Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-06-16 19:38

Geplaatst: 01-06-16 19:38

Mij werd dus verteld dat dit wel degelijk EMDR was en dat ik niet aan de criteria voldoe van PTSS.
Was er al bang voor met die prutser. -O-

Ik mag binnenkort weer opnieuw beginnen (wel bij een andere instantie) en heb er nu al een enorme weerstand tegen opgebouwd, ga het dan ook nog uitgebreid bespreken met mijn nieuwe behandelaar(s).

**Geplaatst**: 01-06-16 20:24

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 01-06-16 20:24

Heel verstandig.

Ik hoop dat ze je vertrouwen kunnen geven.

**Geplaatst**: 01-06-16 21:33

Geplaatst: 01-06-16 21:33

lor1_1984 schreef:
Ik kreeg niet dat oogbeweginggedoe maar moest met een tijdslijn werken en dan bij alle hoogte- en dieptepunten vertellen wat ze waren, wat er gebeurd was en wat dat met me deed (qua emoties, gedrag, flashbacks enzo).
Was ook EMDR volgens de betreffende therapeut.

Dat heet in mijn woordenboek gewoon tijdslijn - het kan zinnig zijn, maar is in de verste verte geen emdr.
(En al dat "geschuif" met woorden, daar word ik niet vrolijk van.)

Bij emdr is het op zich niet noodzakelijk om beelden voor je geestesoog te zien, maar als je het kan, helpt het wel. Bij veteranen in NL hebben ze nu een variant op emdr in elkaar geknutseld van 'foto's van Uruzgan' (of Libanon, etc.) op een breed scherm, lopen op een loopband "richting foto" en de auditieve emdr op de koptelefoon, uiteraard afgewisseld met gesprek met de therapeut.

En voor een trauma / ptss is het in de verste verte geen vereiste dat je het als een film voor je moet zien, echt een knoeiersopmerking! (Juist bij trauma is je geheugen vaak wat "gefragmentariseerd" - wie een film ziet is er denkbaar beter aan toe dan wie "losse foto's" ziet. En flashbacks kunnen bij ptss horen, maar het hoeft niet. En er is al helemaal geen eis dat het visueel moet zijn. Ik geef toe dat het woord flashback visueel is, maar 'woorden die in je hoofd blijven naklinken', oude nare pijn sensaties etc blijven voelen: ook dat valt gewoon onder ptss.)

**Geplaatst**: 01-06-16 21:43

Geplaatst: 01-06-16 21:43

Er zitten ook een hoop knoeiers tussen helaas.

Mijn ervaring is wel dat het zien als een film, dus dat kunnen ook losse fragmenten zijn, nodig was om de EMDR goed te laten werken bij mij, omdat ik heel erg last had van de beelden.
Ik zeg nergens dat het zonder beelden niet zal of kan werken, maar dat zal het wel lastiger maken.
Wat er gebeurt is dat je een beeld (of een geluidsfragment) voor je ziet/hoort, je daarop focust, de lichtbalk (of piepjes/aanrakingen/trillingen) volgt en nadat dit stopt, verteld wat je voelt en hoe je je voelt en wat voor cijfer je de herinnering geeft.
Dit herhaalt zich tot je het een cijfer kunt geven dat acceptabel is.
Maar dit werkt alleen met een goede therapeut die jou in je waarde laat en je grenzen respecteert.

**Geplaatst**: 01-06-16 22:10

Geplaatst: 01-06-16 22:10

lor1_1984 schreef:
dat ik niet aan de criteria voldoe van PTSS.

Wat ik mij dan afvraag is: wat ben je nu met deze info? Toegegeven ik ben niet echt een voorstander van iedereen een labeltje geven. In mijn ogen moet je in de eerste plaats gaan kijken naar "wat heeft persoon x nodig, wat zou persoon x kunnen helpen om de klachten af te laten nemen en wat is de hulpvraag van de persoon" maar genomen dat je dan toch persé een diagnose wil geven, dan heeft het imo geen enkele zin om te gaan verkondigen wat je niet hebt... (tenzij jouw vraag natuurlijk was "heb ik PTSS?"). Maar goed, dit is geheel mijn eigen denkpiste hoor...

lor1_1984 schreef:
Ik mag binnenkort weer opnieuw beginnen (wel bij een andere instantie) en heb er nu al een enorme weerstand tegen opgebouwd, ga het dan ook nog uitgebreid bespreken met mijn nieuwe behandelaar(s).

