopen periode al bereikt hebt heb ik wel, zeker als ik me vergelijk met een aantal groepsgenoten. Dan zie ik dat ik toch al wel een stukje verder ben en dat doet me dan wel goed

Daar kan ik nu alleen maar op voortbouwen.

Maaike: Wat fijn dat je je goed voelt en niet hyper bent. Dat klinkt als een vooruitgang. Heb je nog vakantie? Misschien dat dat ook scheelt? De meeste mensen ken ik al uit de vorige deeltijd. Dus dat is wel fijn. We hebben een fijne groep. Volgende week komt er nog één nieuwe bij. Dan zijn we volgens mij met z'n negenen.

Zilah_M: Ik zie op tegen het zwemmen omdat ik dan in badpak moet en ik me eigenlijk schaam voor mijn eigen lijf. Gisteren hoefde ik nog niet te zwemmen, kregen we alleen nog maar uitleg over hoe en wat. Volgende week begint het echte zwemmen pas. Ik zie er nog wel tegenop, maar wat ik er van gehoord heb lijkt het me ook wel leuk. Ik denk dat als ik eenmaal in het water lig, het heel erg mee gaat vallen en daardoor zie ik er al wat minder tegen op

Fijn om te lezen dat het met jou ook wel lekker gaat. Goed dat je met je schouder naar de fysio geweest bent. Hopelijk kun je er snel alles weer mee. Als er het een en ander verschoven was, zal het ook wel even tijd nodig hebben. Klinkt niet fijn in ieder geval.

Wat een flauwe actie zeg om jouw instructeur te gaan bellen om te zeggen dat je ook nog ergens anders lest. Waar maakt ze zich druk om zeg? Klinkt inderdaad als jaloezie. Ik kan me voorstellen dat je je er druk om maakt, maar ik denk dat je er weinig mee kunt. Het is gebeurd en zegt meer over haar dan over jou. Ik vind de reactie van je instructeur ook kortzichtig. Wat maakt het uit als je ook bij iemand anders lest? Gelukkig merk ik uit je bericht dat je het zelf niet zo erg vindt dat je geen les meer van hem hebt.

Ook dat haar paard bij jouw paard in het land staat is lastig, maar ook hier denk ik dat je er nu weinig mee kunt. Ik zou proberen me er niet te druk om te maken, omdat je zegt dat de paarden wel rustig lopen als haar paard er niet bij staat. Dat zullen anderen toch ook kunnen zien lijkt me? Wel een rotsituatie...

Charlotvanre:Je hebt inderdaad wel veel meegemaakt (zoals de meesten hier). Ik heb zelf ook behoorlijk wat meegemaakt en ben ook zwaar depressief geweest. Het is een ontzettend donkere tijd en ik heb ook momenten gekend dat ik het niet meer zich zitten en de boom langs de kant van de weg al uitgezocht had en mijn pillen al geteld. Een depressie is nog wel weer wat anders dan een burnout, al liggen die twee ontzettend dichtbij elkaar. Ik hoop dat je hier je verhaal kwijt kan en dat je wat met de tips kan die je gegeven zullen worden.

Wat voor therapie heb je en wat heb je al tegen de spanning geprobeerd?
Ik begrijp dat je het jammer vindt dat je je niet normaal hebt kunnen ontwikkelen zoals iedereen, maar dat is geen realistische gedachte. Bovendien zet je jezelf daarmee in de slachtofferrol en ga je jezelf alleen maar zielig vinden ipv eruit te komen. Er zijn heel veel mensen die niet de jeugd en ontwikkeling gehad hebben zoals ze zouden willen. Ook ik heb veel dingen gemist in mijn jeugd waardoor ik compleet ben vastgelopen met mezelf. Probeer vooruit te kijken. Het is een hele lange zware weg, maar je kunt je oude patronen veranderen. Het is mogelijk. Ik zit zelf sinds jan. 2008 thuis en volg inmiddels behoorlijk intensieve therapie. Het is fijn dat je je therapeute altijd kan bellen, maar vraag je af of de hulp die je nu hebt genoeg voor je is.

Verder sluit ik me helemaal aan bij Zwelgje, dat het nooit te laat is om jezelf te ontwikkelen. Je bent nog hartstikke jong, je hebt je hele leven nog voor je. Er zijn ook mensen die vastlopen als ze in de 50 zijn. Dan is het een stuk moeilijker. Ik wil niet de indruk wekken dat het makkelijk is, ik weet uit eigen ervaring dat het loodzwaar is, maar het is niet onmogelijk. Je bent goed op weg. Dat je al tevreden kunt zijn als je in de spiegel kijkt is echt super. Zover ben ik nog niet..

