Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-05-16 11:18

Geplaatst: 10-05-16 11:18

Hele dikke knuffel :(:)

respect voor hoe je erin staat!

**Geplaatst**: 10-05-16 11:25

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 10-05-16 11:25

Ontzettend fijn dat je een fijne nieuwe arts hebt waar jij je ook goed bij voelt!

Mensen die al klagen bij een verkoudheid, weten niet hoe het is om echt ziek te zijn, denk ik altijd maar. Kop op meis, je bent een topper en je mag zo ontzettend trots zijn op hoe jij in het leven staat!

**Geplaatst**: 10-05-16 19:41

Geplaatst: 10-05-16 19:41

Hè wat naar dat je je zo ellendig voelt.. Ik kan het me heel goed voorstellen over die verkoudheid. Ik had precies hetzelfde toen ik me heel ellendig voelde door de chemo

Ik werd ook best egocentrisch terwijl ik normaal juist heel erg aan anderen denk. Misschien een soort overlevings-modus ofzo?
Heel fijn dat je zo'n goed gevoel hebt bij deze chirurg. Jammer dat het zo snel al is, maar dan ben je er ook weer sneller vanaf. Al snap ik dat dat niet zo voelt.
Blijf goed op jezelf passen :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 10-05-16 20:57

Geplaatst door de TopicStarter : 10-05-16 20:57

Jullie reacties zorgen er wel voor dat ik me iets minder schuldig over m'n gedachtes soms. Meestal meen ik ze niet eens (zeg ze sowieso nooit hard op), maar kan me om de een of andere reden zó ongelooflijk kwaad om maken. Van een verkoudheid kan je natuurlijk ook gewoon echt beroerd voelen, dat is gewoon zo. Nu gaf ik daar zelf nooit zoveel om en ging gewoon door, maar dat was ook gewoon mijn instelling en begrijp heel goed dat niet iedereen dat doet. Maar ohhh wat zou ik graag met hen willen ruilen! Al was t maar voor een dag. Dan had ik de dag van mijn leven.

Maarja, gewoon maar proberen niet zo druk om te maken. Klopt wat je zegt Lay_D, die mensen zijn gewoon nog nooit echt ziek geweest en weten ook gewoon echt niet wat pijn is... Kneuzing valt dan ineens in t niets, zelfs bot breuken.

Nu heb ik zelf helaas wel een behoorlijk referentie kader, zeg ook heel vaak als ze vragen om pijnscore: een botbreuk is een 1, verbrijzelen is een 4 en de pijn die ik nu heb is een 8 (en toen met de buikvliesontsteking/hersenvliesontsteking echt meer dan een 10).

Speechless, soort overlevings-modus zou t zomaar eens kunnen zijn.

Ja ene kant is t fijn dat t zo snel is, dan is er ook sneller duidelijkheid. Andere kant vind ik t helemaal niets...
Zie t zo niet zitten die lumbaalpunctie, maar ook niet dat de kans vrij groot is dat ik weer enige tijd antibiotica via infuus ga moeten krijgen... Pfff.

Maar goed misschien maar beter ook. Arachnoiditis is de kans groot dat t chronisch wordt en dat is een héél groot probleem. We zullen t wel gaan zien. Zie er behoorlijk tegen op allemaal... Ga honderd keer liever lekker bij m'n paardje in de wei zitten en gewoon naar ze zitten kijken. Zeker als der baby er straks is.

En vooral heel veel foto's maken, flink balen dat ik alleen maar telefoon heb om foto's mee te maken (gelukkig maakt die wel redelijke foto's, foto's die ik hier zet van Zil zijn ook met m'n telefoon haha). Wil zo graag (en ook al zo lang) een goede sr camera. Foto's maken is echt een grote hobby, helemaal omdat t nu eigenlijk t enige is wat ik nog kan. Maar geen goede camera meer (die ik gebruikte was van pap/mam en is ook mee naar Zweden gegaan), erg jammer.

