Bokt.nl

Citaat:

Lieffie,

Omdat wij blijkbaar niet meer met elkaar kunnen praten zonder ruzie te krijgen schrijf ik je deze mail. Ik heb namelijk het idee dat onze relatie al kapot is, en dat ik niks meer kan doen om het goed te maken.
Jij denkt dat ik me zomaar van de een op de andere dag ziek heb gemeld, maar dit was alweer veel langer aan de gang. Om heel eerlijk te zijn is het nooit weg geweest. Het was wel minder, maar ik wilde laten zien dat ik sterk was en wel gewoon kon werken. Daarom ben ik gewoon doorgegaan. Afgelopen zondag werd het me allemaal te veel, veels te veel. Ik trok het niet meer. Ik heb me daarom maandag ziek gemeld, en dacht dat het met een dagje rust wel beter zou gaan. Maar helaas… Het gaat niet beter.

Soms zou ik willen dat je voelt wat ik iedere dag doormaak. Hoe ik me iedere dag voel en wat er door mijn hoofd gaat. Ik gun je dit echt niet, maar misschien dat er dan wat meer begrip is vanuit jou kant. Ik sta op en ga slapen met een enorme spanning in mijn lijf. Je kunt het vergelijken denk ik met spanning voor een belangrijke wedstrijd, of voor je examens. Normaal is dit gezonde spanning en maakt je extra alert en zo presteer je beter. Mijn lijf staat alweer een hele tijd onder die spanning, en is doodmoe. Zowel lichamelijk, als geestelijk. Mijn lijf protesteert gewoon tegen alles, mijn energievoorraden zijn op. Ik ben ’s middags vaak moe, en dan wil ik slapen. Maar dat doe ik liever niet, want dan slaap ik ’s avonds slecht. En ik slaap sowieso al slecht de laatste tijd. Ik zit nu rustig dit te typen, en mijn hartslag is nu al 96, en dan heb ik geeneens iets inspannends gedaan. Jij zegt wel dat ik lichamelijk niks mankeer, misschien is dat ook wel zo, ik heb geen been gebroken. Maar ik heb een druk op de borst, een hart wat soms vreemd doet en geloof me dat is verschrikkelijk eng. Je vraagt me ook vaker wat er is, en dan is er gewoon niks maar dan zucht ik gewoon om van het benauwde gevoel af te komen. Het is een gevoel of je gewoon niet kan doorademen. Soms tintelen mijn armen er ook nog bij. Het is dat de dokter heeft gezegd dat het ‘normaal’ is voor mijn klachten, maar anders zou ik helemaal in de stress schieten. Ik heb vaak hoofdpijn, en ben duizelig. Mijn eetlust klopt ook niet meer, soms heb ik echt geen honger, en soms heb ik echt een vreetkick.

Ik weet niet meer wat ik voel, ik weet niet meer wat normaal is. Mijn emoties slaan door, van de ene naar de andere kant. Ik kan er niks aan doen maar ik reageer of amper of zo heftig dat ik er zelf van schrik. Ik kan in tranen uitbarsten om niks, maar ik kan ook ontzettend kwaad worden om niks. Ik voel die buien ook wel aankomen, en meestal vraag ik je dan of je me met rust wilt laten. Maar ik wil dan niets liever dan gewoon een arm om me heen hebben van iemand die me niet veroordeeld hierom. Genieten van iets vind ik heel moeilijk, ik ben continue aan het piekeren en aan het denken wat er allemaal mis kan gaan en mis is gegaan in het verleden. Voorheen genoot ik van jou aanwezigheid, om samen leuke dingen te gaan doen, samen van het leven een feestje te bouwen. Nu lijkt mijn leven een grote begrafenis.

Ik kan geen druk hebben, pushen, en dwingen al helemaal niet. Ik kan daar echt niet mee omgaan nu. Het spijt me verschrikkelijk, maar wat voor jou nu normaal is, is voor mij een grote opgave. Ik zou heel graag fulltime willen werken, lekker mijn ding doen, en groeien in mijn werk. Ik zou niets liever doen dan met vriendinnen afspreken en een leuke tijd hebben, ik zou niets liever willen dan genieten van de paarden bij jan en fijn wedstrijden rijden. En boven alles zou ik niets, maar dan ook echt niets liever willen dan met jou samen te genieten van ons leventje, lekker uit te gaan, feestjes te bouwen, en van elkaar te houden. We hebben een prachtig huis, van zo’n mooi huis kon ik alleen maar dromen, ik woon in een leuk dorpje, en ik heb jou als leuke vriend. Ik vind het ook fijn om een lekker schoon en fris huisje te hebben, met de huishouding goed bijgehouden, zodat we ons niet hoeven te schamen als er iemand onverwachts langs komt. Sommige dagen lukt het me wel om iets doen, maar er zijn ook dagen dan ben ik helemaal leeg. Ik doe dingen ook op mijn eigen manier, en op dit moment kan ik het gewoon niet sneller. Het gaat gewoon niet, echt niet. Ik zou niets liever willen dan hard werken zodat alles aan kant is, maar het spijt me echt verschrikkelijk, het kan gewoon niet. Ziek of niet ziek, ik zal altijd dingen op mijn manier en tempo blijven doen. Net zoals jij dat ook doet. En dat heb ik ook maar van jou te accepteren, maar jij ook van mij.