Ik kan goed begrijpen dat je er weerstand tegen hebt opgebouwd en het zeker niet gemakkelijk is om weer iemand te gaan vertrouwen na een minder goede ervaring met de hulpverlening; Ik vind het in elk geval wel een heel goed idee om dit ter sprake te brengen bij je nieuwe behandelaar(s), zeker doen! Ik hoop dan ook oprecht dat ze naar dat stukje van je verhaal willen luisteren en het ook ter harte nemen zodat je hulpverlening krijgt die meer / beter aansluit bij wat jij nodig hebt en wat bij jou past!

**Geplaatst**: 01-06-16 22:50

Geplaatst: 01-06-16 22:50

Ik ben 'gewoon' getraumatiseerd maar heb geen PTSS volgens de criteria.
Dat ik nog vaak de dingen hoor die tegen me gezegd zijn door een bepaalde persoon en dat diegene tot een jaar of 3 terug is doorgegaan met mij te kleineren en de grond inboren (wat al vanaf mijn 5e of 6e speelde) doet er niet toe:
Geen 'beelden/filmpje' = geen PTSS volgens meneer de prutser.

Wb nieuwe behandelaars;
Ik ga over naar een nieuwe instantie omdat deze dichterbij zit en m'n eetstoornisbehandeling afgerond is (jup, nog een cadeautje uit die tijd: ES-NAO, maar ook borderline, vermijdende persoonlijkheidsstoornis en depressie).
Bij die nieuwe instantie ga ik eerst achter de diagnosestelling voor ADHD aan en even rustig wennen en vertrouwd raken met de behandelaar(s) voordat ik weer een (heftige) therapie wil gaan volgen.
Reden dat ik er nog niet eerder heen ben gegaan is dat zij geen eetstoornisbehandeling geven en je niet bij 2 instanties tegelijk in behandeling mag zijn.

**Geplaatst**: 01-06-16 22:58

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 01-06-16 22:58

Mag ik vragen wat voor klachten je hebt gekregen door de trauma's?
Ik zelf had naast de herbelevingen bijv. ook last van extreme nachtmerries, daardoor angst om te gaan slapen, paniekaanvallen doordat ik iemand zag die op iemand leek, depressies, heel snel getriggerd worden en dan weer in een herbeleving schieten, dissociaties en bij harde geluiden of bijv. boze buren, een enorme adrenaline voelen.

Ik kan mij voorstellen dat wanneer de woorden die jij hoort zijn gezegd door iemand die tijdens het uitspreken van deze woorden zelf kalm was, je daar geen beelden bij hebt of in ieder geval geen heftige beelden.
Dat het gewoon iemand is die praat en dat je dus geen beelden hoeft te verwerken, maar enkel geluiden.

**Geplaatst**: 01-06-16 23:22

Geplaatst: 01-06-16 23:22

Wat voor mij het meest vervelend is is dat mijn zelfbeeld gewoon enorm laag is.
Het is wel wat beter, maar nog lang niet goed zegmaar en ik heb dan ook nooit het gevoel dat ik goed genoeg ben omdat het altijd meer en beter moest.
Ook heb ik veel problemen gehad met het vertrouwen van mensen en het uiten van emoties, ik was het meisje dat altijd vrolijk was en nooit ergens mee zat, een enkeling die beter keek zag dat mijn ogen nooit mee lachten.
Dat mensen niet meer kunnen vertrouwen had oa te maken met dat ik vaak aan de bel heb getrokken op school dat het niet goed ging en wat er speelde en dan mochten m'n moeder en (godzijdank ex)stiefvader weer op gesprek, wisten daar de boel weer te overtuigen dat ik een rijke fantasie had en ik kreeg thuis alsnog de wind van voren over de vuile was buiten hangen enzo.
Op school kreeg ik gewoon te horen dat ik een rijke fantasie had en dat ik mijn ouders niet mocht zwartmaken.
Verdere klachten waren/zijn: achterdocht/wantrouwig, angsten, auditieve flashbacks, dissociaties, in heftige periodes wordt ik letterlijk ziek: migraine, griepachtige verschijnselen, niet meer op m'n benen kunnen staan enzo.
Ik ben nooit fysiek mishandeld oid, is echt puur mentaal/psychisch geweest maar het heeft mij gewoon kapot gemaakt.