**Geplaatst**: 10-05-16 21:05

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 10-05-16 21:05

Kijk je vriend lief aan!!! Een hobby is goud waard voor je nu, misschien is er wel een goede te koop in een fotozaak, 2e hands.

**Geplaatst**: 10-05-16 21:07

Geplaatst: 10-05-16 21:07

Is toch niet meer dan logisch dat je er af en toe flink doorheen zit? Hoef je je ook zeker niet schuldig over te voelen. Enkel proberen er niet in te blijven hangen.

Heb je ook psychische ondersteuning? Denk dat dat helemaal niet gek zou zijn daar mee bezig te zijn. Zijn mensen die voor minder hulp nodig hebben.

En je moet zo proberen te denken, er zijn nu 2 opties.
1. Niets doen. Waarbij je 100% zekerheid hebt dat je niet beter wordt, en 99,99% zekerheid dat het enkel slechter wordt.
2. Wel wat doen, waarbij er de kans en hoop is dat het eindelijk eens goed gaat komen!

Optie 1 is dus eigenlijk geen optie, dus moet je wel voor optie 2 gaan. En waarom dan niet zo spoedig mogelijk?

Heel heel heel veel kracht en sterkte toe gewenst!!! En mocht je je ei kwijt moeten weet je me te vinden hé!! Dikke virtuele knuffel!!

**Geplaatst**: 10-05-16 22:06

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 10-05-16 22:06

He ff een virtuele knuffel van hier!! :(:)

Super fijn dat je zoveel vertrouwen hebt in je huidige arts!! :))

dat geeft vast een heel fijn gevoel!

En idd... als fotograferen je hobby is... dan zou ik toch kijken of een camera kopen mogelijk is! :))

je hebt al zo weinig om handen!

Een bot verbrijzelen een 4... hmmm... dat is voor mij de ergste pijn die ik heb gehad

dus kan me bijna niet voorstellen wat jij voelt... :oo

snap wel dat je pijngrens steeds opschuift... -O-

Hopelijk komt veulie snel en kun je lekker de hele dag in de wei liggen! Verplaats je je bed gewoon naar de wei

**Geplaatst**: 10-05-16 22:23

Geplaatst: 10-05-16 22:23

* Komt ook weer onder een steen vandaan *

Ik vind het idee van Wendy om wat hulp te zoeken niet eens zo heel vreemd, je hebt zo veel te verduren gehad in een korte tijd, en gewoon van je afschrijven hoor, wij begrijpen het ook echt wel dat het niet even makkelijk is zo :(:)

Als ik die pijnscores lees dan kan ik niet anders dan diep respect hebben over hoe het nu allemaal met jou gaat en je super positieve instelling, en tegen mezelf zeggen dat dat ene pijntje niks voorstelt natuurlijk

Ik had op mijn kaartje al aangeboden om een keertje foto's te komen maken, dat staat nogsteeds natuurlijk

Mocht je een camera aan willen schaffen wil ik daar natuurlijk altijd bij helpen!

Mocht het lukken om een keertje langs te komen neem ik iig mijn tweede camera ook mee, lekker samen foto's maken

**Geplaatst**: 10-05-16 22:51

Geplaatst: 10-05-16 22:51

Op zich natuurlijk fijn dat je snel aan de beurt bent, maar ik snap je "angst" ook hoor. Maar beter snel door die molen dan over een maand of nog later, het moet toch, dan zie je er nog meer tegenop.

