Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-07-14 14:51

Geplaatst: 02-07-14 14:51

Bah bah bah.
Laatste tijd weer in een dip. School gaat slecht, veel stressen.
Over 3 weken werkloos, kortom het gaat BAH.
Door tentamenstress heb ik geen tijd om te sporten, waardoor ik geen uitlaatklep heb, wat ook weer leid tot aankomen = meer bah. (ben net 11 kg kwijt geraakt)
Vriendlief vertelde me gisteravond dat hij het best wel zwaar vond dat ik ongelukkig ben en dat hij het vervelend vind dat ik afgelopen weer geïrriteerd ben en geen zin heb in seks, joh

Ik weet niet waarom ik binnen kom stormen in dit topic, maar ik zal mn verhaal wel even kwijt moeten aan mensen die het misschien niet vervelend/'zwaar' vinden om naar me te luisteren

**Geplaatst**: 02-07-14 15:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-07-14 15:00

Jeetje... En toen kwam alle ellende, al het opgekropte verdriet en alle spanningen van 30 jaar eruit

Maandag een paar keer flauwgevallen en doodmoe, dinsdag mailcontact gehad met psycholoog en vanmorgen helemaal ingestort. Heb zo vreselijk hard gehuild, overgegeven en nog meer gehuild...jeetje.. Weet niet wat me overkwam. Heb in paniek met psych contact gezocht en mag morgen op een extra afspraak komen gelukkig. Leuk, twee dagen voor je met je gezinnetje op vakantie gaat.. Pfff..

**Geplaatst**: 02-07-14 19:55

Geplaatst: 02-07-14 19:55

Jorine hoe is bij jou borderline vast gesteld?

**Geplaatst**: 02-07-14 20:31

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-07-14 20:31

Knap hoor Jolien dat je die keuze kan maken. En Suusenmalvin, laat je daar niet al te veel door afschrikken. Het is onwijs vervelend om doorheen te moeten maar het moet er toch uit. Hopen dat je je snel wat beter voelt (ook lichamelijk). Wel fijn dat je morgen al terecht kunt bij je psych.

**Geplaatst**: 02-07-14 20:42

Geplaatst: 02-07-14 20:42

Hmm lang zitten wikken en wegen of ik hier een reactie zou plaatsen, wie niet waagt wie niet wint. $:\$
In het verleden is eigenlijk mijn hele jeugd bepaald door een aan drugs verslaafde broer, inclusief huiselijk geweld door zijn agressie aanvallen. Op zijn 16e is hij door mijn ouders het huis uit gezet en heb ik ook het contact met hem verbroken. Nu 6 jaar later raak ik nogsteeds in paniek als hij in de buurt is en komen er weer allerlei herinneringen boven varen. Nu heb ik daar nooit therapie o.i.d. voor gevolgd en alles alleen maar weggestopt achter mijn steeds hoger wordende beschermmuurtjes die ik verberg met het opzetten van een glimlach. Nou had laatst een kennis door dat ik nogsteeds niet lekker in mijn vel zit/zat en is net zo lang op me in gaan praten totdat ze door alle muurtjes heen was en ik brak $:\$ Man wat heb ik toen gehuild om dingen waar ik nog nooit om heb kunnen huilen

Na nog een keer een lang gesprek met haar was het eigenlijk de conclusie dat het wel handig zou zijn als ik hulp zou zoeken, maar dat gesprek ik nou inmiddels ook al weer 2 maanden geleden en nu heb ik nog geen actie ondernomen. Die stap om het ook echt te gaan doen is voor mijn gevoel zó groot, hoe hebben jullie dat gedaan???

Daarnaast loop ik altijd met het idee rond dat ik dan toch niets loslaat bij iemand die ik eigenlijk helemaal niet ken

hoe ervaren jullie dat soort dingen?