**Geplaatst**: 01-06-16 23:28

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 01-06-16 23:28

Ik ben geen psychiater of psycholoog, maar zie zeker verschillende symptomen van PTSS terug.
Het is denk ik niet verkeerd om hier op een later tijdstip met iemand die jij écht vertrouwen kunt, opnieuw over te praten en te kijken of je het wel of niet hebt.
Niet omdat je het persé moet hebben, maar omdat het fijner is om gericht te kunnen behandelen in plaats van dat je aan een behandeling begint zonder te weten wat je nou precies aan het behandelen bent.
Klinkt misschien wat verwarrend.

Overigens vind ik persoonlijk psychische mishandeling vele malen erger dan lichamelijke mishandeling.
Blauwe plekken en botbreuken gaan weer weg, maar dat geldt helaas vaak niet voor de wonden in je koppie.

**Geplaatst**: 02-06-16 11:08

Geplaatst: 02-06-16 11:08

lor1_1984 schreef:
Wat voor mij het meest vervelend is is dat mijn zelfbeeld gewoon enorm laag is.
Het is wel wat beter, maar nog lang niet goed zegmaar en ik heb dan ook nooit het gevoel dat ik goed genoeg ben omdat het altijd meer en beter moest.
Ook heb ik veel problemen gehad met het vertrouwen van mensen en het uiten van emoties, ik was het meisje dat altijd vrolijk was en nooit ergens mee zat, een enkeling die beter keek zag dat mijn ogen nooit mee lachten.
Dat mensen niet meer kunnen vertrouwen had oa te maken met dat ik vaak aan de bel heb getrokken op school dat het niet goed ging en wat er speelde en dan mochten m'n moeder en (godzijdank ex)stiefvader weer op gesprek, wisten daar de boel weer te overtuigen dat ik een rijke fantasie had en ik kreeg thuis alsnog de wind van voren over de vuile was buiten hangen enzo.
Op school kreeg ik gewoon te horen dat ik een rijke fantasie had en dat ik mijn ouders niet mocht zwartmaken.
Verdere klachten waren/zijn: achterdocht/wantrouwig, angsten, auditieve flashbacks, dissociaties, in heftige periodes wordt ik letterlijk ziek: migraine, griepachtige verschijnselen, niet meer op m'n benen kunnen staan enzo.
Ik ben nooit fysiek mishandeld oid, is echt puur mentaal/psychisch geweest maar het heeft mij gewoon kapot gemaakt.

Ik heb jaren terug in een hele goede vrouwen therapie groep gezeten.
De reguliere diagnostiek telde daar niet echt (met gegronde redenen). Oma vertelt: sexistische opmerkingen werd je als vrouw geacht gewoon of vleiend te vinden. Sexueel geweld, daar werden hulpverleners niet in opgeleid, dus als je daar iets over zei werd het ook afgedaan als fantasie of borderline of noem maar op.

De kern van de therapie ging over "wat is overleven...?" en "hoe kunnen we het hier met elkaar veilig voor jou maken dat jij jouw pijn vertelt zoals het voor jou is...?" pijn uiten, en elkaar hierin steunen, erkenning geven, en daarna doorspreken, en uiteindelijk oplossingen verzinnen.
(Emdr bestond nog niet.)
Jammer dat vrouwen hulpverlening niet meer bestaat...!
(Veel voormalige vrouwen hulpverleensters doen nu emdr.)

En bijvoorbeeld achterdocht en wantrouwen: dat lijken mij gewoon overlevingsmechanismen. Tijdens de ellende had je alleen maar groot gelijk! En het zou nu fijn zijn, als je een haarfijn onderscheid had tussen wanneer het helaas echt aan de orde is en wanneer het alleen maar oude pijn is.
Dissociatie is ook een overlevingsmechanisme, je bent er zelf even niet meer, of alleen fysiek. (It takes some courage, om iemand die dissocieert geen ptss toe te kennen! Helaas, knoeiers heb je overal...)

Ziek worden is geen overlevingsmechanisme, maar wel zorgelijk.
Onder stress maak je als mens stresshormonen aan, en die onderdrukken op hun beurt je immuunsysteem. Graag aan twee kanten aanpakken: goed voor jezelf zorgen, gezond eten etc etc - en de stress zo laag mogelijk zien te houden.