Dat van die schaal vind ik wel mooi. Mijn pa was opgenomen in het ziekenhuis, 92 jaar oud, afdeling geriatrie, naar aanleiding van zijn leeftijd... Hij was zeker niet geriatrisch, hoewel hij dat door de morfine misschien wel een beetje werd. Hij was twee keer kort achter elkaar gevallen op zijn platte gat en had daardoor enorme pijn in zijn rug. Meneer, wat is uw pijnscore op een schaal van 1 tot 10? 11 zijn mijn pa. Meneer, dat kan niet, de schaal gaat maar tot 10, u bent vast in de war... Ook hij vond het dus niet te harden, net als jij nu, alleen werd hij niet begrepen, dus ik hoop dat ze jou daarin wel begrijpen. Pa is uitbehandeld thuisgekomen, is gelukkig door de zorg van mij en mijn zus weer opgeknapt en heeft nog een super zomer met mijn mams gehad... Mams werd ziek en is het jaar daarop in januari overleden, pa heeft daarna nog zo'n 6 jaar door geleefd ( en overleefd zonder ma en mijn zus, die 3 maanden na ma overleed, beide aan een hersentumor).

**Geplaatst**: 12-05-16 22:57

Geplaatst: 12-05-16 22:57

Hé doorzetter, hoe is het ermee??

**Geplaatst**: 13-05-16 02:12

Geplaatst: 13-05-16 02:12

Ik snap je boosheid hoor Quir.
Laatst ook zoiets naars, en het voelt zo vreselijk onredelijk.
Zelf heb ik al jaren gekloot met de Lyme, ook heel lang heel veel pijn gehad.
Recent heeft mijn vader zich vertilt aan een gasfles, het gevolg is vermoedelijk een spierscheurtje en een beknelde zenuw.
Het laatste sowieso.
Mijn vader zei altijd bij mij dat ik me er overheen moest zetten en wat moest gaan doen, want dat zou helpen.
Nou misschien zie je hem al aankomen, nu hij zelf dit heeft moppert hij erover.
Pijn zus, pijn zo, en uitleggen hoe het voelt.
Het maakte mij ook boos, want ik moest me er altijd maar overheen zetten en ik betrap me erop dat het mij niet eens meer wat deed of hij pijn had.
Onder het motto nu heeft hij ook eens wat en weet hij eens hoe het voelt, want ik moest er gewoon mee doorgaan.

Je bent trouwens wel iemand met een knetterhoge pijngrens volgens mij.
Niet iedereen heeft dat helaas, maar ik snap je gevoel heel goed.
Ik ben meerdere keren meegesleept naar het ziekenhuis met voeten, handen en polsen in alle kleuren van de regenboog.
Zo erg dat men wel even ging kijken waar de breuk zat, het was niet eens de vraag of er een zou zitten, en ik liep gewoon vrolijk door.

Uiteindelijk niks gebroken, maargoed zo gauw zijn ze zo stellig niet.

Tegenwoordig moet ik eerlijk bekennen dat ik slecht tegen pijn kan.
Meestal is de pijn die ik heb van scheefstaande wervels die iets blokkeren waardoor je flink scheel kan zien van de pijn.
En tegen die pijn kan ik erg slecht, echt klote.
Geef mij maar flinke 'normale' koppijn of een flink zere poot, daar haal ik wel mijn schouders voor op.
Pijn is raar, maar ik moet zeggen dat ik het al zo lang heb dat ik het soms vooral mentaal niet meer lijk te trekken, omdat het toch beperkt in je doen en laten.
En dat beperkte vliegt me dan enorm naar mijn strot, ik krijg dan een soort flashbacks naar het verleden wat me enorm verdrietig maakt.
Om die reden probeer ik het dus ook echt te voorkomen.
Zelf heb ik nu wederom mijn rug in de knoop zitten met daardoor koppijn, maar die voelt voor mij als een 3.
Had me dit 3 jaar geleden gezegd en ik had je keihard uitgelachen.
Op een een of andere manier kunnen we zoveel meer aan als we zelf denken, maar als je ervoor staat heb je ook geen keuze: het is er of je het wil of niet.
Als je hier van opknapt denk ik dat je achteraf het bizar gaat vinden dat je nu nog enigsinds iets kon.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 08:47

