Bokt.nl

maralyn schreef:

Elvira... Misschien beter voor het topic en te dit te stoppen.
Je lijkt jezelf steeds meer in een hoek te zetten, en om je heen te slaan.
Maak een eigen topic met je ervaringen, maar stop hier alsjeblieft!
Als je zo nodig wil reageren op deze post, doe het of niet, of via pb.

Ts heeft hier geen zak aan. En wij ook niet.

ElviraKelan schreef:

Ik zeg niet veel anders toch dus wat is je punt ?

Citaat:

Maar er zijn eveneens een heleboel mensen die hebben aangegeven dat er ook goede periodes zijn, mensen met borderline ook mooie, positieve eigenschappen hebben, ...

Maak een topic aan over een andere stoornis of beperking en je gaat gelijkaardige negatieve reacties lezen. Ik heb eens een vergelijkbaar topic gelezen van een partner van iemand met ptss. Die persoon vond het zeer erg, maar trok het niet meer samen met die persoon. Hierop kwamen ook andere negatieve reacties waarin gesteld werd dat samenleven met iemand met ptss heel moeilijk is. Het verschil was dat iedereen, inclusief mensen met ptss, die ervaringen er lieten zijn en er ook ruimte was voor de kijk van mensen met Ptss. Samenleven met iemand met een psychische kwetsbaarheid heeft invloed, laat je bepaalde zaken anders bekijken en doet je bepaald gedrag stellen. Als dan gevraagd wordt naar ervaringen is het logisch dat daar ook negatieve reacties bij zijn. Die hebben evenveel bestaansrecht als positieve ervaringen.

Citaat:

Ik heb ergens aan het begin in dit topic gereageerd, maar de rest meegelezen.
Wat ik vermoed is dat Elvira vooral struikelt over het punt dat er een aantal zeer slechte ervaringen zijn gedeeld door mensen die dingen hebben meegemaakt. Of het nou moeders, zussen of een niet nader te noemen familielid is, er zijn een aantal heftige dingen gedeeld die een hele nare kant van Borderline laten zien.
Er is ook iemand geweest die positieve ervaringen heeft gedeed, twee vriendinnen met borderline als ik me niet vergis.
Doordat de negatieve ervaringen de meerderheid hebben kan ik enigszins begrijpen dat Elvira daar tegenin gaat, het is tenslotte niet allemaal negatief.
Ik denk dat Borderline een hele heftige stoornis KAN zijn, die zeer destructief kan zijn voor de omgeving. Ik heb er dan ook alle begrip voor dat mensen contact verbreken met diegene. Niet omdat de persoon met borderline slecht is of niks verdient, maar omdat het de persoonlijke gezondheid(geestelijk en/of lichamelijk) van de ander (kan) schaaden.

Citaat:

Natuurlijk waren er ook goede en fijne momenten en hebben mensen met borderline goede kanten, talenten, fijne eigenschappen,... zoals iedereen anders.

Citaat:

Maar momenteel heb ik twee prachtige mensen met borderline in mijn leven en ik zou niet meer zonder ze kunnen.

Citaat:

Mijn familielid kan heel vrijgevig, spontaan en creatief zijn.

Nezzie schreef:

maralyn schreef:

Elvira... Misschien beter voor het topic en te dit te stoppen.
Je lijkt jezelf steeds meer in een hoek te zetten, en om je heen te slaan.
Maak een eigen topic met je ervaringen, maar stop hier alsjeblieft!
Als je zo nodig wil reageren op deze post, doe het of niet, of via pb.

Ts heeft hier geen zak aan. En wij ook niet.

