Wat hebben jullie het dapper opgepakt samen. Ik ken je niet, maar zeg het wel: wat zullen ze trots zijn op je! En ja soms ga je een stapje te ver mogelijk. Maar overall, wat een bikkel.
BritHittepit
BatmanBrit
Berichten: 3268
Geregistreerd: 05-09-09
Woonplaats: Mol
Geplaatst door de TopicStarter: 01-07-24 22:30
Dat is ook mede de rede dat ik toen der tijd dit topic ben gestart, om het bespreekbaar te maken want veel mensen beseffen niet wat het is… heel veel mensen zijn begripvol en doen echt enorm hun best maar zit je niet in dezelfde situatie, heb je vaak geen idee wat het allemaal ‘echt’ is…
Wat prijs ik mij gelukkig voor de kansen die ik gekregen heb en krijg…
Ik hoop dat iedereen weet dat ik klaarsta om een gesprek aan te gaan, hoe moeilijk het onderwerp ook mag zijn, hoe hard de vragen zijn of hoe persoonlijk, ik zal ze in alle eerlijkheid/openheid en ongefilterd beantwoorden… het leven is geen rozengeur en maneschijn… we kunnen er enkel het beste van maken!
En ik hoop voor al mijn lotgenoten dat zij dit ook kunnen!
Het is OK om niet OK te zijn en af en toe een baaldag te hebben maar ik hoop GVD met heel mijn hart dat jullie ALLES uit het leven kunnen halen! Allemaal, stuk voor stuk, zijn jullie krachtige personen!
En fijn dat het een beetje beter gaat tussen jullie. Ik hoop dat jullie samen de stijgende lijn 'vast' kunnen houden!
BritHittepit
BatmanBrit
Berichten: 3268
Geregistreerd: 05-09-09
Woonplaats: Mol
Geplaatst door de TopicStarter: 04-07-24 00:21
Ik voel me niet zo goed… de stress van afgelopen tijd eist zijn tol…
Op 1 juli is mijn beste vriend, eerste echte liefde, echt mijn soulmate, 20 jaar geleden overleden…
De berichtjes hier op bokt van mijn lotgenoten zetten mij ook weer even met de voetjes op de grond en aan het denken…
Al de stress in onze relatie… hij wil er nog voor gaan, vraagt voor tijd om het terug goed te maken en mijn vertrouwen terug te winnen…
Maar heb ik die tijd wel? Ik heb al zoveel ‘tijd’ aan deze bullshit verscheten en dat is tijd die ik niet op overschot heb!
Ik ben zoooooo enorm kwaad dat ik gewoon niet tot rust kom in mijn hoofd! Mijn hart wil er nog voor gaan en wil het nog eens kans geven, een laatste kans want ik zie hem enorm maar dan ook enorm graag! Maar mijn hoofd kan het gewoon niet loslaten wat er allemaal al is gebeurd!
Geef het tijd… maar wat als ik die tijd niet meer heb? Ik zou juist leuke dingen moeten doen, genieten nu het kan, nu ik me ‘goed’ voel… voor je het weet nemen ze dat alles weer van je af…
Ik heb zoveel onrust in mijn hoofd, ben zo kwaad, niet alleen op hem, op heel de situatie, op die ziekte die zoveel mensen raakt!
Ik denk dat ik vooral verdrietig ben…
senna21
Berichten: 13211
Geregistreerd: 17-03-09
Geplaatst: 04-07-24 00:55
Grote voor jou. Heel begrijpelijk, alle kwaadheid en verdriet. Het klinkt misschien een beetje gek, maar het is dapper en goed dat je dit toestaat te doorvoelen. Trouw zijn aan jezelf is het allerbelangrijkste. Je bent een powervrouw.
pien_2010
Berichten: 48398
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin
Geplaatst: 04-07-24 04:10
Dat denk ik ook Britt dat je vooral verdrietig bent en daar heb je ook alle reden toe . En als het om jullie allemaal gaat is het logisch dat je dat niet in de koude kleren gaat zitten dat geldt ook voor mij zelfs . Laat staan als je een lotgenoot bent. Ik geef je een knuffel en hoop dat je inmiddels goed kunt slapen.
Brit ik begrijp je verdriet en ook je boosheid en de combinatie met stress maakt het er niet beter op. Zelf ook veel stress de laatste tijd en ook veel alleen gevoeld. Dus snap een klein beetje hoe ellendig je je daardoor kunt voelen.
Je zegt het al wel een beetje. Je zou leuke dingen moeten doen.
Alle berichten van "lotgenoten" hakken er ook in. En het zijn echt heftige verhalen. Dus dat is ook echt niet gek dat dat wat met je doet.
Ik kan je ook alleen maar een geven. En mocht je de behoefde hebben om even wat meer van je af te schrijven dan staat ook mijn pb box open.
Ik hoop dat je "me time" Brit time kunt creeeren en ergens ruimte komt om op te laden.
Er was toch nog een beetje afname en ik ben nog steeds in gedeeltelijk remissie MAAR als er nog 1 klier een beetje afneemt ga ik in VOLLEDIGE REMISSIE (theoretisch) dus we moeten doordoen hoe we nu bezig zijn! Ik ben bij de gelukkige waar de behandeling bij aanslaat, er zijn ook mensen waarbij het niet aanslaat… dus laten we hopen dat de wondermiddeltjes hun werk blijven doen
(Theoretisch omdat alles er dan kwa grootte terug ‘normaal’ uitziet maar dat wil niet zeggen dat de ziekte volledig weg is dus de behandeling gaat gewoon door)
Ik begrijp je boosheid en je verdriet best hoor. Het is zo jammer dat je man de kracht niet vindt om alles uit jullie relatie te halen voor de tijd die jullie samen gegund is (en hopelijk is dat nog heel erg lang) maar vervalt in oude gewoontes die jou erg kwetsen. Ik duim dat hij dit nu stilaan wel inziet.
Super goed nieuws over je lijf hoop dat dat even een beetje rust geeft…
En ja boosheid en verdriet mag er zijn over de situatie met je man… denk dat het goed is dit toe te laten zodat je daadwerkelijk kunt doorvoelen wat je keuze gaat zijn… want een keuze heb je in dit geval… een moeilijke keuze dat wel… maar jij mag voor jezelf gaan bepalen wat jouw keuze wordt…
Wat een geweldig goed nieuws heb je gekregen. Beter kan haast niet. Ik hoop dat je rust krijgt in je hoofd. Natuurlijk mag je boos zijn en verdriet hebben maar zoals je zelf zegt is dat zo jammer van je tijd. Ik feliciteer je met je uitslag en wens je veel kracht en wijsheid. Ohhhh en een hele dikke knuffel.
Natuurlijk is de ziekte er maar het geeft voor nu rust qua ziek zijn en hopelijk kan je dat gebruiken voor andere dingen.
Verdrietig zijn is logisch hè. De berichten hier drukken je met het neus op de feiten. Je hubby is niet de rots waar je op kan bouwen momenteel. En je voelt je niet lekker lichamelijk. Boos zijn is zoveel makkelijker maar onmacht in deze situatie zorgt zeker voor verdriet. Hopelijk kan je dat uiten en is er iemand waar je fijn even ongegeneerd kan uithuilen.
Wat had ik graag een beetje van mijn geluk aan mijn lotgenoten gegeven… ik voel me een beetje schuldig dat ik met mijn goed nieuws kom, terwijl die andere lieve mensen zoveel rotzooi te verduren krijgen… het zet je ook met de voetjes op de grond, het kan zomaar keren… het leven is zo oneerlijk…