Ik meld me ook graag! Heel graag zelfs
Ik ben 39 en vanaf héél vroeger al heel stellig beweerd nooit moeder van tweebenigen te gaan worden. 4-voeters in welke maat en vorm dan ook, zijn van harte welkom, maar ik heb en kan niets met kinderen. Vind ze voor even (de leukerds dan) wel oké, maar ik krijg er simpelweg geen warme gevoelens bij. Het zit er bij mij niet in, en het komt er dus ook niet uit. Ik heb net een relatie met een oudere man achter de rug, die 2 zoons heeft. Eén is volwassen en woont in het buitenland, dus geen last van. De ander is 13 en om de week bij zn pa. Op zich een prima wezen, voor een kind dan
, maar ik herken zoveel dingen die hier ook zijn aangehaald. Het is blijkbaar volkomen normaal dat zo'n jong van 13 zich in elk gesprek mengt waar 'ie zin in heeft, precies wil weten waar discussies over gaan en alles wil zien wat ik aan mijn partner liet zien. En ik dacht maar elk keer: 'Flikker op!!! Gaat je geen donder aan, dit zijn grote-mensen zaken', maar je bemoeien met de opvoeding van andersmans kind....poeh, dat werd mij niet echt in dank afgenomen....Voor mij dus geen partner meer met kinderen, echt niet. Of ze moeten volwassen zijn (maar ben ook wel even klaar met die ouwe kerels..
).
Ik merk ook heel veel om me heen dat je toch echt wel outcast bent als je bewust kinderloos blijft. De norm is simpelweg een kind, en je bent anders en daarmee raar als je dat niet hebt en wilt. Dat mijn beesten vreselijk veel voor mij betekenen, en dat mijn kinderen zijn waar ik erg veel over heb, dat wordt vaak overigens ook niet als helemaal gezond gezien...
Over het algemeen vind ik het willen en nemen van kinderen, echt maar een egoïstische daad... Oudedag-gezelligheidsvoorziening, je-hoeft-je-nergens-anders-meer-mee-bezig-te-houden-want-je-hebt-een-kind, 'ik wil een kind, dus het komt er ook al zijn de omstandigheden waarin ontzettend bedroevend, maar ik heb er recht op. Dus!' en ga zo maar verder. Ik kom denk ik van een andere planeet, maar ik begrijp sommige mensen en hun keuzes echt niet... Ik respecteer hun keuzes wel, dat moet iedereen voor zich weten, maar begrijpen? Neuh, vaak niet..
Oh, en wat is dat met die énorme kinderhaters die bijna letterlijk walgen van kinderen en vreselijk hard schreeuwen nóóóóit aan kinderen te zullen beginnen. En 2 jaar later hebben ze er 2.... Ik bedoel, seriously??? Op je 35e nog van de dagen schreeuwen hoe verschrikkelijk je kinderen vindt, en even later melden dat je zwanger bent??? Waarom zet je jezelf eerst weg als absolute kinderhater, terwijl je bezig bent zwanger te worden?? Nahja, mensen.... ik zal ze wel nooit gaan begrijpen
Geplaatst: 05-04-17 14:05 
En ik weet dat ik daar best hard in ben hoor; mijn moeder is gestopt met werken toen ik 4 was en mijn zusje een jaar, maar ik heb daar nooit de voordelen van gezien of ervaren, dus vanuit die ervaring denk ik ook al snel: je hóeft niet thuis te blijven voor je kinderen, dat wil je zelf, dus niet piepen. 
En dit geldt overigens ook voor een heleboel andere klaagzangen/attention seeking posts die op social media voorbij komen hoor, niet alleen voor ouders, maar dat is een andere discussie. 