**Geplaatst**: 13-05-10 23:34

Geplaatst: 13-05-10 23:34

PW; vind het lief dat je je zorgen maakt om me..

Ik bel morgen de dokter terug over de mogelijkheden qua therapie en hulp. Met deze aparte dagen allemaal duurde het wat langer voordat ze de mogelijkheden voor me uit had gezocht, maar had een voicemail bericht dat ik even terug moest bellen. Dus hoop dat ik daar snel wat mee kan.. Moet toegeven dat het op mijn eigen houtje toch niet echt gaat werken..

Hoe is het met jou verder..? morgen nordic walking met de deeltijdgroep toch.. heb je er zin in..? Succes morgen!

Vandaag even paardgereden, want voelde me vanmorgen weer helder.. $*\o/*$ Merk wel dat het wazige gevoel vandaag in vlagen weer even terug was en beetje trillerig gevoel, maar niet constant. Heb er nu bijvoorbeeld ook geen last van.
Merk wel dat ik even mijn gedachten van me af wil zetten (wat ik nog moet doen, wie ik nog moet bellen, wat vind ik nou eigenlijk leuk enz..) ik kan dat nu even wel uit schakelen en mij niet druk maken om wie ik nog terug zal bellen.. Heb zelfs mijn vriendin gesmst dat ik een andere keer bij wil kletsen en er nu even geen energie voor heb.. voelde een beetje alsof ik aan het liegen was, een soort smoes.. maar kreeg een hele lieve sms terug dat ze trots op me was dat ik het aangaf!!

dat voelde erg goed

Paardje dat ik vandaag heb gereden wilde absoluut niet door de plassen in het bos, eigenwijs als ik ben moet het lukken. En na veel geduld, uiteindelijk eerst een voetje, daarna een mega sprong, half door de struiken enz.., is het gelukt hem door de plassen te krijgen. En liep hij zelfs uiteindelijk zonder druk en uit zichzelf de laatste 2 plassen enthousiast door te stampen! Hij vond het bijna leuk worden. Toch weer een leuke overwinning.
Daarna werd ik echter toch een beetje kriebelig van zijn zenuwachtige en gespannen gedoe. merkte dat mijn geduld op was en ik het niet op kon brengen hem gerust te stellen en weer te lopen miemelen met hem. De 'kom op niet aanstellen' aanpak met mijn ietwat geirriteerde stemming maakte hem alleen maar meer gespannen. En heeft mij doen besluiten af te stappen. Ik geef niet snel op, maar ben achteraf trots dat ik hier op tijd aan mijn onvermogen heb toegegeven.. Heb het laatste stuk naast hem gelopen en dat ging prima.. Wel wat emotioneel en had eigenlijk zin om even flink te janken.. Maar heb mijn tranen weg kunnen vegen omdat mijn nichtje mee was met mijn shet..

Zo heb mijn verhaal weer even van me afgetypt..

Slaap lekker allemaal

**Geplaatst**: 13-05-10 23:44

Geplaatst: 13-05-10 23:44

De therapie die ik volg is elke week naar een pscychotherapeute gaan. Dit voor gespreken. Ze heeft me ook wat onstpanningsoefeningen geleerd.
Verder heb ik acculpultuur gedaan omdat men nek en schouders volledig vast zaten. helpt geen moer, een gewone kinisist ook niet.
als ik me heel angstig voel neem ik xanax. Dat helpt tot nu toe goed. Je kalmeerd ervan.
Ik ben vorig jaar 1 nacht opgenomen geweest, maar ik wou niet dat mijn ouders dat zouden weten dus heb ik tegen de artsen en personeel gezegd, dat het zo erg niet was dat ik wel met men dokter zou overleggen en er wel zou uitkomen. Was totaal geen waar, maar ja ik was het nu eenmaal gewoon om ander gezichten voor te tonen dan dat ik me voelde... Op zich heb ik er wel spijt van dat ik het toen niet gedaan had. Dan stond ik miss al verder. Maar een opname nu zie ik niet meer zitten. Ik wil elke dag buiten lopen en dat kan daar niet. Denk dat ik nu alleen nog maar "zotter" zou komen door binnen te zitten de hele dag.

