gohya schreef:Ik voel me vaak schuldig,b.v. ik zie dat er een oud vrouwtje is gevallen met haar rolator,wat doe ik? ik kijk er naar en rijd gewoon door! daarna voel ik me er slecht over en denk er veel aan waarom ik niet gestopt was en had geholpen.Voorheen hielp ik zulke mensen,ik hoef niet veel te voelen,maar enige emotie zou wel normaal zijn.Mensen die verdriet hebben,daar kan ik niet tegen,ze moeten niet zo janken denk ik dan,aanstellers zijn het dan voor mij. Maar het zijn helemaal geen aanstellers!
En ja,soms ben ik bang anderen iets aan te doen.Nu heb ik het 'geluk' dat ik me goed kan beheersen,heb heel veel geduld,en dat is toch wel mijn 'redding'.Mijn probleem is dat ik 'normaal' wil functioneren,nu voel ik me hard en medogenloos,en dat is geen fijn gevoel.
Het lijkt me vreselijk als je téveel emotie/gevoel hebt,maar zit dat niet gewoon in je karakter/aard?
Ik begrijp je... Maar dit zijn al een hoop cognities op een rij. Gaat vooral over wat je er zelf van vindt, en hoe je over jezelf denkt, met als gevolg een niet prettig gevoel.
Even uitgaande van de uitspraak dat er niets aan te veranderen is, dat het niet zal genezen: stel dat je in het ziekenhuis belandt en de doktoren doen er alles aan om je been te redden maar slagen daar niet in. Gevolg: amputatie van een been. Als dat het geval is, is acceptatie dan niet de enige oplossing? Dat been groeit er niet meer aan. Je kunt jezelf je hele leven pesten met oordelen over jezelf en hoe je zou moeten zijn en wat normaal is. Normaal betekent niets anders dan dat je kunt functioneren ondanks je eigenaardigheden of afwijkingen. Dat is voor mij altijd de maatstaf, ik weet niet hoe dat voor de mensen hier is?
Het is niet het geamputeerde been, maar wat je er vervolgens mee doet, hoe je leven er vanaf dat moment uit ziet. Jij bent je bewust van het ontbreken van een bepaald gevoel. Maar je dwingt jezelf dat gevoel wel te moeten hebben. Wat nu als dat gevoel er gewoon niet meer komt? Ga je je dan pijnigen met de gedachte dat je niet normaal bent en dat je dat gevoel wel zou moeten hebben? Het is er niet. En als het er niet kan komen (en daarvoor moet je idd bij jouw hulpverleners zijn, die weten het beste of het terug kan of zal komen) is het imo beter om de focus te verleggen naar het volgende punt...
Het spreekt voor jou dat je je bewust bent van het "probleem" 
Geplaatst: 11-09-12 21:39 
