Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Mellow schreef:Adamootje schreef:Hoe is het met iedereen hier?![]()
Het begint bij mij te jeuken om te gaan testen. Morgen is het twee weken na de inseminatie. Na hoeveel dagen testen jullie normaal gesproken?
Ik had destijds 9 dagen na mijn iui al getest. Ik verwachtte er niks van maar het vroege stickje was positief.
Maar ik had de dagen ervoor ook getest om te kijken of het niet de hormonen waren.
Ik had het geduld niet om zo lang te wachten.
Hoop dat je een positieve test in handen mag krijgen!
Adamootje schreef:Hoe is het met iedereen hier?![]()
Het begint bij mij te jeuken om te gaan testen. Morgen is het twee weken na de inseminatie. Na hoeveel dagen testen jullie normaal gesproken?
Flygill schreef:*kruipt onder steen vandaan, heb een hele poos meegeschreven en gelezen maar de laatste tijd niet meer*
Netjuh6: wat een enorme rollercoaster is dat zeg.. Dus eigenlijk is het achteraf gezien dus een buitenbaarmoederlijke zwangerschap geweest is, in plaats van een mola zwangerschap. Ik begrijp heel goed dat je het niet meer wilt, ik herken het namelijk ook heel goed.. Die pijn die je nu voelt is echt onbeschrijfelijk. Hebben ze je ook verteld wat nu je kansen zijn voor een volgende zwangerschap door je gescheurde eileider en het gaatje in je baarmoeder? Ik hoop dat je je lichamelijk weer snel wat beter voelt waardoor je aan het mentale stuk kan gaan werken. Heel veel sterkte gewenst en kracht!
Wij hebben min of meer de deur naar een kindje helemaal dichtgedaan. Mijn man heeft afgelopen augustus kanker gekregen met een gigantische tumor in zijn buik. Net voordat we een intake hadden in het radboud voor een traject te starten. Hij was net op tijd enigzins hersteld toen we een afspraak hadden. Helaas bleek er geen leven in zijn zaad te zitten, maar dat heeft zich wel enigzins hersteld maar nog niet echt om over naar huis te schrijven. Ze weten ook niet wat het ingevroren gaat doen, dus wat we ook doen, het moest met vers sperma gebeuren. IUI en IVF was al meteen out of the picture. ICSI was daarmee de enige mogelijkheid. maar goed, ik ben 40 dus de kansen op een zwangerschap was met ICSI 5-10% waarvan je een kans op een miskraam hebt met mijn leeftijd van 1 op 3.. Heftig traject dus met weinig slagingskansen. Buiten dat blijkt dat mijn miskramen veroorzaakt zijn door een schildklierprobleem of beter gezegd door de ziekte van Hashimoto. Mijn schildklierwaarden vielen nog net binnen de norm maar mijn antistoffen tegen de schildklier zijn 240 terwijl die onder de 5 moeten zijn.. Inmiddels heb ik medicatie, maar afgelopen maand waren helaas mijn waarden ook weer verslechterd.
Daarnaast ben ik voordat we uberhaupt konden starten vanbinnen ook doorgelicht en helaas hebben ze toen ontdekt dat ik een hartvormige baarmoeder heb (aangeboren) waardoor een zwangerschap voldragen al een uitdaging is. 2 embryo's terugplaatsen is totaal geen optie. Wij hebben daarom besloten dat een traject voor ons te heftig is, en we hebben eigenlijk al genoeg aan mijn man zijn hersteltraject. We hebben toen besloten dat we gewoon de natuur zijn gang laten gaan, maar gezien mijn bloedwaardes nu weer niet okay zijn hebben we eigenlijk min of meer besloten het hier bij te laten. Het doet ongelofelijk veel pijn, met name mijn man worstelt er f
Ik weet Netjuh, en ook al die mensen die tegen mij zeggen dat ik het los moet laten want dan komt wel goed wil ik het liefste vermoorden.