Alleen wel iets vervelend. sinds ik vorige week een overdosis aan slaapmedicatie genomen had, heb ik met mijn therapeut afgesproken om er maar 3 pillen in één keer in huis te hebbben. maar nu heb ik er geen voor deze avond. en was niet thuis om overdag bij haar langs te gaan. Ik hoop dat ik slaap.. Want anders ben ik morgen weer een suffe kip.. en wil wel wat dingen gaan doen.. Nu ja we zien wel..

En het klopt je kan je leven nog veranderen. Maar het is een lange weg, soms vind ik het te lang, ik zou zo graag knip doen met mijn vingers en hup alles was opgelost. Maar dat gaat jammer genoeg niet. Ik ben wel blij dat ik alleen woon. bij mijn ouders zou het niet meer lukken

**Geplaatst**: 14-05-10 20:04

Geplaatst: 14-05-10 20:04

Zwelgje: En wat had de huisarts voor voorstel? Goed dat je verdere hulp wilt, ik denk ook dat het je alleen niet gaat lukken om je oude patronen te doorbreken. Fijn dat je vriendin zoveel begrip had! Het is ook goed dat je het aan hebt gegeven! Kan me voorstellen dat het goed voelde

Wat goed ook hoe je gehandeld hebt met het paard!

Charlotvanre: Ik begreep al een beetje dat je wekelijkse gesprekken hebt. Wat ik meer bedoel is wat je therapie inhoudt? Volg je een bepaalde therapie bij haar? Wat zijn je behandeldoelen enz. Ik denk namelijk dat alleen ontspanningsoefeningen niet voldoende zijn...

Ik zeg niet dat je opgenomen moet worden, maar een intensievere behandeling lijkt me als ik jouw verhaal zo lees op z'n plek. Zelf ben ik ook zwaar depressief geweest en mijn psycholoog (waar ik één keer in de week kwam) vond dat ze me niet kon helpen met 1 gesprek in de week. Ze vond dagbehandeling meer geschikt. Sinds ik in dagbehandeling zit, nu bijna een jaar, heb ik het idee eindelijk de juiste hulp te hebben...

Ik had vandaag nog geen Nordic Walking, degene die dat geeft was op vakantie, we hebben dus vandaag gewoon gewandeld. Was wel lekker. Ik merk dat het me goed doet om de dag op te starten met een bewegingsactiviteit. Verder heb ik tijdens de groep mezelf ontzettend op zitten jagen (had het pas later door). We hadden het over werkpunten en ik sloeg een beetje door en heb als een idioot zitten schrijven. Daarna hadden we lunch en ik kon mijn handen niet stil houden, zo zat ik te trillen. Gelukkig ging muziek ook nog niet door, dus had ik even twee uurtjes voor mezelf. Ik ben lekker even naar de sportschool gegaan. Daarna voelde ik me weer een stuk beter. De eerste week zit er nu op. Het is intensief en het maakt me onrustig, maar het is wel heel goed. Die onrust zal ik ook weer gaan ervaren als ik weer aan het werk ga, dus nu is het moment om daar anders mee te leren omgaan. Dat is dan ook mijn werkpunt voor volgende week: Omgaan met de onrust. Op de momenten dat ik merk dat ik onrustig word moet ik afleiding zoeken of (als ik niet uit de situatie kan stappen) op mijn ademhaling letten.

Maar nu eerst lekker bijkomen van het weekend. Hoop ook dat ik wat beter slaap. Ik slaap deze week erg onrustig. Veel drukke onrustige dromen. Maar dat is niet zo raar met alle veranderingen deze week. Ondanks de vermoeidheid en onrust ben ik positef

**Geplaatst**: 14-05-10 20:51

Geplaatst: 14-05-10 20:51

pollewoppy: het is gesprekstherapie. we proberen aan de dingen van het verleden te werken, doelen voor de toekomsten te bereiken. het is heel veel praten..
Voor dat je in dagtherapie gegaan bent, moest je dan eerst daar blijven slapen ook? Het lijkt me wel wat, zo kunnen mijn ouders het niet te weten komen namelijk
groetjes en fijn dat je leuk gewandeld hebt!

**Geplaatst**: 15-05-10 12:42

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 15-05-10 12:42

Waarom wil je het zo graag geheim houden voor je ouders? En als je alleen woont, dan hoeven je ouders het toch niet mee te krijgen? Het is me niet helemaal duidelijk eerlijk gezegd. Verder lijkt het me beter om er open over te zijn hoe het met je gaat. Nu moet je het geheim houden en dat vraat veel energie.

