Moderators: Polly, Muiz, NadjaNadja, Telpeva, Essie73, ynskek, Ladybird
Morrow_Less schreef:Ik heb even proberen alle media enzo te vermijden, maar na de afgelopen dagen moet ik toch weer het een en ander van me afschrijven.
Afgelopen vrijdag was het de uitvaart van mijn oma. Daar stonden we dan met max 10 personen, terwijl de familie zeker 2X zo groot is. Op 2 meter van elkaar te snotteren en je mocht elkaar niet eens vastnemen. Ook het afscheid mocht maar op 2 meter van een naar ontsmettingsmiddel ruikende kist. Ik begrijp dat het nu niet anders kan, maar het blijft een struikelblok.
Momenteel zit ik ook in een stevige ruzie met mijn vriend. We wonen niet samen en hebben elkaar al meer dan 3 weken niet gezien. Door zijn schema hoor ik hem enkel maar een kwartiertje per dag (telefonisch) als hij naar zijn werk rijdt. Nu was ik 3 dagen geleden op zijn telefoontje aan het wachten en dit kwam maar niet, ik in paniek natuurlijk. Bel ik hem op zegt hij doodleuk 'ik wil niet meer bellen, misschien om de drie dagen ofzo', ik leg hem uit dat hij mijn enige contact is en dat ik hem toch graag eens hoor, kreeg ik daar een scheldtirade! Begon hij te roepen aan de telefoon 'ik heb nooit rust, in de dag zit ik al constant met mijn vrienden te gamen en ik heb tenminste nog werk om te doen, ik wil even een moment voor mezelf, je hoort me wel wanneer ik wil en tijd heb, jij bent zo een ontzettend poedersuiker dat je mij niet respecteerd!' Hij heeft de telefoon toegegooid en sindsdien heb ik van hem niets meer gehoord, hij reageert niet op mijn sms'sen of telefoontjes. Ik vraag me af wat ik misdaan heb! Ik stuur hem nooit tijdens de dag, enkel dat kwartiertje aan de telefoon en dan reageert hij zo. Ik voel me zo slecht hierdoor.
Morrow_Less schreef:Ik zit met mijn vader thuis en dat is niet bepaald het grootste zonnetje in huis. Zo een negativiteit een ganse dag, ik mijd hem zelf zo veel mogelijk omdat je er gewoon zelf zo negatief van gaat denken na een tijdje .Daarom keek ik zo uit naar die telefoontjes elke avond, achja we slaan er ons wel door