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 08:47

Het gaat eigenlijk gewoon, heel eerlijk, niet goed. Uitval in m'n benen neemt toe, tintelingen en onder tussen staan heel mijn benen in "brand" door de zenuwpijn. Eerst was dat een paar "banen" zeg maar, maar nu voortaan alles. Helaas beginnen m'n armen nu ook (als ik niets aan raak echt nergens last van, maar dingen op pakken voelen als allemaal naaldjes (je weet wel, als iets slaapt dus)). Echter kan dat met geen mogelijkheid door de operatie komen, dus of is er een infectie die "omhoog" kruipt of de druk weer zo hoog (alleen heb ik nooit problemen met de armen gehad eerder). De druk in t hoofd is dus helaas weer aardig op aan t lopen, maar ook nog steeds dat lek in m'n rug. Dus na tijd overeind geweest te zijn is m'n hoofd weer leeg. Verder continue wat verhoging en soms lichte koorts (vermijd angstvallig de thermometer, maar helaas komt ie me overal achterna. Ik wil t niet weten. Vriend wel, haha). Ook begint de artrose aardig op te spelen in m'n knieën en heupen, kan er ook nog wel even bij.

Psychische hulp heb ik vanuit Tilburg t team, maar al hele tijd geen afspraak. Dit doordat ze vond dat ik t heel goed kon relativeren en daardoor ook kon verwerken, beide hadden we t idee dat nog een "dokter" aan de lijst toevoegen met regelmatig afspraken eerder kwaad dan goed doet.

Tsja die pijngrens. Ik heb echt een extreem hoge pijngrens, altijd gehad. Zo heb ik vroeger heel regelmatig mijn enkel en middenvoetsbeentjes stuk gehad inclusief gescheurde enkelbanden. Ja ik voelde wel iets en echt prettig was t niet, maar liep gewoon door. Daarnaast werd t nooit blauw of dik. Soms bedachten we na een week toch even maar naar de huisarts te gaan, die wilde dan toch maar een foto hebben. Gebroken. En dan liep ik gewoon binnen en zeiden zij al oh t zal wel meevallen dan, niet dus. Zo ook met gebroken ribben van trap van een 3 jarige hengst. De lucht werd uit m'n longen geslagen waardoor ik bewustzijn verloor. De hele dag nog door gewerkt en s avonds thuis voelde t eigenlijk toch niet helemaal oké, niet echt pijn maar gewoon niet fijn. Dus toch maar even hap gebeld en moest direct heen, foto's en tsja ribben stuk... Volgende dag stond ik om half8 gewoon weer op stal haha. Het voelt niet fijn, maar pijn? Echt niet.

Dus probeer ik de pijn maar zo duidelijk te maken. Denk dat mijn 8 voor iemand anders een 15 is bij wijze van. Daarom zijn die pijnscores naar mijn idee niet zoveel waard, iedereen ervaart pijn anders en heeft vooral ook een heel ander referentie kader.

Gelukkig heb ik niemand die zegt dat ik er maar even door heen moet of me niet aan moet stellen. Heb gemerkt dat artsen (vooral chirurgen) dat nog wel eens willen zeggen. Chirurg die ik nu heb sowieso niet, de operatie in m'n rug krijgen mensen als operatie op zich en is dan al een zware operatie, nu bij mij is t er maar even tussen door gedaan en bijzaak tussen al die andere (zware) operaties. Dat moest ik vooral niet vergeten. Volgende week als t goed is eerste keer fysio, ben heel benieuwd. Al zal de eerste keer vooral gewoon een intake zijn natuurlijk.

Donderdag wordt ik opgenomen en dan naar de oogarts en MRI scan, vrijdag ochtend de lumbaalpunctie. Dan wordt t spannend, wel of niet meer naar huis...

Tsja en verder, merrie staat nog steeds dik en rond, maar heeft t er wel duidelijk zwaar mee. Vandaag blijf ik lekker de hele dag in bed, nu 4 hele "zware" dagen gehad (voor mij zware dagen dan dus) en ben echt helemaal op en gesloopt. Moet wel fit genoeg zijn om met t veulentje te kunnen knuffelen!