Maar misschien gaat geldt dit ook voor de rest van de mensen in dit topic. Ik krijg een beetje het idee dat mensen hier krampachtig proberen om Elvira iets in te laten zien en een reactie te krijgen waarin ze zegt: Jongens, jullie hebben gelijk. En weet je, dat gaat niet gebeuren. Ze ziet, waarschijnlijk juist door haar borderline, dit compleet anders dan de rest van de mensen. Kun je blijven proberen om haar te overtuigen, maar dat is dus onmogelijk. Dus misschien niet meer proberen iemand iets te laten inzien waar diegene letterlijk niet toe in staat is. Is voor beide partijen frustrerend.

Lalidan schreef:

Sinds wanneer is borderline 'een probleem dat opgelost kan worden, mits die persoon maar hulp wil'? Als dat is waar je op hoopt, dat dingen opgelost worden als je partner hulp krijgt, zou ik héél snel je spullen pakken en wegrennen. Zo werkt het namelijk niet, dat is geen reële wens. Hoe lang en hoe goed ben jij bekend met wat borderline inhoudt?

De enige manier waarop je, in mijn ogen, met iemand met een borderline stoornis samen kan leven, is als je afstand kan nemen, je ongevoelig bent voor manipulaties (en ze op tijd herkent) en je je verwachtingen lager dan laag kan houden. En dan nog hangt het van de ernst van de stoornis af.

BillyJ schreef:

Borderline is een gedragsstoornis en met de juiste hulp en aanpak en routine kan je leren om je emoties onder controle te houden, je emoties plaats te geven. Ze hebben balans nodig in hun gevoel, emotie en leven zodat niet alles zwart/wit blijft.
Dit geld voor vele psychische aandoeningen, kijk naar depressie bvb.
Hulp kan dus zeker goed zijn, in die zin dat ze zelf wat stabieler worden en dus hopelijk ooit zo het geluk weer terugvinden.
Het zijn ook maar mensen die terug moeten leren dat ze waardig zijn voor het leven.

Citaat:

Elvira schrijft:
Pannetje 100 bestaat niet
Hiermee wek je de indruk allereerst dat je het pannetjessysteem niet begrijpt.
verantwoordelijkheid nemen heb ik al uitgelegd hoe iemand met borderline dat kan doen. Maar dat is helaas niet door beloftes te maken die degene nooit waar kan maken

ElviraKelan schreef:

Nikaas dank je wel.
In zelfreflectie ben ik steeds beter geworden. Oa heb ik erbij gezegd dat ik echt veel respect naar mijn man toe heb. Dat zegt volgens mij genoeg.

Nikass schreef:

ElviraKelan schreef:

Nikaas dank je wel.
In zelfreflectie ben ik steeds beter geworden. Oa heb ik erbij gezegd dat ik echt veel respect naar mijn man toe heb. Dat zegt volgens mij genoeg.

Fijn dat het steeds beter gaat. En ik denk dat het best bijzonder is dat je zo'n goede relatie hebt met je man.
Begrijp je wel dat ik je reactie op Moonfish kil vind? Zij heeft duidelijk veel verdriet van haar ervaringen met iemand met een bps. Daar kan jij niks aan doen, maar het is wel fijn als je dan kan zeggen dat je dat erg voor iemand vindt.

Rakkie123 schreef:

In mijn ogen kan iedereen aan zichzelf werken om geen of zo min mogelijk last te hebben van iemand die, om het even welke, een psychiatrische stoornis heeft.

Niet iedereen met een stoornis heeft inzicht om hulp te zoeken maar je kunt altijd zorgen dat je als partner, familielid, collega, vriend enz.... jezelf gaat ontwikkelen, in balans komt, je issues opruimt.
Je komt steeds steviger met beide benen op de grond te staan en je kunt je eigen verantwoordelijkheid steeds meer nemen en de ander ookveratwoordelijk laten zijn voor wat hij wel of niet doet...

Daardoor wordt het steeds minder nodig naar `de patient` te wijzen.

Het programma van de AA bv, wordt ook gebruikt voor de mensen om hem/haar heen, omdat je snel in een patroon wordt gezogen.
Maar in het stappenplan, ben je allemaal zelf verantwoordelijk.....voor jezelf en voor je eigen binnenwereld en je gedrag.

