Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Wintu schreef:Ik zit een beetje onder de meeleessteen. Ik lees veel dingen die ik herken en ik merk dat ik het lastig vind om te reageren. Ik had een fijne jeugd en ben nooit iets te kort gekomen. Mijn moeder is pas de laatste 10 jaar zo geworden.
We hebben nu besloten op de achtergrond alles te gaan regelen en verder amper nog contact te hebben. Vandaag moest ze naar het ziekenhuis, vrij genomen, maar ze wilde niet. En dat gaat dan met de nodige woedeuitbarstingen en gevloek, ze wil de thuiszorg er niet meer hebben en ze doet vervelend naar ze.
Gisteren zijn de mensen geweest die gaan kijken of ze een vorm van dementie heeft en ook die mensen hadden haar, volgens haar, schandelijk behandeld, tranen met tuiten waren het, om je vervolgens de huid weer vol te schelden. We zijn het zat, verdriet, frustratie, machteloosheid en boosheid, alles passeert de revue.
We hebben gesprekken met de wmo gehad voor hulp, maar zij wilden weten hoeveel geld mijn moeder op haar rekening heeft staan? En of onze pubers niet wat meer kunnen helpen in de huishouding. Tja, we zaten met de mond vol tanden.
Griffioen schreef:Wat ik begrepen heb is:
Zijn er geen kinderen beschikbaar dan maken ze adh daarvan een inschatting. Ze proberen wel altijd zoveel mogelijk het netwerk te betrekken. Is deze er niet, dan zullen ze wel hulp inzetten.
Zit het huis vol fam bij zo'n gesprek dan zullen ze minder snel hulp v. buitenaf inzetten.
luuntje schreef:LayD ben je dan ook boos in je droom?
Ik droom niet over mijn bio vader. Die is niet interessant.
Mijn moeder heb ik flinke ruzies mee in dromenland.
Zusje zei dat dat normaal was.
meggiemeg schreef:Nee geen dromen over mijn moeder of zussen. Wat ik wel erg mis is het contact met mijn zus die afgelopen jaar is overleden. Zij woonde in het buitenland, door het tijdverschil zaten we vaak 's nachts te appen. Bij hun was het dan avond en bij mij 's nachts. Omdat ik een slechte slaper ben en soms een uur of langer wakker ben tussendoor zaten we vaak te appen. Ik pak nog vaak mijn telefoon om en denk dan ik stuur een berichtje... Maar dat gaat niet meer. Moet ook steeds verder de lijst door scrollen om bij onze gesprekken te komen, dan besef je weer hoe snel de tijd gaat...
Siersma schreef:Ik ben een stille meelezer.
Ik heb nog wel contact met mijn ouders. Bij mij gaat het over mijn moeder. Vroeger was ze een lieve moeder. Nu na een paar tia’s en een hersenbloeding een koude, kille vrouw. Mijn vader is nog steeds mijn lieve paps, ze zijn nog altijd samen. Al weet ik dat mijn vader vaak dingen niet zegt vanwege de lieve vrede.
Mijn moeder is alleen aardig als ze je nodig heeft, anders is ze vaak hard en kwetsend. Ik weet dat als ik iets vertel dat ik leuk vind zij altijd iets vind dat toch niet goed is. Of als ik iets nieuws heb qua kleding ofzo, is het nooit helemaal leuk volgens haar.
Vrienden van hen komen eigenlijk ook nooit meer langs, volgens haar omdat ze geen tijd hebben voor haar. Maar ze gaat zelf ook niet bij hun langs dus aan wie het dan ligt…
Ik heb al eens het contact verbroken voor maar 3 maanden. Er was ruzie en ik ben boos weg gelopen. Door mijn vader is er weer contact. Excuses zijn er nooit gekomen.
Ik weet dat het in het niet valt bij veel van jullie verhalen maar wilde het toch delen