Afbeelding

Zielig hè. :(:)

**Geplaatst**: 13-05-16 09:29

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 13-05-16 09:29

Veel sterkte met je opname!

ik denk dat ze je niet zomaar zullen laten gaan, hoe poedersuiker ook...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 10:01

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 10:01

In principe is t wel e bedoeling vrijdag weer naar huis te kunnen/gaan. Het is even afhankelijk hoe het hersenvocht eruit ziet (troebel of helder) en de eerste uitslagen van t lab van liquor en bloed. Daarna gaat alles op kweek en tot die uitslagen bekend zijn mag ik gewoon thuis zijn.

**Geplaatst**: 13-05-16 12:25

Geplaatst: 13-05-16 12:25

Ik snap je qua pijnscores helemaal.
Zelf had ik vannacht dat ik door magnesium iv en 100 mg tramadol en paracetamol heen ging, maar ik zat als ik het erg nuchter bekeek op een 5.
Jij zou de vlag erom uithangen.
Psychische hulp is lastig he?
Ik overweeg het ook, maar eigenlijk kan ik er goed mee overweg.
Hetzelfde met revalideren enzo, ik ben absoluut niet bang om te bewegen, ik weet hoe ik mezelf rustig moet houden en ik kan dat accepteren.
Ook eens gewoon teveel doen of wat proberen wat eerst niet ging durf ik, dan ben ik niet bang voor de gevolgen.
Gaat het fout heb ik pijnstillers en magnesium, daarbij kan ik tegenwoordig acupuncturen/dry needlen dus ik kan het losmaken met naaldjes.
Zeker met de magnesium erbij gaat dat heel goed.
Dus ja, heel nuchter gezien heb ik geen therapeut nodig voor mijn lichaam en hoofd, maar toch voelt het zo niet.
Ik kreeg lang ambulante begeleiding maar ik werd er erg verdrietig van omdat ik er veel meer bij stil ging staan, ik was echt 1,5 dag verdrietig daarna.
Eigenlijk weet ik het dus niet zo goed wat ik er mee moet, ik voel de behoefte wel namelijk op een of andere wijze.

**Geplaatst**: 13-05-16 13:20

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 13-05-16 13:20

oeh da's een dikkertje geworden.

Quir

Ik weet niet veel wat te zeggen. Sterkte en beterschap klinken zo dwaas. Ik hoop echt dat ze je nu eindelijk eens goed gaan kunnen helpen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 13:39

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 13:39

Inderdaad zou ik de vlag dan uit hangen, helemaal met 100mg Tramadol. Zelfs met 400mg kom ik nog niet bij de 5 in de buurt. Nu met de veel zwaardere pijnstillers (die gisteren overigens wederom opgehoogd zijn) kom ik misschien tot een 7/8. Hopelijk als de spiegel constant is dadelijk richting een 6/7 (en dan heb ik t eigenlijk over de momenten dat ik dus op bed/bank lig, wanneer ik bezig ga is de 7 een droom

).

Probeer nu zo veel mogelijk bij t paardje te zijn. Helaas heb ik meteen altijd de neiging mee te gaan helpen, gelukkig laten ze me niet meer doen dan (mee helpen) hooi voeren, op tempo -100 vegen en de aller braafste mee nemen naar wat dan ook. Verder moet ik gewoon van m'n merrie genieten, kijken, knuffelen en af en toe poetsen. En natuurlijk mee koffie/thee drinken, dat lukt me dan nog net wel.

Maar weet je wat zo vreemd is... Ik wordt vooralsnog verdacht op hersenvliesontsteking, maar iemand met een hersenvliesontsteking hoort gewoon dood en dood ziek op bed te liggen. Mensen zien wel dat t niet oké gaat en vooral veel pijn heb, zelfs mensen die me niet (goed) kennen onder tussen. Maar het is zo moeilijk te begrijpen (overigens ook voor mezelf), het klopt gewoon niet.