**Geplaatst**: 02-06-16 12:26

Geplaatst: 02-06-16 12:26

KoudbloedKim schreef:
Blauwe plekken en botbreuken gaan weer weg, maar dat geldt helaas vaak niet voor de wonden in je koppie.

Ik kan je vertellen dat fysieke mishandeling ook mentaal een boel kapot maakt en ook permanente schade aan je lichaam kan aandoen.

Ik vind dat je niet moet spreken van "erger" en "minder erg". Voor degene die ermee zit is het allemaal erg.

**Geplaatst**: 02-06-16 12:33

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 02-06-16 12:33

Ik noem mijn eigen ervaring, dat staat er ook heel duidelijk bij.

Bij mij zijn botbreuken en blauwe plekken weer geheeld en verdwenen, terwijl de psychische verwondingen een veel langere nasleep hebben gehad.

**Geplaatst**: 02-06-16 12:41

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 02-06-16 12:41

Sorry, daar had ik overheen gelezen.

Maar (bijvoorbeeld) geslagen worden door iemand die je vertrouwt, of iemand die zegt dat je het verdient, of die ontkent het ooit gedaan te hebben.. vind ik net zozeer psychisch als lichamelijk.

**Geplaatst**: 02-06-16 12:50

Geplaatst: 02-06-16 12:50

Daar ben ik het helemaal mee eens.

Al zal vaak de dreiging die je toen voelde, de beelden van een vuist die op je af komt of een gezicht heel dicht bij de jouwe vaak langer aanhouden dan de pijn die je voelde van de blauwe plekken.
Dat is wat ik bedoel met dat psychische pijn vaak langer aanhoudt en zwaardere gevolgen heeft.
De pijn van de wonden/blauwe plekken ebt weg, maar de dreiging die je voelde en het vertrouwen dat een klap heeft gekregen, dat is wat vaak het pijnlijkst is.

**Geplaatst**: 02-06-16 12:58

Geplaatst: 02-06-16 12:58

Ja, dat kopt.

Uh, ik moet niet te lang in dit topic zitten, dat triggert. Had ik gisteravond ook al last van. Ik ga even offline (en weet niet of-en-wanneer ik weer - in dit topic - online kom).

**Geplaatst**: 04-06-16 10:54

Geplaatst: 04-06-16 10:54

En nog even iets over de definitie van ptss die mij

"is ingedramd"

tijdens therapie.

De definitie van ptss is opgesteld aan de hand van Amerikaanse soldaten die terugkwamen uit de 2e wereldoorlog, Korea en Vietnam.
Uiteraard: daar hebben 'de jongens ver van huis' (....uit het liedje "Meneer de president, welterusten, droom maar lekker in uw mooie Witte Huis") bitter geleden.

Maar wat de therapeutes niet moe werden te benadrukken: er zijn grote verschillen.
Bijna alle soldaten waren mannen. Ik ben een vrouw.
Amerikaanse soldaten waren per definitie boven de 18. Ik was vele jaren jonger toen de ellende begon.
De soldaten kregen een elementaire training voor op de plek 'waar het naar ging zijn' en werken ter plekke met een buddy. - Nope.
Als je als soldaat terugkomt, vinden mensen dat je iets eervols hebt gedaan. Als incestvrouw werd mij verweten dat ik probeerde mijzelf te beschermen.
En wellicht de schrijnendste: Amerikaanse soldaten vochten altijd in het buitenland. Er bleef dus altijd "een plek ver weg - zowel in kilometers als emotioneel - waar het leven goed is, of in elk geval normaal en waar je naar terug kan als de dienst er op zit of de oorlog voorbij." Als incestvrouw werd die plek mij krek ontnomen.

Dus dat er gemeenschappelijke kenmerken zijn rond schade na een trauma bij een soldaat of bij een incestvrouw, dat geloof ik grif.
Maar dat de beschrijving "zo reageert een soldaat" de definitie is geworden en vooral dat veel psychologen dat niet weten of er geen rekening mee houden, dat is wrang.

**Geplaatst**: 04-06-16 11:07

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 04-06-16 11:07

Hm, ik begrijp niet helemaal wat je wil zeggen.