ElviraKelan schreef:

Snadrem en dit is de andere zeer pijnlijke kant van borderline. En die onderken ik ook niet en erken ik ook.

Daarom had ik een reactie ook gezegd hulp voor iig degene met borderline maar transpirantie en ermee leren omgaan als partner hoef je het wiel niet voor uit te vinden. Dus hulp voor jezelf zoals Rakkie ook omschrijft is ook belangrijk om dit te kunnen bewerkstelligen. En het komt mogelijk kil over maar daarin heeft in de eerste plaats de partner ook een eigen verantwoordelijkheid in.

Callisto04 schreef:

Elvira, kan best zijn dat het uitvalpercentage hoog ligt door de stoornis zelf. Dat het moeilijk is langdurige relaties aan te gaan. Maar ik heb niet gekozen daarvoor. Ik ben verliefd geworden. Ik wou wel een langdurig engagement aangaan. Wou mezelf ervoor wegcijferen. Zonder besef dat er mogelijk BPS in het spel is. Als je als persoon niet inziet dat je gedrag dingen onmogelijk maakt, ongeacht of dat door een persoonlijkheidsstoornis komt of iets anders, dan is het voor een partner nog moeilijker om dat in te zien. Liefde maakt blind is niet voor niets een gezegde. Zeker wanneer het gaat om mensen die enthousiast, innemend, ... zijn. Die vragen naar volledig engagement. Die voorhouden dat ze dat engagement ook aangaan. Alleen wordt het eerder aantrekken en afstoten. Van de hemel naar de hel en dat kan van het ene moment op het andere.
Ik vind vooral dat je heel veel begrip en empathie vraagt voor BPS, maar weinig empathie en begrip toont voor de andere kant. Dat je er zelfs geen begrip voor kan hebben dat iemand zonder te weten waarmee die moet dealen erdoor gekraakt wordt en dat dit ook na jaren kan leiden tot een relatie einde. Zonder dat je dan moet gaan wijzen naar het aandeel van die persoon, die alles heeft gegeven, die begrip heeft gehad voor gedrag dat buiten elke proportie is. En je kan dan wel zeggen dat BPS een aandoening is die maakt dat die persoon op het moment dat die dingen zich voordoen er geen vat op heeft, het blijft wel dat dat degene is die dat gedrag stelt. Iemand met een diagnose, iemand die het erkent en die er alles aan doet om inzicht in zichzelf te hebben, dat transparant uit naar een partner en er bewust probeert mee om te gaan (zoals jij nu) daar kan je als partner mee proberen om te gaan. Maar iemand die alles bij de omgeving, partner, familie, ... blijft leggen (en ik heb het gevoel dat er in dit topic heel veel reacties daarover gaan) hoe kan je er dan mee omgaan? Iemand die therapie volgt en er de brui aan geeft tgv de stoornis zelf, die zegt eigenlijk dat er geen issue (meer) is, dat het genoeg is geweest en dat hij/zij zelf wil doorgaan, zonder ondersteuning, dat de buitenwereld het probleem is en er maar moet mee omgaan zoals het is. Anders zoek je desnoods andere hulp. Iemand die zich niet wil laten helpen is iemand die niet overtuigd is dat er een probleem is en dan moet die persoon ook maar de verantwoordelijkheid opnemen voor zijn/haar gedrag. Dan is verschuilen achter een stoornis zelfs laf, je zadelt je omgeving op met iets waar zij geen vat op hebben en waar ze vooral veel negatieve gevolgen van dragen. Als die er dan, al is het na 10 jaar, voor kiest dat het genoeg is geweest dan kan je dat die persoon op geen enkel vlak kwalijk nemen.

ElviraKelan schreef:

En het komt mogelijk kil over maar daarin heeft in de eerste plaats de partner ook een eigen verantwoordelijkheid in.