Sorry voor het ellelange verhaal

**Geplaatst**: 02-07-14 20:48

Geplaatst: 02-07-14 20:48

Suusenmalvin schreef:
Jeetje... En toen kwam alle ellende, al het opgekropte verdriet en alle spanningen van 30 jaar eruit Maandag een paar keer flauwgevallen en doodmoe, dinsdag mailcontact gehad met psycholoog en vanmorgen helemaal ingestort. Heb zo vreselijk hard gehuild, overgegeven en nog meer gehuild...jeetje.. Weet niet wat me overkwam. Heb in paniek met psych contact gezocht en mag morgen op een extra afspraak komen gelukkig. Leuk, twee dagen voor je met je gezinnetje op vakantie gaat.. Pfff..

Het klinkt misschien stom en op het moment doet het hartstikke pijn, maar wat zal het je een verlichting geven. Fijn dat je morgen even terecht kunt. Laat het er allemaal zijn, ook op vakantie, stem het goed af met je partner en leg aan je kinderen uit dat mama soms even haar rust nodig heeft, dan komt het allemaal goed

Welkom Dide. Dit is al een knappe stap die je gezet hebt!
Hulp zoeken is ook niet makkelijk, zeker niet om die drempel over te gaan. Naar de huisarts gaan is de eerste stap en dan hoef je niet meteen je hele levensverhaal kwijt dus wees niet bang dat dat meteen hoeft. Sommige mensen zien hulp zoeken als iets groots, 'nu moet ik alles eruit gaan gooien' maar dat gaat heel geleidelijk, vooral als je het moeilijk vind om te praten. Ik klapte alles er gewoon uit, heerlijk vond ik dat om te delen, maar ieder zijn manier. Gun jezelf rust in je lijf. Wat ook goed kan helpen, is opschrijven hoe je het anders zou willen zien, en als je moeite hebt met open zijn, kun je daar weer even naar kijken of aan denken zodat je voor jezelf weet waarvoor je het doet

Sterkte en succes.

**Geplaatst**: 02-07-14 21:01

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-07-14 21:01

Dat praten vind ik inderdaad een hele moeilijke, vooral omdat ik er ook een hele tijd van thuis niet over heb mogen praten, omdat zijzelf zich er ook voor schaamde, daarom moest het allemaal binnenshuis blijven. Voor dat vervolg gesprek met die kennis heb ik ook alles opgeschreven wat er na dat eerste gesprek naar boven gekomen was, dat heb ik haar toen laten lezen waar ze heel erg van schrok, maar dat laten lezen ervan was ook al een hele moeilijke

Ik heb zoveel respect voor de mensen, zoals jij er blijkbaar een van bent, die het er zo allemaal makkelijk uitgooien.
Nu heb ik dat hele verhaal weggestopt in een la onder allemaal andere dingen, heb een beetje het gevoel alsof dat verhaal wat daarop staat nu zo'n enorm obstakel is dat ik het het liefst zo ver mogelijk wil wegstoppen nu

Huisarts zei die kennis ook al dat dat een goede was om mee te beginnen, maar dat vind ik zo dichtbij, gezien mijn ouders daar ook komen en ik hen eigenlijk daar niet in wil betrekken, omdat ze er naar mijn verwachting zelf ook onderdoor zullen gaan als ze erachter komen

meh waarom is het leven allemaal zo moeilijk $:\$

**Geplaatst**: 02-07-14 21:12

Geplaatst: 02-07-14 21:12

DideH schreef:
Dat praten vind ik inderdaad een hele moeilijke, vooral omdat ik er ook een hele tijd van thuis niet over heb mogen praten, omdat zijzelf zich er ook voor schaamde, daarom moest het allemaal binnenshuis blijven. Voor dat vervolg gesprek met die kennis heb ik ook alles opgeschreven wat er na dat eerste gesprek naar boven gekomen was, dat heb ik haar toen laten lezen waar ze heel erg van schrok, maar dat laten lezen ervan was ook al een hele moeilijke Ik heb zoveel respect voor de mensen, zoals jij er blijkbaar een van bent, die het er zo allemaal makkelijk uitgooien.
Nu heb ik dat hele verhaal weggestopt in een la onder allemaal andere dingen, heb een beetje het gevoel alsof dat verhaal wat daarop staat nu zo'n enorm obstakel is dat ik het het liefst zo ver mogelijk wil wegstoppen nu

