spicegirl schreef:mega korte nacht gehad. qua slapen dan, voor piekeren is het te lang.
het besef, dat ik gewoon DOOD ga. D-O-O-D.
Hartverscheurend lieverd


spicegirl schreef:Herkenbaar. Toen mijn dochtertje overleden was waren er ook "vrienden" die niet op bezoek kwamen met vermelding van deze reden. Waarop ik antwoord gaf: "wij kunnen hier ook niet mee omgaan alleen hebben we geen keuze. We zullen wel moeten". Het leven sucks af en toe zo erg.vele "vrienden " : ik kan hier niet mee omgaan..ik weet niks te zeggen..
ik wel dan ?![]()
Wij hebben die zogenaamde vrienden gelijk achter ons gelaten, zonder enige vorm van boosheid maar ook geen begrip voor ze getoond (is de omgekeerde wereld immers). Wij hebben ons toen gericht op al het fijne dat ons wel tegemoet kwam van werkelijke vrienden en die waren er gelukkig heel erg veel. Of anders gezegd Priscilla, laat die zogenaamde vrienden maar gewoon gaan. Ze zijn jouw en Marcel energie niet waard.
spicegirl schreef:Toen wij dachten hier dat ik kanker had (gelukkig vals alarm en met de schrik vrijgekomen) ben ik gelijk begonnen om mijn kinderen en mensen die heel dicht bij me stonden te vertellen dat ik zo verschrikkelijk veel van ze hou. Dat voelde toen als het allerbelangrijkste en is het volgens mij ook. Verdere woorden zijn eigenlijk overbodig. Meid hou je taai, dit is zo verschrikkelijk moeilijk nu het overlijden zo dicht bij is gekomen. We denken allemaal aan je en ik stuur kracht vibes naar je toe!wat moet IK in godsnaam zeggen, tegen mensen, die me dierbaar zijn, waarvan ik weet dat ik ze nooit meer zie ?