Mer1980 schreef:

Zo 14 pagina's doorgeploegd. Ik vond het bijster interessant. Zelf een relatie gehad met een manisch persoon met veel herkenningspunten met een borderliner, maar ook wel vriendschappelijke contacten met mensen die geconstateerd borderline hebben.

Ik vind de bijdrage van Elvira enorm interessant en ik vind het bijzonder knap hoe zij omgaat met de heftige reacties op haar. Zonder de heftige reacties op haar en van haar te bagatelliseren. Ik begrijp haar volledig vanuit haar standpunt omdat de heftige reacties op haar schrijven vaak komen omdat ze haar teksten op een andere manier lezen dan dat zij het heeft benoemd. Echter kan ik dat hun ook niet kwalijk nemen. Het zijn ook 2 totaal verschillende kijk en denkwijzen uit totaal verschillende werelden.

Er zijn ook hele goede reacties van mensen die dat prima kunnen scheiden van elkaar.

Het moeilijke is dat er helaas zoveel 'slachtoffers' zijn van vreselijke emotionele relaties met mensen die borderline hebben dat een reactie vanuit iemand met borderline juist heel heftig overkomt. Sommigen hebben het gevoel dat Elvira hard en kill overkomt en zich LIJKT te verschuilen achter haar stoornis zoals hun eigen partner / moeder / vriend / vriendin altijd heeft gedaan. En dat komt nog veel harder aan, want het is echt iets vreselijks wat je hebt meegemaakt aan (emotionele) mishandeling.

Echter door daar weer zo heftig op te reageren bij iemand die dat vanuit een ander perspectief en andere rol ziet in de hoop (want zo voelt het voor mij als ik die emotionele reacties lees) de ander te overtuigen van het slachtoffer zijn werkt niet omdat het beiden zo anders wordt gezien.

Elvira vindt het (lees ik uit haar reacties) wel degelijk vreselijk wat mensen overkomt, maar probeert dus aan te geven dat er ook een ander kant is. (het vragen van iemand te laten lopen zonder benen). Ik vond dat wel een heel mooi voorbeeld, maar gezien de vele emoties van de mensen die jarenlang gebukt zijn gegaan onder de ernstige gevolgen van een relatie (in welke vorm dan ook) met een borderliner trekken dat gewoon niet. Het is immers niet te begrijpen waarom iemand het ene moment met pannen / borden gooit of dreigt met zelfmoord en dan gewoon zelf niet kan zeggen dat ze aan therapie toe zijn. tsja dat is nu net het probleem. Iemand met borderline heeft een stoornis waardoor het niet vanzelfsprekend is dat hij/zij aan de therapie en medicijnen moet gaan. Was het maar zo, daar gaat een hele lange destructieve periode aan vooraf.

Laatst was er ook een veroordeling van iemand die is iemand heeft vermoord maar 'vrijgesproken' is omdat deze persoon ontoerekeningsvatbaar is verklaard. Misschien had Elvira in deze emotionele setting beter dat voorbeeld kunnen nemen dan iemand laten lopen zonder benen. Want wellicht dat dat voorbeeld beter aansluit bij het gevoel van dat je leven kapot is gemaakt. Deze 'moordenaar' heeft alleen TBS. Dat is nagenoeg gelijk aan lang de gevangenis in, maar juridisch en in de discussie 'verantwoordelijk zijn' voor eigen daden en 'verantwoordelijkheid nemen' toch geheel anders. En dat is wat een borderliner in zekere zin ook nodig heeft. Niet zozeer altijd TBS in een gesloten inrichting (al zou daar zeker een aantal voor in aanmerking kunnen komen en ook al zitten) maar wel een leven lang therapie en medicatie (in welke vorm dan ook). Waarom? Omdat ze zogezegd ontoerekeningsvatbaar zijn en anders niet kunnen functioneren in een 'normale' samenleving.