Huisarts zei die kennis ook al dat dat een goede was om mee te beginnen, maar dat vind ik zo dichtbij, gezien mijn ouders daar ook komen en ik hen eigenlijk daar niet in wil betrekken, omdat ze er naar mijn verwachting zelf ook onderdoor zullen gaan als ze erachter komen meh waarom is het leven allemaal zo moeilijk $:\$

Ik bekijk het nu allemaal even heel praktisch, maar jouw huisarts heeft hoe dan ook geheimhoudingsplicht. Dus jouw ouders komen het niet te weten zo lang je het zelf niet zegt. En ja, ik ga niet ontkennen dat het zwaar zal zijn voor jouw ouders, ik denk dat elke ouder het moeilijk vind om hun kind ongelukkig te zien. Dat heb ik zelf ook meegemaakt. Maar mijn ouders vonden het wel fijn om erbij betrokken te worden, je hoeft niks met ze te bespreken als je dat wilt, mar als ze er maar zijn. Gewooon aanwezig. Niks moet. Ook een hulpverlener kan jou daar weer bij helpen, om op een fijne manier met je ouders om te gaan en er evt bij te betrekken. Maar alles in kleine stapjes.

Als je niet durft te vertellen, kun je ook dingen opschrijven, ook voor de huisarts, of voor je ouders. Dat maakt vaak de drempel al lager.

Edit, je kunt zelfs je eerste post hier uitprinten en aan de huisarts geven bijvoorbeeld.

**Geplaatst**: 02-07-14 21:38

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 02-07-14 21:38

Het is bij mijn ouders het geval dat ze eigenlijk denken dat het allemaal wel prima gaat, dat ik erover heen ben. Als we met de familie iets hebben en mijn broer komt ook dan weiger ik dus omdat ik dat zelf niet trek, waarna ik dan beschuldigd wordt dat het eigenlijk allemaal mijn schuld is dat wij niet meer normaal als gezin kunnen functioneren omdat ik dwars lig, wat het er niet makkelijker op maakt om het erover te hebben.
Maar je hebt wel gelijk, de huisarts zou het niet mogen vertellen en opgeschreven dingen delen is een stuk makkelijker dan praten, zoals nu hier

Bedankt voor je advies en je luisterende oor

ik heb in ieder geval weer een hoop stof tot nadenken

**Geplaatst**: 03-07-14 07:47

Geplaatst: 03-07-14 07:47

DideH schreef:
Het is bij mijn ouders het geval dat ze eigenlijk denken dat het allemaal wel prima gaat, dat ik erover heen ben. Als we met de familie iets hebben en mijn broer komt ook dan weiger ik dus omdat ik dat zelf niet trek, waarna ik dan beschuldigd wordt dat het eigenlijk allemaal mijn schuld is dat wij niet meer normaal als gezin kunnen functioneren omdat ik dwars lig, wat het er niet makkelijker op maakt om het erover te hebben.
Maar je hebt wel gelijk, de huisarts zou het niet mogen vertellen en opgeschreven dingen delen is een stuk makkelijker dan praten, zoals nu hier
Bedankt voor je advies en je luisterende oor ik heb in ieder geval weer een hoop stof tot nadenken

Graag gedaan hoor

En het lijkt me behoorlijk frustrerend dat jij de schuld op je krijgt dat het gezin niet 'normaal' functioneert. Maar aan de andere kant, is dat wel haalbaar in zo'n situatie denk ik dan?
Ik denk dat het voor jou wel heel veel frustratie kan weg nemen als je eerlijk bent tegen je ouders. Dat is knap lastig, maar als je een fijne verstandhouding wilt, is eerlijkheid wel een begin, vooral naar je ouders toe. Ze zijn immers niet voor niets je ouders

**Geplaatst**: 03-07-14 12:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-07-14 12:41

@ Wesco: ik heb eerst na gesprekken met hulpverleners en observaties vanuit de kliniek de diagnose gekregen, maar omdat ik het er niet mee eens was is er ambulant een uitgebreid persoonlijkheidsonderzoek gedaan en daar is wederom borderline uit (en dysthyme stoornis en psychotische stoornis).