Vorige keer met de hersenvliesontsteking was dat precies t zelfde, ik werd pas ziek toen ik ook buikvliesontsteking kreeg, maar dat is nu niet meer mogelijk. Dus wat dat betreft ben ik heel blij dat de chirurg me wel serieus neemt.

Dametje wordt inderdaad erg dik, arm meisje. Ze heeft t er ook echt zwaar mee, zeker met die warmte. In de middag gaan ze dan ook op stal, omdat er in deze wei nog geen water is en ook nauwelijks schaduw. Alleen veel gras en heel veel ruimte (wei loopt helemaal achter langs in een grote l-vorm. Dus kunnen de baby's straks lekker rennen en spelen!

De twee schimmeltjes gaan ook ongelooflijk goed samen, echt genieten. Alsof ze al jaaaaaaren bij elkaar staan. Ze kijken niet eens boos naar elkaar. Ook lijkt er niet echt een baas te zijn, staan gewoon altijd samen voorop en jagen elkaar niet weg of iets, zelfs als ik appels/wortels bij me heb niet.

Afbeelding

Eigenlijk nét te laat, de mijne (linkse/achterste) draaide net haar hoofd weg. Zijn zo leuk samen.

**Geplaatst**: 13-05-16 13:44

Re: Licht aan t einde van de tunnel, welk einde?

Geplaatst: 13-05-16 13:44

Lief!!! Geniet ervan. Paarden zijn eigenlijk alleen maar lief.

**Geplaatst**: 13-05-16 13:49

Geplaatst: 13-05-16 13:49

Quir schreef:
Inderdaad zou ik de vlag dan uit hangen, helemaal met 100mg Tramadol. Zelfs met 400mg kom ik nog niet bij de 5 in de buurt. Nu met de veel zwaardere pijnstillers (die gisteren overigens wederom opgehoogd zijn) kom ik misschien tot een 7/8. Hopelijk als de spiegel constant is dadelijk richting een 6/7 (en dan heb ik t eigenlijk over de momenten dat ik dus op bed/bank lig, wanneer ik bezig ga is de 7 een droom ).

Probeer nu zo veel mogelijk bij t paardje te zijn. Helaas heb ik meteen altijd de neiging mee te gaan helpen, gelukkig laten ze me niet meer doen dan (mee helpen) hooi voeren, op tempo -100 vegen en de aller braafste mee nemen naar wat dan ook. Verder moet ik gewoon van m'n merrie genieten, kijken, knuffelen en af en toe poetsen. En natuurlijk mee koffie/thee drinken, dat lukt me dan nog net wel.

Maar weet je wat zo vreemd is... Ik wordt vooralsnog verdacht op hersenvliesontsteking, maar iemand met een hersenvliesontsteking hoort gewoon dood en dood ziek op bed te liggen. Mensen zien wel dat t niet oké gaat en vooral veel pijn heb, zelfs mensen die me niet (goed) kennen onder tussen. Maar het is zo moeilijk te begrijpen (overigens ook voor mezelf), het klopt gewoon niet.

Vorige keer met de hersenvliesontsteking was dat precies t zelfde, ik werd pas ziek toen ik ook buikvliesontsteking kreeg, maar dat is nu niet meer mogelijk. Dus wat dat betreft ben ik heel blij dat de chirurg me wel serieus neemt.

Dametje wordt inderdaad erg dik, arm meisje. Ze heeft t er ook echt zwaar mee, zeker met die warmte. In de middag gaan ze dan ook op stal, omdat er in deze wei nog geen water is en ook nauwelijks schaduw. Alleen veel gras en heel veel ruimte (wei loopt helemaal achter langs in een grote l-vorm. Dus kunnen de baby's straks lekker rennen en spelen!

De twee schimmeltjes gaan ook ongelooflijk goed samen, echt genieten. Alsof ze al jaaaaaaren bij elkaar staan. Ze kijken niet eens boos naar elkaar. Ook lijkt er niet echt een baas te zijn, staan gewoon altijd samen voorop en jagen elkaar niet weg of iets, zelfs als ik appels/wortels bij me heb niet.