Nemen 'wij' (vanuit het voorbeeld hierboven) het de 'moordenaar' kwalijk: JA, vinden wij de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA, Vindt de familie van het slachtoffer de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA. Is hij (juridisch) verantwoordelijk: NEE. En tsja daar gaat het nu dus mis. Je leven is kapot gemaakt, je gaat er aan onderdoor, je bent alles kwijt, en hij/zij heeft dat allemaal veroorzaakt.

Je was verliefd, of het is familie, of het was zo'n goede vriend / of vriendin. Ja allemaal waar. Durf dan nog maar eens te zeggen hij/zij kon er niets aan doen.... vreselijk, maar puur sec gezien kan hij/zij er niets aan doe totdat hij/zij (al dan niet gedwongen) in therapie gaat.

TS: Het is niet zo gek om eens met je vriend eens te gaan praten met iemand als Elvira en haar partner hoe zij het werkbaar hebben gekregen. Nu kan jouw vriend misschien wel een andere gradatie hebben of 'last' hebben van andere onderdelen van de stoornis borderline. Misschien kunnen jullie het wel werkbaar krijgen. Elvira is vast niet de enige die een werkbare relatie hebben. Waar ik en velen met mij (de meesten) het niet kunnen, want ook ik wilde 'redden', maar ben (op tijd) weggegaan voor al het geld vergokt was, gaat het vaak mis. Als jullie het wel kunnen en daar beiden gelukkig in kunnen worden waarom niet. Een gewone relatie is al hard werken (1 op de 3 loopt al stuk) maar iedere relatie heeft zijn / haar uitdagingen. Voor nu hebben jullie een werkbare modus gevonden en misschien gaat dit wel heel lang goed, als je maar goed op je eigen grenzen let. Na 2 jaar zit je ook nog op een roze wolk vaak, wie weet hoe het over 3 jaar is, maar dat geldt voor een 'gewone' relatie ook. Ik wens jullie veel wijsheid en geluk toe.

Mer1980 schreef:

Zo 14 pagina's doorgeploegd. Ik vond het bijster interessant. Zelf een relatie gehad met een manisch persoon met veel herkenningspunten met een borderliner, maar ook wel vriendschappelijke contacten met mensen die geconstateerd borderline hebben.

Ik vind de bijdrage van Elvira enorm interessant en ik vind het bijzonder knap hoe zij omgaat met de heftige reacties op haar. Zonder de heftige reacties op haar en van haar te bagatelliseren. Ik begrijp haar volledig vanuit haar standpunt omdat de heftige reacties op haar schrijven vaak komen omdat ze haar teksten op een andere manier lezen dan dat zij het heeft benoemd. Echter kan ik dat hun ook niet kwalijk nemen. Het zijn ook 2 totaal verschillende kijk en denkwijzen uit totaal verschillende werelden.

Er zijn ook hele goede reacties van mensen die dat prima kunnen scheiden van elkaar.

Het moeilijke is dat er helaas zoveel 'slachtoffers' zijn van vreselijke emotionele relaties met mensen die borderline hebben dat een reactie vanuit iemand met borderline juist heel heftig overkomt. Sommigen hebben het gevoel dat Elvira hard en kill overkomt en zich LIJKT te verschuilen achter haar stoornis zoals hun eigen partner / moeder / vriend / vriendin altijd heeft gedaan. En dat komt nog veel harder aan, want het is echt iets vreselijks wat je hebt meegemaakt aan (emotionele) mishandeling.

Echter door daar weer zo heftig op te reageren bij iemand die dat vanuit een ander perspectief en andere rol ziet in de hoop (want zo voelt het voor mij als ik die emotionele reacties lees) de ander te overtuigen van het slachtoffer zijn werkt niet omdat het beiden zo anders wordt gezien.