Ik heb je belooft hulp te zoeken. Bij mijn weten heb ik dat gedaan. Ik wil het niet meer zo laten doorgaan en er moet iets veranderen. Ik ben bij de huisarts geweest en deze nam mij serieus. Ik ga nu weer het psychiatrische traject in, en ik hoop daar veel aan te hebben. Daarnaast heb ik voor mezelf voor de haptonomie gekozen. Ik denk dat ik daar veel aan zal hebben, hij vertelde dat hij me weer wilde laten leren voelen, en mijn emoties beter onder controle te houden. Zodat ik ervaar wat ‘normaal’ is. Ik weet het, het klinkt zweverig maar als ondersteuning zal het zeker niet verkeerd zijn. Ik weet dat ik heel veel dingen niet heb volgehouden. Zoals het sporten in de sportschool, softbal, en mijn diëten. Ik hield niks vol omdat ik er gewoon geen fut voor heb. Ik denk dan het heeft toch geen zin, ik ben er toch niet goed in, ze vinden me toch al niet leuk, enz. enz. Ik voel me zo verschrikkelijk ellendig in de sportschool, ik voelde me echt waardeloos. Vandaag heb ik de stap gezet dat ik mijn abonnement stop heb gezet. Ik durfde het gewoon niet op te zeggen, bang voor de reactie. Net zoals ik niet tegen Jaap durfde te zeggen dat ik niet verder wilde met herbalife. Ik ben altijd bang wat mensen van mij denken, ik ben altijd bang om veroordeelt te worden. En het erge is, ik weet dat ik nu niet de gezelligste thuis ben.. Dat maakt het extra moeilijk voor mij.

Ik ben ook heel goed in anderen ergens de schuld van geven, bijvoorbeeld dit dorp. Ik voel me niet thuis in dit dorp omdat de mensen anders zijn dan in Venlo. Tuurlijk zijn die anders, dat is logisch want het zijn andere mensen. Ik ben altijd bang voor de reactie van mensen, wat zullen ze wel niet van me denken, ze zullen vast denken daar heb je die stadse weer. Altijd ben ik aan het piekeren, aan het denken, ik wil niets liever dan mensen pleasen, ze het naar de zin maken. Ik wil niemand tot last zijn. Ik vind het zelfs moeilijk om Annie te bellen of ik Garuna mag komen verzorgen. Erg toch? Ik weet niet of je het hebt gemerkt, maar zodra ik de kans krijg, laat ik jou bellen. Vaak met een smoes dat ik cursus heb, of het erg druk heb. Maar goed, in die tijd dat ik jou bel of sms, kon ik ook naar stal bellen eigenlijk.. Het spijt me..

Mijn katten zijn echt mijn steun en toeverlaat. Ze zijn echt alles voor me, mijn allerliefste beestjes. Ik ben je dan nog steeds heel, heel erg dankbaar dat je ze toen hebt opgevangen. Zeker omdat ik weet dat je niks met dieren hebt. Dieren zijn alles voor mij. Dieren veroordelen niet, dieren nemen je zoals je bent. Dieren roddelen niet, ze proberen je niet kapot te maken. Dierenliefde is onvoorwaardelijk. Zelfs zoals ik nu in de knoei zit met mezelf, dan nog houden ze van me, en accepteren me zoals ik nu ben. Heerlijk is dat, om gewoon lekker jezelf te zijn. Mijn liefde voor jou is ook onvoorwaardelijk, ik hou van je zoals je bent en ik wil je niet veranderen. Ik vind het fijn als je meegaat naar Garuna, en ik vind het leuk als je naar mijn verhalen luistert over de paardjes. Maar soms heb ik het idee je daarmee tot last te zijn.

Ik zou niets liever dan de leuke vrolijke Angela zijn, die ik voorheen was. Maar het lukt me niet, ik kan even een masker op zetten, maar niet altijd. Ik word wel weer zo, daar vecht ik voor! Maar ik kan het niet alleen, ik heb echt hulp nodig.. Niet alleen van profs, maar ook van mijn allerliefste vriendje. Ik heb jou steun echt zo hard nodig, ik kan de kar nu even niet alleen trekken.

Ik ben altijd een gezelligheidsdier geweest, en daar is niks meer van over. Overal zie ik tegenop. Ik voel me een loser. Ik heb het gevoel dat ik niks van mijn leven heb gemaakt. Veel vrienden ben ik kwijt, ik ben 25 en ik heb al een hele relatie achter de rug, ik ben mijn paard kwijt en ik heb het idee dat ik jou ook kwijt raak. Eindelijk heb ik een thuis gevonden, en ja, dat thuis is bij jou, maar ik kan er niet van genieten omdat ik bang ben. Zo verschrikkelijk bang..
Ik ben altijd meer een carrièredier geweest, en al helemaal geen huismus. Ik zou niets liever doen dan weer gaan studeren voor het een of ander. Ik wil genieten van mijn leven, en mijn leven leven! Maar helaas, Angela is Angela niet meer. Ik ben even op.

Lieffie, ik wil voor ons vechten, maar eerst zal ik voor mezelf moeten vechten. Heel hard, ik ga er echt voor knokken. En het zal echt niet van een leien dakje gaan, dat weet ik zeker. Ik ga hier bovenop komen, maar hopelijk wel met hulp en vooral begrip en steun van jou. Ik weet zeker dat het dan tussen ons ook weer beter zal gaan. Ik wil niet dat je bij me blijft omdat je vind dat je mensen die iets mankeren niet moet verlaten. Dan heb ik liever dat je gaat.. Het spijt me, ik begrijp dat het voor jou ook niet makkelijk is. Maar ik moet nu echt voor mezelf kiezen.. Anders loopt het niet goed met mij af. Sorry dat ik je teleurstel dat ik niet werk, maar ze betalen mij gewoon door, en anders moeten ze me ontslaan en dat gaat ook niet zo gemakkelijk, en dat is er nog zoiets als een uitkering. Om geldproblemen maak ik me heel eerlijk gezegd niet druk. Je zal niks te kort komen, dat beloof ik.

Sorry voor dit warrige verhaal, maar mijn hoofd is een chaos. Ik hoop dat je het begrijpt.

Liefs..