Geplaatst: 22-05-16 11:05 
Cayenne
Wil je wat vertellen over wat er gebeurd is? Hoeft niet natuurlijk.
Juval weet je, hoe je je voelt is toch een deel van jezelf. En je kan er maar beter lucht aan geven dan dat je er mee blijft zitten. Dat is best lastig hoor. Ik heb nou geleerd om in mijn omgeving te zeggen dat ik even uit ga. Sommige mensen begrijpen dat en zeggen dan dat ze graag horen als ik weer aan ben (en er is ook iemand die mij af en toe belt, iemand die het echt begrijpt. En dat is heel fijn). En er zijn mensen die neutraal reageren en er zijn mensen die er totaal geen begrip voor lijken te hebben. Jammer dan. Ik ben even een paar maanden, misschien wel jaren, met iets bezig en als ik daar mee klaar ben zie ik wel wie er nog naast me staan. Maar nu eerst even ik.
Is het voor jou in praktische zin niet een idee om ergens vrijwilligerswerk te gaan doen? Dan ben je er toch af en toe even uit. En dat kost wel uren, maar wie weet krijg je er energie van. Zou het zinvol zijn om nog eens naar je takenmanagement te kijken? En hoe reageert je vriend? Hij heeft er ook niks aan om straks een uitgebluste vriendin te hebben. Snapt hij dat jij herstelwerkzaamheden nodig hebt?
ik loop over van het werk. En ook zou het met de kinderen erg lastig zijn om iets te ondernemen. ik heb vrijwel geen oppas. 
!
. Kost zoveel energie... en daar wordt ik dan weer moedeloos en down van. Echt fijn die vicieuze cirkel... pfff
... ik ben dan zo somber, moe van het vroeg opstaan, verdrietig omdat er een boel koeien weg moeten morgen. Maak me zorgen om puberdochter die ongelukkig is en bij haar vader wil wonen (wat niet mogelijk is). Baal van mijn paard met extreme verlatingsangst. Baal van al het werk waar ik niet aan toe kom. Baal van dat mijn paardjes op een klein onkruidstukje moeten staan terwijl die van mn schoonmoeder wel in een mooie wei mogen.... nou, en zo kan ik wel even doorgaan.