**Geplaatst**: 03-07-14 12:44

Geplaatst: 03-07-14 12:44

Ohja en Dide, welkom. De stap ervaarde ik ook als heel groot en een enorm hoge drempel, maar dóen is gewoon het beste. Ik werd destijd (6 jaar geleden) gedwongen, niet de beste manier maar uiteindelijk wel goed geweest voor me. Anders had ik nu waarschijnlijk nog geen hulp of was ik er al niet meer geweest. En het is ook best een klus om te vertrouwen in je hulpverlener, maar praten gaat vanzelf steeds makkelijker. In het begin zal het best moeilijk zijn, het was bij mij een kwestie van veel doen.. Misschien helpt het om te bedenken dat ze er zijn om jou te helpen.

**Geplaatst**: 03-07-14 18:41

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 03-07-14 18:41

Ik heb niet alles gelezen, heb daar nu even niet de tijd voor. Ik zag wel dat er iemand vroeg naar ervaringen met schoolpsycholoog. Ik heb er op meerdere vlakken ervaring mee dus stuur me gerust een pbtje met je vragen.

**Geplaatst**: 04-07-14 14:57

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-07-14 14:57

Ik loop nu ongeveer twee jaar bij een psycholoog wegens steeds erger wordende angstklachten. Tot op het punt dat ik niet meer naar school of werk kan.
Voorafgaant hebben we voor het gezin al jaren therapie gehad wat een drama was. Sommige hulpverleners die hebben echt een verkeer beroep gekozen.

Helaas duurt alles altijd zo lang en ik ben niet de makkelijkste denk ik zo.
Meer info in pbtje mag altijd.

**Geplaatst**: 04-07-14 15:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 04-07-14 15:23

Wat vervelend voor je, Alice0cullen..

**Geplaatst**: 05-07-14 11:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-07-14 11:54

Ik meld me ook maar weer eens.

Een heeeele tijd geleden ben ik 1 keer naar een psygologe geweest en dat was iemand die ik via via kon.
Daar voelde ik me dus totaal niet op mijn gemak, en ben ik ook niet weer heen gegaan.
De stap om te vertellen dat ik graag naar iemand anders wou was mij te groot en ik ben helemaal niet meer gegaan.

Het ging daarna ook best wel een poosje goed, tot ik behoorlijk belazerd werd door iemand en daar door dus verdrietig was/ben.
En nu komt alles er weer uit lijkt, voel me echt behoorlijk rot (zitten ook wel goeie momenten tussen) en ben iedere keer behoorlijk moe.
Gisteravond/vannacht heb ik ook heel de wereld bij elkaar gehuild zo ongeveer.

Ik weet of denk dat het misschien toch wel echt slim is om met iemand te gaan praten.
Maar op 1 of andere manier houd iets me heel erg tegen om met de huisarts te bellen.

**Geplaatst**: 05-07-14 12:32

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-07-14 12:32

Welkom Zerena.
Ja, het is best wel een grote stap om naar je huisarts te bellen, zeker als je al een negatieve ervaring met de hulpverlening hebt gehad.
Maar het is natuurlijk niet zo dat het met geen enkele psycholoog niet goed zal gaan omdat het bij die ene niet goed ging. Ik heb ook al verschillende hulpverleners gezien. Van sommigen heb ik al veel kunnen leren en hebben me echt geholpen. Van anderen raakte ik super gestresseerd waardoor mijn klachten eerder toenamen in plaats van afnamen en aan anderen had ik gewoon niet echt iets... Het is soms even zoeken eer je bij de juiste persoon terecht komt, maar uiteindelijk zul je die wel vinden.
Ik denk dat ieder van ons hier het wel een drempel vond om naar de huisarts te gaan of direct naar een therapeut, maar ja, soms is dat gewoon nodig en moet je er niet te veel over nadenken, maar gewoon doen... Succes alvast

**Geplaatst**: 05-07-14 13:00

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-07-14 13:00

Ik ben bang dat ik ook echt wel iemand nodig heb die alles uit me trekt.
Anders weet ik ook echt niet wat ik moet gaan vertellen.