Wat is het doel van aan het verleden werken? Het krijgen van inzichten in je gedragspatronen nu? Hoe lang loop je al bij die psychotherapeut? Ik vraag me af in hoeverre het je met alleen gesprekken gaat lukken om je oude gedragspatronen te doorbreken.

Bij mij was het in ieder geval niet voldoende.
Bij dagbehandeling ben je overdag in behandeling. Je gaat daarna gewoon naar huis. Heb je zelf het idee dat je voldoende hebt aan de gesprekken? Want daar gaat het natuurlijk om...

**Geplaatst**: 15-05-10 17:00

Re: Mensen met een Burnout/overspannen, deel 5

Geplaatst: 15-05-10 17:00

Pff ben zelf een beetje ingestort. Denk dat de moeheid van de afgelopen week eruit komt. Heb weer slecht geslapen en ben vanochtend druk geweest op stal. Daarna wilde ik in huis nog even wat doen, omdat we morgen visite krijgen. Mijn lieve vriend heeft het meeste gedaan. Ik heb mezelf gedwongen om de badkamer en wc nog te doen en daarna was ik helemaal op. Eigenlijk was het teveel, maar ja het MOET allemaal perfect morgen he, die mensen hebben ons huisje nog niet eerder gezien en alles MOET gewoon spik en span zijn. Jullie kennen het wel

Kan de gedachten die er achter liggen mooi uitwerken bij de cognitieve therapie, zo heeft elk nadeel zijn voordeel

Ik heb even twee uurtjes op de bank gelegen en even lekker geslapen. Verder ga ik vandaag maar niet teveel meer doen. Ik merk echt een heel groot verschil en dat is dat ik alles makkelijker lijk te kunnen accepteren. Ja, ik ben mezelf nu voorbij gelopen, maar so be it... Ik ben niet boos op mezelf. En ja ik voel me de laatste dagen onrustiger en ik slaap weer slechter. Ook dat kan ik veel beter relativeren. Het is niet zo raar dat ik na deze week vol veranderingen wat meer onrust heb en wat minder slaap. That's life...

Ik moet zeggen dat ik best trots op mezelf ben dat ik het zo kan zien. Daardoor voel ik me niet meteen weer heel slecht. Integendeel. Ik probeer het positeve eruit te halen

Vaag verhaal misschien, maar goed

**Geplaatst**: 16-05-10 13:36

Geplaatst: 16-05-10 13:36

't Is rustig hier...
Hoe gaat het met jullie?

Ik voel me niet zo fijn. Vanochtend visite gehad en ik was erg bezig met of ik wel gezellig genoeg ben, ben bang dat ze me saai vinden enz. Het houdt me erg bezig. Stom dat dat dan toch weer zo opspeelt. Ik heb het gevoel dat ik me moet bewijzen dan ofzo...

**Geplaatst**: 16-05-10 21:04

Geplaatst: 16-05-10 21:04

PW
Ik had niet verwacht dat je na de eerste week zo positief zou zijn. Maar ondanks alles (onrust, vermoeiheid, spanningen) zie je de positieve dingen, wat goed! En wat goed dat je doorhad dat je zo aan het jagen was tijdens de activiteit over de werkpunten. Ook al was het achteraf, je had het door. De volgende bijeenkomst als het hier over gaat, kan je kijken of je bewust kan voelen of je aan het jagen bent, zoja.. letten op ademhaling of op iets anders focussen!
Heb je het weekend een beetje beter kunnen slapen? Veel onrustig geweest? Hoe zit het met je huiswerk opdrachten? Kan je dat ook naast je neerleggen, of moet het perfect en tot in de puntjes verzorg zijn?
Dat je huis helemaal spik en span moet zijn, herken ik wel hoor. Het is hollen of stilstaan.. kortom; alles of niets. Je hoeft toch ook niet boos te zijn dat je jezelf voorbij gelopen bent gisteren? Is juist een mooi leerpunt. Ik doe het ook nog wekelijks (of dagelijks haha). Je moet ervaren waar je grens ligt, tot hoever je wel en niet kan gaan en tot wanneer je je er wel/niet goed meer bij voelt.
Je verhaal is ook helemaal niet vaag, ik snap je en ben ook trots op je dat je het allemaal zo positief in kunt zien.. Want dat is juist oh zo moeilijk, om de positieve puntjes uit een dag te halen en de negatieve naast je neer te leggen.
Vervelend dat het met de visite niet zo lekker ging. Ik snap en herken het wel. Heb helaas ook geen tips voor je, behalve dat je onzekerheid waarschijnlijk niet reeel is, maar dat weet je vast zelf ook wel

