Leuk om te lezen dat je paarden zo voorzichtig met je zijn! Wat zijn het toch een slimme, lieve dieren
Moderators: Essie73, NadjaNadja, Muiz, Telpeva, ynskek, Ladybird, Polly
Eigenlijk is niemand het ermee eens behalve de mensen in Brussel. Absurt. 
thx! Ja het was leuk om te zien dat ze toch mijn stem herkende enz, vooral Phara was enthousiast, mijn kleine mascotte! 

Maar heb me niet echt gedragen als ik de verhalen hoor van de verschillende dokters en verplegers. 

Is nog geen enkele dokter/verpleger gelukt, mijn aders zijn te moeilijk!
Die infuus voor de operatie zouden ze ook beter in mijn elleboog-pooi steken.
Op mijn pols gaat ie toch weer meteen ontsteken.

Ayasha schreef:al had ik het bijzonder moeilijk met terug komen
verpleegster is nadat ik een uurtje terug op mijn kamer was een glas water komen brengen omdat ik stond te janken bij het aanmelden
![]()
en ik vrees thans dat dat elk weekend gaat zijnna negen weken is een weekend gewoon te kort.

(allergisch zijn voor contrast is een klucht als 't mis zit in't koppie, hij heeft iig mijn raad opgevolgd om in mijn elleboogplooi te prikken ipv in mijn pols en zat van de eerste keer goed.)
Helaas is een groot deel van mijn herinneringen aan intensieve terug gekomen en ik ben er echt toe in staat om mijn bed zelf naar zes te rijden als ze me daar leggen 
voelt vlak langs de "grens" van de schedel die er nog zit rechts zoals wanneer je bv met je arm op een dun randje ligt, dan krijg je zo'n pijnlijke afdruk op je arm, zo voelen mijn... Sja, hersenen? Mijn huid? geen idee wie er protesteert maar zo voelen de randjes van het gat in de schedel dus 

webster543 schreef:Kath, jou verslagen zijn altijd geweldig om te lezen!! Met zo veel humor omgaan met zware feiten. Je moet een boek schrijven!!

Een van mijn kinesisten heeft serieus gezegd dat als ze me zouden bezig horen, ze me terug naar drie zouden sturen
(intensieve en psychiatrische afdeling.)
Vrijdag kwam ik eentje weer tegen terwijl ik zat te wachten tot het toestel vrij was en die begroette me alsof we oude vrienden waren 
Snel boos enz. Die verpleegster heeft toch afgezien met me daar
Ik moet haar ook nog steeds niet, ik heb zulke nare herinneringen aan der, thans iedereen zegt dat ze zo lief was enz, dus ik vermoed (ben er vrij zeker van) dat het aan mijn eigen toestand lag dat ik haar zo ervaren heb, maar beide die ik daar had zou ik uit de 1000 herkennen, zie ze zo voor me.
(eentje voor de dag en die van de nacht)
Nu niet meer want dat meisje hier is zo leuk! Maar de eerste keer.
Dus heb de andere om één of andere reden echt heel negatief ervaren.

Eens het begon te werken voelde hij wel bijna geen pijn meer, maar zag hij letterlijk de roze olifanten aan het plafond hangen. Ook wanneer de foto's waren genomen en de arts hem wilde uitleggen wat ze gingen doen, vroeg hij of ze daarvoor niet beter de ziekenwagen stil konden zetten en hem er uit halen
Hij dacht dat ze nog altijd aan het rijden waren...
gelukkig niet. 
Hij zei dat mijn angst voor intensieve door de bijna-dood ervaring was. Dat begreep hij ook
Hij zei bewondering te hebben voor hoe ik er mee om ging en durfde garanderen dat ik weer zou paardrijden... Werken zal sowieso niet voor juni zijn....
Ook de tumor is nu uitgesloten gelukkig.