**Geplaatst**: 05-07-14 14:06

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 05-07-14 14:06

Misschien tref je een hulpverlener die de gulden middenweg opzoekt: die jou vertrouwen biedt zodat het voor jou goed voelt om te gaan praten.

**Geplaatst**: 06-07-14 16:27

Geplaatst: 06-07-14 16:27

Ik kom ook weer eens langs. Hoop gebeurd waardoor ik weinig op bokt was te vinden. Probeer vanaf nu weer mee te lezen.

Afgelopen maandag afscheid genomen van mijn psychiater. Kwam eigenlijk alleen nog maar vanwege de medicijnen. Deze worden nu overgedragen aan de huisarts.
Dinsdag had ik een voorbereidingsgesprek met mijn psychologe omdat het dan eindelijk gelukt was dat er een gesprek met de gynaecoloog kwam, waarbij mijn psychologe mij zou ondersteunen. Vond het moeilijk om haar naar een half jaar weer onder ogen te komen. Ik dacht dat dat niets met mij zou doen..........maar schijn bedriegt. Het gevoel kwam weer naar boven.........Gesproken over thuis, wat er de afgelopen tijd gebeurd was (had ze gelezen van mijn psychiater) en uiteindelijk hoe het gesprek aan te pakken voor donderdag.
Donderdag om half 9 moest ik me melden. Daar zat ik dan in de wachtkamer, met het hart in mijn keel, niet kunnen slapen, of dat alles om me heen draaide. Iets laten kwam mijn psychologe naast me zitten en vroeg hoe het ging en op dat moment zie ik in mijn rechteroog de gynaecoloog. Ik had het niet meer; was op van de zenuwen. Eenmaal in de spreekkamer kon ik me redelijk ontspannen. Hij zei dat hij het fijn vond wat van mij te horen (bleek dat hij tussendoor in de wandelgangen mijn psychologe wel eens had gesproken). Mijn psychologe deed de inleiding en daarna heb ik mijn verhaal voorgelezen.......en toen was het stil. Hij wist gewoonweg niet wat hij moest zeggen; hij vond het zo rot dat dat ene zinnetje: 'laat het een goede leer voor de volgende keer zijn' zo'n impact op mij heeft gehad; hij had er geen woorden voor wat het allemaal met mij had gedaan de afgelopen 7 jaar. Hij kon het niet meer terugdraaien; hij gaf aan dat normaal wordt aangegeven dat de kans op een 2e EUG (buitenbaarmoederlijke zwangerschap) heel hoog is als je een eerst zo heftig heb gehad; dat de keus aan de patient is wat te doen. Je zag hem echt zoeken wat hij moest gaan zeggen. We hebben daar een half uur met z'n drietjes gezeten, veel gesproken, mijn psychologe heeft mij vaak aangevuld als het even teveel werd maar wat voelde ik me 'goed' dat ik dit had gedaan, dat de reactie van hem 'goed' was maar tegelijkertijd besefte ik ook dat het boek van de afgelopen 7 jaar nu een eind had en ik was een beetje ontdaan. Daarna nog even meegegaan met mijn psychologe meegegaan om het na te bespreken en toen ze zei dat ze me dinsdagmiddag belt om te vragen hoe het ging had ze me geraakt. Ik dacht dat ik de afgelopen maanden wel afstand had gedaan maar niets is minder waar. De gevoelens (overdracht: volgens mij heb ik dat in dit topic meer naar voren zien komen) waren weer zo aanwezig.
Vrijdag na mijn EFT arts gegaan en heel veel EFT gedaan. Wat een verdriet, om ook een pijn. Pijn dat er nu een periode aan komt dat ik afscheid moet gaan nemen van iemand die waarop ik zo gesteld ben.