Bedoel je dat psychologen geen onderscheid maken tussen mensen met PTSS door oorlog of mensen met PTSS door andere oorzaken?
Of dat ze dat juist wel doen?
Ik heb namelijk wel de ervaring dat er onderscheid gemaakt wordt, maar het in grote lijnen wel heel veel gelijkwaardige kenmerken heeft.
Mijn psycholoog had een heel mooi woord voor PTSS die al in de jeugd is begonnen... Complexe PTSS na vroegkinderlijk trauma.
Waarmee hij aangaf dat het dus al heel vroeg kan beginnen.

**Geplaatst**: 04-06-16 13:06

Geplaatst: 04-06-16 13:06

Het ging mij er om, dat de uitspraak 'iemand voldoet wel of niet aan de criteria van ptss' nuttig is, voor therapeuten die werken met bijvoorbeeld oorlogsveteranen uit Bosnië, Uruzgan, etc.
Want over

'dat soort mensen' gaat de omschrijving ptss.

Voor vrouwen die van jongs af aan in een totaal andere situatie geweld hebben meegemaakt, zijn deze criteria maar half geschikt. (Ten dele reageren alle mensen hetzelfde op 'stress', maar de aard van de mens en de aard van de stress kan enorm verschillen. - En dat zie je terug in 'de klachten'. Aanhalingstekens, omdat ik bijvoorbeeld achterdocht niet altijd een psychische klacht vind, soms is het helaas erg terecht.)

Termen zoals complexe ptss (....tot mijn teleurstelling blijkt dat niet te betekenen: reactie op complex trauma, dwz er zijn jou door verschillende mensen verschillende dingen aangedaan - complex trauma betekent dat de cliënt moeilijker geacht wordt te zijn dan de gemiddelde ptss klant....)
en vroegkinderlijke traumtisering zijn van later datum dan mijn therapiegroep.

In deze groep was het ook niet nodig 'om te voldoen aan de criteria van ptss', het ging er om, of je sexueel geweld had meegemaakt, of je wilde praten over de negatieve gevolgen hiervan en of je "bestand was tegen" een groep.

Maar de therapeuten die nu werken met complex trauma en vroegkinderlijke traumatisering, hebben idd door, dat de "eenvoudige" ptss relatief makkelijk is vast te stellen (diagnose) en relatief makkelijk is te behandelen (therapie) - en dat het pure feit dat je bijvoorbeeld nog jong was, gevolgen heeft waar rekening mee gehouden moet worden.

**Geplaatst**: 04-06-16 13:47

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 04-06-16 13:47

Ah oke.

Wat ik wel merk is dat PTSS door heel veel mensen gelinkt wordt aan veteranen.

Heb het zelf ook weleens gezegd als ik moest uitleggen wat het precies was.

Ik ben zelf naar het Traumacentrum in Assen geweest, daar werkt een heel gespecialiseerd traumateam.
Die hebben bijvoorbeeld een speciale 'veteranengroep', maar ook voor mensen zoals ons.

Heb me nog nergens zo welkom en gewaardeerd gevoeld.

**Geplaatst**: 04-06-16 18:22

Geplaatst: 04-06-16 18:22

Mijn ervaring is dat er niet zozeer wordt gedacht aan veteranen bij PTSS (uiteraard komt het daar wel bij voor), maar dat mensen eerder denken aan een verkeersongeval of zo (wat uiteraard ook een mogelijkheid is). Als ik dan zeg wat bij mij de oorzaak is, verschiet men vaak wel even. Wellicht heeft het er ook wel wat mee te maken dat het wat taboe is, sommige dingen niet veel voorkomen en daardoor moeilijker bespreekbaar zijn... Merk zelfs dat bij organisaties die rond dergelijke thema's bezig zijn, er een zeker taboe rust op bepaalde gebeurtenissen en daar niet over gesproken "mag" worden. (Bij mijn hulpverleners is dit overigens niet het geval dat ik er niet over mag praten maar ik bedoel het meer algemeen)

**Geplaatst**: 04-06-16 18:27

Geplaatst: 04-06-16 18:27

Dit herken ik wel.

Ik heb zelf een tijd gehad dat ik heel makkelijk kon vertellen over wat mij overkomen was.
De meest schokkende gebeurtenissen en details liet ik wel achterwege.
Maar ik kon erover praten zonder iets te voelen, alsof het een verhaal was dat ik oplas.
Ik merkte niet hoe ik andere mensen hiermee shockeerde, had dat pas na meerdere keren door.
Toen ik dat echt door had, ben ik ook direct gestopt, heb meerdere berichten laten verwijderen over het onderwerp en ben me heel erg in gaan houden.
Ten eerste omdat ik geen medelijden wil, ten tweede omdat ik mensen niet wil shockeren en ten derde omdat ik het wel erg privé vind en niet anders behandeld wil worden dan 'normale' mensen.