Zilla_h
Wat vervelend dat iemand je zo hard teleurgesteld heeft. Als je alles bij haar terecht kon en zij bij jou, was het toch een soort vriendin. Iemand die je vertrouwde. Ze heeft misbruik van jouw vertrouwen, in haar, gemaakt, lijkt me niet fijn om te ervaren en dus snap ik je boosheid.
Heel logisch dat je boos bent op iemand die je dacht te kunnen vertrouwen en wat dus niet zo blijkt te zijn.
Helaas heb je er niets aan om je zo lang te blijven voelen. Zij is jouw vriendschap niet waard.
Ik zou in zulke situaties ook heel erg aan mezelf gaan twijfelen en de schuld bij mezelf leggen. Als ik je post zo lees, doe jij dat gelukkig niet, of wel? Hoe zie je het nu, een paar dagen later? Blij dat je er achter gekomen bent dat ze je vriendschap niet waard is?

Gelukkig heb je met je nieuwe instructrice wel een klik. Super dat je de ambitie hebt om te gaan starten. Ik zou ook zenuwachtig zijn hoor!
Goed dat je er de tijd voor neemt en niet te snel op wedstrijd gaat. Waarschijnlijk eis jij ook teveel van jezelf en is het moeilijk om een wedstrijdje mee te doen voor de "lol" en te kijken hoe het gaat?

Zwelgje
Ik snap PW's zorgen om jou. Ik vind het ook niet goed klinken. Dat je moe bent na een paar uurtjes werken vind ik niet zo raar. Het kost nu eenmaal een hoop inspanning. Maar dat je zoveel hoofdpijn hebt, dat je per dag meerdere parcetemols moet slikken, is niet helemaal goed.
Ik denk dat die 4 uurtjes toch ook al teveel van je vragen.
Dat je je weer zo moeilijk kunt concentreren, vooral tijdens iets leuks/ontspannends (hoort het te zijn), als schilderen, lijkt me toch ook al een signaal dat je te ver gaat. Niet met schilderen, maar met je werk. Je bent jezelf weer aan het overvragen!
Wat je zegt; te moe zijn om op te staan en geen geduld hebben om te wachten.. dat herken ik heel goed. Dan zit je in een soort strijd met jezelf. Je gunt jezelf dan geen rust om te zitten en even de tijd te nemen.
Ik ben heel benieuwd hoe je schilderij wordt, ben ook blij dat je hem zelf mooi vind worden.

charlotvanre
Welkom hier!
Ik ben net als PW benieuwd waarom je het geheim wilt houden voor je ouders. Wat schiet je daar mee op?

Ook ik ben vandaag lekker mezelf voorbij gelopen

Was eind van de ochtend begonnen met rommelen in de tuin (onkruid, nieuwe plantjes etc etc). Ging achter elkaar door, tuin vegen, stoelen en tafels schoonmaken etc etc. Kortom, 's middags ging ik binnen op de klok kijken.. was het 4 uur. Non-stop in de tuin gewerkt. En toen kon je me opvegen. Ondanks dat ik mezelf voorbij gelopen was, had ik wel een lekker gevoel. Was lekker om even zo in de tuin te rommelen. Daarna nog even een uurtje met de hond gelopen en daarna was ik echt kapot. Maar op een positieve manier.. Gisteravond een verjaardag gehad, voor het eerst dat ik er niet zo tegenop zag en dat ik me achteraf niet rot voelde. Merkte wel dat ik gespannen was.
Morgen 2 uurtjes naar m'n werk. Ben benieuwd na 2 weken vakantie hoe het gaat.

**Geplaatst**: 16-05-10 21:54

Geplaatst: 16-05-10 21:54

pw: ken dat, dat gevoel dat alles perfect proper moet liggen voor bezoek, en zeker als ze een eerste keer komen. Ik maak ook altijd dat het perfect ligt als mijn ouders komen, meestal heb ik dan een halve dag werk, omdat ik niet opruim tot er iemand komt...