[ [url=m/CLiX1X.jpg]Afbeelding[/url] ]
Eigenlijk nét te laat, de mijne (linkse/achterste) draaide net haar hoofd weg. Zijn zo leuk samen.

Blijkbaar logenstraf jij alle toestanden die bij zo'n ernstig ziektebeeld horen en dan nog de combi hoge pijntolerantie!!! Had je dat niet gehad dan was je al veel vaker vaste klant in het ziekenhuis geweest. Is ook meteen je grootste nadeel want het werkt eigenlijk wel tegen je. Hoop dat het allemaal toch nog weer ten goede keert en dat 2016 alleen maar beter word!!!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 14:34

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 14:34

Het werkt zeker tegen me, maar daarentegen kom ik meer dan genoeg in t ziekenhuis haha.

Maar nu wel heel fijne chirurg die meteen alles op pakt en aanpakt, gewoon alles meteen in werking zet en zo alles stap voor stap uitsluiten (of aantonen). Maar aller belangrijkste, iemand die eerst goed luistert en je gewoon serieus neemt. Aangeeft dat als er twijfel is gewoon kan bellen, enz. Daarnaast is ie gewoon echt heel kundig en weet waar hij t over heeft. Begrijp nu ook wel waarom hij zo'n hoge beoordeling heeft op zorgnet of iets dergelijks! Echt verdiend ook.

**Geplaatst**: 13-05-16 16:26

Geplaatst: 13-05-16 16:26

Eigenlijk ben je gewoon een soort superwoman qua pijn :))

Toch wel bizar dat er zoveel verschil kan zitten in pijngrenzen.

Fijn zeg, dat deze chirurg zo goed handelt. Heb je deze eigenlijk toevallig gekregen of bewust naar gevraagd?

Super dat het zo goed gaat met die andere merrie samen! Ze zijn ook een leuk stel zo om te zien. Hopelijk gaat ze een beetje opschieten en mag je snel gaan genieten van een kleine spring-in-'t-veld ernaast

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-05-16 16:56

Geplaatst door de TopicStarter : 13-05-16 16:56

SpeechLess schreef:
Eigenlijk ben je gewoon een soort superwoman qua pijn
Toch wel bizar dat er zoveel verschil kan zitten in pijngrenzen.

Fijn zeg, dat deze chirurg zo goed handelt. Heb je deze eigenlijk toevallig gekregen of bewust naar gevraagd?

Super dat het zo goed gaat met die andere merrie samen! Ze zijn ook een leuk stel zo om te zien. Hopelijk gaat ze een beetje opschieten en mag je snel gaan genieten van een kleine spring-in-'t-veld ernaast

Dat wil ik nou ook weer niet zeggen haha. Maar inderdaad bijzonder dat er zoveel verschil zit tussen mensen.

Eigenlijk toevallig. We hadden second opinion in Nijmegen, maar toen kwam de hersenvliesontsteking en buikvliesontsteking even tussen door wandelen. Zondagnacht ben ik toen met spoed geopereerd door hem, maar gesprek vooraf was al zo prettig. Later toen hij nog langs kwam werd dat bevestigd en vroeg toen ook of hij niet mijn behandelend arts kon zijn. Dat was geen probleem, even aangeven bij verpleging en geregeld. Andere chirurg kwam daarna nog even per ongeluk binnen vallen en toen wist ik zeker dat ik hier goed aan gedaan had haha.

Vooralsnog ook nog geen nieuwe afspraak gemaakt in Nijmegen.

Ze mag zeker op gaan schieten haha. Zeker voor donderdag graag! Geen idee of ik vrijdag nog naar huis kan, zou zonde zijn...

**Geplaatst**: 14-05-16 21:30

Geplaatst: 14-05-16 21:30

Raar eigenlijk he hoe verschillend mensen op pijn en pijnstillers reageren..
Zelf heb ik echt veel pijn gehad, maar waar ik vroeger nog qua pijn mee doorliep kan ik dat nu dus echt niet meer?