**Geplaatst**: 04-06-16 18:45

Geplaatst: 04-06-16 18:45

Ik heb nooit veel erover gesproken, zou misschien zelfs kunnen stellen dat ik er nu makkelijker / sneller over praat dan vroeger. Ik weeg wel altijd af tegen wie ik wat zeg. Ik ga bv helemaal niet snel praten over bepaalde dingen met mensen waarvan ik weet dat ze kinderen hebben (tenzij deze kinderen al volwassen zijn).
Maar inderdaad ook wat je zegt: ik wil geen medelijden en niet anders bekeken, behandeld, benaderd,... worden dan iemand die dit niet heeft meegemaakt.
Wel heb ik er moeite mee als mensen in de media gaan verklaren dat dergelijke dingen niet gebeuren of organisaties gaan verkondigen dat bepaalde dingen in de opvoeding van kinderen niet gezegd mogen worden omdat deze kinderen enkel bang maken en toch niet voor zullen komen... Dan moet ik mij soms wel inhouden. Ik weet dat het zelden voorkomt, maar als bepaalde dingen er in de opvoeding bv voor kunnen zorgen dat dit aantal niet omhoog gaat of er gevallen voorkomen kunnen worden, dan vind ik dat alleen maar goed, want ik wens het niemand toe.

**Geplaatst**: 04-06-16 19:29

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 04-06-16 19:29

Ik ben open over de oorzaak, maar niet over de details. En het ligt er ook aan met wie je praat. Als ik voorlichting geef met mijn hulphond op een basisschool dan vertel ik dat ik gewoon nare dingen heb mee gemaakt in mijn schooltijd. Maar geef ik voorlichting aan een hogeschool, dan vertel ik rustig dat het door pesten, geweld en groepsverkrachting komt. Daarbij hoef ik niet geheel in details te treden, want dat is prive maar het geeft wel de ernst aan. Overigens krijg ik met mijn hulphond wel heel vaak te horen : oh ja van die reclame van soldaten uit het leger :')

Ik wil niet anders behandeld worden door een ander maar ik vind het ook niet nodig om mijn mond te houden. Dat zou betekenen dat het stigma erop gewoon lekker door gaat en daar werk ik juist zo hard aan om dat te veranderen (met een heleboel andere mensen natuurlijk, dat doe ik niet alleen :')

)

**Geplaatst**: 04-06-16 19:39

Re: PTSS, wie

Geplaatst: 04-06-16 19:39

Ja precies.

Erover kunnen praten is ook prima!
Er hoort geen taboe op te rusten, er hoort juist openheid te zijn.

Ik heb zelf heel lang mijn mond gehouden omdat ik me heel erg schaamde en ook vond dat het grotendeels mijn schuld was, omdat ik toch zelf steeds weer terug ging naar de situatie.
Pas toen ik uit de situatie raakte en er over na kon denken en afstand kon nemen, besefte ik hoe heftig het allemaal was geweest.
Dan stelde ik mezelf de vraag;"Stel dat niet jou, maar een ander meisje dit was overkomen..."
Dan kon ik wel janken.

**Geplaatst**: 04-06-16 22:14

Geplaatst: 04-06-16 22:14

Ja nu ja, de details ga ik ook helemaal niet snel vertellen, in tegendeel. Enige aan wie ik die vertel(d) (heb) is de psycholoog. Die zijn inderdaad privé. Ik ga bepaalde dingen wel vertellen en daar hou ik ook niet echt mijn mond over. Maar er zijn bepaalde dingen die ik dan weer niet vertel omdat het taboe / stigma daarrond nog een stuk groter is en ik ergens ook wel bang ben dat ik anderen er schrik mee zou aanpraten.
Overigens weten bij mij heel weinig mensen dat mijn hond hierin ook een rol speelt en ook een stukje opleiding gehad heeft om mij hierbij te ondersteunen. Zijn wel mensen die het weten, maar die zijn op één hand te tellen. Vind het niet nodig dat iedereen dat weet.