lique schreef:Joyckuh schreef:Als het kind een leven zonder pijn kan hebben, zou ik geen abortus laten plegen. Maar bijvoorbeeld een handicap als een ernstig open ruggetjes, dat wens je niemand toe
ehm wie zegt dat kinderen met een ernstige openruggetje pijn heeft???
weet je eigelijk wel waar je over praat?
Ik namelijk wel....kinderen met spina bifida (ja zo noem je dat) ervaren vrijwel geen pijn omdat een openruggetje een afwijking is in het zenuwstelsel, en ze dus vrijwel geen gevoel hebben in de delen van het lichaam dat niet werkt...pijn kennen ze dus niet!!
Daarbij (als we het dan toch over spina gaan hebben) waneer is het dan ernstig?
want het ene kind heeft een uitvalsniveau van alleen niet kunnen lopen en bij een ander werkt de blaas weer niet..dat kun je helemaal niet inschatten via een echo,
ja dokters kunnen je richtlijnen geven ,maar dat zijn alleen maar richtlijnen,
Dat is het moeilijkste aan spina bifida ..je kunt niet inschatten wat dat met jou kind doet..daar kom je pas na ontwikkeling achter...
Ik heb voor een aantal mensen met spina bifida gezorgd, waarvan een aantal een zeer ernstige vorm hadden...
Met een aantal van deze mensen heb ik ook diepgaande gesprekken gehad. Van de spina bifida hebben ze inderdaad direct geen pijn. Maar indirect? Pijnlijke hersteloperaties, decubitus, scoliose etc. Dan heb je ook nog het geestelijke aspect. Een van deze mensen vertelde mij nooit het gevoel te hebben gehad, dat ze echt geleeft heeft. Ze durfde nooit tegen haar ouders/broertjes/zusjes etc in te gaan omdat ze simpelweg van deze mensen afhankelijk was. Gewoon omdat ze niet zelfstandig was... het enige wat ze kon was zelf in en uit bed gaan.... Verder kwam ze niet. Ze vertelde nooit dingen gedaan te hebben die ze echt wilde, gewoon omdat ze het niet durfde te vragen, bang om uitgelachen te worden, bang dat haar ouders boos op haar werden als ze het een keer op haar manier te wilde doen.... Altijd bang iets verkeerds te zeggen, andere mensen te kwetsen en dus uiteindelijk zonder hulp te zitten....
Deze vrouw heeft mij verteld dit nooit gewilt te hebben, zo niet geboren wilde worden... En geloof me, ik zal niet snel een abortus ondergaan. Ik heb zelf op mijn 16de een schat van een kind op de wereld gezet, maar dit soort dingen zetten mij wel aan het denken.
En je moet dan naar mijn mening niet alleen kijken naar het lichamelijke pijnlijke aspect, maar ook naar het geestelijke. De lichamelijke pijn is grotendeels te onderdrukken met pijnstillers, maar geestelijk niet...
En heel eerlijk, ik heb dan nog liever een kind met het downsyndroom, puur omdat deze mensen geestelijk gezien niet veel van hun aandoening merken... Een kind met een lichamelijke handicap en een goed verstand echter wel...
En nu niet denken dat ik dit persoonlijk bedoel
