Bokt.nl

Pepper1 schreef:

Meid, ik hoop dat je met je vriend in ieder geval één en ander rustig kan bespreken.
Als die zwangerschap bij jou misschien toch al een maand of 3 aan de gang was, spookt dat toch door je hoofd.... en daardoor ben je de afgelopen tijd niet jezelf geweest.
Maar probeer je geen zorgen te maken over je relatie, je hebt eerst iets anders aan je hoofd!
Praten, praten, praten.... Succes!

spatter schreef:

waarschijnlijk weet de TS op dit moment hoe het er voor staat
ik duim dat ze nog maar net zwanger is en het op kan lossen met wat tabletten
dat zou voor haar de prettigste oplossing zijn , lijkt me zo

Dagmar_k schreef:

Ik heb een vriendin gevraagd hier te reageren, zij heeft afgelopen woensdag (of die van die week daarvoor) abortus laten plegen.
Zij zal hier morgen reageren. Misschien heb jij ook wat aan haar verhaal sterkte in ieder geval!

Airborn schreef:

TS, met jou achtergrond, van wat je vertelt in de openings post, denk ik dat dit een stuk gecompliceerder is nog dan veel mensen hier beseffen.
Je zegt eerder last te hebben gehad van depressie. Zelf heb ik daar ook jaren last van gehad, en ik ben er, net als jij, overheen gekomen. Echter, de angst dat eht terug komt, en ook de mogelijkheid dat het terug komt, is altijd aanwezig. En dat beinvloed veel van wat je doet, en waarschijnlijk ook hoe je om gaat en bent gegaan met het zwanger zijn. Ik kan me heel goed voorstellen, dat je de mogelijkheid dat je zwanger bent voor jezelf hebt verdrongen, tot je er niet langer omheen kan. Omdat het een groot emotioneel iets is, en dat kost energie en moeite, en ik kan me goed voorstellen dat je daar tegenop ziet.

Ik denk persoonlijk dat je als je de informatie hebt gekregen over hoe ver je bent in de zwangerschap, en of abortus mogelijk is, je eerst nog goed moet nadenken wat je wil. Zet voor jezelf alles op papier, schrijf erover, en overleg met je vriend!
Daarnaast, denk ik dat het voor jou heel belangerijk is om van te voren al psygologische steun te zoeken. Je probeert je nu niet te hechten aan het kind dat je draagt, maar grote kans dat je toch een grote emotionele opdonder krijgt na de abortus, als je daar mee door gaat. Zorg daarbij voor steun, je hebt er niets aan als je er dan alsnog aan onderdoor gaat, en daarmee zou de abortus meningloos worden.

Ik snap wel dat je qua thuis situatie en emotionele situatie het niet aandurft om nu een kindje te krijgen. Kinderen, vooral babies kosten veel tijd en energie. Ondanks dat je als ouders van ze houd, is het zeker bij je eerste kindje wel vaak heel zwaar, snachts voeden, huilende baby, weinig slaap, weinig tijd voor jezelf. Hier kunnen mensen, zowel moeders als vaders, die voor de geboorte nergens last van hadden al heel veel moeite mee hebben. Laat staan als je net je leven weer op orde hebt en je nog moet wennen aan de rust en regelmaat, en aan het feit dat het ook zo kan.

Voor de andere mensen die hier reageren, vergis je niet in de invloed van depressie op iemands leven. Ik denk dat wat de TS ook doet, het heel zwaar voor haar gaat worden. En voor zowel TS, haar vriend en familie als het kindje, is het belagerijk dat TS er geestelijk niet aan onderdoor gaat. En ja, als iemand depressief is geweest, en er kans is op terugval, dan denk ik zeker dat dat een slechte situatie is om een kind in te brengen, ookal is TS al mid 20.