Waarom ik het verzwijg aan mijn ouders... ik heb heel veel schaamte... Mijn moeder haar moeder heeft heel vaak in pyschiatrie gezeten en ik wil niet dat ze het nog eens meemaakt. Ik wil niet dezelfde stempel krijgen als mijn meme...

Nu ik ga morgen bellen voor een afspraak met een psychiater. Het is een vrouw. Ik ga met haar eens overleggen wat ik het beste doe. Of mijn medicatie nog wel juist en dergelijke..
Want ik neem vb nu slaapmedicatie al meer dan 3 maand en op de verpakking staat dat je dat maar 3 weken mag nemen.. Ik ben wel benieuwd wat ze te vertellen zal hebben. Ik hoop dat ze me kan helpen... Miss is het wel een grote stap in de goede richting.. Want ik zie me vb over twee weken niet terug gaan werken... Ik kan het absoluut nog niet aan. Hoe graag ik het ook zou willen...

**Geplaatst**: 17-05-10 00:41

Geplaatst: 17-05-10 00:41

PW en ben je lekker bijgekomen dit weekend..? De trillende handen herken ik erg. Goed dat je zelf inzag dat je vrijdag een beetje doorsloeg en dat het sporten je goed gedaan heeft.
Vind je verhaal helemaal niet vaag hoor, het klinkt erg positief. Vind het knap dat je alles kunt relativeren en het ook lijkt te accepteren. +:)+

Je mag trots zijn op jezelf! volgens mij is het weer even lekker helder en opgeruimd in je hoofd!
Hoe ging het vandaag met de visite..? Jammer dat je je zo druk maakt om of je wel gezellig bent.. dit kost veel energie, dus dat je je nu niet zo fijn voelt is niet heel gek.. Waar komt dat gevoel vandaan.. lag het aan de visite, waar je je blijkbaar zo graag aan wilt bewijzen..?

Ik heb de dokter nog steeds niet gesproken..

ik bel telkens net als ze dicht zijn en krijg dan het antwoordapparaat.. Morgen ga ik meteen 's ochtendsvroeg bellen! Ik ben echt een ramp met bellen, stel het altijd uit.. Stom, maar kan er tegenopzien om te moeten bellen..

Maaike Jij hebt ook al lekker getuinierd vandaag..?

ik ook, maar dan in de wei, heb al 3 kruiwagens vol met onkruid en ik ben er nog steeds niet.. 8)7

Maar net als jij zegt, wel lekker gevoel. Het mooie weer helpt daar ook in mee merk ik. Vond het best lekker even bezig te zijn vandaag..
Ik ben ook erg benieuwd hoe het je weer vergaat morgen 2 uurtjes weer naar je werk.. En ook of het je lukt om het bij 2 uurtjes te houden..

wel doen hoor!
Je bent wel druk geweest vandaag zeg, maar fijn dat het wel lekker voelde.. Maar even een pauze tussendoor met een boterhammetje was natuurlijk ook niet verkeerd geweest

Goed om te horen dat de verjaardag is meegevallen.. Heel erg veel succes morgen op je werk!

Charlotvanre Goed dat je morgen belt voor een afspraak met de psychiater. Ik hoop dat je er wat aan zal hebben. En ik denk inderdaad dat je voorlopig nog even niet aan werken moet denken als ik je verhaal zo hoor.. Ik denk dat dat nu nog even niet aan de orde is..
Jammer dat je je verhaal niet bij je moeder kwijt durft.. Denk je niet dat ze je juist zou willen steunen en wil begrijpen..? Snap dat je haar er liever niet mee lastig valt, maar het kan voor jou misschien fijn zijn het te delen met haar, hoef je ook geen toneelstuk voor je eigen moeder op te voeren steeds.. Maar weet natuurlijk niet hoe het contact verder is tussen jou en je moeder..
Succes morgen!

Ik heb vrijdag gewerkt, maar heb me bijna de hele tijd licht en wazig gevoeld en trillerig.. en weer lichte hoofdpijn. Het was heel erg druk en heb enorm mijn best gedaan me nergens druk om te maken waar ik me aan ergerde.. Maar het is moeilijk want dat betekend dat ik dus gewoon erg onverschillig word, het interesseerd me niks en vond daarbij dat we echt met te weinig personeel stonden. Het verschil is echter nu dat ik niet meer harder ren voor mensen, ze wachten maar. Ik ga me niet meer kapotlopen voor een ander, ik doe wat ik kan.. en anders loopt het maar de soep in, zal mij een zorg wezen.. Wat betekend dat ik me ook weer erg in heb moeten houden om niet ontzettend bot uit te vallen tegen gasten..
Gisteren ben ik dan ook niet gaan werken.. ik heb afgebeld, wat ik nog steeds moeilijk vind, maar ik leer al aardig voor mezelf opkomen..