Sorry voor het lange verhaal maar ben even helemaal ontdaan van alles.

**Geplaatst**: 06-07-14 21:35

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 06-07-14 21:35

Miranda, wat een heel erg vervelend verhaal. Logisch dat je ontdaan ben van alles.

Morgenochtend ga ik op kamp en ik voel m'n hart nu al kloppen in m'n keel. Ben uit voorzorg weer begonnen met extra sterke valeriaan maar dat lijkt niet te helpen, slik nu ook magnesium voor het geval als dat helpt en daarbij ook nog pilletjes tegen maagzuur. In de hoop dat morgenochtend redelijk normaal verloopt zonder dat ik de hele tijd aan het overgeven ben. Ik voel gewoon zoveel angst, ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen.
Volgende week donderdag pas weer gesprek met m'n psycholoog, en er heeft dan 3 weken tussen gezeten. Persoonlijk vind ik dat veelte lang, iets dat ik dus voorlopig niet meer laat voorkomen.

**Geplaatst**: 06-07-14 22:23

Geplaatst: 06-07-14 22:23

Ik heb ook weer even een dipje.. Therapie ligt even 3 weken stil ivm haar vakantie.
Merk dat ik het lastig vind om mijn hoofd er bij te houden. En het spookt door mn hoofd om te stoppen met therapie, ondanks dat deze juist zo goed aanslaat..

Ik wil niet meer ziek zijn.. en ik weet dat het et therapie daar naar toe gaat..
Maar ik wil niet elke week weer pijnlijke dingen naar boven halen en verwerken.. ik wil het gewoon niet.

Ik heb jullie zien schrijven over magnesium bij angsten?
Ik heb wel een tijdje bloesem therapie van Bach gebruikt.. en ik zit nu in een situatie waarbij mijn achterdochtigheid, snel schrikken en het gevoel dat je steeds achter je wil kijken, weer erg opspeelt.. veel spanning in mn lijf ook..

Nu wil ik best dat magnesium proberen om te kijken hoe en wat.. maar gewoon een potje bij de drogist halen morgen?

**Geplaatst**: 07-07-14 05:54

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-07-14 05:54

Ja heb ik ook gewoon. Niet tijdens het eten nemen, zorgt voor maagzuur

**Geplaatst**: 07-07-14 06:23

Re: In therapie, wie nog meer?? Elkaar ondersteunen?!

Geplaatst: 07-07-14 06:23

joolien of iemand anders, ik heb zo goed als altijd een schuld gevoel. hoe moet ik dat aanpakken???

**Geplaatst**: 07-07-14 08:42

Geplaatst: 07-07-14 08:42

kesha1 schreef:
joolien of iemand anders, ik heb zo goed als altijd een schuld gevoel. hoe moet ik dat aanpakken???

Schuldgevoel komt vaak voort uit je minderwaardig voelen tegenover anderen, onzekerheid of een slecht zelfbeeld. Dat is niet met een simpel trucje op te lossen helaas. Zelf heb ik er ook ontzettend veel last van wat in mijn situatie zeker niet bevorderend werkt. Ik bespreek het uiteraard met mijn therapeut maar dat is dus niet zo 1 2 3 opgelost.

Ik heb vandaag mijn laatste gesprek voor ik anderhalve maand naar het buitenland ga... Ik kijk er echt naar uit omdat ik dan echt helemaal weg ben en even geen zorgen heb. Maar ik ben wel zo ontzettend bang dat ik daar weer een gigantische terugval krijg of juist wanneer ik terug in Nederland ben en weer verder moet met waar ik nu gebleven ben. Dat houdt me toch wel erg bezig om eerlijk te zijn.