Het lichaam zit maar ingewikkeld in elkaar, maar wat jij zegt over dat die 7 een feest zou zijn zei ik eerder ook.
Maar hoe gek het ook klinkt, hoe fitter je bent hoe meer je lichaam dat bij lijkt te stellen naar minder kunnen hebben.
Net of het lichaam een soort noodsysteem heeft om het aan te kunnen, psychisch als mentaal.
Momenteel zweef ik trouwens tussen dagen meer kunnen en weinig, en dat vind ik erg lastig die tussenfases.
Ik wil dan veel te snel weer teveel waardoor ik in no-time op mijn neus ga.

In mijn hoofd zit dan erg het 'je kunt wat, dus moet je wat doen' idee, waardoor ik mezelf emotioneel weer enorm in de weg zit.
Ik weet dan namelijk dat teveel doen averechts werkt, maar toch dat stemmetje.
Daar wil ik denk ik wel hulp in als ik iemand kan vinden waar ik mee overweg kan, ik heb het nooit zo op psychologen geleuter namelijk.

Wat slik je nu aan pijnstillers?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-05-16 12:05

Geplaatst door de TopicStarter : 16-05-16 12:05

Iedereen reageert inderdaad anders op pijn en op pijnstillers. De een vergaat al van de pijn bij een simpele kneuzing en de ander loopt nog gewoon door met een gebroken enkel. Dat geeft verder ook niets, het gaat er om hoe jij t ervaart en hoe jij er mee om kan gaan. Dat is van belang en niet wat een ander vind, denkt of zegt.

Je kan namelijk niet voor een ander voelen of denken. Desondanks kan ik t soms maar moeilijk hebben als mensen enorm lopen te klagen en zeuren om iets kleins. Maargoed ik mag t niet bagatelliseren, voor hen is t gewoon echt vervelend, hoe graag ik ook zou willen ruilen (al was t maar voor een dag).

Psychiater heb ik hele slechte ervaringen mee. Eerst 1,5 uur lang heeft de beste man zich zitten verdedigen (god mag weten waarom...), daarna heb ik wel geteld 1 zin gezegd en kwam hij met een hele stapel stempels (waar ik mezelf niet in herkende, maar mensen die mij kennen ook helemaal niet) inclusief de stapel medicatie. Vreselijk man was dat zeg, brrr.

Helaas begint m'n zicht behoorlijk hard weer af te nemen, vermoed dat de hersendruk toch weer wat hoger is dan ik dacht/denk. Zullen t vrijdag ochtend wel zien en donderdag bij de oogarts natuurlijk.

Dossier stond dat microbioloog vorige keer antibiotica direct in t hersenvocht wilde. Dat is niet gebeurd (dan moeten ze externe drain in de hersenen plaatsen en kom je dus ook niet van IC af). Ergens hoop ik dus dat er geen infectie is, of als t wel zo is, dat ze dat nu niet gaan doen...

Vind t heel lastig, ene kant "hoop" ik dat t een infectie is zodat er duidelijkheid is waarom t zo slecht/moeizaam gaat en ze kunnen er relatief makkelijk iets tegen doen (behalve dan als ab in de hersenen zelf moet

). Andere kant hoop ik gewoon écht niet dat t een infectie is. Lekker lastig en tegenstrijdig allemaal. T is kiezen tussen twee kwade, liefst natuurlijk gewoon allemaal niet.

Maar goed, een ding is écht heel zeker. Ik ben er helemaal klaar mee...

Afbeelding

**Geplaatst**: 16-05-16 12:49

Geplaatst: 16-05-16 12:49

Logisch dat je zo langzamerhand helemaal aan het eind van je Latijn bent! Ik hoop met heel mijn hart dat de opname ervoor kan zorgen dat je straks toch goed opknapt en dat het daarna allemaal een soort van boze droom lijkt te zijn geweest... Van hieruit heel veel sterkte met alles hoor!