Wel zag ik er enigzins tegenop om de hele dag thuis te gaan zitten, omdat ik weet dat ik dan voor ik het door heb weer de hele dag op mijn bed hang met de laptop.. en me daar ook niet beter door ga voelen.
Heb dus mijn vriendin gebeld en gevraagd of ze wat te doen had. Ben koffie bij haar gaan drinken begin van de middag en we hebben even op een terrasje gezeten, even door de stad gelopen (waar ik me overigens wel al snel weer erg licht en wazig begon te voelen) en ze vroeg of ik bleef eten. Heb iemand voor de paarden gevraagd om te voeren en ben lekker blijven eten. Heb ook mijn nichtje kunnen weerstaan die heel graag wilde rijden.. Ik heb gewoon even lekker gedaan waar ik zin in had en ben de hele dag niet bij de paarden geweest.. Het voelde goed om weer even tussen de mensen te zijn en heb lekker bij kunnen kletsen. En ik merkte nu pas hoe erg ik me de afgelopen tijd eigenlijk afgezonderd heb.. Misschien begin in eindelijk wat te ontdooien, want sociale contacten doen me toch stiekem wel goed.. Het trillerige en wazige gevoel was er nog wel even, maar het voelde toch als een goede dag..

Vandaag voelde ik me dan ook best fit, eigenlijk voel ik me vandaag gewoon goed. Heb lekker in de wei onkruid weggehaald samen met een vriendin. En merk dat ik best weer energie heb vandaag.. voel me goed, wow kan het bijna niet geloven, want het is even geleden dat ik me zo voelde.. ben weer helder vandaag

En ben niet eens zo moe eigenlijk..

**Geplaatst**: 17-05-10 08:15

Geplaatst: 17-05-10 08:15

Ik kan even niet reageren nu, misschien morgen.
Ik ben gisteren emotioneel ingestort. De visite is me erg zwaar gevallen en daarna gingen mijn vriend en ik naar Votown. Was het verjaardagscadeautje dat ik van hem gekregen had. Op de heen weg vertelde ik hem dat ik heel veel spanning had en er tegenop zag. Hij reageerde hier niet erg begripvol op. Hij was er liever op een gezelligere manier heen gegaan. Ik voelde me niet begrepen. Ik wilde alleen maar even gehoord worden. Ongeveer vanaf dat moment kon ik alleen nog maar janken. Later ging het ietsje beter, maar al gauw werd ik weer heel somber en verdrietig. Ik kon weer alleen maar huilen en we zijn gegaan. Mijn vriend vroeg wat ik wilde en ik zei dat ik wel naar huis wilde. Hij zei: Dan denk ik dat we dat dan maar moeten doen, maar hij bleef zitten. Vlak daarna zijn we wel weggegaan. In de auto wilde ik nog aangeven dat ik dat niet fijn vond, dat ik het idee kreeg dat blijven op het concert belangrijker voor hem was dan dat ik er zo doorzat. Dat ik in zijn plaats duidelijker zou laten merken dat we naar huis zouden gaan. Dat voelde hij als aanval en het liep helemaal uit de hand.

Ik was natuurlijk al helemaal over de zeik, dus dat werd alleen nog maar een stapje erger. Ik heb tot gisteren nog nooit echt een aanval van hypervantilatie gehad, maar nu weet ik wat het is... Ik wilde midden op de snelweg de auto uit, was helemaal de weg kwijt en gooide gewoon mijn portier open. Mijn vriend heeft de eerste afslag gepakt en ik ben de auto uitgegaan. Stonden we daar in het middel of nowhere. Ik zat helemaal aan de grond. Uiteindelijk heeft hij me in de auto weer mee naar huis gekregen. Daar heb ik twee slaappillen genomen en ben gaan slapen. Nu voel ik me compleet gesloot en zie vreselijk op tegen de dag die voor me ligt...

Ik denk zelf dat alle spanningen van de afgelopen week eruit gekomen zijn. Het ging ook eigenlijk een beetje te goed...