Elvira vindt het (lees ik uit haar reacties) wel degelijk vreselijk wat mensen overkomt, maar probeert dus aan te geven dat er ook een ander kant is. (het vragen van iemand te laten lopen zonder benen). Ik vond dat wel een heel mooi voorbeeld, maar gezien de vele emoties van de mensen die jarenlang gebukt zijn gegaan onder de ernstige gevolgen van een relatie (in welke vorm dan ook) met een borderliner trekken dat gewoon niet. Het is immers niet te begrijpen waarom iemand het ene moment met pannen / borden gooit of dreigt met zelfmoord en dan gewoon zelf niet kan zeggen dat ze aan therapie toe zijn. tsja dat is nu net het probleem. Iemand met borderline heeft een stoornis waardoor het niet vanzelfsprekend is dat hij/zij aan de therapie en medicijnen moet gaan. Was het maar zo, daar gaat een hele lange destructieve periode aan vooraf.

Laatst was er ook een veroordeling van iemand die is iemand heeft vermoord maar 'vrijgesproken' is omdat deze persoon ontoerekeningsvatbaar is verklaard. Misschien had Elvira in deze emotionele setting beter dat voorbeeld kunnen nemen dan iemand laten lopen zonder benen. Want wellicht dat dat voorbeeld beter aansluit bij het gevoel van dat je leven kapot is gemaakt. Deze 'moordenaar' heeft alleen TBS. Dat is nagenoeg gelijk aan lang de gevangenis in, maar juridisch en in de discussie 'verantwoordelijk zijn' voor eigen daden en 'verantwoordelijkheid nemen' toch geheel anders. En dat is wat een borderliner in zekere zin ook nodig heeft. Niet zozeer altijd TBS in een gesloten inrichting (al zou daar zeker een aantal voor in aanmerking kunnen komen en ook al zitten) maar wel een leven lang therapie en medicatie (in welke vorm dan ook). Waarom? Omdat ze zogezegd ontoerekeningsvatbaar zijn en anders niet kunnen functioneren in een 'normale' samenleving.

Nemen 'wij' (vanuit het voorbeeld hierboven) het de 'moordenaar' kwalijk: JA, vinden wij de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA, Vindt de familie van het slachtoffer de 'moordenaar' verantwoordelijk: JA. Is hij (juridisch) verantwoordelijk: NEE. En tsja daar gaat het nu dus mis. Je leven is kapot gemaakt, je gaat er aan onderdoor, je bent alles kwijt, en hij/zij heeft dat allemaal veroorzaakt.

Je was verliefd, of het is familie, of het was zo'n goede vriend / of vriendin. Ja allemaal waar. Durf dan nog maar eens te zeggen hij/zij kon er niets aan doen.... vreselijk, maar puur sec gezien kan hij/zij er niets aan doe totdat hij/zij (al dan niet gedwongen) in therapie gaat.

TS: Het is niet zo gek om eens met je vriend eens te gaan praten met iemand als Elvira en haar partner hoe zij het werkbaar hebben gekregen. Nu kan jouw vriend misschien wel een andere gradatie hebben of 'last' hebben van andere onderdelen van de stoornis borderline. Misschien kunnen jullie het wel werkbaar krijgen. Elvira is vast niet de enige die een werkbare relatie hebben. Waar ik en velen met mij (de meesten) het niet kunnen, want ook ik wilde 'redden', maar ben (op tijd) weggegaan voor al het geld vergokt was, gaat het vaak mis. Als jullie het wel kunnen en daar beiden gelukkig in kunnen worden waarom niet. Een gewone relatie is al hard werken (1 op de 3 loopt al stuk) maar iedere relatie heeft zijn / haar uitdagingen. Voor nu hebben jullie een werkbare modus gevonden en misschien gaat dit wel heel lang goed, als je maar goed op je eigen grenzen let. Na 2 jaar zit je ook nog op een roze wolk vaak, wie weet hoe het over 3 jaar is, maar dat geldt voor een 'gewone' relatie ook. Ik wens jullie veel wijsheid en geluk toe.